พยายามกลับสู่โหมดปกติ
ตื่นเช้ามาแบบสโหลสเหลน่าดู เพราะนอนดึกมาก ตื่นมาไม่ทำอะไรนั่งบื้ออยู่ที่โต๊ะอาหาร ชั้นลืมสนใจคนรอบข้าง ลืมสนใจเจ้าโจที่เข้ามานอนอยู่ในบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้มัน นอนที่เดิม ใกล้ๆเท้าชั้น เจ้าหมาตัวใหญ่สีน้ำตาล นี่ถ้าเป็นวันปกติ เหตุการณ์ปกติ ชั้นคงจะต้องถ่ายรูปแล้วเอามาลงเพื่ออวดเพื่อนพ้องน้องพี่ในบล็อคว่า ชั้นมีหมาที่น่ารักมากๆ 1 ตัว แต่วันนี้ไม่มีอ่ะ ชั้นไม่มีอารมณ์แม้แต่จะอัพเดทสถานะบ้าบอประจำวันในเฟสบุ๊คด้วยซ้ำไป 
ชั้นเดินมาเปิดเนทบุ๊ค ยังดีนะที่มีสติอยู่มั่ง ไม่เหวอมากไปกว่านี้ เพื่อจะเช็คอีเมลล์จากพี่ชายที่เพิ่งทราบข่าวสภาวะร้าวฉานในครอบครัวน้องสาวสุดที่รักคนเดียวของเค้า และความเคยชินทำให้ชั้นเข้ามาที่เวปลุงพันเช่นเดิม เปิดกันแบบอัติโนมัติ เห็นอะไรมันแว่บๆตรงกล่องข้อความว่ามีข้อความเข้า ชั้นก็เปิดอ่านเพราะเช็คทุกวัน มิตรรักลดหุ่นของชั้นเยอะแยะ บ้างก็ส่งมาถามเรื่องทำสวย อ่านนะ แต่ไม่คิดจะตอบ
ชั้นตกใจเพราะพี่คนนึงซึ่งไม่เคยรู้จักหน้ามีแต่เพียงคุยกันผ่านบล็อคส่งข้อความมา พี่จะรู้มั๊ยว่า พี่ทำให้ชั้นน้ำตาร่วงเป็นล้างหน้ายามเช้าเลย เพราะชั้นคิดมากและคิดแบบที่พี่คิดด้วย ชั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าทำ  คำถามที่พี่ถามชั้น ชั้นก็ไม่มีคำตอบให้ เพราะชั้นก็หาคำตอบไม่เจอเหมือนกัน
เมื่อคืนนี้เธอกลับมาดึก ชั้นพยายามคิดว่าเธอคงไม่ทำแบบละครน้ำเน่าที่ทะเลาะกับเมียแล้วไปเล่าให้หล่อนอีกคนฟัง จนเธอไปเสียตัวให้หล่อนคนนั้น นั่งดูสาระคดีเรื่องรถไฟที่วิ่งข้ามทวีปออสเตรเลีย พาลให้ชั้นคิดถึงตอนที่เธอไปเรียนต่อแล้วชั้นก็ไปๆมาๆ เออ ... ใช่สิ มันยังหวานนี่หว่า อยู่กันมาได้แค่ปีเดียวเองนี่ตอนนั้นน่ะ สารคดีมันว่าไงชั้นไม่รู้เรื่องหรอก คิดแต่เรื่องตัวเอง แมร่ง โคตรวนเวียนมากๆเลย
แล้วเธอก็กลับมา หอบแฟ้มงานกลับมาเยอะมาก หล่นโครมครามจนน่ารำคาญ มองด้วยสายตาก็โล่งใจได้ว่าเธอทำงานมาแน่ๆ ไม่ได้ไปไหนมาอย่างที่คิด
เธอ : อ่าว ภัส ทำไมยังไม่นอน ทานข้าวทานยารึยัง แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์เลย เนี่ยะ พี่เตรียมสอน แล้วก็เตรียมเอกสารสอบ ไม่รู้จะบอกภัสยังไง แต่โทรมาบ้านป้าหมาย(ป้าข้างบ้าน) ป้าหมายบอกว่าเห็นภัสเดินไปเดินมาอยู่ ก็เลยโล่ง ชั้น : (ใบ้แดรกสิ)  เธอ : เป็นอารายยยย(ลากเสียงยาว พร้อมเข้ามากอดเหมือนทุกๆวัน) ชั้น : แง๊ ๆๆๆๆๆๆ (ร้องไห้เป็นโลกถล่ม กอดเธอแน่น ร้องๆๆๆๆๆ) เธอ : .........................(คงจะใบ้แดรกเช่นกัน).................
จบการสนทนา เพราะต่างคนต่างใบ้แดรก ไม่ได้ไม่สุภาพ แต่มันหนักกว่าใบ้กิน อีผัวมาแบบไม่ได้คิดว่าอีเมียมานบ้าไปแล้ว และอีเมียก็ทำอะไรไม่ถูกกับท่าทีของอีผัวที่มันเหมือนทุกๆวัน ทานข้าวยัง ทานยายัง? เมิงจะถามให้กรูรู้สึกอะไรกันนี่ (ขอโทษที จบป.ตรีที่รามมา ภาษาพ่อขุนเริ่มมาแล้ว)
เธอกับชั้นยังนอนกอดกันเหมือนเดิม มีแต่เมื่อคืนวานที่นอนหันหลังใส่กัน เพราะต่างคนต่างโกรธ แต่ไม่พูดอะไรกัน จนเธอทนไม่ไหว เธอถามชั้นขึ้นมาก่อน เธอ : โกรธเรื่องคุณ.....(ชื่อเธอคนนั้น คนไข้มหาบรรลัย)หรอ ชั้น : ไม่ได้โกรธ แต่ไม่เข้าใจ เธอ : พี่ไม่มีอะไร ชั้น : (ได้แต่คิด...เออ กรูเชื่อ แต่เมิงเล่าให้เค้าฟังหมดเลย.)............ เธอ : นอนเถอะ พี่เหนื่อย
ดูเหมือนจะดีเนอะ ชั้นก็หลับ เพราะชั้นเหนื่อย ตื่นมาคงไม่มีอะไร เพราะเธอก็ดูเหมือนเดิม ไปทำงาน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนชั้น ย้ำคิดเรื่องเดิม เรื่องเรา และอาจจะเหมือนมีเรื่องเค้าเข้ามารึเปล่า???
ชั้นคิดได้แต่ ตอนนี้ชั้นคงต้องรีบกลับไปสู่โหมดเดิม โหมดออริจินัลของตัวเอง เพราะเหมือนชั้นกำลังจะโดนแย่งลูกอมในปากชั้นไป ชั้นคงต้องคิด ทบทวนใหม่แล้วล่ะ ว่าชั้นจะเลือกทำขนมต่อไปโดยที่ไม่มีเธอ หรือชั้นจะได้แค่ทำขนมให้เธอทานเท่านั้นเอง ......
ขอบคุณพี่เสี่ยวเฟยมากค่ะ ที่มาปลุกหนูให้ตื่น มาให้ความคิด หนูอาจจะฟูมฟายไปมั่ง เพราะหนูไม่ได้อยากเริ่มต้นใหม่บ่อยๆ หนูจะอาบน้ำ แต่งตัวงามๆ เข้าสู่โหมดปกติแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ รักนะ จุ๊บจุ๊บ
| Create Date : 21 มีนาคม 2555 |
| Last Update : 21 มีนาคม 2555 11:50:36 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 750 Pageviews. |
 |
|
คำถามที่พี่ถามชั้น ชั้นก็ไม่มีคำตอบให้ เพราะชั้นก็หาคำตอบไม่เจอเหมือนกัน 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 13 คน [
ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววว