กระบี่อยู่ที่ใจ Vol.1
ตั้งแต่จำความได้ นี่คือการล่องใต้ครั้งแรกของผมนั่นหมายความว่า ผมอาจจะเคยไปใต้มาบ้างแล้ว เมื่อสมัยที่ยังจำความไม่ได้ เพราะพ่อแม่ก็ไม่เคยบอกเล่าให้ฟัง รูปถ่ายก็ไม่มีให้ดู แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าผมจะไม่เคยได้ไป เพราะเรื่องบางเรื่องทั้งๆที่มันเกิดขึ้นจริง แต่ก็หาคนรับรู้หรือหลักฐานชี้ชัดไม่ได้ (เอ๊ะ หมายถึงเรื่องอะไร?) แล้วจะเขียนให้ซับซ้อนวุ่นวายไปทำไม เข้าเรื่องกันเลยดีกว่าทริปนี้เริ่มต้นจากความกระสัน (ต้องใช้คำนี้ เพราะคำว่าอยากเฉยๆดูน้อยไป) อยากไปเที่ยวใต้เหลือเกินของเพื่อนโก้ ที่อุตส่าห์ตาลีตาลานไปจองแพ็คเกจไทยเที่ยวไทยเอาไว้ตั้งแต่ต้นปี ขั้นตอนการเลือกการจองแพ็คเกจยังไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ที่ปวดตับเพลียม้ามที่สุดคือไอ้ตอนที่หาสมาชิกร่วมทริปนี่แหละ อู๊ย... ยังกะนัดดาราคิวทองให้มาร่วมงานการกุศล กว่าจะหาวัน หาเวลาที่ลงตัวกันได้นี่แสนจะยากเย็น แถมพอใกล้จะถึงวันนัดดันมาขอยกเลิกอีกต่างหาก จากตอนแรกที่มีรายชื่อผู้ร่วมเดินทางเกือบสิบ ไปๆมาๆเหลือแค่สี่ จากการไปเที่ยวเป็นหมู่คณะกลายป็นการฮันนีมูนคู่ ผมกับเพื่อนโก้ในฐานะโต้โผใหญ่ก็ได้แต่นั่งปวดใจ เลยตั้งปณิธานกันไว้ว่าจัดทริปครั้งต่อไปใครลงชื่อกูขอเก็บเงินก่อนเลย ใครยกเลิกขอหักสิบเปอร์เซ็นต์ค่าเสียสุขภาพจิต ร่ำๆจะเปลี่ยนรูปแบบการเดินทางจากการเหมารถตู้เป็นการขับรถไปเองแบบปุเลงๆอยู่แล้ว ฟ้าก็ส่ง (หรือสาป ไม่แน่ใจ) เพื่อนโอ๋พร้อมแฟนหนุ่มใหญ่มาให้อีก 1 คู่ กลายเป็นสามคู่ชู้ทั้งนั้น เดินทางกันได้ซะที ประสบการณ์สามวันสองคืนที่กระบี่ (กับอีกเกือบสองคืนบนรถตู้) จะเป็นอย่างไร เชิญติดตามได้ ณ บัดนี้ Day 1หลังจากที่บำเพ็ญทุกขกริยาอยู่บนรถตู้กันมาตลอดคืน พลพรรครักสนุกก็พาสังขารอันอิดโรยมาจนถึงกระบี่เกือบๆแปดโมงครึ่ง แต่อย่าหวังว่าจะได้พักผ่อนหยุดหายใจ เพราะโปรแกรมที่ไอ้โก้จองไว้จะเริ่มตั้งแต่เก้าโมง นั่นทำให้หลังจากที่เช็คอินเรียบร้อยแล้ว ทุกคนมีเวลาเหลือแค่เกือบๆยี่สิบนาที ก่อนที่รถจะมารับไปลงเรือเพื่อไปล่องตามหมู่เกาะต่างๆ แม่เจ้า! แค่จะขี้ก็ไม่ทันแล้ว ไหนจะข้าวเช้าอีก ไม่ต้องได้กงได้กินกันล่ะมึง ผมหลับตานึกภาพตัวเองไปนั่งปวดขี้อยู่บนเรือแล้วก็เกิดท้อใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ผีถึงป่าช้าแล้ว ไม่เผาก็ไม่ได้ (เปรียบอะไรของมึงเนี่ย...) หลังจากเข้าห้องเก็บข้าวของและเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ผมและคุณอี๊ตก็รีบมาที่ห้องอาหารของโรงแรม ก่อนที่จะพบว่าคนอื่นๆเค้ามานั่งรอกันตั้งนานแล้ว (นี่มันได้ล้างหน้าแปรงฟันกันรึเปล่าวะ) เหลือเวลาไม่ถึงสิบนาทีรถจะมารับ แต่ไอ้โก้ก็ยังอุตส่าห์จะสั่งข้าวต้มมากิน ซึ่งรถก็มาถึงพร้อมๆข้าวต้มพอดี ผมนั่งดูไอ้โก้และคนอื่นๆยัดข้าวต้มร้อนๆเข้าปากกันแบบไม่ต้องเป่าแล้วรู้สึกสาแก่ใจเหลือเกิน เวลาน้อยแล้วยังเสือกอยากจะแดก กะกินไปถ่วงท้องอย่างเดียวเลยนะมึง
ปล.อ่านไปอ่านมา เอ..ไปเที่ยวจังหวัดไหนกันหว่า..กลับไปดูชื่อบล็อก เลยเพิ่งถึงบางอ้อ..
:P