๐ กมโลภิกขุ..ชายหนุ่มผู้บวชเป็นพระ ๐ (บทที่ 27)

บทที่ 27







คิดได้อย่างเดียวว่าหลวงพี่อาจทำเบอร์โทรศัพท์ของผมหาย

คงเมื่อคราวไฟไหม้ อารามรีบร้อนโทรฯ หาผมวันรุ่งขึ้น และนึงคงกำลังอยู่ในอ้อมแขน..นึกแคลงใจอยู่ห้าปีเพิ่งถึงบางอ้อวันนี้เอง แม้จะหายข้องใจแต่อะไรๆ ก็คงไม่ดีกว่าเดิม เราสามคนยากที่จะพบกันอีก นอกจากผมจะไปปักหลักที่วัดซึ่งเป็นไปไม่ได้



รถของมหาชัยเลี้ยวจากถนนใหญ่เข้าหมู่บ้านที่ผมอาศัยอยู่

“เดี๋ยวนี้เจริญขึ้นทุกที่เลยนะ..” มหาชัยมองสองข้างทาง “ซอยบ้านนิดก็เจริญขึ้นมากเหมือนกัน อาคารพาณิชย์ผุดขึ้นเป็นแถว”

“อือ..” ผมมัวแต่คิดเรื่องหลวงพี่อาจและนึง..อย่างไรก็ยังใช้สรรพนามว่าหลวงพี่ทั้งที่เป็นคนธรรมดาแล้ว คงเมื่อเจอตัว คลุกคลีกันสักพักถึงเรียกคุณองอาจ พี่อาจ หรืออาจเฉยๆ ได้

“ไม่ซื้อไว้สักห้องหรือ?” ชะเง้อดูจริงจัง

“ไม่รู้จะซื้อไว้ทำอะไร” ไม่มีเงินซื้อต่างหากนายนิด

“ค้าขายอะไรสักอย่าง..ทำเลนี้ดีไม่ใช่ย่อยนะ..” หัวหดหัวยืด “ไว้เก็งกำไรก็ได้”

“พ่อค้า!..” วันยังค่ำ

“อะไร?”

“เปล่า”




สองปีต่อมา มีผู้คนมากมายที่หมู่บ้านโดยเฉพาะปากทางเข้า จริงอย่างที่มหาชัยเคยพูดไว้ แต่ที่บ้านผมกลับมีคนน้อยลง

น้องรองเรียนจบทำงานได้ไม่เท่าไหร่ก็มีเมียออกไปตั้งครอบครัวต่างหาก..พอๆ กับน้องสาวคนโต เรียบร้อยไอ้หนุ่มเป็นฝั่งเป็นฝาไปอีกคน..อยู่แต่ผม ช่วยแม่ดูแลครอบครัวจนลืมนึกถึงตัวเอง โดนข้อหาเก๋ๆ ไปเรียบร้อย

นพไม่แวะเวียนมาอีก ยี่สิบแปดยี่สิบเก้าพอกับผมจะอยู่เอกาได้อย่างไร..ผมเองก็แวบๆ เหมือนกัน แต่เพราะอะไรหลายอย่างทำให้ไปไม่รอดซุกอยู่ในบ้านโทรมๆ หลังเดิม..ที่จริงบ้านไม่ได้โทรมนักหนาอย่างปากผมหรอก ที่เห็นชัดๆ คือสีซีดลอก ระเบียงบ้านบางแห่งลูกกรงโยกคลอน

ดีไปอย่างที่มีคนน้อยลง ค่าใช้จ่ายลดลง แม่ไม่ต้องทำงานหนักอย่างเก่า มีเงินเดือนของผมสมทบอีก ชีวิตความเป็นอยู่จึงดีขึ้น..พักร้อนหนึ่งอาทิตย์นี้ผมว่าจะลงมือซ่อมบ้าน ทาสีใหม่ เติมชีวิตชีวาให้กับครอบครัวและตัวเอง แม่และน้องขันอาสาช่วยซ่อมแซม

ถ้าเป็นห้าหกปีก่อนผมคงต้องเข้าเมืองเพื่อซื้ออุปกรณ์ซ่อมบ้าน แต่เดี๋ยวนี้ความสะดวกเข้ามาหามากมาย มีเจ็ดสิบเอ็ดสองแห่ง ปากทางเข้าและท้ายหมู่บ้าน



“หนูๆ ไม่มีผู้ใหญ่อยู่หรือ?” ผมถามเด็กเฝ้าร้านขายอุปกรณ์ก่อสร้างหน้าหมู่บ้าน

“มีครับ..” เด็กชายวัยประมาณสิบขวบรับคำ เดินเข้าไปหลังร้าน “พ่อๆ มีคนมาซื้อของ”

“ขอโทษครับ รอสักครู่” ผมขนลุกชันกับเสียงที่ร้องตอบมา

“พ่อจูงแม่อยู่ครับ” เด็กน้อยออกมารับหน้า

“หนู..หนู..” สะดุดใจกับเด็กชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า


“พี่นิด!..พี่นิด!..” เสียงมาก่อนตัว

“อะไร?” ผมละสายตาจากลูกเจ้าของร้านไปที่น้องสาว

“แม่หกล้ม” พูดยังไม่จบ จูงมือผมออกจากร้าน

“แม่..” เหลียวกลับมองเด็กชายอีกครั้งก่อนจะเดินตามน้องสาว

“เรียกแท็กซี่เข้าไปด้วยนะพี่” น้องสาวแนะนำ

“ขนาดนั้นเชียวหรือ?”

“ข้อมือแม่ปูด หัวแตก ร้องโอยๆ คงต้องไปโรงพยาบาล”

“ถ้างั้น..” ผมจูงจักรยานพิงไว้ข้างร้าน..ไอ้หนูมองอย่างงงๆ “ฝากหน่อยนะ”

“อะไรครับ?” เจ้าของร้านออกมาพอดีกับที่ผมกำลังโบกมือเรียกรถ

“โอ๊ะ!..” แปลกใจกับภาพที่เห็นแต่ไม่มีเวลาคิดอะไรต่อ แท็กซี่คันหนึ่งจอดตรงหน้า..แม่รออยู่ที่บ้าน

“หนูไปก่อนนะ” น้องสาวร้องบอกก่อนจะเร่งปั่นจักรยานของเธอไป



คุณหมอดึงกระดูกข้อมือของแม่ให้เข้าที่ตามเดิม..แม่ใช้มือยันพื้นตอนล้ม หัวแตกไม่มากเพราะล้มลงก่อนหงายหลัง คุณหมออยากให้แอ๊ดมิดเพื่อดูอาการ ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะแม่พยายามงัดตะปูออกจากลูกกรงระเบียง

แม่ไม่อยากอยู่โรงพยาบาล ไม่อยากนอนเฉยๆ แต่พออาการปวดกำเริบก็ยอมจำนน..ผมต้องกลับบ้านเพื่อหาบัตรประกันสังคมของแม่ที่ไม่ค่อยได้ใช้ ดีที่โรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลจากบ้าน



อดมองไปที่ร้านขายอุปกรณ์ก่อสร้างไม่ได้เมื่อรถแล่นผ่าน

ไอ้หนูยังเดินไปมาเฝ้าร้าน..ไม่ได้เรียนหนังสือหรือ..อ้อ!..วันนี้วันเสาร์นี่นะ น้องสาวผมยังไม่ได้ไปมหาวิทยาลัยเลย..ถ้าจะฟั่นเฟือน..ไม่ฟั่นเฟือนแต่ใจไม่อยู่กับตัว..ทำไม?

แม่จำไม่ได้ว่าเก็บบัตรประกันสังคมไว้ที่ไหน ผมก็หาไปสิ รื้อค้นมันทุกแห่ง ทุกลิ้นชัก ทุกกล่องเอกสาร

“ตุ้บ!..” ปึกเอกสารหนึ่งตกลงบนพื้น

“อะไรนี่..” ซองสีคร่ำ อัลบั้มรูปภาพเก่าๆ ของครอบครัว “ไม่เห็นเสียนาน” ผมหยิบอัลบั้มเล็กสองสามอันนั้นออกจากเอกสาร ตั้งใจนำไปดูฆ่าเวลาหากต้องอยู่เฝ้าแม่

“กรี้ง..กรี้ง..” เสียงเชยๆ ดังขึ้น

“โหล..โหล..” นึกว่าใคร “เจอบัตรประกันสังคมแล้วในกระเป๋าเงินแม่ที่หนูหยิบติดมา”

“ป๊าด!..เออๆ จะมาเดี๋ยวนี้” ผมวางหู..โกยที่ผมรื้อไว้รวมกัน ปิดประตูบ้าน กลับไปโรงพยาบาล

ผมเดินจ้ำไปปากทาง มองหารถที่จะผ่านมาบ้างแต่ไม่มี..ไอ้หนูยืนกินไอติมอยู่หน้าร้าน..รถจักรยานของผมหายไป..พ่อเด็กออกมาหน้าร้านเมื่อลูกชายพูดอะไรบางอย่าง..ผมเลยมามากแล้วเมื่อชายคนนั้นพยายามสื่อสารด้วย

ร้านขายอุปกรณ์ก่อสร้างคงไม่หายไปไหน สองพ่อลูกก็คงยังอยู่..เรื่องของแม่รอให้ผมไปจัดการต่อ..แม้จะอยากรู้แค่ไหน แต่ตามลำดับขั้นตอน


แล้วผมจะกลับมาหาความจริง...

 

Create Date : 13 กรกฎาคม 2554		3 comments
Last Update : 13 กรกฎาคม 2554 10:32:35 น.
Counter : 556 Pageviews.
Share Tweet