Bloggang.com : eikon : ผู้หญิงและความเป็นแม่...

ผู้หญิงและความเป็นแม่...

สำหรับวันแม่...และเรื่องราวเพื่อแม่..
« เมื่อ: สิงหาคม 10, 2010, 06:15:16 PM » อ้างถึง แก้ไข ลบทิ้ง

Please paid little bit attention to the one you called "mom" .
Nothing can replace her although sometimes she is not the one who mostly understand in you.
Or she may not agree with your thought but she still your "mom" and you can believe that she can do everything for you. Listen to your problems, every anxious . Do you used to concern about her tired? Please love her so much although she and you have the conflict because when she pass away. It's remain the memory and sad. Do not ignore the one who closely to your heart?

โปรดใช้เวลาสักนิด แสดงออกถีงความลึกซึ้งแด่คนที่เราเรียกว่าแม่ แม้จะไม่กล้าพูดออกมาก็ตามเถอะ

ไม่มีอะไรแทนที่เธอได้ แม้ว่าบางคราวเธออาจจะไม่ได้เป็นคนที่เข้าใจคุณมากที่สุด หรืออาจไม่เห็น ด้วยกับความคิดของคุณ แต่เธอก็คือแม่ของคุณ และเชื่อได้ว่าเธอจะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อคุณ รับฟังทุกปัญหาทุกความกังวล คุณเคยคิดถึงความเหนื่อยยากของเธอไหม รักเธอให้มากแม้ว่าจะคิดเห็นแตกต่างกัน เพราะเมื่อเธอจากไป
จะเหลือเพียงความทรงจำและความเสียใจเท่านั้น อย่าเพิกเฉยกับคนที่ใกล้หัวใจคุณที่สุด

โกหกกับแม่...เพื่อจะหนีเที่ยว...มีมั้ยค่ะ แค่เพราะอยากเที่ยวถึงกับต้องโกหก แค่เพราะความสุขส่วนตัวถึงกับต้องโกหก...คิดว่ามีคนทำแบบนี้ประจำ

โนวก็เป็นคนนึงค่ะ...กลับจากค่ายรังสรรค์ไทยของเอแบค กลุ่มรุ่นพี่เฮฮา เป็นครั้งแรกที่โนวออกค่ายต่างรุ่นต่างโรงเรียนและร่วมกับมหาวิทยาลัยด้วย พอกลับมาความมันส์ก็ก่อเกิด แหม...การรวมตัวมันก็ยังค้างคา จากโนวเลิกเรียน อย่างมากก็สุมหัวหน้าร้านน้ำบ้านเพื่อน...อย่างมากก็ครึ่งชั่วโมง เถลไถล แต่พอพวกพี่ค่ายมาหาหน้าโรงเรียน แหมก็รู้สึกสนุกค่ะ มารวมตัวกัน พี่เค้าอยู่มหาลัย มาหาน้องๆ รวมตัวกันมาเป็น 10 คน แล้วก็ชวนเราไปกินขนม กับดูหนัง จำได้ว่าตอนนั้นเป็น สามทหารเสือ ที่ลิโอนาโด่เล่นเป็นหลุยส์ 14 แหม เราก็อยากดูเนอะ เลยบอกแม่ไปว่ากลับช้า...จะนั่งบ้านเพื่อนต่อ แต่แท้ที่จริงแอบหนีไปดูหนังค่ะ เป็นความสุขเพื่อตัวเอง แต่โกหกแม่.และแม้กระทั้งคนที่เรารักที่รออยู่ที่บ้านด้วย...

ผ่านไปสองอาทิตย์ แม่นั่งจัดตู้หนังสือให้ พบว่าในสมุดไดอารี่ที่โนวเขียนพูดถึงหนังสนุกมากมาย มีชื่อรุ่นพี่กับเพื่อนๆ ที่ไปดูด้วยกันเต็มไปหมด โนวกลับบ้านมาแม่ก็ถามว่า วันก่อนไปไหนมา โนวก็ยังตอบว่าไปบ้านเพื่อนเพราะคิดว่าแม่ไม่รู้ สุดท้ายแม่หยิบสมุดไดอารี่โนวออกมา โนวรู้ทันทีว่าแม่รู้ค่ะ แต่ด้วยความฉุน ไม่ได้คิดอย่างนั้น คิดในใจว่า แม่มายุ่งของส่วนตัวได้ยังไง ทำไมต้องมาอยากรู้ด้วย... โนวจะไปไหนก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดี ทำไมแม่ต้องมาอยากรู้ว่าโนวทำอะไร... ตอนนั้นคิดในใจแบบนี้

มองไปอีกทีแม่ร้องไห้ เพราะนั่นเป็นการโกหกแรกๆ ของโนว เพราะตั้งแต่เล็กจนโตแม่รู้ทุกเรื่อง ทุกความคิดโนวเลย โนวจะวิ่งมาเล่าให้แม่ฟังหมด เพื่อนคนไหน ใคร วันนี้ทำอะไรเจออะไร แต่แม่นั่งน้ำตาซึมแบบนั้น โนวรู้สึกเออ ตรูคิดอะไรเนี่ย หลังจากวันนั้นแม่ก็รู้ทุกเรื่องเหมือนเคย ไม่มีวันไหนที่แม่จะไม่รู้ เรื่องแฟน เรื่องบ้าน เรื่องเพื่อน เรื่องความคิด โนวไม่เคยโกหกแม่ได้ และก็ไม่คิดโกหกแม่ด้วย...

โนวรู้ว่ามีคนทำอย่างนี้และยังคิดไม่ได้คิดไม่ถึงอยู่อีกเยอะ คุณคือสายเลือดของแม่ มีหรือแม่จะไม่รู้ว่าคุณทำอะไร หรือพยายามโกหกตลอดเวลา เพียงแต่แม่รอวันที่เราจะเดินกลับมาเจอความถูกต้องและคุกเข่าสำนึกดีเท่านั้นเอง

เมื่อหลายปีก่อน โนวได้รับซีดีจากคนๆ นึงค่ะ เจอโนวครั้งแรก ก็เอาซีดีเรื่องรักแม่มาให้โนวดูซะแล้ว โนวรับมาค่ะ แรกเลยไม่ได้ดูเลยด้วยซ้ำ วางไว้ก่อน เค้าก็โทรมาหาโนวถามโนวว่า ได้ดูรึยัง เรื่องราวเกี่ยวกับแม่ลูก ความรักของแม่ยิ่งใหญ่นะดูให้ได้นะ โนวก็ยังไม่ได้ดูหรอกค่ะ แต่แค่ฟังเค้าพูดรู้สึกว่าเออ คนนี้คงรักแม่และอยากให้โนวรักแม่เหมือนกันแฮะ สุดท้ายโนวมาเจอว่าวันนึงสิ่งที่เค้าเอามาบอกให้โนวรักแม่ โนวก็รักอยู่แล้วแหละ แต่โนวตกใจที่เห็นเค้าพยายามมาบอกโนว แต่เค้ากลับพูดจาทำร้ายจิตใจแม่ ไล่แม่ จนแม่ร้องไห้เลย...โนวกลับรู้สึกย้อนดูว่าเวลาระหว่างแม่ลูกมันไม่เยอะเลย..วันทำอะไรมองเห็นรึป่าวหนอ.. มัวแต่เอาเวลาบอกว่าแม่ไม่เข้าใจเรา แล้วเราเคยเข้าใจแม่บ้างรึป่าว... ซีดีอันนั้นโนวเอามาเปิดดูนิดหน่อย ดูไม่หมดหรอกนะคะ รู้สึกว่าคนให้เค้าเห็น คียเวิร์ด ในหนังจริงๆ บ้างรึป่าว.. ถ้าฟังสิ่งที่แม่พูดแม่บอกซักนิดคงดี..

ครั้งนั้นเมื่อโนวเรียนอยู่ที่ ม.กรุงเทพ ปีที่ 1 เพื่อนของแม่ที่เป็นถึงหม่อมหลวงที่เรียนด้วยกันมาเล่นด้วยกันมาก็ชวนครอบครัวโนวแวะเวียนไปเจออยู่บ่อยๆ หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบสิบปี เพราะป้าหม่อมไปอยู่อเมริกา..
ลูกๆ ของป้าหม่อมจะไล่ๆกัน คนโตอายุไล่ๆ กับโนว คนกลางอายุจะไล่ๆ กับน้องชายโนว ส่วนคนเล็กก็ไล่ๆ กับลูกของน้าชายโนว ดังนั้นก็เรียกว่าสนิทกันทั้งครอบครัว

สิ่งที่ป้าหม่อมจะบ่นเสมอคือเรื่องของแม่..คุณยายตามเสด็จพระราชินีมาก่อน เพราะฉะนั้นทุกอย่างในบ้านจะต้องเนียบและคุณยายจะต้องคอยดูแลหมด จนทุกคนเหมือนจะกลัวคุณยายหรือไม่ชอบคุณยายไปเลย จะมีแม่นายของโนวนั่นแหละที่ไม่กลัวก็จะเข้าไปคุยกับคุณยายเสมอ...

คุณยายเจ้ากี้เจ้าการตั้งแต่ป้าหม่อมยังสาวๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องคู่ครอง เรื่องการเรียน เรื่องจุ๊กจิ๊กมารยาทต่างๆ แม้กระทั้งของกิน..หรือการจัดจานวางช้อน.. คุณยายเป็นเสมือนเจ้าแม่วัดปากน้ำ หรือพระเกจิอาจารย์ หรือเรื่องงานบุญ คุณยายมีส่วนร่วมเสมอ แจกพระเครื่องรุ่นดังๆ ของวัดปากน้ำจนโนวตกใจ ก็ชอบชวนบ้านโนวไปเป็นเพื่อนเสมอทั้งๆ ที่รู้ว่าบ้านโนวนับถือคริสต์ แต่คุณยายบอกว่าถึงแม้ปัจจุบันคนบ้านโนวจะเป็นคนธรรมดา แต่บ้านโนวดั้งเดิมก็วางตัวดีมาตลอด ชาติตระกูลมันอยู่ตรงนี้...นี่คือสิ่งที่โนวก็กลัวคุณยายบางทีแต่ก็อยากที่จะเข้าหาคุณยายเสมอ

ป้าหม่อมอยู่กับคุณยาย ก็โดนคุณยายบ่นมาตลอด บางทีรู้สึกว่าตัวเองเหมือนไม่ใช่ลูกรัก โดนใช้งานอยู่คนเดียว ต้องอยู่ในสายตาตลอด ไปไหนก็ไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่ดี ป้าหม่อมถึงกับบ่นว่า “เมื่อไหร่คุณยายจะตายเนี่ย...เหนื่อยเหลือเกิน” บางทีก็บ่นว่า “จะทานนั่นทานนี่ วุ่นวาย” แบบนี้บ้างก็มี หลายครั้งบ่นด้วยความรำคาญหลุดปากไป ถึงกับอยากหนีออกจากชีวิตแม่ลูก อยากตัดขาดความเป็นแม่ หนีเที่ยวกันเองเฉพาะครอบครัว บอกว่าแม่น่าเบื่อ เตือนอะไรก็ไม่รู้ ทำตัวน่ารำคาญ เค้าโตแล้วนะคิดเองมีครอบครัวแล้วขนาดนี้ ยังจะพูดอะไรอีก ไม่เชื่อใจกันบ้างหรือไง... เนี่ยเป็นสิ่งที่ป้าหม่อมบ่นมาต่างๆ นานา

วันนึงคุณยายบินไปภูเก็ต ก่อนไปแกนั่งสมาธิ และแอบเปรยว่า แกรู้ว่าใกล้เวลาแล้ว และรู้ด้วยว่าใครคิดอะไรทำอะไร...และก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย... บินไปภูเก็ตได้ 2 วัน ก็มีข่าวว่าคุณยายเสียชีวิต
โดยไม่ทราบสาเหตุ ภายหลังตรวจสอบได้ว่า มีคนให้ยาคุณยาย...เป็นที่น่าตกใจมากมายค่ะ

แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ตายยังไง แต่ประเด็นอยู่ที่ตอนที่รู้ว่าเสียชีวิต ป้าหม่อมโทรมาหาแม่โนว ร้องไห้มากมาย เสียใจที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรให้แม่เท่าที่ควรทำ ดูแลจริง แต่ไม่ได้ดูแลอย่างเต็มกำลัง นั่งร้องไห้ตอนนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว.. งานศพคุณยายจัดที่วัดธาตุทอง โนวไปช่วยทุกวัน ของกินทุกวันโนวตกใจมากมาย สั่งมาสิ่งที่คุณยายชอบทั้งนั้น หรูแพง และของที่คุณยายอยากทานแต่โดนคุมอาหาร เจ็ดวันนั้นเคาะโลงให้คุณยายทานของดีๆ แม้กระทั่งไอศกรีมฮาเกนดาส...ลูกละ 80 บาท ในงานแขกนับครึ่งพันก็ได้ทาน... แล้วก่อนหน้านี้หล่ะ ตอนคุณยายมีชีวิต ทำอะไรกันอยู่...

โนวเจอนับแต่นั้นมา โนวคิดว่า ครอบครัวโนวโชคดีที่สุดแล้ว...เพราะว่าเราไม่เคยเป็นแบบนั้น กอดเราก็ได้กอด อยากกอดเมื่อไหร่เราก็พุ่งตัวไป นอนหนุนตักก็ได้ แม้กับคุณยายของป้าหม่อมโนวก็ทำ เหมือนเป็นครอบครัวตัวเอง กับครอบครัวไหนโนวก็ทำ วันที่เสียใจเกี่ยวกับคนเพศแม่ด้วยกัน โนวจึงไม่ค่อยมีค่ะ เพราะระหว่างนั้นเราทำทุกอย่างแล้วเต็มที่...ในหัวเราจึงมีคำพูดและเรื่องราวระหว่างกันมากมายให้นึกถึง....

โนวเจอเพื่อนหรือใคร โนวก็พยายามบอกให้เข้ากับครอบครัวให้ได้ แม้มีปัญหามากน้อยแค่ไหน ครอบครัวก็ให้กำเนิดเรามา พ่ออาจไม่ได้เลี้ยง แม่อาจไม่ได้ดู ก็มีค่ะ ตาโนวที่เชียงรายก็เป็นอย่างนั้น แต่ตาก็คือตา พ่อก็คือพ่อ แม่ก็คือแม่ ตายาย(พ่อแม่) จะเกลียดหรือทะเลาะแยกทางกันแค่ไหน แต่ก็ยังเป็นผู้ใหญ่ของเราอยู่ดี...

Create Date : 14 สิงหาคม 2553

Last Update : 14 สิงหาคม 2553 9:53:51 น.

7 comments

Counter : 318 Pageviews.

ตัวพี่ก๋าเองยังต้องผ่านกับความรู้สึกนี้เหมือนกันครับ
เวลามีใครรู้สึกไม่ดีกับเรา
เราก็ถามตัวเองตลอด
ว่าเราเป็นอย่างที่เขาคิดหรือเปล่า
แม้จะไม่ใช่
แต่มันก็ยังติดอยู่ในใจอยู่ดี 555

ชีวิตคือการเรียนรู้จริงๆครับ
พี่ก๋าก็เรียนรู้อยู่กับความคิดของตัวเองทุกวันเช่นกันครับ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 14 สิงหาคม 2553 เวลา:10:30:06 น.

แวะเข้ามาทักทายและอ่านด้วยคนครับ

โดย: ton (\\ton\\

) วันที่: 14 สิงหาคม 2553 เวลา:16:32:51 น.

โบแวะมาชวนไปเที่ยวน้ำตกกันค่ะ ...

โดย: ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอ

วันที่: 14 สิงหาคม 2553 เวลา:20:39:35 น.

--- เปิ้ลก้อเคยโกหก เรื่องหนีเที่ยวนี่แหละค่ะ

--- เมื่อมีครั้งแรก ก้อมีครั้งที่สอง

---- เหมือนได้ใจนะค๊ะ ก้อเกิดครั้งที่สาม

--- แต่ก้ออยู่ที่ครั้งที่สามนี่แหละค่ะ

---- ไม่ครั้งที่สี่แลว้ล่ะค่ะ

---- คุณแม่ก้อจับได้

--- ก้อถูกตีไป แล้วก้อได้เห็นน้ำตาคุณแม่นั่นแหละ

--- ท่านตีไปร้องไห้ไป ความรู้สึกเราก้อเจ็บไปด้วยค่ะ

--- คิดว่าท่านคงเจ็บปวดมาก

--- ทุกวันนี้ถึงเปิ้ลไม่ได้เปิดใจกับคุณแม่ทุกเรื่อง

---- แต่ก้อไม่ได้โกหกท่านอีกแล้วล่ะค่ะ

****************************

---- ราตรีสวัสดิ์นะค๊ะ

โดย: luckiezgalz

วันที่: 15 สิงหาคม 2553 เวลา:1:36:25 น.

ทุกวันนี้ก็พยายามบอกรักแม่บ่อยๆ มีโอกาสก็พาแม่เที่ยว+กินค่ะ

รักแม่มากๆ เหมือนกัน อยากให้แม่แข็งแรงๆ

แล้วกรณีคุณยาย ไม่สืบสวนกันเหรอคะ?

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 16 สิงหาคม 2553 เวลา:9:20:36 น.

สวัสดีค่ะ

กว่าจะได้มาอ่านก็ผ่านวันแม่ไปแล้ว ... แต่เรื่องราวดีๆ แบบนี้
มาอ่านเมื่อไหร่ก็ได้ไม่สายค่ะ เพราะว่ามาอ่านแล้วก็ทำให้เรา
ได้ทบทวนเหมือนกันว่า แล้วเราล่ะ เราทำอะไรให้แม่หรือยัง

ยอมรับเลยว่าเร่ืองโกหกแม่น่ะมีเหมือนกันค่ะ แต่ว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่
ส่วนมากก็จะโกหกเพื่อเค้าจะได้ไม่ห่วง เรียกว่าเป็น white lie มากกว่า
ตอนเด็กๆ ร้ายแรงสุดก็เห็นจะเป็นการโกหกแค่ว่าไปเที่ยว
แต่ว่าบอกไปเรียนพิเศษ แล้วสวรรค์ก็ไม่เข้าข้างเพราะว่าดันไปเจอ
กับพ่อแม่ข้างนอก ฮ่า ๆ แล้วก็เป็นครั้งเดียวค่ะที่เราทำ
นอกนั้นก็โกหกตอนโต แล้วและมันก็เป็นการโกหกที่มีเหตุผล
ไม่น่าห่วงเท่าไหร่ค่ะ ... (เนียนๆ ว่าไม่ผิดเน๊าะ) ... 555+

จริงๆ แล้วเราเป็นพวกหัวอ่อนนะค่ะ เชื่อฟังพ่อแม่ แต่ว่าพอโตมาความคิด
ของเรามันเปลี่ยนไปตามวัยและสถานการณ์ ตอนนี้เราพูดได้ว่าเราดื้อ
กับพ่อแม่มากแต่ก็เป็นการดื้อแบบที่ไมไดทำความเดือดร้อนเค้านะค่ะ
แต่ก็นั่นแล ดื้อแต่ว่าพื้นฐานมันก็ยังเป็น "ความรัก" อยู่ดีค่ะ
เพราะยังไง ไม่ว่าเราจะไปอยู่ที่ไหน ทำอะไร เรากับพ่อแม่ก็ยังเป็น
ครอบครัวเดียวกันเสมอค่ะ

...................

สำหรับโครงการงานเขียนตะพาบครั้งหน้าครั้งที่ 14 ก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับ
การเขียนจดหมายหาใครก็ได้ค่ะ ระบายมันไปเลย .. เอาให้สะใจ
งานเขียนส่งวันที่ 25 สค. นี้ล่ะค่ะ เวลาอัพบล็อกก็ตั้งขึ้นต้นด้วย
โครงการตะพาบ แล้วก็ตามด้วยชื่อเรื่องค่ะ เราจะได้ไปตามเก็บลิงก์
ได้ง่ายๆ เลยค่ะ ...

ยินดีร่วมเรียงเคียงปากกากันนะค่ะ เขียนงานด้วยกัน จะได้อ่านงาน
หลากหลายค่ะ

โดย: JewNid

วันที่: 16 สิงหาคม 2553 เวลา:13:12:30 น.

ขอบคุณที่แวะไปชมน้ำตกค่ะ ..

โดย: ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอ

วันที่: 16 สิงหาคม 2553 เวลา:20:10:40 น.