เมื่อวาน

สะพายกระเป๋าใส่เงินเกือบหมื่นไปจ่ายค่าเช่าบ้านสองหลัง

 นั้นรวมถึงบ้านเช่าของน้องชายที่พิการทางสายตาด้วย

น้องชายคนนี้  มีรายได้จากการเล่นดนตรีเปิดหมวกที่ตลาดน้อย(ตลาดนัด)ในมหา'ลัย

และเมื่อไม่นานมานี่ เขาได้งานเล่นดนตรีในร้านกาแฟ+นมแห่งหนึ่ง

(นอกจากนั้นก็จะเขียนเพลงเพื่อทำอัลบั้มของตัวเองตามที่ใจใฝ่ฝัน)

ด้วยเหตุนี้

ฉันจึงมีหน้าที่ที่รับมาโดยไม่รู้ตัว คือการนับเหรียญต่างๆ แล้วใช้สก็อตเทปใสติดเป็นก้อน,

เหรียญบาท,เหรียญห้า,เหรียญสิบ

แล้วใส่ถุงพลาสติกมัดไว้ ถุงละห้าร้อยบาท (เพื่อสะดวกในการนับจำนวนเงิน)

เจ้าของบ้านเช่าให้เราจ่ายค่าเช่าทางธนาคาร

น่าแปลกใจที่ธนาคารดูจะไม่ยินดีนัก ถ้าเราจะเอาเหรียญขนาดต่างจำนวนพันกว่าบาทไปเข้าบัญชี

ฉันจึงแลกเหรียญเหล่านั้นไว้ใช้เอง เพื่อจับจ่ายซื้อของสดเข้าบ้าน

ทว่า...นอกจากจะต้องจ่ายค่าเช่าบ้านแล้ว

ฉันต้องไปสั่งกระดาษแข็งสำหรับทำปกสมุดทำมือ

รวมทั้งรายการข้าวของต่างๆ ที่ต้องซื้อเข้าบ้าน

ฉันมีามีร้านค้าขายปลีกที่ขายสินค้าราคาถูกกว่าในห้างสรรพสินค้า

แต่ปัญหาก็คือ การซื้อของจำนวนมากแล้วขึ้นรถสองแถวกลับบ้านนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเอาเสียเลย

และฉันเพิ่งรู้ว่า

เงินเหรียญจำนวนหนึ่งพันสองร้อยบาทนั้น

มัน "หนัก" กว่าที่คาดคิดมาก

น้ำหนักของเงินเหรียญเหล่านั้นทำให้ฉันต้องยกเลิกแผนการอะไรหลายอย่าง

หลังจากการสั่งกระดาษแข็งสำหรับทำปกสมุดทำมือแล้ว

น้ำหนักเหรียญจึงลดลง (เพราะจ่าค่ามัดจำกระดาษไปครึ่งหนึ่งของน้ำหนักเหรียญทั้งหมด)

แต่กระนั้น...น้ำหนักกระดาษแข็งที่ซื้อมาเพื่อทำปกสมุด(คนละขนาดกับที่สั่งตัด) ก็มีน้ำหนักไม่น้อย

มันทำให้สิ่งของหลายรายการที่จะซื้อต้องยกเลิกไป

กว่าจะพาตัวเองขึ้นรถสองแถวกลับบ้านได้นั้น

ก็สภาพทุลักทุเลและเสียพลังงานไปไม่น้อย

เมื่อกลับถึงบ้าน

ฉันบ่นให้น้องชายตาบอดฟัง

เค้าได้แต่ยิ้มขำ แล้วเอ่ยว่า "ที่นี่พี่ก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไง"

ฉันยิ้มและชวนคุยไปเรื่องอื่น

เงินที่ได้มา ไม่ว่าจะเป็นเหรียญหรือธนบัตร

ล้วนแต่มีความหมายในตัวมันเอง

ทว่า สิ่งที่สำคัญกว่า

คือการได้มาด้วยวิธีสุจริต

เช่นนั้นแล้ว

น้ำหนักของเงินเหล่านั้น...

อาจเปรียบได้ถึงน้ำหนักของความภูมิใจ

ที่ได้คนๆ หนึ่ง

สามารถหยัดยืนด้วยลำแข้ง...ของตนเอง

Create Date : 06 ตุลาคม 2555
Last Update : 6 ตุลาคม 2555 20:41:33 น.		4 comments
Counter : 2064 Pageviews.
Share Tweet