Group Blog All Blog
|
นวนิยาย..พลิกผืนฟ้าหารัก บทที่ ๒/๓ พื้นกระจกเงาวาววับเหนือโต๊ะเครื่องแป้งสะท้อนภาพหญิงสาวผู้มีใบหน้ารูปไข่ อันมีเครื่องหน้าประกอบด้วย คิ้ววาดโค้งรับกับดวงตากลมโตฉายแววเด็ดเดี่ยว จมูกโด่งเรียวเล็กพองาม พวงแก้มสีขาวอมชมพู และริมฝีปากรูปกระจับสีแดงสดดูสุขภาพดี ต่ำลงมาเป็นเรือนร่างสูงโปร่งได้สัดส่วนเหมาะเจาะในชุดนอนสีหวาน ซึ่งทำให้ใครหลายคนพากันอิจฉามานักต่อนักแล้ว
มือเรียวแตะแต้มไนท์ครีมลงบนใบหน้าแล้วจึงทาครีมสีขาวเนื้อเบาบางลงบนเรียวปาก ก่อนพิศมองตนเองในกระจกนิ่งนาน พิมพ์วลัญช์รู้ตัวดีว่าเธอไม่ใช่คนสวยชนิดที่เรียกว่าเพอร์เฟคทุกกระเบียดนิ้ว แต่ด้วยเครื่องหน้าอันครบครันและเรือนร่างระหงได้รูปจึงทำให้เธอถูกระบุว่าเป็นสาวสวยทรงเสน่ห์คนหนึ่งในวงสังคมอย่างไม่ยากเย็นนัก
อยู่ดีๆโทรศัพท์มือถือก็กรีดเสียงร้องขึ้นพร้อมกับที่หญิงสาววางกระปุกครีมลงบนโต๊ะ เธอจึงรีบลุกพรวดขึ้นเดินไปยังโต๊ะข้างเตียงเพื่อรับสายของผู้อยู่แดนไกล
เป็นไงบ้างจ๊ะสาวน้อย บ้านใหม่ของเราน่ะปลายสายส่งเสียงทุ้มนุ่มมาอย่างอารมณ์ดี
พิมพ์วลัญช์ยิ้ม ทรุดตัวนั่งลงบนเตียงก่อนตอบเสียงใส พายไปเดินสำรวจมารอบหนึ่งแล้วค่ะพี่ภพ โดยรวมก็โอเคดี รอบๆบ้านลักษณะเป็นเหมือนบ้านสวนน่ะค่ะ มีผลหมากรากไม้เยอะแยะไปหมด แถมยังมีศาลาแบบโบราณอยู่ข้างสระน้ำรกๆทางฝั่งโน้นด้วยล่ะค่ะ
แล้วโรงแรมที่คุณพ่อจะทุบสร้างใหม่ล่ะ
อ๋อ โรงแรมนั่นก็อยู่ติดกับสระน้ำนั่นแหละค่ะพี่ภพ แต่พายยังไม่ได้เข้าไปสำรวจตัวโรงแรมนะคะ กลัวพวกสัตว์มีพิษน่ะค่ะ ตอนนั้นค่ำแล้วด้วย
ดีแล้ว ไม่ต้องเข้าไปหรอก ที่แบบนั้นน่ะมันอันตราย แล้วนี่คุณพ่อติดต่อบริษัทรับเหมาก่อสร้างหรือยังล่ะ ถ้ายัง...พี่จะให้พวกเพื่อนๆช่วยประสานให้เพลิงภพถามเสียงเรียบเรื่อย เขาเป็นคนที่ใส่ใจทุกเรื่องในครอบครัวก็จริงอยู่ แต่กลับไม่สนใจธุรกิจใหม่ของครอบครัวเท่าใดนัก
เห็นคุณแม่บอกว่าได้วิศวกรเป็นเพื่อนบ้านแถวนี้แหละค่ะ เป็นเพื่อนเก่าของคุณพ่อด้วยมั้ง อืม งั้นค่อยโล่งใจหน่อย คนกันเองยังไงก็ไว้ใจได้มากกว่าคนอื่นแหละ
แหม โทร.มาถามเรื่องสร้างโรงแรมแล้วเมื่อไหร่พี่ภพจะกลับมาสักทีล่ะคะ คุณแม่งี้บ่นอุบเลย กลัวว่าจะได้สะใภ้แหม่มติดมือมาด้วยหญิงสาวเล่ากลั้วหัวเราะ
พี่ชายหัวเราะตามบ้าง ไม่หรอกน่า พี่รับรองว่ายังไงก็ลืมสาวไทยไม่ลง
แน้ พูดแบบนี้แสดงว่าพี่ภพมีหนึ่งในดวงใจแล้วสิคะเนี่ยน้องสาวบีบเสียงล้อเลียน
ปลายสายหัวเราะหึๆพูดเสียเชยเลยนะยายพาย แต่ก็ยอมรับแหละว่ามี เราเองก็เคยเจอแล้วนี่ ส่วนจะจำได้หรือเปล่านั่นไม่รู้นะ คนที่ไปงานเลี้ยงส่งก่อนพี่มาเรียนที่นี่ไง
พิมพ์วลัญช์ได้ฟังจึงนิ่วหน้าครุ่นคิดก่อนจะส่ายหัว ราวกับผู้เป็นพี่ชายมายืนอยู่ตรงหน้า ใครจะไปรู้ว่าคนไหนล่ะค่ะ เพื่อนพี่ภพเต็มบ้านไปหมด
เอาน่าเดี๋ยวก็รู้เองแหละอีกฝ่ายสรุปและถามถึงเรื่องราวจิปาถะอีกเล็กน้อยจึงค่อยวางสายไป
ทว่ายังไม่ทันที่หญิงสาวจะนำโทรศัพท์ไปวางไว้ที่เดิม เสียงเรียกสายก็ดังเข้ามาอีกครั้ง พิมพ์วลัญช์มองรายชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอแล้วจึงกรอกเสียงลงไปก่อน ว่าไงจ๊ะแม่สาวไฮโซเหงาหรือไง วันนี้โทร.มาหาเพื่อนตั้งสองรอบ
เปล่า แต่ตามีเรื่องจะเล่าให้พายฟังน้ำเสียงของปณิตาดูร้อนรนหากยังมีร่องรอยของความยินดีอย่างชัดเจน
ไหน เล่ามาสิ อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้ตาตื่นเต้นได้ถึงขนาดนี้เร่งเพื่อนแล้วหญิงสาวจึงเคลื่อนตัวเข้าไปซุกในผ้าห่มพลางกดปิดสวิตซ์ไฟให้เหลือเพียงความสลัวรอบด้าน
วันนี้ตาว่างก็เลยนั่งเล่นเน็ตไปเรื่อยๆแล้วบังเอิญเห็นรูปผู้ชายคนนึงที่จำได้ติดตา
พิมพ์วลัญช์นิ่งฟังโดยไม่ยอมเอ่ยแทรกให้เสียจังหวะ อีกฝ่ายจึงย้อนถาม พายจำที่ตาเคยเล่าเรื่องผู้ชายที่รู้จักในอินเทอร์เน็ตสมัยม.ปลายได้ไหม
คิ้วคู่สวยของคนฟังขยับเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะคลายลงพร้อมกับน้ำเสียงยินดีของพิมพ์วลัญช์อ๋อ จำได้แล้ว คนที่ตาเคยมาเล่าให้ฟังบ่อยๆใช่ไหม
ใช่สิ คนเดียวกันนั่นแหละแท้จริงแล้วปณิตาอยากจะพูดต่อด้วยซ้ำว่า เขาเป็นคนเดียวที่อยู่ในใจตลอดเวลา แต่ก็อายเพื่อนที่สาวมั่นอย่างเธอจะยอมเสียฟอร์มถึงขนาดนั้นเพื่อคนที่ไม่จริงใจ
แล้วเกิดอะไรขึ้น ตาเจอเขาเหรอ ไหนว่าตอนนั้นเขาหายไปเฉยๆไงล่ะ พายบอกว่าให้จีบพี่ภพก็ไม่เชื่อเองนี่นา
บ้า พี่ภพน่ะยังไงตาก็คิดได้แค่พี่ชาย ไม่เหมือนเอ่อ...น้ำเสียงของคนพูดขาดห้วงคล้ายกำลังสะกดความรู้สึกบางอย่างให้จมหายไปในหัวใจ แล้วเปลี่ยนเรื่องตาไปเจอรูปเขาในเน็ต
เสียงถอนหายใจดังขึ้นจากฝ่ายพิมพ์วลัญช์อย่างจงใจก่อนเอ่ย โธ่ พายก็ตื่นเต้นตามไปด้วย นึกว่าเจอกันแล้ว ที่ไหนได้ แค่เจอรูปเขาในเน็ตเนี่ยนะ
ก็ใช่น่ะสิ อย่างน้อยเขามาปลุกความทรงจำเก่าๆของตาขึ้นมา พาย...ตาอยากเจอเขา อยากถามว่า ตอนนั้นทำไมอยู่ดีๆถึงหายหน้าไป ทั้งๆที่...
ทั้งๆที่ตาคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลาแทรกขึ้นแล้วผู้พูดก็หัวเราะคิกคักขณะวางแผนเอางี้ไหมเราก็จ้างนักสืบสืบตานั่น แล้วก็ไปถามซึ่งๆหน้าเลย
ตาพอจะมีข้อมูลเขาบ้างแล้วล่ะอีกฝ่ายตอบเสียงขรึม
พิมพ์ลวัญช์แทบสำลักน้ำลายตนเองขณะถาม นี่...ตาจะเอาจริงเหรอเนี่ย
ไม่รู้สิ ถ้ามีหนทางที่จะเจอกัน ตาก็จะลองดูปณิตาสรุปก่อนจะวางสายไป โดยที่อีกฝ่ายนั้นยังนอนลืมตาโพลงอยู่ในความมืด
ยายตานะยายตา พิมพ์วลัญช์ยังจำได้ดีว่า เมื่อครั้งที่ชายหนุ่มจากโลกไซเบอร์หายตัวไป เพื่อนของเธอเสียใจมากแค่ไหน ปณิตาให้ความสำคัญกับผู้ชายคนนั้นมาก มากเสียจนพิมพ์วลัญช์เป็นห่วง แต่แล้วเขาก็ทำเหมือนคนในโลกไซเบอร์ทั่วๆไปที่บทจะหายตัวไปก็ไม่เคยคิดจะหวนกลับมา บ้าแท้ๆปณิตา หน้าตาจริงๆเขาก็ไม่เคยเห็น ทำไมถึงได้หลงหัวปักหัวปำแบบนี้ก็ไม่รู้
คิดพลางหญิงสาวก็ทำหน้ามุ่ยตามความรู้สึกในใจ แต่แล้วครู่ใหญ่เสียงหนึ่งก็ทำให้เธอต้องชะงักความคิดเดิม เพื่อเพ่งฟังเสียงที่คล้ายจะดังกังวานอยู่ข้างๆหู
ครืด...แกรก
เสียงนั้นดังขึ้นอยู่ชั่วครูก่อนจะเงียบหายไป ทิ้งความสงสัยเอาไว้กับผู้ซึ่งนอนอยู่ในความมืดว่ามันเกิดจากอะไรกัน แน่ ที่สำคัญเธอจำได้ดีว่า เสียงที่ได้ยินนั้นเป็นเสียงเดียวกับเสียงในศาลาร้างเมื่อตอนหัวค่ำ
เหมือนคนลากโซ่ระไปกับพื้นปูน...
แล้วจะมีใครมาเดินลากโซ่ในเวลาดึกดื่นเช่นนี้เล่า หรือจะเป็น...
ผีหรือ...เป็นไปไม่ได้ โลกนี้ทุกอย่างเป็นวิทยาศาสตร์ เธอจะไม่หลงงมงายเชื่อเรื่องไร้สาระเช่นนั้นเป็นอันขาด เช่นเดียวที่เธอไม่เคยเชื่อถือคำพูดของ...ผู้ชายอีกเลย นับตั้งแต่เห็นความเสียใจของปณิตาในครั้งนั้น
เกิดเป็นผู้หญิงต้องมีศักดิ์ศรี เรื่องอะไรจะไปสิโรราบให้พวกผู้ชายล่ะ...
เอ๊ะ...มัวแต่คิดเพลินไป เมื่อตวัดความคิดกลับมาได้อีกครั้ง พิมพ์วลัญช์ก็พบว่าเสียงปริศนาเงียบลงไปแล้ว จริงสิ เธออาจจะแค่หูแว่วไปก็ได้
มันอาจจะเป็นแค่เสียงลมพัดกิ่งไม้เท่านั้นเอง
|
ผู้หญิงเลือดเย็น
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?] ใครเล่นเฟซบุ๊คไปคุยกันได้ ในแฟนเพจ "บ้านน้ำฟ้า"นะคะ Friends Blog
Link |
||||||||||||
