บันทึกไร้บรรทัด
ฉันมักเผลอยิ้มเสมอเวลาคิดหาคำนิยายตัวเอง “คนทำสมุดทำมือ” ฮืม...ออกแนวธรรมดาไปหน่อย “ช่างทำสมุดทำมือ” ฮืม...ฟังๆ คล้ายๆ “ช่างหัวมัน” ยังไงไม่รู้ “สาวนักทำสมุดทำมือ” ฮืม...ก็ไม่ค่อยจะ “สาว”สักเท่าไหร่แล้วนะ ที่สุดแล้ว ฉันก็ไม่รู้จะเรียกตัวเองว่าอะไรดี  เมื่อวาน เจ้าของบ้านเช่านำกล่องพัสดุและซองจดหมายสีน้ำตาลมายื่นให้ ฉันแกะซองออกดูเป็นหนังสือวรรณกรรมเยาวชนที่ส่งตรงมาจากดินแดนทางใต้ของประเทศไทย อีกกล่องนั่นค่อนข้างแกะยากจนฉันต้องเอื้อมมือไปหยิบกรรไกรมาค่อยๆ ตัดสก็อตเทปที่ติดอยู่ พยายามไม่ให้กล่องเสียหาย เพราะต้องการนำไปใช้ในการส่งพัสดุครั้งต่อไป “มันคืออะไรหน่ะพี่” ฉันเงยหน้ามาอย่างงงๆ ถ้าไม่ใช่คนสนิทกัน ฉันจะบอกว่าเขาช่างเสียมารยาทนัก แต่ฉันกลับทำได้เพียงเปิดกล่องออกแล้วให้เขาดูข้างในแทนคำตอบ “ผ้าเหรอ?” “ฮืม... เอามาทำสมุดทำมือ” “ไอ้ที่อยู่บนโต๊ะนี่นะเหรอ” “ฮืม” “แล้วทำไมเรียกสมุดทำมือละพี่ มันใช่แบบเดียวกับสมุดที่ใช้มือทำหรือเปล่า?” ฉันเริ่มขมวดคิ้ว “แล้วพี่ไปขายที่ไหนล่ะ พี่ไม่มีหน้าร้านไม่ใช่เหรอ...ได้ยินว่าพี่ขายของบนเนท มันขายยังไงละพี่ ขายได้เหรอ?” เขาหยิบสมุดที่ทำเสร็จแล้วพลิกไปมา โชคดีที่คำถามเหล่านั้นเหมือนไม่ต้องการคำตอบอะไรนัก และเปลี่ยนไปสนทนากับรุ่นน้องอีกคนหนึ่งที่นั่งเล่นอยู่ที่ระเบียงเล็กๆ ของบ้าน ฉันว่า...การอธิบายคนรอบข้างถึงอาชีพ “นักเขียน” ที่ทำอยู่ เป็นการอธิบายที่แสนยากเย็นแล้ว การอธิบายว่าตนเองเป็น “คนทำสมุดทำมือ” ก็ยุ่งยากไม่แพ้กัน เมื่อต้นเดือนเมษายนที่ผ่านมา ฉันเปิดเวิร์คชอปสมุดทำมือเล็กๆ ที่ร้าน OCTOBERRY ซอย พหลโยธิน 9 อาจจะเป็นเรื่องไม่สมเหตุและผลนัก ฉันจะจัดเวิร์คชอปก็ต่อเมื่อมีเหตุให้ไปกรุงเทพฯ หรือไม่ก็อุปกรณ์ทำสมุดทำมือของตนเองใกล้จะหมด ซึ่งมักจะเป็นอย่างหลังมากกว่า และจะไม่แปลกใจที่จะเห็นผู้เข้าร่วมกิจกรรมพาลูกมาด้วย เป็นภาพที่เห็นจนชินตา เท่าที่จำได้ จะมีคุณแม่พาคุณลูกมาด้วยเกือบทุกคอร์สที่เปิดสอน เพียงแต่รอบนี้ ฉันได้ฉายา “ครูปูใจร้าย” อาจเพราะเสียงดัง หรืออะไรสักอย่างที่ทำให้สาวน้อยชุดสีชมพูตกใจร้องไห้จ้าขึ้นมา ฉันยืนงงอยู่ราวครึ่งนาที สิ่งแรกที่คิดได้คืออุบัติเหตจากของมีคม แต่เมื่อมองแล้วเด็กไม่เป็นอะไร ลำดับถัดมาคือ...ฉันคงพูดอะไรทำให้เด็กตกใจ เสียงหัวเราะของผู้ร่วมกิจกรรมดังขึ้นพอๆ กับเสียงร้องไห้ของเด็กน้อย เป็นอันเข้าใจว่า เด็กน้อยกำลังจะเอานิ้วจิ้มกาว ในขณะที่ฉันกำลังอธิบายถึงคุณสมบัติของกาวลาเท็กซ์ แม้จะไม่สารปรอทแต่ก็เป็นอันตรายถ้าเอาใส่ปาก นั่นแหละ... ที่ทำให้ฉันกลายเป็น “ครูปูใจร้าย” ฉันไม่ใช่คนที่จะสอนการทำสมุดในเชิงงานศิลปะได้ และจะอธิบายทุกครั้งรวมทั้งแนะนำสถานที่เรียนสมุดทำมือที่อื่นเท่าที่ตนเองพอทราบ ฉันสอนทำสมุดในฐานะของคนที่ปรารถนาจะแบ่งปันความสุขเล็กๆ น้อยๆ มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย แต่ฉันเชื่อว่าพวกเขาเหล่านั้นจะรู้สึกและเข้าใจ เมื่อเวลา 4 ชั่วโมงผ่านไป พวกเขาต่างทำสมุดทำมือเล่มแรกของตนเองได้สำเร็จ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะทำให้ฉันเชื่อเช่นนั้น แน่นอนว่า ครั้งนี้ฉันเรียนรู้ว่า ในห้องเรียนทำสมุดของฉัน... อาจจะมีเสียงร้องไห้บ้าง นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องทำการบ้านในครั้งต่อไป ลมพัดไม่แรงนัก แต่เม็ดฝนโปรยปรายมาดับร้อน เจ้าของบ้านเช่าและผู้สนทนายื่นมืออกไปนอกชายคา แตะละอองน้ำฝน พวกเขาเปลี่ยนหัวข้อสนทนาใหม่ ในขณะที่ฉัน เริ่มลงมือทำสมุดทำมือ แล้วฉันก็เผลอยิ้มอย่างไม่รู้ตัวอีกครั้ง เมื่อพยายามหานิยามให้ตนเอง บางครั้ง ฉันก็รู้สึกคล้ายมีเวทมนต์ ฉันกำลังท่องคาถา ผสมส่วนประกอบหลายอย่าง ใส่ในสมุดทำมือ เพื่อให้ผู้รับ ได้สัมผัส “ความสุข”ที่ซุกซ่อนอยู่ในทุกอณูของสมุดทำมือเล่มนี้
| Create Date : 18 เมษายน 2555 |
| Last Update : 19 เมษายน 2555 8:15:16 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 668 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
