~...คอยถักทอความฝัน...และรอจนกว่าวันที่ฝันก้าวออกมาเป็นความจริง...~
<<
กันยายน 2551
 
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
282930 
14 กันยายน 2551

ฝากหัวใจไว้ที่กลางภู ภาค2...บทที่8









“พี่บอมขา...” เสียงเรียกหวานๆ ดังขึ้นด้านหลังทำเอากรพัฒน์แทบสะดุ้ง แต่จำต้องหันไปยิ้มน้อยๆ ให้กับร่างเล็กที่เพิ่งจัดการแปลงโฉมตัวเองมาใหม่เมื่ออาทิตย์ที่แล้วอย่างเลี่ยงไม่ได้

“สวัสดีค่ะ” กุณฑิรายกมือไหว้อย่างทักทาย ใบหน้าที่ถูกตบแต่งด้วยเครื่องสำอางบางเบานั้นส่งยิ้มให้รุ่นพี่ที่จนแสนปลื้มหวานหยด

“ครับ” กรพัฒน์ก้มหัวให้เพียงเล็กน้อย

“ไม่มีเรียนเหรอครับน้องกุณ?” ถึงวิ่งมาทักพี่อยู่แบบนี้ เขาอยากจะต่อประโยคที่คิดในใจนั้นออกไป แต่ก็เลือกที่จะเงียบมากกว่า

“แหม...จะไล่กันเลยเหรอคะ? กุณแค่อยากจะมาทักทายพี่บอมก็เท่านั้นเอง” เจ้าของกิตติศัพท์เรื่องความอารมณ์ดีอย่างกุณฑิราก็ยังมองโลกในแง่ดี พร้อมกับรอยยิ้มกว้างอยู่แบบเดิม

เออ...ก็รู้นี่หว่า ว่าไล่!

“งั้นรีบไปเรียนเถอะครับ เดี๋ยวจะสายเอา พี่เองก็จะไปเรียนเหมือนกัน” คำไล่กลายๆ ของกรพัฒน์กุณฑิรากลับเลือกที่จะมองว่าเป็นความห่วงใยที่รุ่นพี่คนนี้ส่งตรงมาให้ จึงไม่แปลกนักที่รอยยิ้มกว้างเรียงฟันขาวตามแบบฉบับของเธอถึงถูกส่งไปสะกิดหัวใจกรพัฒน์เล่น

“ตั้งใจเรียนนะคะพี่บอม เดี๋ยวก็จบแล้ว สู้ๆ ค่ะ” หญิงสาวยกมือขึ้นกำยกขึ้นลงสองที อย่างจะบอกให้เขาสู้ๆ อย่างปากว่าก่อนจะขอตัววิ่งไปรอลิฟท์ทันที

กรพัฒน์มองคนที่วิ่งไปอย่างทุลักทุเลเพราะแบกหนังสือเรียนเล่มหนาและยอมรับในใจอยู่ลึกๆ ว่ายัยตุ่มน้อยอย่างที่เพื่อนๆ เธอเรียกดูดีขึ้นมากทีเดียว แต่เขาก็ยังสะกิดอยู่อีตรงที่เจ้าหล่อนคอยจะพี่บอมคะ พี่บอมขาอยู่เรื่อยๆ เจอหน้าเขาในระยะหนึ่งร้อยเมตร หล่อนก็ยังวิ่งต๊อกๆ เข้ามาทักทาย เอ่อ...พร้อมกับไอ้รอยยิ้มหวานนี่ด้วย จนเขาอยากจะร่ำๆ ถามให้รู้แล้วรู้รอดว่า ไม่เบื่อบ้างหรือไงครับน้อง? แต่ก็ไม่อยากทำให้ใครเสียน้ำใจ ใช่ว่าเขาจะไม่รู้เสียเมื่อไหร่ว่าหล่อนปลื้มเขามากเป็นพิเศษ แต่ถึงอย่างไรเขาก็ชอบที่จะเป็นฝ่ายเข้าหาผู้หญิงก่อนนี่หน่า...ไม่ใช่ให้ผู้หญิงเข้าหาก่อนแบบนี้!!!






ปาลิตามองจานข้าวกับใบหน้าของคนตรงหน้าอย่างสงสัย น่าแปลก...ที่คนอย่างเขาจะชวนเธอออกมาทานข้าวแบบนี้ ที่สำคัญภูฟ้ากับโรงพยาบาลที่เธอประจำอยู่นี่ก็ใช่ว่าจะใกล้กันซะที่ไหน หรือว่าตานี่จะหาเรื่องกลั่นแกล้งเธอให้อายอีกกันแน่นะ

“ฉันหล่อใช่ไหมล่ะ เธอถึงมองไม่วางตาแบบนี้” เสียงยั่วเย้าจากคนหลงตัวเองตรงหน้าทำเอาปาลิตาหน้าบึ้ง...เชอะ หล่อแล้วไงยะ!

“เปล่า...แค่สงสัย”

“สงสัยอะไร?” คราวนี้เป็นกรพงษ์บ้างที่ต้องสงสัย

“ก็นายนึกยังไงชวนเรามาทานข้าว ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะเคย วันๆ ได้แต่ว่าเราอย่างนู้น จิกกัดเราอย่างนี้ไม่หยุด ผีเข้าหรือเปล่า?” สาวปลาตากลมโพล่งออกมาอย่างต้องการไขข้อสงสัย

“ทำไม...ฉันชวนมากินข้าวแค่นี้ มันทำให้เธอลำบากใจมากเลยหรือปลา?” น้ำเสียงดุแฝงความน้อยใจอยู่ด้วยนั้น ทำเอาปาลิตายิ่งแปลกใจ

ก็มันหาได้ง่ายที่ไหนกันเล่า คนตัวโข่งน้อยใจแบบนี้

“ไม่ได้ลำบากใจ...ก็บอกแล้วไงแค่สงสัยๆ นายไม่เข้าใจภาษาไทยหรือไงกันนะเบส สงสัยน่ะ สงสัย...” ปาลิตาเน้นคำเดิมซ้ำๆ จ้องตาเขาอย่างที่อยากจะสื่อความหมาย ว่าเธอหมายความแบบนั้นจริงๆ

“วันหลังก็ไม่ต้องสงสัยหรอก...เพราะจะพามาทานอีก ถ้าว่าง...” เขาบอกช้าๆ เสก้มหน้าตักอาหารใส่ปากอย่างไม่รู้เรื่อง แต่หญิงสาวที่นั่งตรงข้ามกลับนั่งอมยิ้มเพราะถ้าเธอมองไม่ผิด แล้วต่อมความรู้สึกไม่ผิดพลาดแล้วล่ะก็...นายเบสปากมอมที่เธอคอยแอบว่าเขาบ่อยๆ คนนี้ กำลังเขิน...

หลังจากวันที่กรพงษ์พาปาลิตามาทานข้าว หลังจากนั้นก็ดูเหมือนกับว่า คำว่า “ถ้าว่าง” ของเขา มันกลับกลายเป็นทุกอาทิตย์ อาทิตย์ละสองครั้งเป็นอย่างต่ำ วันนี้ก็เช่นกัน...เขายังคงพาเธอมาหาร้านอร่อยๆ นั่งทานข้าว ตบท้ายด้วยการนั่งทานไอศกรีมร้านเล็กๆ ข้างโรงพยาบาลนี่อีกด้วย

ปาลิตามองกลุ่มหญิงสาวที่เธอคาดเดาเอาไว้ว่าน่าจะอายุราวๆ กับเธอที่นั่งอยู่บนโต๊ะถัดไปอย่างเคืองๆ เมื่อเธอสังเกตได้ว่า หญิงสองในสามคนนั้นกำลังมองมาทางไอ้คนตัวสูงที่นั่งตรงข้ามกับเธออย่างสนใจ แถมหล่อนคนนั้นยังขยันทำตาหวานเชื่อมส่งมาให้เขาอีก

มองอะไรกันนักหนายะ...หล่อนน่าจะคิดว่าเขาเป็นแฟนฉันนะ อ่อยอยู่ได้พวกนี้ ขวางหูขวางตาชะมัด...

“เป็นอะไรไปปอปลา...?” เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นเธอใช้ช้อนคนไอศกรีมในถ้วยแก้วทรงสูงจนเกิดการกระทบเสียงดัง

“เปล่า...” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา พร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้ และเหมือนปาลิตาจะเกิดความคิดสนุกๆ เมื่อเห็นมุมปากของกรพงษ์มีคราบไอศกรีมรสช๊อคโกแลตอย่างที่เขาชอบติดอยู่

“อยู่นิ่ง ๆ นะเบส” เธอสั่งเขากลายๆ มือขาวเรียวสวยค้นหาผ้าเช็ดหน้าสีหวานในกระเป๋าสะพายก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดคราบไอศกรีมตรงมุมปากของเขา

ความจริงเธอจะบอกเขาก็ได้แหละ...ว่าเปื้อน แต่ทำอย่างไรได้ ในเมื่อยิ่งเห็นสายตาเชื้อเชิญจากหญิงสาวโต๊ะถัดไปแล้ว เธอก็เลยต้องตัดสินใจทำแบบนี้ แม้จะเขินอยู่บ้างกับสายตาวาววับของคนที่ถูกเธอกระทำ แต่ในเมื่อทำแบบนี้แล้วเธอมีความสุข ก็ขอทำหน่อยละกัน...

“เรียบร้อย...โตแล้วนะนายน่ะ ยังกินเลอะเป็นเด็กๆ ไปได้” เธอบ่น

“เดี๋ยวสิ...” เขารั้งมือเธอเอาไว้ด้วยมือของเขา “เธอก็กินเลอะเป็นเด็กๆ เหมือนกัน” เขาใช้มือเขาที่กุมมือของเธอไว้เลื่อนผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดตรงมุมปากของเธอเช่นกัน

นายเบสบ้า...ทำแบบนี้ฉันเขินนะรู้ไหม!!!

กรพงษ์ยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ เมื่อเห็นหน้าหวานซับสีเลือดขึ้นมากับการกระทำของตัวเอง

ปอปลาตากลมของเขานี่เขินแล้วน่ารักชะมัด...เฮ้อ...อยากหอม อยากกอด แต่ก็ทำไม่ได้ โอ๊ยๆๆๆๆ อึดอัดๆๆๆ

“นี่...เบสนายเอารถมาใช้แบบนี้ นายน้อยไม่ว่าเอาเหรอ?” เธอเริ่มเปลี่ยนประเด็น

“ไม่ว่าหรอก...ฉันขอพ่อแล้ว อากานต์ก็อนุญาตแล้วด้วย” ปาลิตาพยักหน้ารับ

“นี่ปอปลา...ฉันถามอะไรเธอหน่อยสิ” กรพงษ์ยิ้มเล็กๆ หากแต่ดวงตาสีนิลแบบเดียวจากที่ถอดมาจากโกสินทร์ผู้เป็นพ่อนั้นกลับวาววับอย่างไม่น่าไว้ใจในสายตาของปาลิตา

“ว่ามา...ถ้าตอบได้เราจะตอบ”

“ทำไมเธอถึงยังไม่มีแฟน?” คำถามนั้นทำเอาปาลิตาตาโต หญิงสาวอึ้งไปชั่วขณะจนเขาต้องเรียกซ้ำ

“ว่าไง...”

โธ่เอ๊ย...ยัยบ้า บอกมาซะทีสิ คนมันอยากรู้...

“ก็...ยังไม่มีใครมาจีบมั้ง...ที่มีก็ไม่ถูกใจ” เธอนั่งคิดหาคำตอบจนตอบเขาได้

“แล้วไอ้หมอหน้าตี๋นั่นล่ะ...” คนถามหน้าขรึมขึ้นเมื่อนึกถึงใบหน้าของบุคคลที่ถาม ไอ้นี่แหละตัวดี...ขัดหูขัดตาที่สุด!!!

“ถ้าหมายถึงชัยกรล่ะก็...เค้าเป็นเพื่อนเรามาตั้งแต่ปีหนึ่ง และก็คงไม่มีวันเป็นอย่างอื่นไปได้ เพราะนายนั่นเป็นเกย์ นายยังจะสงสัยอะไรอีกมะ?” ปาลิตาถามย้อนๆ ตานี่จะถามไปทำไมกันนะ

เหมือนยกภูเขาออกจากอก เพราะไอ้คนที่กรพงษ์คิดว่าเป็นเสี้ยนหนามหัวใจมานานปี นั่นกลับกลาบเป็นเกย์ไปเสียได้ เอาวะ...งานนี้มีลุ้นว้อยไอ้เบส!

“แล้วชอบผู้ชายแบบไหน?” ปาลิตาชักจะเริ่มกลัวกับคำถามร้อยพันแปดคำถามของคนตรงหน้าขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งไอ้ถามว่าชอบผู้ชายแบบนี้นี่ยิ่งน่ากลัว ก็ถ้าเธอบอกเขาไป นายนี่ก็รู้หมดสิ ว่าเธอน่ะชอบผู้ชายแบบเดียวกับเขาเป๊ะๆ และไอ้คนที่เธอหมายถึงนั่นก็นั่งอยู่ตรงหน้าเธอแล้วนี่ไง...

“จะถามไปทำไมเยอะแยะเนี่ย...นายจะเอาไปทำงานวิจัยหรือไง?” หญิงสาวแก้ขัดด้วยคำถามกวนๆ

“ก็ใช่...” ก็งานวิจัยสำหรับเรื่องของหัวใจยังไงเล่ายัยปอปลาตากลม
“ถ้าเธอไม่ตอบ...ฉันจะถามเธอเป็นคำถามสุดท้ายแล้วนะ...” คนพูดที่เก็กมาดไว้ว่าดูเป็นเรื่องสบายๆ อย่างกรพงษ์นั้นใครจะรู้ว่าตอนนี้หัวใจของเขากำลังเต้นรัวถี่ขึ้น

“เราก็ขอข้ามคำถามเหมือนกัน...คำถามนั้นเราขอสงวนคำตอบ” เหมือนปาลิตาจะโล่งอกเมื่อคนตรงหน้าไม่ถามแล้วว่าเธอชอบผู้ชายแบบไหน

“จะถามแล้วนะ...” เขาแกล้งลากเสียงยาว ใบหน้าหล่อเหล่านั้นดูทะเล้นไม่น้อย แต่ดวงตานี่สิเหนือสิ่งอื่นใด มันวาววับจนคนมองแทบละลายเลยทีเดียว

“อืม...ถามมา” เธอพยักหน้าเร็วๆ มองหน้าเขาอย่างรอคำพูด

“เป็นแฟนกันเถอะ! ฉันชอบเธอ...”






กรพงษ์เดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีขึ้นมาตามขั้นบันไดดิน ทำเอาณัฐกานต์ผู้เป็นอาที่อยู่บริเวณล๊อบบี้รับแขกของรีสอร์ทภูฟ้านั้นถึงกับสงสัย

“อารมณ์ดีมาจากไหนเนี่ยเบส...”

“อากานต์คร้าบ...วันนี้เบสอารมณ์ดีที่สุดวันนึงเลย” หนุ่มหล่อตัวสูงเดินเข้ามากอดเอวอาสาวสุดที่รักไว้แน่น

“เอ...อากานต์ว่าสงสัยไม่พ้นเรื่องของคุณหมอสาวตากลมคนเก่งแน่เลย” ณัฐกานต์มองไปที่ตาของหลานชายยิ้มๆ

“โห...อากานต์ รู้ทันเบสหมด” ชายหนุ่มตีหน้างอเล็กๆ

“ไม่งั้นจะเป็นอาหลานกันได้ยังไงล่ะ ไหนๆๆ เล่าให้ฟังหน่อยสิ...” ณัฐกานต์ทำท่าอยากรู้

“ก็ไม่ไงหรอกครับ...ถามไรไปเรื่อยเปื่อย ถามไปถามมาก็ขอเป็นแฟนเลย แถมยังเคลียร์ข้อข้องใจไปหมดแล้วด้วย...” กรพงษ์เล่าไปยิ้มไป นึกถึงภาพของคุณหมอสาวตากลมอย่างที่ณัฐกานต์บอกยิ้มยิ้มพราว




“หา...นายว่าอะไรนะเบส?” หญิงสาวย้อนถามอย่างไม่เชื่อหู แก้มขาวเนียนแดงกล่ำด้วยความอาย

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันชอบเธอ ตั้งแต่เด็กๆ แล้วมั้ง เลยขอเป็นแฟน ไม่อยากให้ใครหน้าไหนมายุ่งวุ่นวายกับเธอทั้งนั้นแหละ นี่...จะถามอะไรให้มากมายเนี่ย เธอจะตกลงไหม ตอบมา?” คำถามที่ออกมาจากปากเขาตอนท้ายนั้นฟังดูก็รู้ว่าเจ้าตัวพยายามตีให้ดูดุ แต่ความจริงเขาเองก็กำลังอายเหมือนกัน

“นายกำลังขอเราเป็นแฟนอยู่นะ โรแมนติกหน่อยไม่ได้หรือไง?” เสียงใสตวาดแว้ด กลมความดีใจกับคำสารภาพของชายหนุ่มตรงหน้า

“ก็พ่อโกสอนไว้แบบนี้ ชอบไม่ชอบอะไรก็ให้บอก เป็นลูกผู้ชายต้องยอมรับความรู้สึกตัวเอง ฉันก็ทำแบบนี้แหละ หรือเธออยากให้ฉันหอบช่อดอกกุหลาบมาคุกเข่าตรงหน้าเธอเลยไหม?” เขาประชด

“ไม่ต้อง...”

“แล้วตกลงว่าไง...” เขาย้อนถามอีกครั้ง คิ้วเข้มเริ่มขมวดเข้าหากันเล็กๆ เมื่อยังไม่ได้คำตอบจากคนตรงหน้าที่ถูกใจ

“ก็จะว่าไงได้...ก็ต้องตกลงน่ะสิ เพราะเราก็ชอบนายเหมือนกัน”




“แหม...เจ๋งเป้งจริงๆ เลยหลานอากานต์ ให้มันได้อย่างนี้สิ” อากานต์ของน้องเบสตบมือตัวเองดังฉาดอย่างถูกใจ ภาพนั้นทำเอากวินทร์ที่เดินมาต้องหัวเราะกับท่าทางเด็กๆ ของภรรยาและดูเหมือนว่าอาการของนายหญิงน้อยจะเรียกรอยยิ้มไปถึงพนักงานของรีสอร์ทด้วย

สงสัยรีสอร์ทเราจะมีหนุ่มๆ สาวๆ เยอะเกินไป หรือไม่ก็แม่ทูนหัวของเขายังสลัดคราบเดิมไม่หมดแน่ๆ ถึงมีท่าทางแปลกๆ แบบนี้ กวินทร์คิดอย่างขำๆ

“เป็นอะไรไปน่ะกานต์...”

“อ้าว...คุณวิน” ณัฐกานต์หันยิ้มให้สามี “กานต์ไม่ได้เป็นอะไรไปหรอก แค่ดีใจกับตาเบสก็แค่นั้นเอง” ว่าแล้วก็หันไปยักคิ้วให้หลานรักอีกสักรอบ

“เรื่องอะไรครับเบส?” อาวินของน้องเบสยังคงรักเด็กชายกรพงษ์ไม่เปลี่ยนเหมือนเดิม

“เรื่องของหัวใจครับอาวิน...” เพียงเท่านี้สองอากับหนึ่งหลานก็หัวเราะพร้อมกันด้วยความสุข

“นี่คุณวิน...กานต์ว่าภูฟ้านี่ต้องมีชื่อต่อว่าภูรักแล้วล่ะ ดูสิ...ใครๆ ก็รักกันที่ภูฟ้าหมดเลย ทั้งกานต์กับคุณ พี่โกกับยัยฝ้าย แถมนี่ยังมีตาเบสกับหนูปลาอีก หุ๊ย...จะมีคู่ไหนอีกน๊า...” ณัฐกานต์คิดต่ออย่างเพ้อฝันตามแบบฉบับ “จริงด้วย...ยังเหลือตาหนึ่งของเรา กับตาบอมอีกคน หุหุ...” หญิงสาวทำหน้าเจ้าเล่ห์

ตาหนึ่งกับหนูพิมก็ต้องรักกันที่ภูฟ้านี่แน่ๆ ยิ่งกว่าหมอกานต์ฟันธง ส่วนตาเบสนี่สิน่า...ไม่เห็นว่าจะมีวี่แววเลย เฮ้อ...







ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


ตัวเล็ก-ตากลม
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




...ฉันไม่ใช่คนหน้าตาดี...
หลายคนบอกว่าตาฉันกลมตัวฉันเล็ก
ฉันเลยตั้งฉายาให้ตัวเองอย่างน่ารักน่าหยิกว่า
"ตัวเล็กตากลม"






Host for Free Uppic.NET!!


Pic=new Array("http://i11.photobucket.com/albums/a171/merrymod/anibfly13.gif", "http://i11.photobucket.com/albums/a171/merrymod/anibfly12.gif", "http://i11.photobucket.com/albums/a171/merrymod/anibfly11.gif") MaxSpeed=4; MinSpeed=2; /************************ Nothing needs altering below ************************/ load = new Array() for(i=0; i < Pic.length; i++) { load[i] = new Image(); load[i].src = Pic[i]; } n=Pic.length; n6=(document.getElementById&&!document.all); ns=(document.layers); ie=(document.all); d=(ns||ie)?'document.':'document.getElementById("'; a=(ns||n6)?'':'all.'; n6r=(n6)?'")':''; s=(ns)?'':'.style'; if (ns){ for (i=0; i < n; i++) document.write(""); } if (ie||n6){ for (i=0; i < n; i++) document.write("
"); } VB=0; HB=0; R=new Array(); PB=new Array(); RD=new Array(); Y=new Array(); X=new Array(); D=new Array(); SP=new Array(); BY=new Array(); BX=new Array(); for (i=0; i < n; i++){ Y[i]=10; X[i]=10; D[i]=Math.floor(Math.random()*70+10); SP[i]=Math.floor(Math.random()*MaxSpeed+MinSpeed); } function Curve(){ plusMinus=new Array(1,-1,2,-2,3,-3,0,1,-1,0,5,-5) for (i=0; i < n; i++){ R[i]=Math.floor(Math.random()*plusMinus.length); RD[i]=plusMinus[R[i]]; } setTimeout('Curve()',1500); } function MoveRandom(){ var H=(ns||n6)?window.innerHeight:document.body.clientHeight; var W=(ns||n6)?window.innerWidth:document.body.clientWidth; var YS=(ns||n6)?window.pageYOffset:document.body.scrollTop; var XS=(ns||n6)?window.pageXOffset:document.body.scrollLeft; for (i=0; i < n; i++){ BY[i]=-load[i].height; BX[i]=-load[i].width; PB[i]=D[i]+=RD[i]; y = SP[i]*Math.sin(PB[i]*Math.PI/180); x = SP[i]*Math.cos(PB[i]*Math.PI/180); if (D[i] < 0) D[i]+=360; Y[i]+=y; X[i]+=x; VB=180-D[i]; HB=0-D[i]; //Corner rebounds! not necessary but looks nice. if ((Y[i] < 1) && (X[i] < 1)) {Y[i]=1;X[i]=1;D[i]=45;} if ((Y[i] < 1) && (X[i] > W+BX[i])) {Y[i]=1;X[i]=W+BX[i];D[i]=135;} if ((Y[i] > H+BY[i]) && (X[i] < 1)) {Y[i]=H+BY[i];X[i]=1;D[i]=315;} if ((Y[i] > H+BY[i]) && (X[i] > W+BX[i])) {Y[i]=H+BY[i];X[i]=W+BX[i];D[i]=225;} //Edge rebounds! if (Y[i] < 1) {Y[i]=1;D[i]=HB;} if (Y[i] > H+BY[i]) {Y[i]=H+BY[i];D[i]=HB;} if (X[i] < 1) {X[i]=1;D[i]=VB;} if (X[i] > W+BX[i]) {X[i]=W+BX[i];D[i]=VB;} var temp=eval(d+a+"pics"+i+n6r+s); temp.top=Y[i]+YS; temp.left=X[i]+XS; } setTimeout('MoveRandom()',70); } Curve(); MoveRandom(); //-->
[Add ตัวเล็ก-ตากลม's blog to your web]