การที่จะทำให้สัมพันธภาพ

หรือแม้แต่การทำงานร่วมกันมันราบรื่น

คือเราต้องเข้าใจนิสัยของแต่ละคน

และมาปรับตัวให้เข้ากัน แต่ทำไมเรากลับรู้สึกว่า

กับบางคน ทำไมเราเหมือนปรับอยู่ฝ่ายเดียว

เหมือนเราต้องรับสภาพความเป็นตัวเขาให้ได้

เราก็ปรับตัวเองเพื่อที่จะให้การทำงาน

การประสานงานให้มันราบรื่น

จากที่ขี้โมโห ขี้หงุดหงิด ใจร้อน ก็ปรับลดลงมาเยอะ

แต่ทำไมอีกฝ่ายไม่ปรับบ้าง

โลกส่วนตัวสูง สนิทกับคนยาก

กำแพงในใจเราก็มี อคติในใจเราก็มี

แต่ก็พยายามที่จะไม่แสดงออก

พยายามแสดงออกแต่ด้านอื่นๆ

ที่จะไม่ทำให้คนรอบข้างอึดอัด

เราขีดเส้นแบ่งอย่างชัดเจน

ว่าคนอื่นจะเข้าถึงได้แค่ไหน

รู้ว่ามันเป็นนิสัยที่ค่อนข้างไม่โอเครกับคนอื่น

แต่พอโตขึ้นเราก็พยายามปรับ

จากเมื่อก่อนแทบขะไม่คุยเล่นกับคนที่ไม่สนิทเลย

พยายามเข้าหา พูดคุยกับคนอื่นๆมากขึ้น

แต่ก็มีบางช่วงเวลาที่เรากลับมาสร้างกำแพงมันอีกครั้ง

แต่เชื่อเถอะ ถ้าเมื่อไหร่ที่เราเปิดใจแล้ว

คือเราเปิดรับมันจริงๆ

แต่ถ้าเราปิด เราก็ปิดมันจริงๆเหมือนกัน

เหนื่อยเหมือนกันนะ

ที่จะต้องคอยประคับประครอง

ความสัมพันธ์กับคนที่ไม่คิดจะปรับตัว

ความสัมพันธ์กับคนรอบข้างของเรา

มันคือการผิงไฟ

ไกลเดินไปก็หนาว ใกล้เกินไปก็ร้อน