ปมแค้นแรงพิศวาส ตอน 40...ในที่สุดความจริง !! ก็เปิดเผย !! (3) ...ประกาศ... บทประพันธ์เรื่องนี้กำลังอยู่ในขั้นตอนของการพิจารณาตีพิมพ์ และเป็นลิขสิทธิ์ของผู้เขียนโดยชอบธรรม ห้ามมิให้ผู้ใดคัดลอกบทประพันธ์ชิ้นนี้โดยเด็ดขาด ผู้ละเมิดจะถูกดำเนินคดีตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด วันที่ 14 กันยายน 2551 รอยแค้นแรงพิศวาส: Latest for Looking Back ตอน 40...ในที่สุด..ความจริงก็เปิดเผย !! (3)... โหลดเพลงตอนนี้ได้ที่นี่: Love Song โดยจางงี้ พอฝงจื้อหลินพูดจบก็เดินหันหลังกลับเพื่อขึ้นฝั่งทันทีและไม่ได้สนใจอีกว่าเสิ่นม่านชิงจะเดินหน้าลุยทะเลต่อไปหรือไม่ !!...ความรู้สึกตอนนี้เต็มไปด้วยความท้อแท้ เสียใจ และคับแค้นใจ...ท้อแท้ที่จนป่านนี้เขาไม่สามารถช่วยให้หญิงสาวมีอาการดีขึ้นได้เลย...เสียใจที่จนป่านนี้เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองเป็นต้นเหตุของเรื่องราวที่หญิงสาวเฟ้อฝันและสร้างภาพมาโดยตลอด และคับแค้นใจที่หญิงสาวไม่เคยเห็นความดีของเขาเลยและไม่ว่าจะอย่างไรจนป่านนี้หญิงสาวก็ยังนคงฝังใจในตัวของพี่ชายเขาอยู่ดี !! “เดี๋ยว !! ที่คุณพูดหมายความว่ายังไง?!!” เสิ่นม่านชิงยังคงชะงักเท้าอยู่กับที่ขณะเดียวกันก็ตะโกนถามชายหนุ่มโดยไม่ได้หันหลังกลับไปเพราะแข้งขาไม่มีแรงเดินต่อไปอีก หัวใจเต้นเร็วและแรงอย่างไม่เป็นจังหวะ ริมฝีปากสั่นสะท้านด้วยความหนาวเย็น และน้ำเสียงที่สั่นเครืออย่างไม่สามารถยับยั้งอารมณ์ได้ สุดท้ายน้ำตาเริ่มไหลเป็นทางสายยาวขึ้นกว่าเก่าลุ้นฟังคำตอบจากปากชายหนุ่ม “ชั้นบอกเธอแล้ว !! ว่าชั้นคิดผิดจริงๆ ที่ให้สร้อยเธอไป...แม้แต่คำปลอบประโลมแบบเด็กๆ ของชั้นเธอก็เอาไปคิดเป็นจริงเป็นจังไปได้ เหลือเชื่อจริงๆ เลยให้ตายเหอะ !!” ตอนนี้ฝงจื้อหลินอารมณ์เดือดดาลเหลือทน แม้แต่สรรพนามที่ใช้เรียกชื่อของเสิ่นม่านชิงก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดด้วยความโมโห สุดท้ายถึงขนาดหน้าของหญิงสาวเขาก็ยังไม่อยากมองเพราะปากก็ตะโกนบอกไปแต่ก็เดินดุ่มๆ จะกลับขึ้นฝั่งโดยไม่สนใจใยดีหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังอีก พระเจ้า !! ทำไมเรื่องถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้...ที่แท้คนที่หล่อนตามหามาตลอดไม่ใช่ฝงจิ้งเถาแต่กลายเป็นฝงจื้อหลินหรอกหรือนี่ !! แล้วนี่หล่อนควรจะทำยังไงดี?...ควรจะทำยังไงดี?...เค้าโกรธหล่อนเข้าแล้ว !! โกรธมากจริงๆ เค้าไม่สนใจหล่อนอีกแล้ว...เสิ่นม่านชิงได้แต่นิ่งคิดด้วยหัวใจที่แหลกสลาย...แข้งขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะกลับหันหลังเพื่อตามเขาไปปรับความเข้าใจได้อีกแล้ว...อยู่ๆ เสิ่นม่านชิงก็หมดเรี่ยวแรงที่จะทรงตัวให้ยืนอยู่ได้ พลันก็ทรุดฮวบจมลงไปในน้ำทะเลเอาดื้อๆ !! ไม่ถูก !! อยู่ๆ ฝงจื้อหลินก็รู้สึกแปลกๆ ไป เพราะอย่างน้อยเสิ่นม่านชิงควรจะโต้ตอบกับเขาบ้าง หล่อนไม่ใช่คนที่จะเงียบไปเฉยๆ แบบนี้...คิดได้ดังนั้นฝงจื้อหลินจึงหันหลังกลับไปมองเบื้องหลังอีกครั้งแล้วก็พบแต่ท้องทะเลอันกว้างใหญ่ !! และว่างเปล่า !! เขาไม่เห็นแม้แต่เงาของเสิ่นม่านชิงกลางท้องทะเลอีกแล้ว “แมนดี้ !! อย่าล้อเล่นนะแมนดี้ !!...คุณอยู่ไหนฮ่ะแมนดี้ !!” ฝงจื้อหลินตกใจแทบสิ้นสติเมื่อหันหลังกลับมาอีกทีก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของหญิงสาว...ในที่สุดก็ตัดสินใจดำลงไปในน้ำเพื่อควานหาร่างของเสิ่นม่านชิง .............................................. “แค๊กก ๆๆๆ” “ฟื้นแล้วเหรอแมนดี้ !! เป็นยังไงบ้าง !! เจ็บตรงไหนหรือเปล่า !! ผมเป็นห่วงคุณแทบแย่ !!” ฝงจื้อหลินค่อยยิ้มออกขึ้นมาหน่อย...เขาใจหายแทบแย่ตอนที่รู้ว่าหญิงสาวจมน้ำกว่าจะช่วยขึ้นมาได้ก็ใช้เวลาพอดู หลังจากที่เขาพบเสิ่นม่านชิงจมอยู่ใต้น้ำและช่วยขึ้นมาได้ก็พยายามผายปอดอยู่หลายครั้งกว่าหญิงสาวจะสำลักน้ำออกมาและวางใจได้ว่าหญิงสาวไม่เป็นอะไรแล้วจึงได้พาหล่อนมาพักฟื้นในห้องนอนของหล่อน และเฝ้าดูด้วยความเป็นห่วงรอจนกระทั่งหญิงสาวฟื้นขึ้นมานี่แหละ พอหญิงสาวได้สติก็เหม่อมองไปที่มือของหล่อนที่ถูกชายหนุ่มกุมไว้ไม่ยอมปล่อย...พลันน้ำตาก็เอ่อไหลออกมาอีกครั้งด้วยความซาบซึ้งใจ...หวนนึกถึงคำพูดที่ได้ยินก่อนหน้านี้ ทุกอย่างก็กระจ่างในใจหมดสิ้น...ที่แท้ตลอดมาคนที่อยู่ข้างกายหล่อนคือคนที่หล่อนตามหามาตลอดมิใช่หรือ...แต่ทำไม !! พอรู้ความจริงแล้วแทนที่จะดีใจกลับรู้สึกขมขื่นอย่างบอกไม่ถูก !! “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าแมนดี้ !! ทำไมถึงเงียบไปหละ !! หรือว่ากินน้ำทะเลเข้าไปมากจนรู้สึกฝืดในคอ?” ฝงจื้อหลินพูดขึ้นอีกอย่างร้อนรนและกระวนกระวายใจ ขณะเดียวกันขณะกำลังจะปล่อยมือออกจากเสิ่นม่านชิงเพื่อไปรินน้ำมาให้หล่อน หญิงสาวกลับจับมือเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย “ปะ !! เปล่า...ชั้นหายดีแล้ว” กว่าที่หญิงสาวจะเปล่งเสียงออกมาได้ก็ยากเย็นเต็มที... “คุณช่วยบอกชั้นอีกที !! ที่หน้าโรงเรียนนั่นตอนชั้นอายุ 5 ขวบ” ...พูดไปมืออีกข้างหนึ่งก็คว้าไปกำสร้อยที่คออีกครั้ง “นี่ !!...คืออะไรหรือคะพี่ชาย?” “มันเป็นแค่สร้อยคอธรรมดาๆ เส้นนึงที่มีมังกรพันอยู่รอบกระดิ่ง...แต่ถึงมันเป็นแค่สร้อยคอธรรมดามันก็เหมือนกับของวิเศษไม่มีผิด เพราะมันช่วยให้เจ้าหญิงตัวน้อยๆ หยุดร้องไห้ได้ ที่สำคัญ !! เพราะเจ้าของสร้อยเส้นนี้หวังไว้เสมอว่ามันจะช่วยคุ้มครองให้เด็กน้อยมีความสุขตลอดไป” เหมือนเป็นเวลาสั้นๆ ของหญิงชายคู่นี้ที่ตกอยู่ในห้วงแห่งความทรงจำของกันและกัน...ทั้งคู่ประสานสายตาและโต้ตอบกันด้วยความหมายในใจที่คนภายนอกไม่ว่าใครก็ตามไม่สามารถเข้าใจมันได้ “ชะ...ชั้นไม่เข้าใจในเมื่อสร้อยที่คุณให้อยู่กับชั้น...แล้วสร้อยของคุณ?” เสิ่นม่านชิงยังไม่มั่นใจในทันที แต่ก็ยังถามไม่ทันจบ ฝงจื้อหลินก็สามารถต่อความให้หล่อนได้ฟังเสียก่อน “ตอนนั้นพอผมขึ้นรถไป...โจวเห็นว่าสร้อยไม่อยู่กับผมแล้วเลยให้เส้นของเค้ากับผมแทนเพราะเค้าไม่อยากให้ผมถูกคุณแม่ดุ...ผมปดโจวไปว่าทำสร้อยหายหนะเค้าเลยไม่สงสัย” ฝงจื้อหลินพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มอย่างอบอุ่นและจริงใจ แถมยังบอกต่ออีกว่าให้เชื่อคำพูดเขาเถอะและรับรองว่าถ้าหากหล่อนไปถามเรื่องนี้กับพี่ชายของเขา เขารับรองได้เลยว่าพี่ชายของเขาไม่สามารถตอบคำถามหล่อนได้สักกะคำเดียว !! และเพียงแค่ฝงจื้อหลินพูดจบเท่านั้น...เสิ่นม่านชิงก็ปล่อยโฮเสียลั่นพร้อมกับลุกขึ้นนั่งและกอดฝงจื้อหลินแบบเด็กน้อยที่หาสิ่งมีค่าของตัวเองมานานแสนนานจนพบและไม่ต้องการให้หลุดลอยไปไหนอีก...ส่วนฝงจื้อหลินเองก็กอดตอบเสิ่นม่านชิงในแบบทั้งรักและทั้งสงสารเช่นกัน แต่ทว่า !! ในแววตานั้นกลับแฝงไปด้วยความเศร้าหมองจนไม่อาจบรรยายความรู้สึกได้ “คราวหลังคุณอย่าทำแบบนี้อีกนะ !! มีอะไรก็พูดกับผมตรงๆ ก็ได้...ถ้าคุณอยากให้ผมเป็นพี่ชาย !!...ผมก็จะเป็นให้ !! ขออย่างเดียวอย่าทำให้ผมเจ็บด้วยการทำร้ายตัวเองแบบนี้อีก ได้มั๊ยแมนดี้ !!” ฝงจื้อหลินพูดจาขอร้องเสิ่นม่านชิงด้วยน้ำเสียงเครือแม้ภายในใจก็เจ็บปวดอยู่ไม่น้อยที่จนแล้วจนรอดคนที่หญิงสาวฝังใจเป็นเพียง ‘เงา’ ในอดีตของเขาเท่านั้น...แต่เขายอม !! ยอมที่จะเป็นเพียงแค่เงาของตัวเอง ถ้ามันจะทำให้หญิงสาวจะสามารถลุกขึ้นยืนได้อีกครั้งหนึ่งเขาก็ยอมที่จะเป็นเงาของตัวเองต่อไปตลอดกาล พอได้ยินคำพูดของฝงจื้อหลินแบบนี้อยู่ๆ เสิ่นม่านชิงกลับผลักฝงจื้อหลินออกอย่างนุ่มนวล และบอกว่าหล่อนให้สัญญาว่าจะไม่ทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้อีก แต่ว่าตอนนี้หล่อนขออยู่คนเดียวได้หรือไม่ หล่อนอยากใช้ความคิดอยู่เงียบๆ คนเดียว !! เมื่อเป็นความต้องการของหญิงสาว ฝงจื้อหลินก็ไม่ขัดใจบอกแต่เพียงว่าขอให้หล่อนพักผ่อนเถิดเขาจะไม่รบกวน แต่ก็ยังไม่วายย้ำกับหญิงสาวว่าถ้าต้องการอะไรก็สามารถขานเรียกเขาได้เสมอ...แต่พอฝงจื้อหลินออกไปจากห้องแล้ว เสิ่นม่านชิงกลับนั่งชันเข่าด้วยสีหน้าและแววตาที่เปลี่ยนแปลงไป !! ด้วยความรู้สึกที่สับสนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน .... หลังจากวันที่เรื่องราวกระจ่าง...ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาฝงจื้อหลินก็เอาใจเสิ่นม่านชิงเป็นพิเศษเพราะหลายวันมานี้ดูๆ ไปแล้วหญิงสาวดูสดชื่นและมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเดือนก่อนมาก...เขาได้เห็นรอยยิ้ม อีกทั้งยังได้ยินเสียงหัวเราะของหญิงสาวอีกด้วย และนั่นมันก็ทำให้เขารู้สึกมีความสุขตามไปด้วย แม้ว่าในหลายๆ ครั้งจะรู้สึกเศร้าเมื่อต้องนึกถึงว่าตัวเองคือคนอื่น !! แต่ก็ต้องสลัดความคิดนั้นออกไปทุกครั้ง...ส่วนเสิ่นม่านชิงเองก็รู้สึกตัวได้ว่าอารมณ์หดหู่ไร้ชีวิตชีวาของหล่อนหายไปมากแล้ว ยังคงเหลือเพียงอาการหวาดผวาเมื่อเจอกับความมืดเท่านั้นเอง ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินเล่นกันอยู่ที่ริมหาดโทรศัพท์มือถือของเสิ่นม่านชิงก็ดังขึ้น...ปรากฎว่าเป็นเจ้านายของหล่อนที่โทรมาตามตัวเพราะเห็นว่าหายหน้าหายตาไปนานตั้งเป็นเดือนๆ นั่นเอง “ผมก็ขอโทษทีที่ไม่ได้โทรหาคุณตั้งแต่แรก...นี่พวกเราก็เพิ่งยกทีมกันกลับจากหวั่นใจ๋เพราะลูกค้าอยากให้ทำโปรเจคต่อให้เสร็จ...เอาหละ !! ทีนี้คุณก็บอกผมมาสักทีว่าคุณหายหน้าหายตาไปตั้งนานมัวทำอะไรอยู่...นี่ถ้าไม่เห็นว่าคุณเป็นคนที่มีผลงานดีผมคงไม่โทรมาหาคุณให้เสียเวลาหรอกนะ” “ขอโทษค่ะบอส !! พอดีชั้น...เอ่อ !! อ้อ !!...ชั้นเกิดเรื่องนิดหน่อยหนะค่ะ...แต่บอสวางใจนะคะ ชั้นจะรีบกลับไปเร็วๆ นี้แหละค่ะขอเวลาชั้นเคลียร์ปัญหาหน่อยแล้วชั้นจะรีบกลับไปค่ะบอส...ต้องขอโทษอีกทีนะคะที่หายไปไม่บอกไม่กล่าว แต่ชั้นยังดีใจที่บอสยังนึกถึงชั้นอยู่” “เอาหละ !! เอาหละ !! คุณไม่เป็นไรผมก็สบายใจ...เอาเป็นว่าผมให้เวลาคุณอีกแค่อาทิตย์เดียวคุณต้องกลับมาทำงานให้ผมตกลงหรือเปล่า?” “ตกลงค่ะชั้นสัญญา !!” พอเสิ่นม่านชิงรับปากเจ้านายเสร็จก็วางสายทันที ไม่ทันที่บอสจะบอกต่อว่ากระเป๋าเดินทางที่หล่อนฝากไว้กับไท่หยางกำลังทำเรื่องส่งกลับไปที่บ้านของหล่อนอยู่ !! ส่วนฝงจื้อหลินที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ กันนั้นก็พอจับใจความได้บ้าง ดังนั้นพอหญิงสาววางสายจากเจ้านายเขาจึงได้แต่ยิ้มให้กับเสิ่นม่านชิงเท่านั้นโดยไม่พูดอะไรปล่อยให้เป็นการตัดสินใจของหญิงสาวจะดีกว่า...แต่หญิงสาวนี่สิ !! กลับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนที่จะตัดสินใจพูดกับฝงจื้อหลินไปตามตรง “คุณคงได้ยินหมดแล้วว่าเจ้านายชั้นโทรมาตามเห็นทีชั้นคงต้องกลับบ้านซะที...ขอบคุณมากนะคะชาร์ลตลอดเวลาที่ได้อยู่ที่นี่กับคุณชั้นมีความสุขมาก แต่ว่าเห็นทีชั้นคงต้องกลับไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริงซะที” “คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?” “ชั้นหมายความว่าต่อไปนี้คุณไม่ต้องฝืนใจทำอะไรเพื่อชั้นอีกต่อไปแล้วค่ะ เพราะว่าชั้นหายเป็นปกติดีแล้ว...ยังไงเสียก็ต้องขอบคุณคุณอีกครั้งที่ทำเพื่อชั้นมาตลอด” ดูท่าว่าเรื่องราวจะยิ่งวุ่นไปกว่าเดิมซะอีก เมื่อน้ำเสียงที่เสิ่นม่านชิงพูดกับฝงจื้อหลินกลับเปลี่ยนแปลงไปเป็นเย็นชาและหมางเมินจนชายหนุ่มรู้สึกได้และถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับยืนยันคำเดิมว่ายังไงเขาก็ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวพูดอยู่ดี “เอาหละค่ะ !! ชั้นบอกคุณตามตรงก็ได้ว่าถ้าหากสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่นี่เป็นการทำเพื่อความสบายใจเพราะรู้สึกผิดที่พาชั้นไปพบกับเรื่องเลวร้ายพรรณนั้นหละก็...ชั้นบอกคุณได้เลยว่าตอนนี้ชั้นสบายดีทุกอย่างและหายเป็นปกติดีแล้ว เพราะฉะนั้นคุณคงไม่จำเป็นต้องฝืนใจตัวเองเพื่อเอาใจชั้นอีกต่อไปแล้วค่ะ...ในเวลานี้ชั้นคงติดค้างคุณอยู่เรื่องเดียวคือชั้นเสียใจที่ไม่สามารถทำให้คุณกับพี่ใหญ่เป็นเหมือนเดิมได้ ชั้นต้องขอโทษคุณจริงๆ” ขณะที่เสิ่นม่านชิงกำลังพูดอยู่นั้น...ท้องฟ้าเบื้องบนก็กำลังมืดครึ้มอีกครั้ง เมฆหมอกก็กำลังรวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อนสีดำ ครู่เดียวก็ตามมาด้วยเสียงฟ้าผ่าที่ดังมาแต่ไกล แต่ทว่าเสียงฟ้าผ่าที่กำลังดังอยู่ไกลๆ คงไม่เท่ากับเสียงร้องในใจของฝงจื้อหลินอยู่ในเวลานี้ ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงสาวจึงได้ทำร้ายจิตใจเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า...นี่หล่อนยังไม่เข้าใจอีกหรือว่าสิ่งที่เขาทำให้หล่อนตลอดมานี้เพื่ออะไรกัน !! ถ้าไม่ใช่เพราะเขาจริงใจกับหล่อน !! เขาจะยอมเป็นเงาของตัวเองเพื่ออะไรกัน !!...ฝงจื้อหลินอึ้งไปเมื่อได้ยินหญิงสาวพูดแบบนั้น ในเวลานี้สมองของเขาอื้ออึงไปหมดพร้อมๆ กับเสียงฟ้าผ่าที่ดังสนั่นหวั่นไหว มีเพียงน้ำเสียงแผ่วเบาของฝงจื้อหลินที่เล็ดลอดออกไปจากปากเท่านั้น “ผมเสียใจจริงๆ ที่คุณคิดแบบนั้น !!” พูดจบฝงจื้อหลินก็หันหลังให้กับเสิ่นม่านชิงพร้อมกับเดินหนีเข้าบ้านไปด้วยความเสียใจ ขณะเดียวกันฝนก็เทกระหน่ำลงมาอีกครั้งจนเสิ่นม่านชิงต้องวิ่งเข้าบ้านไปเพื่อหลบฝนเช่นกัน ทันทีที่เสิ่นม่านชิงวิ่งกลับเข้าห้องไฟก็ดับพรึบลงอีกครั้ง...แม้ปากจะบอกว่าตัวเองหายดีแล้วแต่ทว่าพอไฟเกิดดับพรึบ !! เสิ่นม่านชิงก็กรีดร้องทั้งน้ำตา แต่เอามือทั้งสองข้างปิดปากตัวเองไว้แน่นไม่ยอมปล่อยให้มีเสียงร้องออกมา ส่วนฝงจื้อหลินก็นั่งอยู่ในห้องของตัวเองด้วยสายตาที่ว่างเปล่าและไร้ความรู้สึกท่ามกลางเสียงฟ้าร้อง !! และฟ้าผ่า !! ที่กระหน่ำลงมาไม่ยั้งอยู่ด้านนอก .............................................. ตกดึกหลังจากที่ฟ้าฝนสงบ...เสิ่นม่านชิงตัดสินใจลุกขึ้นมาแต่งตัวเสียใหม่ทั้งที่ตาบวมปูดอันเนื่องมาจากการร้องไห้อย่างหนักด้วยเสื้อผ้าแขนยาวพร้อมกับใส่เสื้อโค๊ตทับอีกชั้นหนึ่ง ส่วนกางเกงก็เลือกที่จะใส่กางเกงยีนส์ตัวหนา...หญิงสาวยืนส่องกระจกอยู่นานจนมั่นใจว่าตนเองแต่งกายรัดกุมและปลอดภัยดีแล้วจึงเดินออกจากห้องไป...หญิงสาวเดินลงมาชั้นล่างผ่านหน้าของฝงจื้อหลินไปอย่างไม่รู้ตัวในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินออกจากห้องครัวพร้อมกับถือแก้วน้ำในมือ ครู่ใหญ่ๆ เสิ่นม่านชิงมาปรากฏตัวอีกครั้งที่ย่านซีหู...หลังจากที่เสิ่นม่านชิงลงจากรถแท็กซี่ก็สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนที่จะค่อยๆ เดินเข้าไปที่ตรอกแคบๆ ที่เดิมอย่างเมื่อตอนที่หล่อนถูกไอ้ขี้ยาทำร้าย แต่ยิ่งหญิงสาวเดินเข้าไปใกล้จุดที่เกิดเหตุมากเท่าไหร่ หัวใจก็เต้นเร็วอย่างไม่เป็นจังหวะด้วยความกลัวมากขึ้นเท่านั้น พอถึงจุดเกิดเหตุเสิ่นม่าน”ชิงก็พบไอ้ขี้ยาคนเดิมอีกครั้ง หญิงสาวจะหันหลังกลับหลายครั้งเพราะไม่กล้าเผชิญหน้ากับไอ้ขี้ยาที่กำลังเมาหยำเปแบบช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แต่ก็ตัดสินใจหันเดินเข้าไปหาไอ้ขี้ยาอีกเพราะต้องการเอาชนะความกลัวที่มีอยู่ให้ได้ คราวนี้ในมือก็มีอาวุธป้องกันตัวเป็นท่อนเหล็กที่เก็บได้ตอนเดินเข้ามาในซอกตึกด้วย ทันทีที่ไอ้ขี้ยาขยับตัวเสิ่นม่านชิงก็กำท่อนเหล็กในมือไว้แน่นคิดแต่เพียงว่าถ้ามันทำร้ายหล่อนอีกเมื่อไหร่หล่อนก็จะสู้อย่างไม่คิดชีวิตเช่นกัน คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้พอไอ้ขี้ยามันตื่นขึ้นมาและมองผ่านเสิ่นม่านชิงไปทางด้านหลังเท่านั้น มันก็วิ่งหนีตับแล๊บอย่างไม่คิดชีวิตจนหญิงสาวก็งงไปเหมือนกันที่เหตุการณ์กลับกลายเป็นตาลปัตรไป ก่อนที่จะหันไปมองรอบๆ ตัวอีกครั้งพบแต่ถังขยะใบเดียวที่ตั้งอยู่ตรงหน้าหล่อน รอบๆ กายแม้จะมีแต่ความมืดแต่มันก็ไม่น่ากลัวสำหรับหล่อนอีกแล้ว ไม่นานก็ปรากฏเป็นรอยยิ้มบนใบหน้าของหญิงสาวท่ามกลางความมืดในยามค่ำคืนจนคนที่ยืนหลบอยู่หลังเสาก็ค่อยๆ ปรากฏรอยยิ้มน้อยๆ ขึ้นมาได้บ้างเช่นกัน...ที่แท้ฝงจื้อหลินก็คอยตามเสิ่นม่านชิงมาตลอดทางตั้งแต่ตอนที่เห็นหล่อนออกจากบ้านมาแล้ว ไม่น่าหละ !! พอไอ้ขี้ยาเห็นหน้าฝงจื้อหลินจึงได้วิ่งเตลิดไปอย่างไม่คิดชีวิตนี่เอง ................................................. รุ่งเช้าพอฝงจื้อหลินตื่นขึ้นมาก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติเหมือนเดิม...หลังจากที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าวอยู่นานก็ไม่เห็นเสิ่นม่านชิงเดินลงมาจากข้างบนเสียทีจึงได้ลุกขึ้นมาตามเสิ่นม่านชิงถึงบนห้อง...ปรากฏว่าเคาะประตูเรียกอยู่นานก็ไม่ได้ยินเสียงตอบจากหญิงสาวจึงลองหมุนลูกบิดประตูห้องดูถึงรู้ว่าห้องนอนของหล่อนไม่ได้ล็อกไว้และพอเปิดประตูเข้าไปกลับพบแต่เพียงความว่างเปล่าภายในห้องนั้น ฝงจื้อหลินก็เข้าใจได้ทันทีว่าหญิงสาวคงจะเก็บข้าวของกลับบ้านไปแล้ว สายตาของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองขึ้นมาทันที ครั้นพอกำลังจะหันหลังออกจากห้องไปก็เหลือบไปเห็นจดหมายฉบับหนึ่งวางทิ้งไว้อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งและจ่าหน้าซองถึงเขา ‘ชาร์ลคะ...ขอบคุณความมีน้ำใจของคุณอีกครั้งที่อยู่เป็นเพื่อนชั้นตลอดเวลาตอนที่ชั้นพักฟื้นจิตใจอยู่ที่นี่...ชั้นไม่รู้ว่าต้องกล่าวขอบคุณคุณมากเท่าไหร่ถึงจะเพียงพอ...ตลอดเวลาตอนที่ได้อยู่กับคุณชั้นมีความสุขมากและไม่อยากให้ความสุขนี้ผ่านไปเลย ขณะเดียวกันชั้นก็ยังคงต้องเผชิญหน้ากับเป็นจริงบนโลกใบนี้อีกต่อไป เพราะฉะนั้นชั้นไม่สามารถปล่อยให้เวลาผ่านพ้นไปอย่างไม่มีประโยชน์ได้อีกชั้นจึงต้องตัดสินใจกลับบ้านสักที ขอโทษอีกครั้งที่ไม่ได้กล่าวลาด้วยตัวเอง แล้วเอาไว้เจอกันที่ฮ่องกงนะคะ ปล. อ้อ !! พี่ชายที่น่ารักของชั้น...ชั้นขอให้คุณได้พบกับเจ้าหญิงของคุณไวๆ นะคะ แล้วถ้าถึงวันนั้นเมื่อไหร่ต้องอย่าลืมบอกชั้นเป็นคนแรกด้วยนะคะ ถึงแม้ว่าชั้นจะเสียใจมากถ้าพี่ชายไปรักคนอื่น แต่ก็ยังดีกว่าที่ปล่อยให้พี่ชายมาเสียเวลาอยู่กับน้องน้อยๆ ที่งี่เง่าคนนี้... แล้วพบกันค่ะ!!’ เสิ่นม่านชิงทิ้งท้ายในจดหมายไว้เพียงแค่นั้น...พอฝงจื้อหลินอ่านจดหมายจบก็มีเพียงรอยยิ้มแห่งความผิดหวังบนใบหน้าปรากฏขึ้นเท่านั้น... ............................................. ทว่า...ฝงจื้อหลินไม่ได้ตรงกลับบ้านทันที เขากลับนั่งเครื่องบินมาที่ไต้หวันอีกครั้งและใช้เวลากว่าชั่วโมงก่อนที่จะเดินทางมาที่ท่าเรือ ‘หวังเจี้ยน’ อีกครั้งหนึ่ง...ที่แห่งนี้มีอดีตอันแสนหวานของเขากับเสิ่นม่านชิง เขาจึงอยากมาระลึกความทรงจำที่นี่อีกครั้งก่อนที่จะกลับไปเผชิญโลกแห่งความจริงตามที่เสิ่นม่านชิงบอกไว้ในจดหมาย ที่คาดไม่ถึงและทำให้ชายหนุ่มตกใจเป็นอย่างมากก็คือเขากลับพบเสิ่นม่านชิงนั่งอยู่บนชายหาดคนเดียวท่ามกลางท้องทะเลอันเงียบสงบเบื้องหน้า...ชายหนุ่มค่อยๆ เดินเข้าไปช้าๆ และหยุดยืนอยู่ตรงด้านหลังของหญิงสาวพร้อมกับเอ่ยเรียกชื่อของหญิงสาวอยู่เบาๆ จากทางด้านหลังจนหญิงสาวเองก็สะดุ้งตกใจไม่คิดว่าจะได้เจอชายหนุ่มที่นี่เช่นกัน “หยุดเถอะ !! คุณยังไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ผมแค่อยากรู้อย่างเดียวว่าคุณมาที่นี่ด้วยเหตุผลเดียวกับผมหรือเปล่า?” ฝงจื้อหลินพูดเบรกหญิงสาวขึ้นมาทันที ในขณะที่เห็นเสิ่นม่านชิงรีบลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าและท่าทางที่ตกใจตอนที่เห็นเขาโผล่มาอยู่ทางข้างหลังหล่อนเอาดื้อๆ พร้อมกับทำปากบุ้ยใบ้เหมือนติดอ่างอยู่และพูดอะไรไม่ออก “หะ...เหตุผลอะไร?” เสิ่นม่านชิงพูดขึ้นอย่างติดอ่างจริงๆ เพราะไม่คิดว่าจะเจอกับฝงจื้อหลินที่นี่ “เราสองคนอาจจะไม่มีอดีตมากมายเหมือนคนอื่นๆ หรอกนะ แต่ถึงจะมีอดีตเพียงแค่น้อยนิดมันก็เป็นอดีตที่น่าจดจำและระลึกถึง รวมทั้งไม่อาจจะลืมมันลงไปได้ใช่หรือเปล่าหละ !! คุณเป็นเหมือนผมใช่มั๊ยแมนดี้ !! คุณก็เหมือนผมที่คิดถึงอดีตของเราสองคนใช่หรือเปล่า?” ฝงจื้อหลินคาดคั้นคำตอบจากเสิ่นม่านชิง แต่พอหญิงสาวไม่ยอมตอบเขา...ชายหนุ่มก็เริ่มคลั่งเดินเข้าไปเขย่าตัวหญิงสาวยกใหญ่ปากก็พร่ำบอกอยู่ไม่หยุดว่าเขามั่นใจหญิงสาวต้องคิดแบบเดียวกับเขาแน่นอนใช่หรือไม่ !! ใช่หรือไม่ !! “ใช่ !! แต่ถึงจะอยากจดจำมากแค่ไหนมันก็ไม่มีประโยชน์ !! เพราะว่าคุณไม่ใช่คนของชั้นไม่ใช่หรือไง !!? ชั้นทำไม่ได้หรอกนะ !! ชั้นแย่งโจวมาจากพี่ใหญ่ครั้งนึงแล้ว...ชั้นจะไม่แย่งคนรักมาจากพี่ใหญ่อีกเป็นครั้งที่สองเด็ดขาด ถ้าชั้นทำอย่างนั้นชั้นก็เลวเกินไปแล้ว!!” พอถูกคาดคั้นหนักเข้า เสิ่นม่านชิงก็ผลักตัวชายหนุ่มออกพร้อมกับร้องตะโกนบอกทั้งน้ำตาในระยะห่างเพียงคืบ “ไม่ใช่ !! คุณโกหก !!...นั่นไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริงเพราะคุณก็รู้ว่าเรื่องของผมกับพี่สาวคุณมันจบลงไปนานแล้ว...นานตั้งแต่ก่อนมาที่หวังเจี้ยนนี่ซะอีก แต่ที่คุณไม่ยอมรับก็คือตัวผมต่างหากใช่มั๊ยแมนดี้ คุณคงผิดหวังมากที่รู้ว่าผมคือเด็กผู้ชายคนนั้นแทนที่จะเป็นพี่ชายผมต่างหาก...ตลอดมาคุณไม่เคยลืมพี่ชายผมเลยต่างหากแมนดี้ !! นั่นคือเรื่องจริง !!” “ไม่จริง !! คุณเข้าใจผิด...เรื่องของชั้นกับโจวต่างหากที่จบลงไปนานแล้ว...นานตั้งแต่ตอนที่ชั้นรู้ว่าโจวมีใจให้กับพี่รอง !! แต่ว่าชาร์ล...คุณต่างหากที่เป็นต้นเหตุ คุณเป็นต้นเหตุที่ทำให้ชั้นเริ่มเปลี่ยนไป...ความสุภาพและความเอาใจใส่ของคุณทำให้ชั้นตื้นตันใจมาก...ชั้นค่อยๆ มีความรู้สึกดีๆ กับคุณขึ้นทีละน้อย...คุณเป็นคนเดียวที่ทำให้ชั้นยิ้มได้...คุณเป็นคนเดียวที่อยู่ข้างกายชั้นคอยปกป้องชั้น...แต่จะทำไงได้หละ !! ก็ในเมื่อตลอดมาคุณรักแต่พี่ใหญ่คนเดียว...คุณไม่เคยเหลียวมองชั้นเลยสักนิดนึง...ชั้นก็เลยมีทางเดียวที่จะทำได้คือต้องตัดใจจากคุณซะชั้นจะได้ไม่ต้องเจ็บไปมากกว่านี้ ฮือ !! ฮือ !!” ในที่สุดเสิ่นม่านชิงก็ยอมเปิดเผยความในใจของตัวเองออกมา...ตอนนี้ฝงจื้อหลินรู้แล้วจากคำพูดที่ได้ยินออกจากปากของหญิงสาวนั่นจึงทำให้ฝงจื้อหลินกลับยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเอ่อ พร้อมกับกระชากตัวเสิ่นม่านชิงเข้ามากอดเอาไว้...ส่วนหญิงสาวเองก็สะอื้นไห้อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม “ไม่ใช่ !! มันไม่ใช่ความจริง...คุณอาจบอกว่าผมเป็นผู้ชายหลายใจ หรือลังเลงี่เง่าก็ตามที แต่ว่าผมจะบอกคุณให้นะ...ตั้งแต่ตอนที่เห็นน้ำตาของคุณตอนที่คุณเห็นโจวยืนกอดอยู่กับพี่รองของคุณ ตอนนั้นผมถึงได้รู้ว่าใจของผมได้กลายเป็นของคุณตั้งนานแล้ว...แต่ผมหลอกตัวเองมาตลอด หลอกตัวเองว่าผมยังรักพี่ใหญ่ของคุณอยู่ จนถึงตอนที่คุณถูกไอ้บ้านั่นมันเกือบข่มขืนผมถึงได้รู้ว่าผมไม่อาจสูญเสียคุณไปได้อีก...ผมไม่ได้ทำดีกับคุณเพียงเพราะรู้สึกผิดแต่ที่ผมทำดีกับคุณเพราะผมทำจากความรู้สึกจริงๆ ของผม คุณเชื่อเรื่องของพรมลิขิตหรือเปล่าหละแมนดี้ แต่ผมเชื่อนะ ผมเชื่อว่าเราต้องเกิดมาเป็นคู่กันเพราะไม่อย่างนั้นสวรรค์คงไม่ดลบันดาลให้เราเจอกันตั้งแต่ตอนยังเด็กหรอกนะแมนดี้...ผมรักคุณนะแมนดี้...ผมรักคุณ !!” เมื่อคลื่นลมสงบ...ท้องฟ้าเปิดกว้าง...ชายหนุ่มหญิงสาวต่างก็เปิดเผยความในใจของตนเองให้แก่กันและกันได้รับรู้...ทั้งคู่ต่างก็ไม่รู้ตัวว่าเริ่มที่จะชอบอีกฝ่ายเมื่อไหร่ สิ่งที่รู้สึกเหมือนๆ กันคือความรู้สึกของอีกฝ่ายที่มักจะส่งผ่านเป็นกำลังใจให้แก่กันและกันอยู่เสมอ...เมื่อฝ่ายหนึ่งทุกข์อีกฝ่ายก็จะคอยอยู่เคียงข้าง !!...ทว่าสิ่งที่เสิ่นม่านชิงรู้สึกเป็นห่วงและกังวลก็คือ ‘การเริ่มต้น’ ในครั้งนี้มันอาจจะเร็วเกินไปก็เป็นได้ “ชาร์ลคะ !! คุณรู้สึกเหมือนชั้นหรือเปล่าว่าการเริ่มต้นของเราอาจจะเร็วเกินไปก็ได้...ชั้นไม่มั่นใจว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่สิ่งที่ชั้นมั่นใจและบอกคุณได้อย่างเต็มปากก็คือชั้นจะไม่เสียใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้เป็นอันขาด” เสิ่นม่านชิงเริ่มต้นพูดขึ้นมาก่อนถึงความกังวลใจที่มีอยู่ให้กับฝงจื้อหลินได้รับรู้ ขณะที่ทั้งสองคนนั่งเคียงคู่กันบนชิงช้าตรงชายหาด “ไม่ !! ผมไม่คิดเหมือนคุณ...คุณคงลืมมองย้อนหลังกลับไปว่าการเริ่มต้นของเรามันเกิดขึ้นมาตั้งนานแล้ว นานกว่าใครๆ ทั้งหมดไม่ว่าเป็นพี่ชายผมหรือพี่สาวคุณ...นานตั้งแต่ตอนคุณอายุเพียง 5 ขวบเท่านั้นเอง !! ใช่มั๊ยแมนดี้..แต่สิ่งที่ผมคิดเหมือนคุณคือไม่มั่นใจว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่ผมมั่นใจว่าการแสดงออกของผมทุกอย่างมันมาจากตรงนี้...” ฝงจื้อหลินพูดพร้อมกับกุมมือของหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ มาแนบกับอกด้านซ้ายของเขา “เพราะฉะนั้นผมจะให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าผมจริงใจกับคุณแค่ไหน !! ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ผมจะไม่มีทางเปลี่ยนใจ...ทางเดียวที่จะทำให้ผมเปลี่ยนใจได้คือตอนนั้นไม่มีผมอยู่บนโลกนี้แล้ว...อุ๊บ !!” ชายหนุ่มพูดถึงตรงนี้หญิงสาวก็เอามืออุดปากเขาไว้ทันที...ชายหนุ่มไม่ว่าอะไรกลับยิ้มให้พร้อมกับเอามือของหญิงสาวออกก่อนที่จะบอกต่ออีกว่าถ้าเวลานั้นมาถึงแล้วหญิงสาวเกิดเปลี่ยนใจจากเขาแล้วหละก็ เขาก็จะเคารพการตัดสินใจของหญิงสาวโดยจะไม่ต่อว่าอะไรสักคำ...ส่วนหญิงสาวเองก็ตอบชายหนุ่มกลับไปเช่นกันว่า “คุณเข้าใจผิดค่ะชาร์ล...ชั้นเคยเจ็บและผิดหวังกับความรักมามากเพราะฉะนั้นก่อนที่ชั้นจะตัดสินใจทำอะไรลงไปชั้นต้องคิดอย่างรอบคอบและเผื่อมันไว้เป็นเกราะป้องกันให้กับตัวเอง” เสิ่นม่านชิงประสานสายตาพูดกับฝงจื้อหลิน...ในแววตานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจที่มีให้กับชายหนุ่ม ประกอบกับคำพูดที่หญิงสาวพูดออกไปก็เหมือนเป็นเครื่องรับประกันอย่างดีว่าหล่อนจะไม่ทำให้ชายหนุ่มผิดหวังอย่างแน่นอน เมื่อได้ยินหญิงสาวพูดเช่นนี้...ฝงจื้อหลินก็เหมือนได้น้ำทิพย์เข้ามาชโลมใจให้เขาหายจากอาการบอบช้ำทั้งหลายที่เขาเคยมีมา...แววตาที่จ้องประสานกับหญิงสาวก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจอย่างเหลือล้นเช่นกัน...ต่อจากนั้นจึงได้ยิ่งกระชับโอบหญิงสาวให้แน่นขึ้นและตั้งปณิธานไว้กับตัวเองว่าต่อไปนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขี้นเขาจะต้องทำทุกอย่างเพื่อประคับประคองความรักในครั้งนี้ให้อยู่ยืนยาวมากที่สุดตราบที่เขายังมีลมหายใจ หลังจากที่ทั้งคู่ได้เปิดเผยความในใจที่มีต่อกันให้รู้แล้วจึงได้ตัดสินใจที่จะกลับไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่ฮ่องกง...เสิ่นม่านชิงตัดสินใจที่จะเล่าเรื่องราวของหล่อนกับฝงจื้อหลินให้กับพี่สาวทั้ง 2 คนฟัง ซึ่งฝงจื้อหลินเองก็พร้อมที่จะไปเป็นเพื่อนกับเสิ่นม่านชิงด้วยเช่นกัน ขณะที่เสิ่นม่านชิงกับฝงจื้อหลินกำลังจะเดินไปขึ้นเครื่องบิน โทรศัพท์มือถือของเสิ่นม่านชิงก็ดังขึ้น ด้วยความที่รีบร้อนคว้าโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าสะพายของตัวเองทำให้กระเป๋าสตางค์ของหล่อนหล่นลงพื้นตรงหน้าของฝงจื้อหลินพอดี...ขณะที่ชายหนุ่มก้มลงเก็บกระเป๋าสตางค์ให้หญิงสาวก็พลันไปเห็นรูปผู้หญิงคนหนึ่งในกระเป๋าสตางค์ของหญิงสาวที่โผล่พ้นออกมา ชายหนุ่มเพ่งมองอยู่นานนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นผู้หญิงในรูปจากที่ไหน?!! “ได้จ๊ะพี่ใหญ่...ชั้นกำลังจะกลับเดี๋ยวนี้แหละ แล้วชั้นจะกลับไปอธิบายให้ฟังว่าทำไมชั้นถึงไม่ได้ไปหวั๋นใจ๋กับพี่ที่ทำงาน?” ที่แท้เสิ่นจือลี่โทรศัพท์หาน้องสาวเพราะร้อนใจที่เห็นเพียงกระเป๋าเดินทางส่งกลับถึงบ้านแต่ไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยของน้องสาว...เฮ้อ !! สวรรค์นะสวรรค์ ช่างประจวบเหมาะดีแท้ที่กระเป๋าเดินทางของหญิงสาวเพิ่งจะเดินทางไปถึงบ้านของหล่อน ไม่อย่างนั้นหล่อนก็ไม่รู้จะแก้ตัวกับพี่สาวอย่างไรเหมือนกันที่หายหน้าหายตาไปเป็นเดือนๆ...หลังจากที่เสิ่นม่านชิงวางสายกับเสิ่นจือลี่ พอหันกลับมาอีกครั้งก็เห็นฝงจื้อหลินเอาแต่จ้องมองภาพแม่ของหล่อนอย่างไม่วางตา “เป็นไงคะ !! แม่ของชั้นสวยหรือเปล่า?” เสิ่นม่านชิงยักคิ้ว พร้อมกับส่งยิ้มให้กับฝงจื้อหลิน ขณะเดียวกันฝงจื้อหลินก็เบิ่งตาโตเท่าไข่ห่านแถมยังไม่วายพูดแซวหญิงสาวตรงหน้าให้อีก “สวย !! สวยมาก...ว่าแต่ว่าทำไมแฟนของผมถึงได้ไม่สวยเท่ากับแม่ของเธอเลยหละ?” เสิ่นม่านชิงไม่ถือสาเพราะรู้แก่ใจถึงความขี้เล่นของแฟนหนุ่ม บอกกลับไปว่าแม่ของหล่อนหน้าเหมือนพี่ใหญ่มากกว่า ส่วนหล่อนกับพี่รองจะหน้าเหมือนพ่อมากกว่า แต่ก็น่าแปลกอยู่เหมือนกันเพราะตอนเด็กๆ พวกเราเคยหากันเล่นๆ ว่าร่างกายส่วนไหนของพี่ใหญ่ที่เหมือนกับพ่อบ้าง !! แต่ก็ไม่เห็นเจอสักที่จนพี่ใหญ่ก็งอนไปตั้งหลายทีก็เลยเลิกพูดเรื่องนี้กันไป “งั้นเหรอ !!” ฝงจื้อหลินเพียงแต่ตอบแฟนสาวสั้นๆ กับข้อมูลใหม่ที่รู้ พร้อมกับส่งกระเป๋าสตางค์คืนให้กับเสิ่นม่านชิง ก่อนที่ทั้งคู่จะรีบเดินเข้าไปในสนามบินเพราะเสียงประกาศขานเรียกผู้โดยสารขึ้นเครื่อง แม้ภายนอก...คนทั้งคู่จะแสดงออกให้เห็นถึงความแจ่มชัดในความรู้สึกที่มีให้แก่กัน...แต่ภายในใจก็ยังอดกังวลไม่ได้ถึงอุปสรรคภายภาคหน้าที่กำลังจะเกิดขึ้นโดยเฉพาะการเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่สาว กับหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักเก่าของชายหนุ่มอย่าง...เสิ่นจือลี่ !!... .....................................................   Create Date : 19 เมษายน 2551 62 comments Last Update : 3 ธันวาคม 2552 13:15:01 น. Counter : 740 Pageviews. Share Tweet

เอาหละ !! และแล้วการเริ่มต้นของชาร์ลกับแมนดี้ก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว...คงต้องดูกันต่อไปว่าทั้งคู่จะฟ่าฟันอุปสรรคภายภาคหน้าต่อไปได้อย่างไร   โดย: จางงี้ (ChuengNgee ) 19 เมษายน 2551 20:22:48 น.

กิ๊ดดดดดดดด น่ารักที่ซู๊ดดดด เลยง่าจางงี้ หน้าหลินกุจะกิ๊กกับหน้าจอคอมฯอยู่แล้ว ตอนนี้อ่านแบบละเอียดยิบ ทุกตัวอักษรและก็คิดตาม ทำอารมณ์เหมือนตัวเองเป็นทั้งชาร์ลทั้งแมนดี้เลยง่า ลุ้นแทบแย่ ตะแรกก็สงสารชาร์ลที่ต้องมารับความรู้สึกผิดหวังอีกครั้ง ยังเดาใจแมนดี้ไม่ออกเลย กระทั่งสองคนไปพบกันที่ท่าเรือหวังเจี้ยนโดยไม่ได้นัดหมาย แค่นี้ก็เป็นข้อสรุปแระว่าแมนดี้ก็มีใจตรงกับชาร์ล ดีใจกับชาร์ลด้วยจริงๆนะ อุปสรรคข้างหน้าจะเป็นไง ไม่เป็นไร ขอแค่สองคนได้เผยความในใจให้กันรู้และก็รักกัน แค่นี้ก็ดีใจสุดๆแระ เอิ๊กส์   โดย: หลินกุ IP: 118.172.35.245 19 เมษายน 2551 20:45:50 น.

ขอบคุณท่านผู้แต่งมากๆ เลยนะค่ะที่ดลบันดาลให้แฟนๆ ได้สมหวังซะที พี่หลิน ใต้โต๊ะที่พี่หลินให้ไป คุ้มค่านะค่ะนี่ พีชาร์ลหวานซะ สารภาพปุ๊ป เรียกแมนดี้เป็นแฟนปั๊ป ไวไฟเหมือนกันนะเนี่ยพี่ชาร์ล แต่นี่มลเริ่มเห็นความยุ่งยากของตอนหน้าแล้วสิเนี่ย แต่ไม่เป็นไรเนอะแค่ชาร์ลกับแมนดี้เชื่อใจในกันและกัน ต้องผ่านอุปสรรคไปได้อย่างแน่นอน   โดย: Cipher IP: 58.8.144.229 19 เมษายน 2551 20:54:47 น.

ภาพประกอบค่ะ ฮิๆ ยังหวีดไม่หาย ตอนนี้ผู้อ่านยังยิ้มไม่หุบเลยค่ะ ตอนนี้ฝงจื้อหลินรู้แล้วจากคำพูดที่ได้ยินออกจากปากของหญิงสาวนั่นจึงทำให้ฝงจื้อหลินกลับยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเอ่อ ชาร์ลกระชากตัวแมนดี้มากอดด้วยความดีใจ "...ผมไม่ได้ทำดีกับคุณเพียงเพราะรู้สึกผิดแต่ที่ผมทำดีกับคุณเพราะผมทำจากความรู้สึกจริงๆ ของผม คุณเชื่อเรื่องของพรมลิขิตหรือเปล่าหละแมนดี้ แต่ผมเชื่อนะ ผมเชื่อว่าเราต้องเกิดมาเป็นคู่กันเพราะไม่อย่างนั้นสวรรค์คงไม่ดลบันดาลให้เราเจอกันตั้งแต่ตอนยังเด็กหรอกนะแมนดี้...ผมรักคุณนะแมนดี้...ผมรักคุณ !!” (กิ๊ดดดด ) ps. จางงี้จ๋า ขยายกรอบนิดนึงดิ แปะภาพแล้วต้องลากเลื่อนอ่ะ   โดย: หลินกุ IP: 118.172.96.179 19 เมษายน 2551 21:07:41 น.

นั่นดิน้องมล นี่ปากยังค้างเลยค่ะ ยิ้มไม่หุบเลยเชียว ขอบคุณจางงี้ที่ทำให้ผู้อ่านยิ้มออกนะคะ ขอให้สองคนรักกัน อุปสรรครอบข้างจะมาไม้ไหนก็ไม่หวั่นค่ะ จะมีมือที่สามสี่ห้าหก หรือปัญหาครอบครัว ย่อมทำให้รักมั่นขึ้น แข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ ฮู้เล้! ไม่รุว่าบอสของแมนดี้จะเป็นใครหนอ จะเป็นตัวอุปสรรคให้รักนี้เข้มข้นขึ้นรึป่าวหน้อ   โดย: หลินกุ IP: 118.172.96.179 19 เมษายน 2551 21:11:11 น.

สวัสดีคร้าบบบ   โดย: shame_of_sins 19 เมษายน 2551 21:14:51 น.

พี่หลินไม่ต้องห่วงนะ บอสของแมนดี้ไม่เป็นอุปสรรคอยู่แล้วค่ะ ก็ปล่อยให้แมนดี้ไปหวานกับพี่ชาร์ลได้ตั้งเป็นเดือนขนาดนี้นี่ค่ะ แถมพอรู้ว่าลูกน้องมีเหตุไม่สะดวกในการไปทำงานก็ให้หยุดได้อีกหนึ่งอาทิตย์ บอสอย่างนี้หาไม่ได้ง่ายๆ นะค่ะ แต่ทั่นผู้แต่งเก่งมากเลยนะค่ะ ไม่ต้องใช้มือที่สาม สี่ ห้า หก ก็ทำให้แมนดี้กับพี่ชาร์ลรักกันได้ พี่หลิน จะบอกว่าตอนอ่านช่วงครึ่งแรกนะ มลยังหวั่นใจอยู่เลย กลัวว่าจะทะเลาะกันอีก จนต้องย้อนกลับไปดูคำถามของครึ้งที่แล้วว่ามีอะไรบ้างหวา ทำไมถึงเริ่มบรรยากาศมาคุได้ล่ะ แต่พอไปที่ชายหาดแค่นั้นแหละ กรี๊ดแตกเลยค่ะ เหมือนมลเป็นคนเสียสติไปเลย   โดย: Cipher IP: 58.8.144.229 19 เมษายน 2551 21:36:56 น.

แม่นๆค่ะน้องมล ตอนช่วงครึ่งแรก พี่หลินอ่านไปรู้สึกจุกอก น้ำตาคลอไปกับชาร์ลเลยอ่ะ ทำไมชาร์ลต้องเจอเรื่องผิดหวังซ้ำๆอีกไม่รู้จบ ชาร์ลจะต้องเป็นแค่พี่ชายให้แมนดี้สมหวังแค่นั้นเหรอ แมนดี้รักโจวและก็ผิดหวังที่รู้ว่าชาร์ลเป็นพี่ชายคนนั้นขนาดนี้เลยเหรอ แล้วต้องทนกับสภาพแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่เหรอ โอ้ย เจ็บแทนชาร์ลค่ะ "ก็มันเสียใจ ก็มันเสียใจ รู้บ้างมั้ยยยย" (ก็กองเชียร์ชาร์ลเต็มขั้นนี่คะ ) แต่พอมาที่ท่าเรือ เห็นแมนดี้นั่งอยู่ที่ชายหาดอยู่ก่อนแล้ว หน้าที่บูดอยู่ลิงโลดขึ้นฉับพลันค่ะ เพราะมันบ่งบอกเฉลยออกมาแล้วว่าแมนดี้ก็ใจตรงกับชาร์ล กิ๊ดดดดซาหลบ เสียดายอ่ะจางงี้ ตอนนี้ต่าจะมีมากกว่ากอดนะ แต่ไม่เป็นไร เด๋วไก่ เอ้ย แมนดี้จะตื่นหมด ทีนี้ได้เป็นแฟนแล้ว คราวหน้าขอวิวัฒนาการจากกอดเป็นจุ๊บนะจ๊ะ เอิ๊กส์~~   โดย: หลินกุ IP: 118.172.96.179 19 เมษายน 2551 21:45:19 น.

พี่หลิน พี่ชาร์ลได้จูบแมนดี้ผ่านการผายปอดไปแล้วนะค่ะ ไม่รู้ผายไปกี่ครั้งเนี่ย คนเขียนไม่ได้บอก   โดย: Cipher IP: 58.8.144.229 19 เมษายน 2551 22:02:34 น.

เออจริงด้วย อารามดีใจตอนสวีทริมหาดครึ่งหลัง ลืมครึ่งแรกไปเลย น้องมลจำแม่นจัง พี่หลินลืมฉากผายปอดเลยง่ะ ก็ตอนนั้นมันไวนี่หน่า คุณผู้เขียนก็ตัดฉับๆ มาอีกทีแมนดี้ลืมตาซะแระ แต่ฉากนี้ไม่นับนะคะน้องมล ตบมือข้างเดียวไม่ดังง่ะ (กิ๊ดดด ต้องตบพร้อมกัน ทั้งดังทั้งระเบิด เอิ๊กส์) ภาพพี่ชาร์ลที่สนามบินค่ะ ขอให้รักครั้งใหม่โชคดีนะคะพี่ชาร์ล รอ o-yo กลับมาโม้และแปะภาพแมนดี้เด้อ   โดย: หลินกุ IP: 118.172.96.179 19 เมษายน 2551 22:29:24 น.

ถ้าพี่หลินอยากให้ตบมือสองข้าง สงสัยว่าพี่หลินต้องใต้โต๊ะให้ทั่นผู้เขียนอีกแล้วกระมั้ง เพราะอย่างคราวนี้ยังได้ผลเลยนี่ค่ะ   โดย: Cipher IP: 58.8.144.229 19 เมษายน 2551 23:00:00 น.

นั่นสิ ทั่นผู้เขียนรอก่อนนะคะ ขอไปหาอะไรหย่อยๆ ไว้มาใต้โต๊ะอีกทีค่ะ อิอิ น้องมล พี่หลินลืมไปค่ะแผ่น bnw มันมีแค่ 3 แผ่นเอ้ง ดันบอกน้องมลว่ามี 4 เอาเป็นว่าที่เกินมานี้ 1 แผ่น พี่หลินจะเพิ่มอีก 2 แผ่นให้ แล้วไรท์ shade of turth ให้นะคะ   โดย: หลินกุ IP: 118.172.90.217 20 เมษายน 2551 8:15:05 น.

555 พี่หลิน พี่หลินไม่ได้จำผิดหรอกค่ะ เป็นมลเองแหละที่ให้แผ่นไปเผื่อไรท์เสียไงค่ะ ขอบคุณพี่หลินนะค่ะที่ไรท์เพิ่มให้อีกเรื่อง ฮิๆๆ เดี๋ยวแอบอยู่ในนี้รอแอบกินของใต้โต๊ะดีกว่า   โดย: Cipher IP: 58.8.138.156 20 เมษายน 2551 10:15:56 น.

ใต้โต๊ะตอนนี้ยังไม่มีเลยค่ะน้องมล รอให้ o-yo มาก่อน จะได้ช่วยกันหาร ก๊ากๆ ให้จางงี้ร้องเพลงรอไปก่อนเด้อ แต่เราสองคนเฝ้าบล็อคด้วยกัน มันก็ต้องหาไรมากินแก้ร้อน อันนี้ไอติมชาเขียวมาฝากน้องมลค่ะ ps. วันนี้แพคพัสดุแล้วเด้อคร้า พรุ่งนี้จะส่งแระ วันอังคารถึงค่ะ น้องมลอย่าลืมแผ่นคู่แค้นทวนของพี่หลินน้า   โดย: หลินกุ IP: 118.172.94.247 20 เมษายน 2551 20:26:31 น.

ขอบคุณนะค่ะสำหรับของฝาก ทำไมไอติมพี่อันใหญ่จังเนี่ย แต่รสชาเขียวชอบค่ะ รับรองกินหมดแน่นอนค่ะ คู่แค้นนี่ไม่ลืมค่ะ กำลังจะแพคเหมือนกันค่ะ เดี๋ยวส่งเสร็จแล้วเมลล์ไปบอกนะค่ะ แต่ทำไมของพี่หลินถึงเร็วจังเนี่ย   โดย: Cipher IP: 58.8.139.210 20 เมษายน 2551 21:42:18 น.

สวัสดีจ๊ะ...น้องมล...หลินกุ...ดีใจที่อินตามค่ะ...แต่ว่าเรื่องความรักของคู่นี้คงไม่จบลงง่ายๆ แบบนี้จริงมั๊ย...เอาเป็นว่ามาเดาเรื่องราวตอนหน้ากันเถอะ 'ความจริงที่ถูกเปิดเผย' คืออะไร แล้วเป็นยังไงต่อ 1. เมื่อแมนดี้กับชาร์ลมาสารภาพกับเจนนี่ว่าทั้ง 2 คนรักกัน...เจนนี่ก็ปรี๊ดแตก...ไล่ให้ชาร์ลกับไปซะ...แล้วเล่าเรื่องจริงให้น้องสาวฟังว่าฝงกวงเว่ยเป็นคนฆ่าแม่ของพวกหล่อนตายนะ !! อย่างนี้หล่อนยังจะรักกันได้อีกเหรอ...นั่นแหละ...แมนดี้จึงต้องเปลี่ยนใจอีกครั้ง...บอกแล้วไง 'อนาคตเป็นเรื่องไม่แน่นอน' 2. เรื่องสาเหตุของแม่ที่ตายยังไม่รู้ถึงหูคริสติน...แต่เรื่องจริงถูกเปิดเผยอีกอย่างคือตอนที่อยู่ด้วยกันกับโจวทั้งคู่ก็ได้เสียกันแล้วด้วย...เจนนี่รู้เรื่องก็ไปต่อว่าและหาเรื่องโจว...คราวนี้แหละโจวใช้ไม้เด็ดให้หล่อนเลิกยุ่งกับครอบครัวเขาซะไม่อย่างงั้นเขาก็จะไม่เลิกกับคริสติน...เช่นกัน...เจนนี่ก็ใช้ไม้ตายเดียวกันขู่บังคับให้โจวเลิกยุ่งกับคริสตินเช่นกัน 3. เมื่อสาเหตุของแม่ที่ตายไปถูกเปิดเผย...ชาร์ลไม่ยอมที่ถูกแมนดี้สลัดอีกครั้งจึงต้องหาต้นเหตุที่แท้จริงให้พบจนได้ จนกระทั่งได้รู้ว่าที่แท้แม่ของพี่น้องตระกูลเสิ่นเป็นศัตรูหัวใจแม่ของตนแม้ยามอยู่หรือยามตาย...เท่านั้นแหละ...ชาร์ลจึงต้องเลือกว่าจะทำเพื่อแม่หรือคนรัก !! 4. ถูก 1 ข้อ 5. ถูก 2 ข้อ 6. ถูก 3 ข้อ 7. ผิดทุกข้อ   โดย: จางงี้ IP: 58.9.78.123 21 เมษายน 2551 6:44:24 น.

กลับมาแล้วอ่านตอนนี้ชื่นใจหายเพลียจากการเดินทางจริงๆ ค่ะ ตอนแรกก็ใจหาย ว่าม่านชิงจะปฏิเสธพี่ชาร์ลรึนี่ สงสารพี่ชาร์ลเหมือนกัน ยิ่งตอนที่บอกว่าเป็นเงาของตัวเองก็ยอม โถ . . พี่ชาร์ลจ๋า ถ้าขนาดนี้แมนดี้ยังไม่เห็นใจ แฟนคลับคงต้องตัดจากกองมรดกแล้วล่ะ แล้วก็คิดไม่ถึง ว่าสองคนนี้จะเป็นแฟนกันเร็วขนาดนี้ ตอนแรกคิดว่าจะมีพ่อแง่แม่งอน จางงี้ทำให้เซอร์ไพส์จริงๆ ค่ะ ชอบมากๆ ดีใจที่สองคนเข้าใจกัน แต่ก็รู้สึกว่ายังไม่หมดอุปสรรคยังไงไม่รู้ คิดว่าต้องมีบางสิ่งที่ทำให้สองคนนี้ต้องเข้าใจผิดกัน แล้ว “จือลี่” จะรับได้มั๊ย เจ๊จะยอมให้น้องสาวคบลูกศัตรูรึเปล่า ถ้าไงก่อนเจออุปสรรค ขอรีเควส ฉากจุ๊บสวีทๆ เป็นยาหวานไว้ทำใจก่อนนะคะ   โดย: O-yohyo IP: 58.9.157.184 21 เมษายน 2551 10:23:07 น.

อันนี้ของฝากใต้โต๊ะ แอปเปิ้ลลูกโตๆ จากทางเหนือ ให้จางงี้กิน 55 ก็เห็นแอปเปิ้ลแล้วนึกถึงสโนว์ไวท์ ที่โดนยาพิษ ต้องให้เจ้าชายมาจุมพิต ถึงฟื้นขึ้นมาได้   โดย: O-yohyo IP: 58.9.157.184 21 เมษายน 2551 10:24:17 น.

และขนมใต้โต๊ะอีกหนึ่งอย่าง Hershey Kisses   โดย: O-yohyo IP: 58.9.157.184 21 เมษายน 2551 10:25:07 น.

ม่านชิงสัญญากับบอสว่าจะรีบกลับไปทำงาน   โดย: O-yohyo IP: 58.9.157.184 21 เมษายน 2551 10:26:35 น.

ฝนตกวิ่งกลับเข้าห้อง   โดย: O-yohyo IP: 58.9.157.184 21 เมษายน 2551 10:27:25 น.

เขียนจดหมายถึงพี่ชายที่แสนดี   โดย: O-yohyo IP: 58.9.157.184 21 เมษายน 2551 10:28:04 น.

ม่านชิงนั่งอยู่บนชายหาดระลึกถึงวันเวลาเก่าๆ ที่เคยมาที่แห่งนี้กับฝงจื้อหลิน   โดย: O-yohyo IP: 58.9.157.184 21 เมษายน 2551 10:29:55 น.

ม่านชิงประสานสายตาพูดกับฝงจื้อหลิน   โดย: O-yohyo IP: 58.9.157.184 21 เมษายน 2551 10:31:05 น.

เป็นไงคะ!! แม่ของชั้นสวยหรือเปล่า?   โดย: O-yohyo IP: 58.9.157.184 21 เมษายน 2551 10:31:55 น.

แปะภาพหนำใจแล้วก็ตอบคำถาม ขอตอบถูก 2 ข้อ คือข้อ 1 และ ข้อ 3 อันนี้ตอบตามความว่าน่าจะเป็น จากที่จางงี้ได้ปูเรื่องมาในตอนนี้ แล้วพี่ชาร์ลก็เห็นรูปแม่ของม่านชิง แต่ถ้าตอบความรู้สึก อยากให้ม่านชิงต้องเลิกกับพี่ชาร์ล เพราะโดนพี่สาวบังคับ กักตัวไว้ไม่ให้เจอกันมากกว่าค่ะ ไม่อยากให้แมนดี้บอกเลิกเอง ไม่อย่างนั้นจะดูเป็นคนโลเลเกินไป ก็เพิ่งจะบอกว่าจะรักพี่ชาร์ล นี่จะเปลี่ยนใจแล้วเหรอ ส่วนพี่ชาร์ล อืม . . ต้องเลือกระหว่างแม่กับคนรัก อันนี้ก็เป็นโจทย์ที่น่าหนักใจเหมือนกัน ช่างน่าลุ้น แต่ก็ดีใจที่ทั้งสองคนรักกันแต่ต้องแยกกัน เพราะอุปสรรคภายนอก ให้ความรู้สึกแบบหวานปนขน ซึ้งปนเศร้าดีค่ะ   โดย: O-yohyo IP: 58.9.157.184 21 เมษายน 2551 10:33:05 น.

วกกลับมาโม้อีกนิด ลืมบอกไปว่า ชอบตอนที่ม่านชิงขจัดความกลัวของตัวเองจังค่ะ คิดไม่ถึงว่าจะลุกขึ้นไปเผชิญหน้าที่สถานที่เดิม ตอนแรกก็ใจหวั่นๆ กลัวม่านชิงสู้ขี้ยาไม่ได้ แต่ดีที่พี่ชาร์ลตามไปด้วยนะ นึกภาพพี่ชาร์ลตอนจ้องขี้ยา อูย . . เท่ห์ อย่าบอกใคร   โดย: O-yohyo IP: 58.9.157.184 21 เมษายน 2551 11:08:11 น.

o-yo กลับมาแว้วววว มีใต้โต๊ะเป็นลูกแอ๊ปเปิ้ลด้วย และก็ความหมายดีมากๆค่ะ จางงี้หม่ำซะนะลูกแอ๊ปเปิ้ลน่ะ ไว้หลินกุจะหามาเพิ่มอีกที ตอนนี้ขอหม่ำช๊อกโกแลตของ o-yo ก่อนที่น้องมลจะมา ก๊ากๆ จางอ่ะ อย่าลืมขยายกรอบเขตโทษ เอ้ย กรอบรูปสิจ๊ะ ขอกว้างอีกนิดจะได้แปะภาพสวยๆนะจ๊ะ มาทายโจทย์ก่อนดีก่า ก่อนอื่นขอวิเคราะห์ก่อนนะคะ ข้อ 1 เมื่อจือลี่เผยความจริงให้แมนดี้รู้ และต้องเปลี่ยนใจอีกครั้ง ไม่ไหวค่ะ ความรักไม่ได้รักง่ายๆ ไม่ได้ได้มาง่าย ไม่ได้เกิดกับใครง่ายๆ เพราะงั้นจากที่อ่านมาแมนดี้ไม่ได้เป็นคนโลเลนะคะ รักใครรักจริง และเหตุนี้ไม่ได้เกิดจากตัวชาร์ล น่าจะมีวิธีที่แก้ปัญหาที่ดีกว่านี้ แมนดี้ฉลาดค่ะ เพราะงั้นไม่ใช่ข้อนี้อ่ะ 2. ข้อนี้อยากเลือกเหมือนกัน เพราะจิ้นเถาเงื้อง่ามานานแระ ฟันซะที 555 คือผูกมัดคริสตินไว้ (ด้วยวิธีที่ผู้ชายทั้งหลายกระทำ) เมื่อเจนนี่จะห้ามก็สายไปแล้ว ฝ่ายจือลี่มีแต่เสียกับเสีย จะให้เลิกกัน น้องสาวก็เสียเปรียบ แล้วอยากรู้ว่าจือลี่จะใช้ไม้ตายยังไงกับจิ้นเถา หลินกุยังนึกไม่ออกเลยค่ะเนี่ย ข้อ 3 ข้อนี้น่าจะมีความเป็นไปได้สูงนะเนี่ย เพราะชาร์ลเป็นคนรักใครรักจริงเหมือนกัน คงไม่ยอมให้เหตุเรื่องครอบครัวทำให้ความรักของตัวเองพังหรอก กว่ารักจะสมหวังก็เจ็บมาเยอะแล้วนิ คงไม่ยอมให้เสียไปง่ายๆ และเชื่อว่าชาร์ลต้องมีวิธีที่จะแก้ปัญหาเหล่านี้โดยไม่เสียทั้งแฟนและก็ครอบครัวจะคลี่คลาย เพราะงั้นไม่จำเป็นต้องเลือก ต้องมีทางแก้ไขค่ะ ข้อนี้ม่ายเลือก สรุปคือ เลือกที่น่าจะเป็นไปได้ที่สุดคือข้อ 2 จือลี่ต้องงัดทุกไม้ออกมาฟาดฟันกับตระกูลฝงแล้ว เพราะเสียเปรียบหมดเลย น้องสาวทั้งสองมีหัวใจให้สองหนุ่มหมดเลย แก้ยากนะเนี่ย จะเข้าทางพ่อ ก็ยากอีก ลุ้นต่อไปค่ะ   โดย: หลินกุ IP: 61.19.199.142 21 เมษายน 2551 11:19:03 น.

เอาหละ...ขยาย blog ให้แล้วนะ...แค่นี้แล้วกันนะจ๊ะ เพราะกว้างกว่านี้เดี๋ยวจะไม่เห็น background หล่อๆ สวยๆ ทางซ้ายมือ   โดย: จางงี้ (ChuengNgee ) 22 เมษายน 2551 6:48:48 น.

หวัดดีตอนเช้าจ้าจางงี้ o-yo น้องมล ขอบคุณจางงี้ที่ตามใจผู้อ่านค่ะ ใจดีอีกตามเคย แค่นี้ก็กว้างแล้วค่ะ แต่หลินกุสังเกตุว่าตรงกรอบที่เราเม้นต์มันขยายขึ้นจริง แต่กรอบภาพมันไม่ขยายตามอ่ะจิ มันยังเท่าเดิม ไม่รุทำไม ดูจาก ตย.ในกรอบโพสที่ 10 ภาพยังต้องลากเลื่อนเหมือนเดิม แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ เด๋วลำบากจางงี้อีก ขอบคุณมากค่ะ น้องมล กะ o-yo คงดูหนังเพลินหายไปไหนอ่า ช่วงนี้ต้องตื่นเช้าเพราะร้อนจนทนไม่ไหวต้องรีบลุกขึ้นมาอาบน้ำเลยค่ะ   โดย: หลินกุ IP: 61.19.199.142 22 เมษายน 2551 8:18:56 น.

หวัดดีค่ะพี่หลิน พี่โหยว พี่จางงี้ พอดีเมื่อวานไม่ค่อยสบายค่ะ ก็เลยไม่ได้เข้ามา ขอตอบคำถามพี่จางงี้ก่อนเลยนะค่ะ มลเลือกข้อ1 ผสม ข้อ3 ค่ะ คือเมื่อแมนดี้กับชาร์ลมาสารภาพกับเจนนี่ว่าทั้ง 2 คนรักกัน...เจนนี่ก็ปรี๊ดแตก แล้วเล่าเรื่องจริงให้น้องสาวฟังว่าฝงกวงเว่ยเป็นคนฆ่าแม่ของพวกหล่อนตายนะ ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างชาร์ล กับ แมนดี้ต้องห่างกันสักพัก แต่ไม่ได้ถึงขั้นเปลี่ยนใจหรือเลิกกันนะค่ะ แค่พยายามหาหนทางที่ดีที่สุดให้กับคนทั้งคู่ ส่วนชาร์ลก็ไม่อยากที่จะอยู่ห่างจากแมนดี้มากนัก จึงต้องหาต้นเหตุที่แท้จริงให้พบจนได้ จนกระทั่งได้รู้ว่าที่แท้แม่ของพี่น้องตระกูลเสิ่นเป็นศัตรูหัวใจแม่ของตน แต่ชาร์ลก็พยายามหาทางไกล่เกลี่ยให้แม่ของชาร์ลกับ พี่น้องตระกูลเสิ่นปรับความเข้าใจกันให้ได้ เพื่อให้ทั้งครอบครัวของตนและคนที่ตนรักสามารถอยู่ด้วยกันได้ ปล.ขอบคุณพี่จางงี้ด้วยนะค่ะ แอบเอารหัสส่งข้อความของเว็บนี้ไปเล่นเกมส์ 707 แหละ   โดย: Cipher IP: 203.155.7.254 22 เมษายน 2551 10:47:02 น.

น้องมลไม่สบายเหรอคะ เป็นหวัดรึป่าวเอ่ย พี่หลินเอาบัวลอยน้ำขิงมาฝากค่ะ หวังว่าจะทำให้ดีขึ้นนะคะ เลขโพสด้านล่างไม่ได้สังเกตเลยว่าจะใช้ประโยชน์ได้ด้วยอ่ะ เด๋วแอบไปดูตัวเลข 707 ของมลนะคะ เสาร์หน้าพวกเรา 3 คนได้วิ่งรอกเฝ้าฟิคแล้วค่ะ ดีใจจังเลย ทั้งเรื่องนี้และก็ SOD ของทับทิมที่ออนแอร์ตอนแรกแล้ว พี่หลินกระดี้กระด้าเป็นพิเศษ ช่วยกันหาขนม ฟูก น้ำ เตรียมไว้นะคะพวกเรา   โดย: หลินกุ IP: 61.19.199.142 22 เมษายน 2551 12:29:31 น.

เย้ .. ขอบคุณค่ะจางงี้ที่เพิ่มขนาดกรอบให้ มลไม่สบายขอให้หายไวไวนะคะ นึกไม่ถึงเหมือนกันว่า รหัสส่งข้อความจะใช้เล่นเกมได้ด้วย อิอิ ตอบคำถามข้อเดียวกันเลย หลินกุ อากาศปีนี้ไร้ซึ่งความหนาวจริงๆ ค่ะ หวังว่าปลายปี คงจะหนาวยะเยือกนะ นี่ก็อาศัยหารูปแมนดี้เวอร์ชั่นหน้าหนาว มาแปะเป็นบรรยากาศ เห็นแล้วจะได้รู้สึกเย็นขึ้นมาบ้าง   โดย: O-yohyo IP: 58.9.166.74 22 เมษายน 2551 19:00:44 น.

ขอบคุณพี่หลิน พี่โหยว นะค่ะที่เป็นห่วง ขอบคุณสำหรับขนมด้วยนะค่ะ เหมือนจะเป็นหวัดน่ะค่ะ แล้วตอนนี้ก็เริ่มเจ็บคอด้วยค่ะ กลัวเป็นทอนซิลอักเสบอีกจัง พี่โหยวที่เลือกตอบคำถามบข้อเดียวกัน เพราะมันดูน่าจะเป็นมากที่สุดค่ะ แต่ไม่แน่นะค่ะว่าทั่นผู้เขียนอาจจะหักปากกา(เซียน) อีกก็ได้   โดย: Cipher IP: 58.8.146.183 22 เมษายน 2551 19:58:51 น.

ค่ำนี้ฝนตกค่ะ o-yo น้องมล ทำให้ความร้อนค่อยลดลง ตอนที่เห็นเมฆดำครึ้ม ลมแรง ดีใจมาก หวังว่าจะตกเยอะๆ แต่ตกไม่นานเท่าไหร่ ก็ยังดีล่ะ ทำให้ไม่อบอ้าวเกินไปค่ะ น้องมลพักผ่อนมากๆค่ะ อย่าฝืนนอนดูหนังแผ่นเด้อ สุขภาพต้องมาก่อนนะคะ เด๋วไม่มีแรงอ่านฟิควันเสาร์หน้า ยิ่งจะมีให้อ่านสองเรื่องด้วยนา   โดย: หลินกุ IP: 118.172.49.33 22 เมษายน 2551 20:17:35 น.

น้องมลรักษาสุขภาพด้วยนะ...เห็นตอบคำถามแล้วก็เนอะ...ผู้อ่านช่างเข้าใจคนเขียนเสียจริงๆ เลยประทับใจจ๊ะ...แต่ทว่า...คงไม่ว่ากันถ้าผู้เขียนคิดจะหักปากกา(เซียน) อีกครั้งด้วยการทำร้ายจิตใจคนอ่านสักเล็กน้อย...แต่ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ...ทุกตัวละครก็มีจุดจบของมันเอง พูดก็พูดเถอะตอนเขียนเรื่องนี้แรกๆ ไม่คิดว่าจะเขียนได้ยาวขนาดนี้นะเนี้ย...ขนาดเขียนเลือดนักสู้ฯ ยังคิดว่ายาวแล้วเลย...แต่เรื่องนี้ปาเข้าไปตั้ง 40 ตอนแล้วยังมันส์ในอารมณ์อยู่เลย แต่ยังไงก็ยังดีใจที่มีผู้ติดตามหัวหน้าใหญ่คนนี้อยู่นะจ๊ะ   โดย: จางงี้ IP: 58.9.78.55 23 เมษายน 2551 6:49:55 น.

ขอบคุณนะค่ะพี่จางงี้ที่เป็นห่วงค่ะ แล้วทำไม๊ทำไมทั่นผู้เขียนทำร้ายหัวใจดวงน้อยๆ ของคนอ่านได้ลงคอล่ะค่ะเนี่ย แต่ถึงจะหวานอมขมกลืน น้ำตาร่วงยังไง คนอ่านก็รออยู่นะค่ะ อัพตอนใหม่นนี้เลยก็ได้นะค่ะ พร้อมเสียน้ำตาแล้วค่ะ   โดย: Cipher IP: 203.155.7.254 23 เมษายน 2551 9:23:00 น.

ฮือๆ ผู้อ่านขอร้องไห้ล่วงหน้านะคะทั่นผู้เขียน จะหักปากกาเซียน จะหักมุข จะทรมานคนอ่านยังไงก้อได้ แต่ขอแบบจบแฮ๊ปก็พอค่ะ ทีสำมะคัญ ขอรักของชาร์ลและแมนดี้มั่นคงดุจขุนเขา อุปสรรคต่างๆที่เข้ามา ขอให้แก้ไขได้ และขอให้สองคนยังรักกันในส่วนลึกๆเพียงคนเดียวก็พอแล้วค่ะ ฮึกๆ พี่หลินก็พร้อมด้วยค่ะน้องมล   โดย: หลินกุ IP: 61.19.199.142 23 เมษายน 2551 10:46:16 น.

ใช่ๆ หักปากกาเซียนยังไงก็ได้ค่ะ แต่ขอพี่ชาร์ลกับแมนดี้แฮปปี้เอนดิ้งนะ เมื่อคืนที่บ้านก็ฝนตกเหมือนกัน ตกตอน 5 ทุ่มค่ะ ฝนตกหนัก แต่ชอบเพราะว่าเย็นดีล่ะ   โดย: O-yohyo IP: 58.9.157.114 23 เมษายน 2551 16:21:03 น.

ทำไมวันนี้ยังเป็นวันพุธอ่ะเนี่ย เหลืออีกตั้ง 2 วัน อยากอ่านตอนต่อไปจะแย่แล้วววว ว่าแต่ชาร์ลกะแมนดี้เพิ่งจะรู้ใจกันเมื่อตอนที่แล้วนี่เอง ก่อนมรสุมจะเข้ามาเยือน คุณผู้อ่านขอฉากหวีดระหว่างแฟนสองคนสักครึ่งตอนก่อนได้ป่าวจางงี้จ๋า สองคนยังไม่ได้ไปเที่ยว ยังไม่ได้ออกเดทตามประสาคู่รักเลยนะ ที่ผ่านมาเป็นการร่วมทุกข์มากกว่า ยังไม่ได้ร่วมสุขเลยง่า น้ำตาลในเลือดกำลังต่ำอยู่เนี่ยจ๊ะ ขอหวีดสั๊กติ๊ดดดด แล้วจะผจญมรสุม ลมบ้าหมู คุณผู้อ่านก็ไม่เกี่ยงจ๊ะ ปล. น้องมล คู่แค้นทวนฯ ถึงมือพี่หลินแล้วจ้า ขอบคุณม้ากมากค่ะ   โดย: หลินกุ IP: 118.172.95.34 23 เมษายน 2551 20:29:08 น.

ขอด้วยๆ ขอหวานๆ สักครึ่งค่อนตอน หรือจะทั้งตอนก็ได้นะค่ะ รักขมเก็บไว้คราวต่อไปก็ได้นะค่ะพี่จางงี้ หรือทั่นผู้เขียนจะแกล้งลืมบทรักคุดนี้ไปตลอดจนนิยายจบเลยก็ได้นะค่ะ พี่หลิน ของถึงเร็วกว่าที่เค้าบอกมลไว้เยอะเลยนะค่ะเนี่ย ขอบคุณพี่หลินเช่นกันะค่ะ   โดย: Cipher IP: 58.8.138.131 23 เมษายน 2551 22:14:48 น.

ยกมือสนับสนุนค่ะ เป็นแฟนกันไม่ถึงวัน ต้องแยกจากกันแล้ว แบบนี้น่าสงสารเกินไป ต้องให้มีบทสวีทเพิ่มน้ำตาลอีกหน่อย ก่อนที่แฟนคลับต้องเสียน้ำตาและน้ำตาล   โดย: O-yohyo IP: 58.9.156.16 24 เมษายน 2551 15:07:59 น.

แวะมากู๊ดไนท์ o-yo จางงี้ น้องมลค่ะ นอนหลับฝันดีนะคะ พรุ่งนี้วันศุกร์แล้ว รอฟิคใจจดจ่อ ขอยาวๆนะจ๊ะจางงี้ ดื่มนมก่อนนอนค่ะ   โดย: หลินกุ IP: 118.172.89.12 24 เมษายน 2551 23:05:30 น.

นอนรอฟิค คร่อกฟี้ zzzzzzzzzzzzzzzzzzz   โดย: หลินกุ IP: 118.172.63.208 26 เมษายน 2551 8:15:52 น.

อรุณสวัสดิ์ยามเช้าค่ะพี่หลิน   โดย: Cipher IP: 58.8.143.214 26 เมษายน 2551 9:09:22 น.

วันนี้ฟิคไม่ออกเหรอค่ะพี่จางงี้   โดย: Cipher IP: 58.8.136.68 27 เมษายน 2551 1:43:48 น.

เมื่อคืนจางงี้แวะไปบอกที่บ้านจางว่าไปธุระอะไรเนี่ยค่ะน้องมล ฮือๆ ไม่รุคืนนี้จะกลับมาแปะรึป่าว รอต่อไปอีกวันค่ะ รอ ร้อ รอ แล้วรอแล้วรอ   โดย: หลินกุ IP: 118.172.63.117 27 เมษายน 2551 8:01:34 น.

พี่จางงี้ไปธุระนี่เองมิน่าล่ะค่ะเมื่อวานเลยไม่เห็นฟิคตอนใหม่ งั้นเรามารอต่ออีกวันนะค่ะ ขอบคุณพี่หลินด้วยนะค่ะที่ช่วยส่งข่าว   โดย: Cipher IP: 58.8.142.148 27 เมษายน 2551 9:32:55 น.

ชะแวปมาเป็นกำลังใจให้พี่ชาร์ลกับแมนดี้ค่ะ ใกล้จะไปเจอเจ๊จือลี่แล้ว อย่าลืมหาของฝากไปนะ รังนกเย็นๆ สักถ้วย เจ๊จือลี่จะได้ใจเย็นนิดนึงไงคะ   โดย: O-yohyo IP: 58.9.160.94 27 เมษายน 2551 19:27:03 น.

รังนกน่าหม่ำจังค่ะ o-yo นี่อาทิตย์นี้พวกเราแห้วรึป่าวอ่า ยังไงก็รอจางงี้นะจ๊ะตัวเอง คิดถึงชาร์ลจะลงแดงแล้วอ้า   โดย: หลินกุ IP: 118.172.38.6 27 เมษายน 2551 21:48:01 น.

อ่ะ...แวะมาส่งข่าวจ๊ะ...ตอน 41 นั่งเฝ้าคืนพฤหัสได้เลย...ส่วนตอน 42 ก็นั่งเฝ้าคืนวันอาทิตย์ได้เลย...ติดหยุดยาวแถมให้เป็นพิเศษจ๊ะ...   โดย: จางงี้ IP: 58.9.77.99 28 เมษายน 2551 6:38:40 น.

รับทราบขอรับ เดี๋ยวมาปูเสื่อนอนรอเลยค่ะ ขอบคุณทั่นผู้แต่งที่ใจดีแถมให้อีกตอนนะค่ะ   โดย: Cipher IP: 203.155.7.254 28 เมษายน 2551 7:26:55 น.

โฮะๆ จางงี้จ๋า ใจดีอีกแล้ว ยังไงก็ปูฟูกรอที่นี่ทุกวันอยู่แล้วล่ะค่ะ (น้องมลปูเสื่อไม่เจ็บหลังเหรอ) พี่หลินปูฟูก 2 ชั้น นุ้มนุ่มค่ะ คิดถึงพี่ชาร์ลกะแมนดี้จะแย่เล้ว ขอยาวๆนะจ๊ะจางงี้   โดย: หลินกุ IP: 61.19.199.142 28 เมษายน 2551 16:04:29 น.

ว้าว ว้าว ว้าว ขอบคุณค่ะจางงี้ ที่จะลงให้สองตอนเลย แต่ o-yo อาจมาอ่านช้าหน่อยนะ ขอดูสถานการณ์ก่อน เพราะมีอบรมวันที่ 1-4 พ.ค. ค่ะ ยังไม่รู้ว่าจะเลิกอบรมเย็นแค่ไหน ไม่รู้ว่าจะเลิกค่ำด้วยรึเปล่า แต่แค่นี้ก็กระชุ่มกระชวยแล้วล่ะ   โดย: O-yohyo IP: 58.9.167.172 28 เมษายน 2551 23:58:33 น.

มามะ น้องมล o-yo มีฟูกให้นอนรอค่ะ ไม่ได้อ่านหลายวันจะลงแดง   โดย: หลินกุ IP: 118.172.54.55 29 เมษายน 2551 23:29:23 น.

เข้ามานอนรอแล้วนะค่ะ ขอบคุณนะค่ะพี่หลินที่เอาฟูกมาเผื่อ ก็น่ะแบบว่าที่บ้านเค้ามีแต่เสื่ออ่ะ....แค่นี้พี่หลินก็ต้องแซวด้วย   โดย: Cipher IP: 203.155.7.254 30 เมษายน 2551 8:19:11 น.

ว้าว . . ฟูกน่านอนจังค่ะ แบ่งกับมลและหลินกุ แต่ยังขาดหมอนค่ะ ถ้าได้หมอนลายพี่ชาร์ลกับแมนดี้ล่ะก็ แจ่มเลย   โดย: O-yohyo IP: 58.9.156.48 1 พฤษภาคม 2551 6:35:11 น.

มานอนรอทั่นผู้เขียนค่ะ   โดย: Cipher IP: 58.8.142.26 1 พฤษภาคม 2551 9:57:35 น.

หมอนลายพี่ชาร์ลกะแมนดี้หาซื้อไม่ได้อ่ะ o-yo เอาหมอนมาจากบ้านเองละกัน น้องมลทิ้งเสื่อมานอนข้างฟูกแล้วใช่บ่อ นุ่มมั้ยล่ะ อิอิ วันนี้จางงี้หยุดนิหน่า จะลงตอนใหม่เมื่อไหร่หนอ รอจ้ารอ   โดย: หลินกุ IP: 61.19.199.142 1 พฤษภาคม 2551 10:32:21 น.

แหม..พี่หลิน เห็นฟูกนิ่มๆ ใครจะไม่เปลี่ยนใจมานอนฟูกล่ะค่ะ จริงไหมค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่ให้นอนด้วย   โดย: Cipher IP: 58.8.147.194 1 พฤษภาคม 2551 16:39:54 น.

Fashion is an intimidating topic at times, and can make a person feel self-conscious. Fortunately there are resources available, all you need is the right information. Take heed of the tips ahead to get your fashion sense in line. Gucci Outlet //fraseryachts.com/gucci-outlet.asp   โดย: Gucci Outlet IP: 192.99.14.34 23 ธันวาคม 2557 23:36:22 น.

In today's economy, everybody is looking for a way to save money wherever they can. Coupons have always offered one of the best ways to do just that. But not everybody appreciates how valuable coupons can be. Read on into the following paragraphs for more information on the advantages of coupon use. Canada Goose Outlet //fraseryachts.com/canadagoose-outlet.asp   โดย: Canada Goose Outlet IP: 192.99.14.36 28 ธันวาคม 2557 6:00:20 น.