ยี่ห้อแรก แอมเวย์ เพราะอาจารย์วิชาการขายหรือการตลาดที่นี่แหละข้าพเจ้าไม่แน่ใจ เขาให้ขาย เพื่อนำยอดขายมาเป็นคะแนนเก็บ ซึ่งตอนนั้นข้าพเจ้าเรียน ปวช. ข้าพเจ้าไม่รู้จริงๆ ว่าจะไปขายใคร ข้าพเจ้าเป็นคนเก็บตัว โลกแคบ นั่นทำให้ข้าพเจ้าตัดสินใจว่าไม่เรียนการตลาดอย่างแน่นอน

ยี่ห้อที่สอง มิสทีน เพราะว่าสินค้าราคาถูก ข้าพเจ้าเห็นว่าไหนๆ ก็เป็นคนซื้อใช้แล้ว ทำไมไม่เป็นสมาชิกซะเลยจะได้จ่ายในราคาที่ถูกลง แต่สุดท้ายเพราะว่ามิสทีนในตอนนั้นมีข้อกำหนดยอดขายขั้นต่ำ ซึ่งทำให้ข้าพเจ้าเห็นว่า ข้าพเจ้าไม่ได้จำเป็นต้องซื้อสินค้าทุกงวดในยอดขั้นต่ำ ข้าพเจ้าจึงเลิก

ยี่ห้อที่สาม บียอนเซ่ เพราะข้าพเจ้าอยากมีเพื่อนเพิ่มมากขึ้น แต่กลายเป็นว่า นอกจากจะไม่ได้เพื่อนแล้ว ยังเสียเงินเป็นจำนวนมากในการซื้อสินค้า

ยี่ห้อที่สี่ ยูนิลิเวอร์ เพราะว่าข้าพเจ้าใจง่าย ตอนนั้นกำลังมีเงิน เป็นผู้หญิงรักสวย เลยสมัครเป็นสมาชิก สุดท้ายลงเอยแบบมิสทีน ที่ต้องมียอด ข้าพเจ้าจึงเลิก

ยี่ห้อที่ห้า ยูนิซิตี้ เพราะว่าคนมาชวนทำเป็นตำรวจ ข้าพเจ้าคิดว่าน่าจะดี แต่สุดท้ายเหมือนเดิม ต้องมียอด

ยี่ห้อที่ห้า เซรั่มนางงาม เพราะว่าข้าพเจ้าเห็นน้องคนหนึ่งที่รู้จักทำแล้วดี คิดว่าน่าลองทำบ้าง เพราะราคาไม่แพง ลงทุนน้อย แต่สุดท้ายเมื่อข้าพเจ้าหาลูกค้าไม่ได้เลย ข้าพเจ้าต้องเลิกไป

สรุปแล้ว ข้าพเจ้าไม่ใช่นักขายอย่างแน่นอน

แล้วข้าพเจ้ามีอาชีพอะไร จะทำอาชีพอะไรได้ ข้าพเจ้าป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ขนาดซิสเตอร์และบาทหลวงยังไม่รับข้าพเจ้าทำงานด้วยเลย บอกว่า "เด็กคนนี้อารมณ์รุนแรง มีความอดทนน้อย ทำงานไปจะมีปัญหา" ต่อไปชีวิตของข้าพเจ้าจะเป็นยังไง

ข้าพเจ้าควบคุมอารมณ์ของข้าพเจ้าไม่ได้ ชอบพูดจาไปเรื่อยไม่ได้คิดอะไร

ข้าพเจ้าควรทำอย่างไรดี

จี๋