พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก....ชีวิตตรูเจ็งๆๆๆเล้ย

ซาหวาดดีกั๊บพ่อแม่พี่น้องมิตรรักแฟนบล็อก ขอโทษที่หายไปนาน ชีวิตแปงไปโคจรรอบดาวเสาร์มา เด๋วต้องกลับไปโคจรดาวศุกร์ต่อ

จะมาเล่าเรื่อง เมื่อคริสต์มาส กะ ปีใหม่ในเมกาปีแรกให้ฟังก่อนเน้อ

เอาเรื่องคริสต์มาสก่อน ได้ของขวัญหลายชิ้นเหมือนกัน จากโฮสอ่ะ ตอนแรกไอ้เรานึกว่าจะไม่ได้ไรแล้น ที่ได้ก็มี ถุงเท้า ผ้าห่ม(เค้าบอกว่าชอบเห็นเราห่มผ้าห่มเดินรอบบ้าน เลี้ยงเด็กก็ยังห่ม...ก็มันหนาวอ่ะ) เลยให้ ได้ช็อคโกแลต ครีมอาบน้ำ ทาผิว กิ๊ฟคาร์ด 100 เหรียญ แล้วก็ต่างหูจากพ่อแม่โฮสแด็ด ส่วนเราก็ซื้อของเล่นให้เด็กไป สองคน แต่ไม่ได้ซื้อให้โฮสนะ เราไม่รู้อ่ะ ว่าต้องซื้อให้ผู้ใหญ่ด้วย ถึงรู้ก็ไม่ซื้อหรอก 555 เปลืองเงิน เราเบี้ยน้อยหอยเล็ก จะไปซื้ออะไรให้เค้าได้ แต่คนที่ได้ของขวัญเยอะที่สุดรู้สึกจะเป็นเด็ก สองคนที่แปงเลี้ยง คนละไม่ต่ำกว่า 20 ชิ้นอ่ะ กองเกลื่อนพื้นเลย พ่อโฮสแด็ดว่ามันเกินไปสำหรับเด็กอายุแค่เนี้ย คนนึงเกือบ 3 ขวบ อีกคน 10 เดือนอ่ะ วันคริสต์มาสเราก็ลงมาแกะของขวัญ ทานข้าวเช้ากะเค้า แล้วก็ทานดินเนอร์กัน มีการโฮสมัมกะแด็ดทะเลาะกันคืน ก่อนคริสต์มาส โฮสมัมเป็น คริสเตียน โฮสแด็ดเป็นยิว เค้าไม่ยอมให้เมียเค้าเล่าเรื่องซานตาคลอส เมียก็ว่าไม่เล่าแล้วจะเป็นคริสต์มาสได้ไง แล้วคุณจะจัดคริสต์มาสไมไรเงี้ย มีบึ้งตีงกัน โฮสแด็ดเองก็เพิ่งมาจัดคริสต์มาสตอนแต่งงานกะโฮสมัมเนี่ยแหละ ต่อๆ จบแล้วคริสต์มาส

มาปีใหม่ เป็นปีใหม่ที่เรียบ ง่าย เฉย ชา มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เพราะ หิมะตกหนักมากกกกกกกก เราตงลงกันจะไปปาร์ตี้บ้านเพื่อน (เป็นบ้านในอนาคตที่ไม่แน่นอนที่แปงจะไปเป็นออแพร์ต่อ) เราก็ว่าจะออกจากบ้านซัก บ่ายๆ แต่ที่ไหนได้ ดั๊นหิแม๊ะตก ออกจากบ้านไม่ได้ ต้องรอให้มันซาก่อน แล้วก็ให้น้องชายโฮสมัมไปส่ง ตอนขับรถไปซับเวย์นะ เราเห็นรถเบนซ์ที่นำหน้าอ่ะ ปัดแบบตุปัดตุเป๊เลย น่าจัวมากมาย เราก็เลยถามน้องชายโฮสมัมว่า เฮ้ยไมรถเราไม่ปัดฟระนาย นายเลยตอบมาว่า ก็รถเราอ่ะนายมันหนัก...เอ อีนี่มันว่ากระทบน้ำหนักตรููป่าวหว่า... แล้วก็เป็นแบบโฟร์วิลไงนาย มันเลยไม่ปัดแบบเบนซ์ข้างหน้าอ่ะนาย....ออ เราเก็ตแล้วนาย กว่าจะไปถึงได้ ภาวนาล้านแปด รถจ๋า อย่าแวะลงเลคนะ อย่าเข้าป่านะ ในที่สุดก็ถึง เราก็เซย์กู๊ดบาย แถม สวัสดีปีใหม่ให้ด้วย

แต่กว่าจะไปถึงบ้านเพี่อนฟ้าก็มืดแล้น เราก็ไปแวะซื้อของทำอาหาร ตอนแรกนะ คนจะมามีแค่ 3 คน เพราะเค้าบอกว่าจะไปจัดอีกบ้านมันใกล้ สรุปแล้ว ก็ต้องมานี่กันหมด เรา 3 คนทำอาหาร อีก 4 คนที่เหลือมาถึงกินได้ทันที เมนูในวันนั้น ปอเปี๊ยทอด (แปงห่อเอง สวยด้วย) หมูทอด+ข้าวเหนียว(พระเอกของงาน อร่อยเหาะ) ยำทะเล มีแค่เนี้ยนะ จำได้แค่เนี้ยอ่ะ  อร่อยทุกอย่าง เสียกันไปคนละ ไม่เกิน 5 เหรียญนะ ถ้าจำไม่ผิดอ่ะ แล้วก็นอนค้างกันบ้านนั้นเลย แต่ไม่ทุกคนนะ บางคนต้องทำงานวันรุ่งขึ้น เลยต้องกลับบ้าน

สรุปปีนี้ไม่ได้ เคาท์ดาวน์เลย กินแล้วก็นอนเป็นปีแรกในความทรงจำที่เป็นปีใหม่ที่ไม่หวือหวา เพราะปกติ ต้องออกต่างจังหวัดกะครอบครัวทุกปี ปีนี้อยู่บ้าน แถมต่างแดนด้วย

ต่อมาเป็นเรื่องที่ทำให้หายกบาลไปนาน เพราะไม่อารมณ์จะอัพ แถมขี้เกียจอีกตะหาก

ช่วงนี้ชีวิตรันทด อุปสรรคขัดขวาง อันดับแรก เรื่องครอบครัวเก่า พอดีว่าเราไม่ต่อกะครอบครัวแก  ด้วยปัญหาล้านแปดที่เคยสาธยายมา แถม ปีใหม่ที่ผ่านมาเพ่แกไม่ให้หนูหยุดวันปีใหม่ด้วย เค้าบอกว่าถ้าอยากหยุดปีใหม่ สองวัน ยูต้องมาทำงานวันเสาร์และอาทิตย์แทน...เพ่ท่านไม่มีน้ำใจ ขี้งก มากมาย แถมชอบลืมให้เงินหนูด้วยหนุต้องทวงทุกอาทิตย์ ปัญหาที่เกิดขึ้นเมื่อคริสต์มาสที่ผ่านนี้เอง

เริ่มด้วย พ่อโฮสแด็ด ถามแปงว่าจะไปต่อบ้านใหม่ที่ไหนรู้อะยัง เราบอกยังไม่แน่ใจแต่ว่าคงจะไปอยู่นิวตัน...คือเมืองใน MA นะแหละ แต่ห่างจากนี้ไปประมาณ 40 นาที แต่เราบอกเค้าว่ายังไม่ชัวร์  เค้าบอกว่าอ้าวไหนยูบอกว่าจะย้ายไปที่ที่อุ่นกว่านี้ไง..................In fact แปงบอกกะโฮสตอนที่ว่าจะไม่ต่อบ้านเค้าด้วยเหตุผลว่า เราอยากเปลี่ยนบรรยากาศ อยากเจอประสบการณ์ใหม่ อยากเลี้ยงเด็กที่แตกต่างอายุ แต่เค้าสรุปเอาว่า เราอยากหาที่ที่อุ่นกว่านี้ เราก็บอกว่า แปงไม่แคร์หรอก ที่ไหนก็ได้แปงอยู่ได้ทั้งนั้น แต่จุดประสงค์แท้จริงของเรา อยากเลี้ยงเด็กที่โตกว่านี้ ตารางงานมั่นคงกว่านี้ไม่เปลี่ยนตามใจฉัน  แต่เพ่แกก็เอาแต่เข้าใจว่าเราอยากไปหาที่ที่อุ่นกว่านี้อยู่นั้นแหละ

เผอิญตอนที่พ่อโฮสแด็ดถาม โฮสแด็ดอยู่ในห้อง เค้าหันมามองหน้าเราแบบอึ้งทันทีอ่ะ เราก็เลยบอกพ่อโฮสแดดไปว่า ฉันไม่สนหรอกว่าอยู่ที่ไหนฉันยังไงก็ได้ แต่เพื่อนฉันอยากกลับบ้านก่อน ถ้าฉันไปแทนเค้าเค้าจะได้กลับบ้านเร็วขึ้น แล้วโฮสเค้าก็ชอบออแพร์ไทยอ่ะ เค้าอยากได้ฉัน เค้าก็ เออ ออ แต่ยังงึมงำว่า ฉันก็นึกว่ายูอยากไปอยู่ที่ที่อุ่นกว่านี้ซะอีก... ตรูบอกเอ็งตอนไหนฟระๆๆๆๆๆๆๆๆ

ตั้งแต่นั้นมากั๊บ เพ่น้อง โฮสแด็ดผู้แสนดีของแปงก็เปลี่ยนเป็นหน้ามือกะหลัง....ทันที 

1. ไม่พูดกะเรา ถ้าไม่จำเป็น ให้เมียพูดแทน
2. ไม่มองหน้าเรา ถ้ามองปุ๊บจะปั้นหน้าบึ้ง ขนาดแปงอุ้มเบบี้กะอก แกก้มหน้าหัวเราะเล่นกะลูก พอเงยหน้าขึ้นมา แกเปลี่ยนโหมดบึ้งมามองหน้าเราทันที

3. ถามไรก็บอก I don't know. เออ เรื่องของเมริงตูถามก็เรื่องเกียวกับลูกเมริงท้างน้าน

ปกติเป็นคนขี้เล่น เด๋วนี้ไม่เล่น ไม่แซว ไม่ทัก แต่จะคุยด้วยบางคราว ที่อยากใช้ให้ทำไร พูดดีเชียวล่ะ

โฮสมัมก็เหมือนเดิม คือเฉยชาเหมือนเดิมไม่ค่อยเปลี่ยน น้องชายโฮสมัมก็เชียร์เหลือเกินให้ย้ายไปอยุ่ที่อื่นซ้า ไปรัฐอื่นซิ ยูรู้ไหม ยูสามารถไปรัฐอื่นได้นะ... เออ ตรูรู้

อีกเรื่องที่ชีวิตรันทด คือครอบครัวใหม่ ค่ะ เค้าเป็นครอบครัวเกาหลี มีลูก 2 คน คนโต ชาย 16 ขวบ (หล่อมาก แต่เพ่แกไม่ค่อยชอบยิ้ม วางมาดเป็นเจ้าชาย) คนเล็ก หญิง 6 ขวบ น่ารัก เจ้าหญิงของบ้าน โฮสแด็ดโฮสมัมใจดีมากมาย

อยู่บ้านนี้ไม่ต้องทำไรมากมีหน้าที่เป็นพนักงานขับรถอย่างเดียว ขับรถไปรับส่งเด็กตามสถานที่ต่างๆๆ แล้วก็ดูแลแค่เด็กเล็กอย่างเดียว

ปัญหาคือเรื่องใบขับขี่ แปงเพิ่งได้ใบขับขี่อินเตอร์มาเมื่อ พฤศจิกายนนี้เอง ตอนแรกไม่มีใบขับขี่นอกจากใบขับขี่ UN แล้วเค้าบอกว่ามันใช้ไม่ได้ เค้าบอกให้เราไปทำใบขับขี่รัฐก่อนมาบ้านเค้า เราก็ปฏิเสธเลยว่าเราทำไม่ได้นะ หัวเด็ดตีนขาดเราก็ทำไม่ได้ ถ้ายังอยู่บ้านนี้ เพราะ

1. แปงหาเวลาที่จะว่างไปทำยากมาก เพราะตารางงานไม่ตรงกัน แล้วเปลี่ยนแปลงได้ทุกเวลา จะขอเค้าล่วงหน้าก็ไม่ได้ เพราะโฮสมัมบอกว่าถ้าจะขอหยุดทำไรบอกเค้าล่วงหน้า 2 เดือน

2. ถึงแม้จะพอหาเวลาแวบไปได้ แต่ไม่มีรถที่มีเบรกมือที่สามารถเอาไปสอบได้เลย รถที่บ้าน 3 คันไม่มีคันไหนมีเบรกมือเลยอ่ะ

3. ไม่มีคนที่มีใบขับขี่มากกว่าหนึ่งปี ที่จะนั่งไปด้วยตอนสอบขับ

ซึ่งเราไม่สามารถให้โฮสทางนี้ช่วยได้เลย เพราะ เค้าเคยบอกให้แปงทำแล้วแต่แปงไม่ทำ ก็เห็นว่าเราไม่ต้องขับไปไหนกะเด็กอ่ะ แล้วก็คิดว่าตรูทำใบขับขี่อินเตอร์มาเสียกะตังค์แล้วไมแกไม่ใช้ ต้องให้ทำทำไม แถมแปงไม่ค่อยได้ขับรถมากด้วย ซึ่งตอนนี้เรารู้สึกผิดที่ไม่ได้ทำ แล้วเราก็ไม่สามารถให้เค้าพาไปทำได้ด้วย มันน่าเกลียดเพราะตอนที่เค้าให้ไปทำดันไม่ไปทำ แต่ตอนนี้อยากให้เค้าพาไปทำเพราะจะย้ายไปอยู่อีกบ้านเนี่ยนะ แปงไม่เอา ไม่กล้าบอกเค้าหรอก เราก็ถือเป็นความผิดเราแล้วก็ยอมรับผลของการกระทำ

เราก็บอกโฮสใหม่ว่าเราไม่มีเวลา ไม่สามารถไปทำหรอกนะ ถ้ายูไม่เอาเรา เราไม่ว่า แต่ว่าพี่ออแพร์ของเค้าเค้าอยากให้เราได้ เพราะเค้าไม่อยากอยู่แล้วเค้าคิดถึงบ้าน เค้าก็ช่วยอธิบายให้ ว่าเพราะไรเงี้ย สรุปโฮสแด็ดเค้าก็บอกว่าให้แปงไปสอบข้อเขียนให้ผ่านก่อน แล้วมาสอบขับกับรถของบ้านเค้า คือเค้าจะเอาเราให้ได้อ่ะ เราเคยไปคุยกะเค้าแล้ว เค้าชอบแปง บอกแปง nice ดี แล้วเด็กคนเล็กก็ชอบแปง แถมแปงคุยกะเค้ารู้หน้าที่ทุกอย่างแล้ว เค้าเลยไม่อยากหาใหม่

เราก็บอกได้ เพราะเจตนาจิงๆเราจะไปทำข้อเขียนอยู่แล้ว ไม่ว่าเราจะไปอยู่กับครอบครัวไหนอ่ะ ก่อนที่วีซ่าจะหมดอายุ เค้าก็บอกว่าให้ไปทำให้เร็วที่สุด เราก็ว่า วันที่ 13 นี้จะไปทำ อุปสรรคไม่หมดแค่นั้นค่ะ สายตาแปงเพิ่มขึ้น แปงเลยไปวัดสายตาเพื่อซื้อเลนส์ใหม่ เมื่ออาทิตย์ก่อน แต่ป่านนี้แล้วร้านเค้ายังไม่โทรมาเพื่อให้ไปเอาเลนส์ใหม่เลย แล้วเราก็กลัวว่าสอบวัดสายตาแล้วจะไม่ผ่าน เพราะหลายปากบอกว่า ตัวที่ให้ดูเล็กมากมาย ขนาดสายตาปกติมองแทบไม่เห็นอ่ะ แล้วตรูสายตาขึ้นมา ตั้ง 50 กว่าเนี่ยนะจะรอด ก็ต้องได้แต่ภาวนา ให้รอดเถอะ

ตามจริงแปงไม่ค่อยมายด์เท่าไร ที่จะได้บ้านนี้หรือไม่ แต่อยากสรุปให้มันจบๆๆๆ ว่าจะเอาหรือไม่เอาตรู ตรูจะได้มีเวลาหาโฮสใหม่ ไม่รู้ว่าเวลาแค่เดือนเดียวจะหาทันม่ะ ไม่อยากยื้อเวลาไปใกล้ๆแล้วเค้าไม่เอาเรา หาโฮสไม่ทันแล้วทำให้ต้องกลับบ้านเพราะยังไม่อยากกลับตอนนี้เลย

จบแล้ว เรื่องราวรันทด คงจะหายไปจนกว่าอะไรจะลงตัวนะคะ แล้วจะกลับมาอัพค่ะ ขอบคุณที่รับฟังนะคะ

Create Date : 12 มกราคม 2552		3 comments
Last Update : 12 มกราคม 2552 8:54:37 น.
Counter : 481 Pageviews.
Share Tweet