ท่องแดนมังกรวันที่หก เจ็ด แปด กลับปีนังแย๊วค่า

มปต่อทริปจีนให้จบกันดีกว่านะคะ
ท่องแดนมังกร วันแรก
ท่องแดนมังกร วันที่สอง
ท่องแดนมังกร วันที่สาม
ท่องแดนมังกร วันที่สี่
ท่องแดนมังกร วันที่ห้า


ท่องแดนมังกร วันที่หก ฉางเต๋อ – เฉาซาน – ฉางซา

วันนี้ตอนเช้า เราแวะไปที่พิพิธภัณฑ์เมืองฉางเต๋อ มีพวกของโบราณให้ดู แต่ที่แม่บีสนใจ คือนิทรรศการตอนสงครามโลกครั้งที่สอง และที่เน้นที่สุดคือ ตอนที่ญี่ปุ่นมาบุกเมืองจีน โดยมาทางเมืองฉางเต๋อ ใช้อาวุธแบคทีเรียชีวภาพ ลำเลียงทางเครื่องบินมาทิ้งที่เมืองฉางเต๋อ คนตายเพราะแบคทีเรียนี้ 7648 คน ซึ่งในคำที่เค้าเขียนเล่าเหตุการณ์ จะบอกในทุกตอนว่า คนที่เดือดร้อนจากอาวุธแบคทีเรียชีวิภาพนั้น จะไม่มีวันลืมในสิ่งที่คนญี่ปุ่นทำกับคนจีนเลย อ่านแล้วยังน้ำตาไหลเลย สงสารเค้า

หลังจากพิพิธภัณฑ์ เราก็ไปอีกเมืองนึง ชื่อว่า เฉาซาน (Shaoshan) ไปเยี่ยมบ้านท่านเหมา เจ๋อ ตุง บุรุษผู้ยิ่งใหญ่ของประเทศจีน



เค้าว่ากันว่า ถ้าไม่มีเหมาเจ๋อตุง ก็ไม่มีประเทศจีนวันนี้ และคนจีนที่ประสบความสำเร็จไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนของโลก จะต้องมาแสดงความเคารพท่านเหมาที่นี่ทุกคน และคนจีนทุกคนก็รักท่านเหมา ถือว่าเป็นผู้ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง เราไปดูในบ้าน และโรงเรียนที่ท่านเหมาเรียนตั้งแต่เด็ก



แล้วเดินไปอีกหน่อย เค้าสร้างเป็นอนุสาวรีย์ให้ไปทำความเคารพกัน



แล้วเราก็นั่งรถกลับไปเมืองฉางซา นั่งรถประมาณ 4 ชั่วโมง ถึงโรงแรมเดิม โรงแรมห้าดาวที่เราชื่นชอบ ประมาณสี่ทุ่ม ถือว่าได้นอนเร็วแล้ววันนี้ หลับสนิท ฟี้ ฟี้ ฟี้

ท่องแดนมังกร วันที่เจ็ด ฉางซา – เซินเจิ้น

วันนี้ตื่นสายได้ เย๊ เย๊ กินอาหารเช้าเสร็จ ก็ไปเดินเล่นชมสวนของโรงแรม ซึ่งแต่งไว้อย่างสวยงามมาก และกว้างใหญ่มาก มีสะพานแขวนด้วย



เราออกจากโรงแรมเกือบ 11 โมง เปลี่ยนคนขับรถแล้ว อย่างที่ได้เล่าไป ขับรถช้ามาก หรือว่าเราชินกะความเร็วของหนุ่มน้อยคนนั้นก็ไม่รู้

วันนี้เราไปพิพิธภัณฑ์ Mawangdui Han Tomb เป็นสิ่งของที่ได้มาจากหลุมฝังศพของตระกูลได ซึ่งน่าสนใจทีเดียว แม่บีรู้เรื่องมากขึ้น เพราะโชคดี มีไกด์อาสาสมัคร เป็นนักศึกษาภาควิชาภาษาอังกฤษของมหาวิทยาลัยหูหนาน มาเป็นอาสาสมัครบรรยายเป็นภาษาอังกฤษให้ฟัง



สิ่งของเหล่านี้ได้มาจากหลุมฝังศพสามหลุม มีหลุมสี่เหลี่ยมใหญ่หนึ่งหลุม ซึ่งเป็นของสตรีที่ร่ำรวยของเมืองฉางซา หลุมสี่เหลี่ยมเล็กหนึ่งหลุม ซึ่งเป็นของลูกชายของสตรีคนนี้ที่ตายตั้งแต่ยังหนุ่ม และมีหลุมศพกลมๆหนึ่งหลุม เป็นของสามีของสตรีคนนี้

การค้นพบหลุมศพนี้ก็น่าสนใจ เมื่อปี 1951 นักธรณีวิทยา ได้สังเกตุว่า เนินเขาตรงพื้นดินตรงที่ตั้งหลุมฝังศพ(ซึ่งตอนนั้นไม่รู้ว่าเป็นหลุมฝังศพ) มันดูแปลกกว่าพื้นดินทั่วไป ก็ได้แจ้งทางเมือง แต่ไม่ได้ดำเนินการอะไรต่อ พอปี 1971 จะมีการก่อสร้างโรงพยาบาลตรงพื้นที่ตรงนั้น คนงานก็ขุดๆ แต่ไปเจอดินแข็ง ไม่ได้เป็นดินร่วนเหมือนที่อื่น และคนงานคนนึงก็ขุดไปเป็นรูเล็กๆ ซึ่งจากรูนั้น มีแก๊ซพลุ่งขึ้นมาไม่หยุด มีกลิ่นเหม็นๆด้วย ขนาดเอาน้ำหยอดลงไปยังไม่ลง เพราะแก๊ซนั้นพลุ่งขึ้นมาตลอดเวลา ก็เลยเริ่มสำรวจ ขุดกัน และก็เจอของมากมายที่เป็นวัตถุโบราณให้ศึกษา แม้กระทั่งไม่ไผ่ที่เขียนเล่าเรื่องราวต่างๆในขณะนั้น

และยังเจอศพของสตรีร่ำรวยคนนั้น ตายตั้งแต่ยังอายุไม่เยอะด้วย โดยตอนนี้ถูกเก็บอยู่ในโลงแก้วไว้ในห้องใต้ดิน เพื่อรักษาสภาพความเย็น แพทย์ที่ทำการพิสูจน์ศพ พบว่า สตรีผู้นี้ตายด้วยโรคหัวใจ เพราะเกิดจากการกินแตงโมมากเกินไป เพราะในกระเพาะของสตรีผู้นั้น มีเมล็ดแตงโมอยู่ 138 เมล็ด อืมมม น่าเศร้าใจ รวยล้นฟ้าแต่ตายเพราะกินแตงโมมากไป ความตายนี่มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆเนอะ

หลังจากอาหารกลางวัน เป็นเวลาช๊อปปิ้งแล้ว เป็นแหล่งช๊อปปิ้งที่ใหญ่ทีเดียว ใหญ่กว่าสยามสแควร์บ้านเรา แต่จริงๆแล้วไม่อยากเดินเลย เพราะเมื่อยสุดๆ แต่ก็ต้องเดินเพราะมีเวลาเหลือเฟือ ขนาดไม่อยากเดิน ก็ยังได้ของพะรุงพะรังอยู่ดี แต่ขอบอก ถนนเมืองจีนไม่น่าเดินที่สุด เพราะมีแต่เสมหะหรือเสล็ดเต็มพื้นถนน คนจีนขาดเสล็ดกันแบบไม่เกรงใจ ยี้สุดๆเรยยยยย

ทานอาหารเย็นเสร็จ เราก็ไปสนามบิน เพื่อต่อเครื่องไปยังเซินเจิ้น และตามโปรแกรมคือคืนนี้เราจะพักที่เซินเจิ้นหนึ่งคืน แต่พอไปเช็คอิน สายการบินบอกว่า ไม่มีชื่อของพวกเราในเที่ยวบินนี้เลย เอาละสิ เวทติ้งลิสต์คงไม่มีทาง เพราะเรามาเป็นกลุ่มใหญ่ รวมไกด์มาเลเซียก็ 18 คน แล้วเห็นแถวที่เช็คอินแล้ว เชื่อเลยว่าเที่ยวบินนี้ไม่ใช่ของเราแน่ๆ นี่เป็นความผิดพลาดของสายการบิน เค้ามีทางเลือกให้เราสองทางคือ ทางแรก แบ่งเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกจะนั่งบิสสิเนสคลาสไปเซินเจิ้นก่อน และอีกกลุ่มจะตามไปวันพรุ่งนี้ ทางที่สองคือ นั่งเครื่องไปลงที่กวางเจา แล้วนั่งรถบัสของสายการบินไปเซินเจิ้น

ทางเลือกแรกดูจะไม่ค่อยดี เพราะการแบ่งเป็นสองกลุ่มนี่ความวุ่นวายจะเกิดขึ้น เราเลยเลือกทางที่สอง คือไปลงกวางเจา อย่างน้อยได้แวะอีกเมืองนึงละน่า แถมเครื่องบินดีเลย์อีก ห้าทุ่มถึงเทคออฟจากฉางซา ไปถึงกวางเจาเที่ยงคืน รถบัสของสายการบินก็มารอรับเรา และทัวร์ไกด์สาวจากเซินเจิ้นก็ต้องนั่งแท๊กซี่จากเซินเจิ้นมากวางเจาเพื่อมารับพวกเราด้วย ชีวิตทัวร์ไกด์นี่ก็เหนื่อยไม่เบาเลยเนอะ เราออกเดินทางจากกวางเจาเกือบตีหนึ่ง เห็นแค่ตรงสนามบินก็รู้ว่าเมืองนี้ใหญ่มากพอดู สนามบินกำลังก่อสร้างมากมายเพื่อให้ทันต้อนรับการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกปีหน้าที่จีนเป็นเจ้าภาพ ถึงเซินเจิ้นตีสามครึ่ง อ่อนระโหยโรยแรงกันเป็นแถวๆ กว่าจะได้นอนตีสี่เข้าไปแล้ว เฮ้อ ชีวิตนักเดินทาง

ท่องแดนมังกร วันที่แปด กลับบ้านแล้วจ้า เซินเจิ้น – กัวลาลัมเปอร์

สงสัยตื่นเช้าจนชิน ขนาดนอนตีสี่ เจ็ดโมงครึ่งก็ตื่นแล้ว ลงมากินอาหารเช้า แม่บีกะแด๊ดดี้มากินเป็นคู่สุดท้าย กินเสร็จก็ได้เวลาช๊อปพอดี โรงแรมอยู่ในถิ่นช๊อปเลย ไม่ต้องพึ่งทัวร์ไกด์แล้ว อากาศวันนี้ไม่หนาวเลย แต่กำลังดี

เช็คเอาท์จากโรงแรม ทัวร์ไกด์พาเราไปพิพิธภัณฑ์ แม่บีชอบพิพิธภัณฑ์ เพราะได้เรียนรู้ประวัติของเมืองเยอะแยะ แต่พิพิธภัณฑ์วันนี้ดูแปลกๆ เข้าไปเค้าอธิบายถึงการพัฒนาเมืองเซินเจิ้นในรอบ 25 ปี แล้วพาไปอีกตึกนึง ก่อนถึงตึก มีรูปแขวนผนัง ทำด้วยหยกแกะสลักสวยงาม เจ้าหน้าที่บอกว่าอันนี้ขาย เราเป็นกลุ่มแรกที่มาพอดี ก็ดูดีนะ แล้วบอกว่าราคารวมส่งถึงที่เลย โดยรัฐบาลจีน โหวว ดูยิ่งใหญ่ สรุป มีคุณลุงสองคนซื้อไป รูปละหมื่น อีกคนซื้อไปสี่รูป เสร็จแล้วก็พาไปอีกตึก ดูหยก อธิบายเรื่องหิน เหมือนแบบว่าของโบราณวัตถุ แต่ทำไปทำมา เค้าก็เปิดประตูให้เข้าไป โหววว ข้างในขายของกันชัดๆ เป็นตู้โชว์เพียบ พนักงานเพียบ นี่มันพิพิธภัณฑ์หรืออะไรกันนี่ แต่สรุปพวกเถ้าแก่ทั้งหลายก็ซื้อกันยกใหญ่ รวมๆก็หลายแสนเลยแหละ รูดการ์ดกันคึกๆ แต่ไปกะทัวร์ ก็ต้องทำใจเรื่องนี้ เราโดนพาไปทุกวัน ดูจิวเวอรี่มั่ง ดูผ้ามั่ง ดูยาจีนมั่ง หลายรูปแบบ

แด๊ดดี้อดรนทนไม่ไหว เลยถามทัวร์ไกด์สาวว่า นี่มันพิพิธภัณฑ์หรืออะไร เธอก็บอกตามความจริงว่า เป็นพิพิธภัณฑ์เก่า ซึ่งย้ายไปแล้ว นี่มาเช่าที่อยู่ โหววว หลอกลวงชัดๆ แต่ไม่อยากพูดดังไป เพราะคุณลุงคุณป้าก็จ่ายกันไปแล้ว

เราเดินออกมาโดยไม่เห็น(หัว)ทัวร์ไกด์ทั้งสอง เพราะยังขลุกอยู่ในตึกนั่น รับทรัพย์กันไปหลายแหละ แด๊ดดี้ยังแซวเลยว่า เธอโชคดีมาก เจอพวกเราวันเดียว รับทรัพย์เพียบ ทัวร์ไกด์ที่ฉางซา ไปกะพวกเราทุกวัน แต่พวกเราก็ไม่ได้ซื้ออะไรมากมายอย่างนี้เลย เธอก็ได้แต่ยิ้มเขินอายน้อยๆ

และจากนั้น ก็ไปที่เรียกว่า Window of the world เหมือนเมืองจำลองบ้านเรา แต่ใหญ่มากๆ ต้องนั่งรถไฟฟ้าไปรอบๆ เพราะเดินไม่ไหว วันเดียวเที่ยวไม่หมด ถ่ายรูปนี้มาอวด เหมือนเราไปสวีทกันที่ฝรั่งเศสมั๊ยนี่ อิอิ




หลังจากอาหารเย็น ซึ่งมื้อนี้ เลี้ยงใหญ่ มีหมูหัน ตัวใหญ่มากๆๆๆๆๆ อร่อยที่สุดมือเดียวเลย หุหุ




เราขึ้นเครื่องกันตอนสี่ทุ่ม มาถึงกัวลาลัมเปอร์ตีหนึ่งครึ่ง นั่งรถบัสกลับมาปีนัง กว่าจะออกจากสนามบินก็เกือบตีสาม คาดว่าจะถึงบ้านประมาณเจ็ดโมงเช้า เพราะต้องแวะส่งกลุ่มนึงที่เมืองไทเปงก่อน แต่ปรากฏว่า พอมาได้ประมาณสองชั่วโมงกว่า ประมาณตีห้ากว่าๆ รถบัสเราดันเสีย จอดอยู่ข้างทางรอรถบัสอีกคันมาเปลี่ยน ซึ่งก็ต้องรออีกสองชั่วโมงแหละ ทำไมชีวิตมันถึงเป็นอย่างงี้น๊า ประมาณแปดโมง รถบัสอีกคันมาถึง สรุป ถึงปีนังเกือบเที่ยง กลับบ้านเราซะที

ทริปนี้สนุกมาก และเหนื่อยมาก ที่สำคัญที่สุดคือ คิดถึงนู๋อาบิเกลมากๆ คืนแรกโทรไป ได้ยินลูกร้องไห้ แม่บีอยากจะกลับบ้านเดี๋ยวนั้นเลย คืนที่สอง แด๊ดดี้โทรไปคุยเรื่องงานกับพี่สาว อาบิเกลเห็นป้าคุยโทรศัพท์ เดินมาบอกว่าจะคุยกับแด๊ดดี้ ร้องไห้แล้วบอกแด๊ดดี้ว่า “ปู้เย้าฉิกโกว หว่อเย้าแด๊ดดี้ (หนูไม่เอาป้า หนูจะเอาแด๊ดดี้)” ได้ยินแค่นี้ แด๊ดดี้ถึงกับน้ำตาร่วง สงสารลูก เพราะยิ่งได้ยินเสียงพ่อแม่ ยิ่งทำให้งอแง ร้องไห้หาพ่อแม่ ป้าเล่าให้ฟังว่า ร้องหาพ่อแม่สามวันแรกเท่านั้นแหละ วันต่อมาก็ลืมไปแล้ว น่าน้อยใจมั๊ยนั่น หุหุ ยิ่งตอนกลับมา แม่บีเดินเข้าไป เธอเห็น มองหน้าแม่บีอยู่ตั้งนาน กว่าจะยิ้มอย่างกว้างสุดๆ “แม่ตรูนี่หว่า คิดว่าใคร จำไม่ได้” (เธอคงคิดงั้น) เฮ้ออ ถ้าไปซักเดือนกลับมาคงจำหน้ากันไม่ได้เลยนะนี่ อิอิ

จบแล้วจ้า ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะคร๊า

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2550 Last Update : 12 พฤศจิกายน 2550 1:04:44 น. Counter : 942 Pageviews.		18 comments
Share Tweet