“เกิดอะไรขึ้นกับนาย” มาลินถามแทรกเสียงน้ำ

                ชายหนุ่มไม่ตอบ กลับยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากเป็นทำนองให้เงียบ จังหวะเดียวกับที่เสียงฝีเท้าจำนวนมากดังใกล้เข้ามา หญิงสาวพอจะปะติดปะต่อเหตุการณ์ได้จึงกวักมือเรียกเพื่อนของตนซึ่งเพิ่งแต่งตัวเสร็จ อาลูผะเดินอ้อมต้นไม้ใหญ่ไปหาผู้เรียกแล้วอ้าปากค้างเมื่อมองเห็นชายหนุ่มกำลังพยายามหลบเร้นอยู่ข้างโขดหิน

                “อย่าเพิ่งถามอะไร พาเขาหลบไปก่อนเถอะ” มาลินรีบบอก

                อาลูผะพยักหน้า แล้วพยุงชายหนุ่มแปลกหน้าเข้าไปหลบในดงไม้ที่มีไม้เลื้อยขึ้นปกคลุม สักพักก็กลับมานั่งปั่นด้ายอยู่บนโขดหินซึ่งอยู่ห่างออกมาจาก ‘จุดนั้น’ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

                เสียงพูดคุยและฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ไม่นานชายฉกรรจ์ในชุดเสื้อแขนยาวผ่าหน้าสีน้ำเงินเข้มเกือบดำ สวมกางเกงผ้าฝ้ายและหมวกสีเดียวกันเกือบสิบคนก็มาถึง หลายคนทำท่าลุกลี้ลุกลนค้นหาอะไรบางอย่าง อาลูผะจึงร้องถาม

                “พวกสูทำอะไรกัน”

                “สูเห็นคนถูกยิงผ่านมาทางนี้ไหมอาลูผะ” ชายร่างล่ำเตี้ยซึ่งถือปืนยาวถามเสียงดังลั่น

                “ไม่มีหรอก พวกสูรีบออกไปจากตรงนี้เลยนะ” เธอรีบบอก

                “ไม่ได้ หมู่เฮากำลังตามหาคนอยู่” ชายคนเดิมตอบเสียงเข้ม

                “ ไม่งั้นเฮาจะบอกลุงกาเน”

                “ก็นายกาเนนั่นแหละที่สั่งหมู่เฮาให้ตามล่ามัน” ชายร่างสูงหน้าเสี้ยมตอบแทน

                “แต่ลุงกาเนคงจะโกรธมากถ้ารู้ว่าพวกสูมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆน้ำตกช่วงที่อามิอาบน้ำอยู่แบบนี้” อาลูผะบอกเสียงขึ้นจมูกอย่างเป็นต่อ

                ชายกลางคนทั้งหมดถอยกรูด หันไปปรึกษากันอยู่ครู่ใหญ่จึงสลายตัวออกไปค้นหาทางอื่น

                เห็นดังนั้นมาลินซึ่งยังคงอยู่ในน้ำจึงออกอาการโล่งอก เหลือบมองไปยังจุดที่ชายหนุ่มซ่อนตัวอยู่ ก่อนหันไปหาเพื่อนอีกครั้ง “อาลูผะรีบไปตามลองกามาเถอะ”

                “แล้วอามิล่ะ จะอยู่กับเจ้าคนนี้ได้เหรอ”

                “ไม่เป็นไร อาลูผะเอาเสื้อผ้าไปวางไว้ฝั่งโน้นหน่อย แล้วรีบทำตามที่บอกเถอะ เริ่มมืดค่ำละ”

                เมื่อสวมเสื้อผ้าจนมิดชิดดีแล้ว มาลินจึงเดินลุยน้ำตกข้ามไปยังอีกฝั่งหนึ่งของแนวป่าซึ่งชายแปลกหน้าซ่อนตัวอยู่

พุ่มไม้ใหญ่นั้นดูสงบเงียบ ครั้นหญิงสาวแหวกใบไม้เข้าไปจึงพบว่า ร่างสูงโปร่งของชายผู้นั้นกำลังอยู่ในอาการ อ่อนเพลีย มองเห็นรอยเลือดเกรอะกรังตามเสื้อผ้าของเขา มาลินถอยหลังออกมานั่งรอ พลางพิศดูเสี้ยวหน้านั้นด้วยแววตาอ่อนโยน

เขาคงไม่ใช่คนร้ายหรอก ดูจากการแต่งเนื้อแต่งตัวแล้วชายหนุ่มน่าจะเป็นคนจากในเมืองมากกว่าชาวชนเผ่าซึ่งอาศัยอยู่แถบนี้

ดวงตาที่หลับพริ้มอยู่นั้นขยับเพียงเล็กน้อย ริมฝีปากสีสดครางอยู่ในลำคอ ขณะมือใหญ่เอื้อมไปลูบเหนือรอยแผลแผ่วเบา หญิงสาวขยับเข้าไปใกล้คว้ามือของเขามากุมไว้ พลางบอก

“อย่าจับแผล มันสกปรก ทนนิดนึงนะ อาลูผะกำลังไปตามคนมาช่วยคุณอยู่”

ดวงตาคู่นั้นเปิดออก ชายหนุ่มมองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาพร่าพราย ทว่าเขายังมองเห็นความงดงามของดวงหน้าขาวใส ภายใต้หมวกแหลมทรงสูงประดับด้วยกระดุม เหรียญตราและลูดปัดหลากสีได้อย่างชัดเจน

“เธอเป็นใคร” เสียงถามนั้นแหบปนสั่น

“เฮาชื่ออามิ เฮาจะช่วยคุณเอง อดทนก่อนนะ เพื่อนเฮากำลังมาแล้ว”

แม้จะสงสัยว่าบุคคลดังกล่าวเป็นใคร แต่ชายหนุ่มก็ไม่ปริปากถาม ทำได้เพียงสงบนิ่งรอคอยตามคำหญิงสาวบอก ขณะที่มือใหญ่ยังเกาะกุมมือบอบบางไว้แน่นอน