Bloggang.com : อ้วนดำปื๊ดปื๊อ : พี่ไวโอลิน .. นางแบบ.. บ้าสวย

พี่ไวโอลิน .. นางแบบ.. บ้าสวย

อย่างที่ผมเคยบอกไว้ว่าพี่ไวโอลินเนี่ย เป็นผู้ชักชวนผมไปเล่น พาผมไปหาเพื่อน ยังสอนนิสัยประหลาดๆ ของพี่เค้าให้ผมด้วย ตอนแรกผมเกือบเคลิ้มตามไปแล้วนะ ผมเกือบเป็นแต๋วชอบแต่งตัว ชอบเสริมสวยตามพี่สาวคนนี้ไปแล้วนะ พอดีผมฟังแม่ว่าผมเป็นผู้ฃาย แล้วคิดได้ด้วยว่าไม่เห็นสนุกเลย เล่นแต่งตัวเสริมสวยเนี่ยอึดอัดน่ารำคาญจะตาย ผมเลยเลียนแบบนิสัยยายเชลโล่ซะเป็นส่วนใหญ่

พี่สาวผมคนนี้เค้าชอบแต่งตัวม๊ากๆ เค้ามีเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวแบบเป็นกล่องใหญ่ๆ หลายกล่องเลย เค้าบอกผมว่า.. เค้าน่ะเป็น ..ดารา นางแบบ นักแสดง เค้าเลยต้องแต่งตัวสวยๆ ให้ดูดีอยู่เสมอ แล้วเค้าบอกผมอีกนะว่า.. การทำผม เสริมสวย แต่งตัวน่ะคือการไปสปา คือการผักผ่อนของเค้า มีความสุข ม๊าก มาก

ทุกเช้าพี่ไวโอลินของผมเค้าต้องมาให้แม่หรือพี่เลี้ยงเสริมสวยทำผม ใส่น้ำหอม เปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อก่อนตอนผมเด็กๆ ผมจะต้องวิ่งไปดูอยู่ใกล้ๆ แล้วก็เอาตัวเองแทรกชนระหว่างที่แม่ทำผมให้พี่ลิน ทำให้พี่ลินกระเด็นไปให้ห่างๆ แม่ แล้วแม่ก็หงายท้อง แล้วผมก็มายืนแทน เพราะผมฟังพี่ลินมามากไง ผมเลยเชื่อว่าทำผมเสริมสวยมีความสุข (เด็กๆ ผมยังไม่มีความคิดเห็นเป็นของตัวเองชอบทำตามพี่ๆ และเพื่อนๆ ) แม่เลยเอาหวีมาหวีผมให้ผม 2 - 3 ที แล้วบอกว่าไปได้แล้ว หล่อแล้วบัดดี้เป็นผู้ชายนะ ไม่ต้องแต่งตัวเยอะนะเดี๋ยวเป็นแต๋วไม่รู้ด้วย แล้วแม่ก็ไปจัดการเสิมสวยพี่ลินต่อ

อีกอย่างน่ะ.. พีลินของผมเนี่ย ใครๆ ก็บอกว่า..พี่ลินเกิดมาเพื่อจะเป็นดารา นางแบบ จริงๆ เลยนะ เพราะพี่ลินของผมไม่ชอบกินอาหารทุกชนิด ผมเคยลองถามพี่ลินว่า.. ทำไมโตจนป่านนี้แล้วยังให้พี่เลี้ยงป้อนข้าวอยู่ทุกวัน ไม่อร่อยเหรอ.. พี่ลินเค้าบอกผมว่ากินมากไม่ได้เดี๋ยวอ้วน แล้วอาหารน่ะกินเข้าไปเยอะ เดี๋ยวตัวเหม็นเดินไปไหนใครก็รังเกียจ แต่เรื่องอาหารเนี่ยผมไม่เชื่อพี่ลินนะ เพราะผมกินเรียบในเวลาอันรวดเร็ว แล้วก็ไปกินของพี่ลินที่เหลือให้เรียบร้อยด้วย

พี่ลินชอบตามแม่ขึ้นรถออกไปข้างนอกมากเลย แล้วทำท่ากรี๊ดกร๊าดว่า.. สนุกมากเวลาได้ขึ้นรถ รวมทั้งเวลากลับมาก็มาคุยให้ผมฟังว่า... วันนี้ไปกับแม่สนู๊ก สนุก.. ผมก็สงสัยจริงๆ เลยว่ามันสนุกยังไง ผมเคยขึ้นรถแม่ก็ตั้งหลายหนแล้วไม่เห็นจะสนุกเลย แคบอึดอัดจะตาย เหมือนถูกติดคุกเลย ขึ้นไปได้แป๊บเดียวผมก็บ่น ร้องวี๊ดๆ ทุกที จนแม่ต้องบอกว่า.. บัดดี้ฝึกความอดทนไว้นะ .. จะได้รู้จักยอมเป็นลูกน้องบ้าง ไม่ต้องเป็นหัวหน้า (จ่าฝูง) ตลอดเวลาหรอก (แม่เค้าไปศึกษามาว่า .. การแก้ไขพวกจ่าฝูงเนี๊ย ต้องให้ทนอยู่ในที่แคบให้ได้สัก 15 นาที แล้วความเป็นจ่าฝูงจะลดลง) พอผมขึ้นรถแม่หนหนึงผมก็เข็ดไม่อยากขึ้นอีกหลายวัน

แต่ยัยพี่ลินนี่แปลกจริงๆ รอกระโดดขึ้นรถแม่ได้ทุกวัน บางวันแค่แม่เปิดประตูหยิบของในรถ พี่ลินกระโดดขึ้นไปนอนคอยเหมือนในรูปข้างบนน่ะครับ สัก 7 - 8 วันผ่านไปผมฟังพี่ลินเรื่องขึ้นรถไปเที่ยวกะแม่สนุกมากเลย ผมก็ไปด้อมๆ มองๆ รถเวลาแม่จะออกไปข้างนอก แม่ถามว่า.. จะไปด้วยกันไหมบัดดี้ ผมก็กล้าๆ กลัวๆ 2 จิต 2 ใจ ใจหนึ่งก็อยากไปอยากรู้ว่าพี่ลินสนุกยังไง อีกใจก็กลัวที่แคบในรถ บางทีผมก็ตัดสินใจขึ้นไป แต่ก็ไม่เห็นสนุกเลย อึดอัดเหมือนเดิม บางทีผมก็ตัดสินใจไม่ไปนอนอยู่บ้านดีกว่า แต่ก็เสียดายไม่ได้ไปกะแม่เหมือนพี่ลิน เฮ้อ ...เรื่องรถแม่นี่ผมล่ะกลุ้มจริงๆ

ด้วยความช่างพูดและมนุษย์สัมพันธ์ดีของพี่ลิน ทำให้แม่ต้องส่งพี่ลินไปฝึกเป็นนักแสดง เพราะแม่กลัวผมจะพูดมากตามพี่ลิน เพราะผมยิ่งชอบยึดพี่ลินแกเป็นต้นแบบอยู่ แม่บอกขืนผมพูดมากเหมือนพี่ลินแม่คงโดนเพื่อนบ้านไล่หนี เพราะผมเสียงดังแล้วยังเสียงเบสสูงอีก แม่บอกผมพูดตะโกนทีแม่ขี้หูสะเทือนเลย เดี๋ยวนี้พี่ลินของผมเค้าความสามารถพิเศษเยอะแล้วนะ เค้าได้ไปโชว์ตัวบ่อยๆ เห็นไปยืน 2 ขา เดิน 2 ขา กระโดด 2 ขา 3 ขา เดินขาเป๋ กระโดดเชือก คลาน นั่งรถ สวัสดี เล่นของเล่น Agility โอ๊ยอีกเยอะ ไม่อยากบอกว่าผมก็ทำได้ แต่ผมจะได้โชว์เฉพาะงานที่โรงเรียน เพราะผมไม่ชอบขึ้นรถ กะไม่ชอบอากาศร้อนไง ร้อนแล้วผมหงุดหงิด มีน้ำโหอ่ะ

อ้อลืมบอกไปนิดนุงน่ะว่า... พี่ไวโอลินของผมเป็นนางแบบเสื้อผ้าให้ร้าน "แพรดาวพราวเดือน" พี่ลินเค้าเลยมีเสื้อผ้าแบบแปลกๆ ที่ไม่เหมือนของคนอื่น เพราะเป็นแบบสั่งตัดคร๊าบ.. (อีกนิดร้านเค้ายังไม่ได้เปิดรับตัดให้ใครเลยนอกจาก แพรดาว(จุ๊กกี้) พราวเดือน(เป็บ) พี่ไวโอลิน(ต้นน้ำริน)