My sweet sonata : ได้โปรดบรรเลงเพลงสุดท้าย

ในช่วงเวลา 2 วัน หนังญี่ปุ่น 2 เรื่องทำผมร้องไห้ และหัวใจสลาย
...
จากภาพของครอบครัวสามัญที่ปัญหารุมเร้า และต่างคนต่างค้นหาหนทางในการที่จะได้หนีออกจากบ้าน
ไปจนถึงกลุ่มคนเล็กๆในสังคมที่เมื่อรู้ว่าความตายมาเยือน พวกเขาดิ้นรนเพื่อที่จะได้ใช้เวลา 24 ชั่วโมงสุดท้ายที่เหลืออยู่ ทำอะไรเพื่อใครบางคน หรือเพื่ออะไรบางอย่าง
...
ในชีวิตคนเราบางทีมันก็เป็นแบบนั้น
...
น่าแปลก ที่เราใช้เวลาในแต่ละวัน และบางทีเราก็ปล่อยให้มันเลยไป โดยลืมนึกถึงอะไร โดยลืมนึกถึงตัวเอง
และบ่อยครั้ง ผมว่า ผมเองก็ปล่อยชีวิตให้เดินไปแบบนั้น
...
พ่อที่ถูกไล่ออกจากงาน ยังคงพยายามที่จะรักษาสถานภาพของความเป็นพ่อ เป็นผู้นำ ต้องแต่งตัวออกจากบ้านทุกเช้า แล้วไปนั่งแกร่วรอเวลาเย็นเพื่อจะกลับบ้านมาแล้วทำเป็นว่างานหนัก...อีกครั้ง
แม่เบื่อ ที่จะต้องทำหน้าที่ซ้ำกันทุกวัน ดูแลใครๆ ที่ไม่เคยแม้แต่จะเห็นความสำคัญของธอ และเธอฝันให้ ใครก็ได้ซักคน ดึงเธอออกไปจากวังวนของความซ้ำซากจำเจ เหล่านั้น
เหมือนกับที่การหนีไปสมัครเป็นทหารในกองทัพอเมริกันของลูกชายคนโต กับการหนีไปเรียนเปียโนของลูกชายคนเล็ก เป็นทางออกของการหนีไปจากชีวิตจำเจ จากกรอบกำแพงล่องหน ที่เขาเดาเอาว่า มันอาจจะดีกว่าที่เป็นอยู่
...
ผมเองก็เคยคิดเช่นนั้น
...
ผมเคยคิดในวันที่ชีวิตถึงจุดหักเลี้ยวแล้วต้องเลือก กับประโยคที่ผุดขั้นมาตั้งคำถามว่า ถ้าเลือกอย่างนั้นแล้ว หลังจากนั้นชีวิตจะเป็นแบบไหน และถ้าวันหนึ่งชีวิตไม่ได้เป็นอย่างที่มันควรจะเป็น ผมจะมีชีวิตเป็นอย่างไร
และกับคำถามที่ยังไม่รู้คำตอบ...ผมเฝ้าแต่รอ
รอเพียงว่าสักวัน เมื่อชีวิตเดินเข้าสู่จุดหักเหอีกครั้ง...ผมจะได้รู้ว่าคำถามนั้น มีคำตอบว่าอย่างไร
...
แต่บางที กับบางคน คำถามที่ว่าก็มาพร้อมกับข้อบังคับจำเป็นบางอย่าง
...
ผู้ชายคนหนึ่ง ตัดสินใจให้ชีวิตก้าวไปในทิศทางหนึ่ง จนเมื่อรู้ว่าความตายที่เขาไม่ได้เลือกกำลังจะเกิดขึ้นในอีก 24 ชั่วโมง เขาถึงได้เรียนรู้ว่า มิตรภาพที่มาพร้อมกับความสุขที่แท้จริงนั้น คือสิ่งที่เขาทิ้งไปไม่นานก่อนหน้า
ผู้ชายอีกคนหนึ่ง เลือกที่จะโกหกกับเข็มนาฬิกา เพียงเพื่อที่เขาจะได้ให้ชีวิตใหม่กับน้องสาว และเพื่อที่จะได้บอกลาเธอ ก่อนที่เวลาตายของเขาจริงๆจะเดินทางเข้ามาจับมือ
เหมือนกับเด็กหนุ่มอีกคน ที่กว่าจะรู้ว่าความรักของแม่ที่แท้ ไม่เคยห่างหายจากไปไหน ก็ต่อเมื่อเขากำลังจะตาย และต้องตายก่อนที่เวลาของเข็มนาฬิกาจะเดินวนครบรอบสุดท้าย
...
และผมคิด
...
คิดว่าบางทีมันอาจจะเป็นจริงอย่างนั้น
...
ว่า กว่าที่เราจะรู้ตัว จะสำนึกถึงคุณค่าและความสำคัญของอะไรบางอย่าง
ก็ต่อเมื่อเรารู้ว่า เรากำลังจะสูญเสียมันไป
...
พ่อเดินกลับบ้านในเช้าวันที่ความจริงเปิดเผย ร่างกายของเขาบอบช้ำ
แม่ทำกับข้าว หลังจากที่ชีวิตผ่านพ้นประสบการณ์ประหลาด และเธอได้รู้ว่าการหนี ไม่ได้แปลว่าหลุดพ้น
และลูกชายคนโตเรียนรู้ว่า โลกในความคิดต่างจากโลกในความจริง
...
เราต่างก็ต้องการจุดหักเหรุนแรงแบบนั้นสักครั้งในชีวิต
เพื่อจะทำให้ได้พบว่า ชีวิตที่เปลือยเปล่า แฝงซ่อนความหมายที่เราแกล้งทำเป็นลืม
...
เราต่างก็ต้องการ ใบสั่งความตายที่ยื่นเข้ามาให้ตรงหน้า
ก่อนที่จะตัดสินใจได้ว่า เวลาของการทำให้ชีวิตเกิดความหมายขึ้นมาได้สักครั้ง มันนับตามจังหวะวินาที
...
เด็กชายนั่งลงตรงหน้าเปียโน และเขาจรดนิ้วลงบรรเลง
โซนาตาบทนั้น โหยเศร้า
...
ถ้าเขาเชื่อว่าทำมันได้ จะรีรอไป เพื่ออะไรกัน
...
ผมร้องไห้ หัวใจสลาย
ขณะที่ถามตัวเองเหมือนบ้าคลั่งว่า
ผมทำเวลาสูญหายไปแล้วเท่าไหร่ ที่ลืมค้นหาความหมาย...ของการมีชีวิต

( iNspIre from Tokyo Sonata ภาพยนตร์โดย Kiyoshi Kurosawa , 2008 และ Ikigami ภาพยนตร์โดย Tomoyuki Takimoto , 2008 )

Create Date : 27 ธันวาคม 2551		1 comments
Last Update : 27 ธันวาคม 2551 15:09:41 น.
Counter : 772 Pageviews.
Share Tweet