Group Blog All Blog
|
นวนิยาย..พลิกผืนฟ้าหารัก บทที่ ๓/๑ ๓. ยายตาน้ำเสียงแสดงความยินดีดังขึ้นหลังจากที่ร่างในชุดลำลองเดินเลี้ยวผ่านกรอบประตูเข้ามายังห้องนั่งเล่น ดวงตาคู่สวยวาวระยับแสดงถึงความตื่นเต้นที่ปิดไม่มิด
ผู้เป็นแขกรีบลุกขึ้นยืน ก่อนโผเข้าไปกอดเพื่อนด้วยความดีอกดีใจ หลายปีแล้วที่เธอและพิมพ์วลัญช์ไม่ได้พบหน้าค่าตากัน จำได้ว่าครั้งสุดท้ายนั้นเธอไปหาญาติที่จังหวัดพิษณุโลกจึงได้พบกันเพราะพิมพ์วลัญช์ไปอยู่กับครอบครัวที่นั่น คิดถึงจังเลยพาย
พิมพ์วลัญช์หัวเราะสดใดพลางบอก คิดถึงเหมือนกัน ดีใจจังที่ได้เจอ นี่พายก็กลัวว่าตาจะมาไม่ถูกเสียอีก
ปณิตาหัวเราะกิ๊ก ผละจากอกเพื่อนแล้วหย่อนกายลงบนโซฟาก่อนพูดต่อหาไม่ยากเท่าไหร่หรอก ตาก็คลำทางเองบ้าง จอดถามคนบ้าง เดี๋ยวเดียวก็ถึงละ ว่าแต่พอตาถามตามที่พายบอกลักษณะของบ้านนะ คนแถวนี้เขาก็ทำตาลุก แล้วบอกว่ารู้จักโรงแรมร้างที่ครอบครัวพายจะทุบทำใหม่ทั้งนั้นเลย
เจ้าของบ้านนั่งข้างๆเพื่อนแล้วจึงถาม เขาพูดถึงว่ายังไงบ้างล่ะ
ผู้ถูกถามกรอกตาไปมาก่อนตอบเสียงเบา ก็บอกว่าเป็นโรงแรมอายุเกือบร้อยปีแล้ว แถมโดนระเบิดจนต้องปิดกิจการไปน่ะสิ
นี่แค่ไปถามทาง เขาถึงกับเล่าให้ตาฟังขนาดนี้เลยเหรอพิมพ์วลัญช์สงสัย
ปณิตายักไหล่ มองผ่านกรอบหน้าต่างไปยังดงไม้ซึ่งเป็นทางลัดไปสู่โรงแรมที่ว่า ป้าร้านขายของชำแกไม่ได้เล่าหรอก แต่แม่แกนี่สิ พอได้ยินตาถามทางไปบ้านแสนยากร แกก็โพล่งขึ้นมาว่า ตึกขาว แล้วพูดว่าที่นั่นเป็นบ้านของท่านเจ้าคุณเจ้าของโรงแรมสยามธาราที่เคยถูกระเบิดเมื่อหลายสิบปีก่อน
พิมพ์วลัญช์นั่งทำตาปริบๆฟัง เมื่อเพื่อนยังคงเล่าต่ออย่างสนุกปาก ป้าเจ้าของร้านพยายามบอกตาว่าอย่าไปสนใจเลย แม่แกเลอะเลือน อายุก็ปาไปแปดสิบกว่าแล้ว
แกคงไม่พูดเท่านี้หรอกใช่ไหม ลูกสาวถึงต้องออกตัวขนาดนั้นน่ะ เล่ามาให้หมดสิยายตา ผู้เป็นแขกหันไปขอบคุณนางถนอมที่ยกน้ำและขนมมาวางไว้ให้ ก่อนพูดต่อหลังแม่บ้านสาวใหญ่เดินออกไปจากห้องแล้ว แกบอกว่าตึกขาวผีดุน่ะสิ
คนฟังเบิกตากว้าง แกล้งขยับเข้ามาหาเพื่อนพลางถามเสียงหลง จริงเหรอ!
ปณิตาพยักหน้า ฮื่อ แกว่างั้น
ทว่าฝ่ายเจ้าของบ้านกลับหัวเราะเบาๆในลำคออย่างขบขันเสียเต็มประสา แกคงเลอะเลือนจริงๆแหละ ผีสางมีเสียที่ไหนกัน
แสดงว่าพายไม่เชื่อสิ
ก็ไม่เชิงหรอกแต่พายไม่เคยเห็นนี่นา แล้วจะให้เชื่อว่ามีจริงได้ยังไงพิมพ์วลัญช์เถียง ทั้งที่ใจยังกระหวัดถึงเสียงประหลาดซึ่งดังรบกวนอยู่หลายครั้ง ตั้งแต่ก้าวย่างแรกที่เข้ามายังตึกโบราณหลังนี้
ปณิตาทำหน้ามุ่ย แต่เมื่อเห็นว่าเพื่อนไม่ยอมคล้อยตามจึงพยายามโน้มน้าวต่อ แต่ตาเคยเห็นนะ วันที่คุณย่าเสียตอนเด็กๆน่ะ ท่านมาหาตาหลังจากเผาศพไปแล้ว
อาจจะตาฝาดก็ได้
แหม คนเล่าอยากจะเอาหัวโขกฝาตายเสียจริง เพื่อนเธอนี่แสนรั้น ให้ตายสิ
ตัวเองไม่เคยเห็นก็หาว่าผีไม่มีในโลก แต่พอคนอื่นเขาเคยเจอก็หาว่าตาฝาด พายนี่หัวดื้อจริงๆเลย
คนหัวดื้อหัวเราะขำท่าทางหัวเสียของเพื่อนแล้วทำเสียงอ่อนลง เอาน่า ถ้ามีจริงๆก็คงจะทำให้พายเชื่อได้สักวัน เราสองคนนี่ทำเหมือนตอนเป็นเด็กๆเลยนะ ชอบมานั่งเถียงกันในเรื่องไร้สาระแบบเอาเป็นเอาตาย
ปณิตาย่นจมูก เค้าเรียกการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นต่างหากล่ะ ตาว่าการที่พายยังไม่เคยเห็นอาจจะเป็นเพราะยังไม่เคยเจอดวงวิญญาณที่ดวงจิตผูกพันกับเราอย่างแรงกล้าหรือพายอาจจะไม่มีเซ้นส์ทางนี้ก็ได้
อาจจะเป็นได้พิมพ์วลัญช์เออออตามแล้วเปลี่ยนเรื่องเสียดื้อๆ แล้วไหนว่าได้ข่าวอดีตหวานใจมาไม่ใช่เหรอ เล่าให้ฟังหน่อยสิ
ปณิตาถอนใจออกมาแรงๆโดยไม่ปิดบัง พลางหันมาจ้องเพื่อนเขม็ง ดวงตาวาววับนั้นบอกเล่าความรู้สึกและความอาวรณ์ที่ปิดไม่มิด ก็อย่างที่บอก ตาไปเจอรูปเขาในเน็ตก็เลยคลิกตามจนรู้ว่า เขาเป็นทหารเรืออยู่สัตหีบ
เราจะแน่ใจได้ยังไงว่าเป็นเขา ในเมื่อตอนนั้นเราก็ยังไม่เคยเจอตัวจริงของเขานี่นาคนฟังแย้ง เธอทั้งสองคนมักจะมีความคิดเห็นแตกต่างกันอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความผูกพันที่มีต่อกันลดน้อยถอยลง ทำไงได้ล่ะในเมื่อพิมพ์วลัญช์เป็นคนที่เชื่อมั่นในตนเองสูง มองทุกอย่างเป็นวิทยาศาสตร์ ส่วนปณิตานั้นจ่อมจมอยู่ในโลกแห่งความฝันแทบจะตลอดเวลา
ตาจำเขาได้เสมอเสียงตอบของเพื่อนแผ่วเบาคล้ายเสียงครวญกับตนเองมากกว่า พิมพ์วลัญช์จึงวางมือลงบนมือเล็กเรียวนั้นเบาๆและเอ่ยปลอบพายว่าเรื่องนี้ไม่ยากหรอก คุณพ่อของตาเองก็เป็นนายทหารชั้นผู้ใหญ่ถึงจะคนละกองทัพแต่ก็แวดวงเดียวกัน อาจจะวนเวียนมาให้เจอสักวันแหละน่า
ตาคงไม่รอให้ถึงวันนั้น
พิมพ์วลัญช์เลิกคิ้ว หมายความว่าไง ตาจะไปตามหาเขางั้นเหรอ
ยังหรอก ตอนนี้ก็จะพยายามสืบๆดูก่อน แต่ต่อไปน่ะ ไม่แน่ตอบแล้วอีกฝ่ายจึงเอนหลังพิงพนักโซฟา และมองกวาดไปรอบตัวก่อนเปลี่ยนเรื่อง ทำไมคนถึงเรียกบ้านพายว่าตึกขาวล่ะ ในเมื่อเห็นๆกันอยู่ว่าทาสีออกเทาๆ
ไม่รู้สิ มันอาจจะเคยเป็นสีขาวมาก่อนก็ได้มั้ง
อืม ท่าจะจริง
พิมพ์วลัญช์ยิ้ม บางทีเธออาจจะต้องเดินสำรวจตัวบ้านให้ครบทุกซอกทุกมุมอย่างเป็นเรื่องเป็นราวเสียที เพราะรู้สึกว่าที่นี่มีอะไรบางอย่างดูลึกลับซับซ้อนพิกล
แดดยามบ่ายอ่อนแสงลงตรงข้ามกับการพูดคุยอันออกรสของสองสาว แล้วอยู่ดีๆปณิตาก็เอ่ยขึ้นด้วยแววตาอันเต้นระริก พาไปเดินดูบ้านหน่อยสิพาย ยายร้านขายของชำมาสะกิดต่อมอยากรู้อยากเห็นเอาไว้ ตาชักอยากดูของจริงเสียแล้วสิ
พิมพ์วลัญช์ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอึกใหญ่ วางแก้วลงบนโต๊ะ ก่อนเอี้ยวตัวไปถามเพื่อนเบาๆอยากดูอะไรล่ะ
ก็รอบๆบ้านไง แล้วก็ เอ่อ โรงแรมร้างที่ว่านั่นด้วย
เจ้าของบ้านนิ่งคิดเป็นครู่จึงตอบ เอาล่ะ ดีเหมือนกันจะได้ช่วยกันคิดว่าถ้าโรงแรมใหม่เสร็จแล้วต้องประชาสัมพันธ์ยังไงคนถึงจะชอบ
แหม คิดจะใช้เพื่อนทางอ้อมนะพาย
พิมพ์วลัญช์หัวเราะเบาๆ พลางลุกขึ้นยืน แหม จะเป็นนักธุรกิจนี่ก็ต้องฝึกใช้ทรัพยากรให้คุ้มค่าก่อนล่ะ
เริ่มจากใช้เพื่อนเนี่ยนะ
แน่นอน |
ผู้หญิงเลือดเย็น
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?] ใครเล่นเฟซบุ๊คไปคุยกันได้ ในแฟนเพจ "บ้านน้ำฟ้า"นะคะ Friends Blog
Link |