ฝากหัวใจไว้ที่กลางภู ภาค2...บทที่5

“น้องพิมหรือเปล่าคะ?”

พริมรตาหันกลับไปมองยังต้นเสียงแล้วก็พบกับหญิงสาวหน้าตาคุ้นเคย เธอเผลอจ้องหน้าหญิงสาวที่อยู่ในชุดทำงานสุภาพมีเสื้อกาวน์สีขาวพาดไว้ตรงแขนนั้นอย่างงงๆ ก่อนจะร้องอ๋อขึ้นอย่างจำได้

“พี่ปลา!!!” เมื่อสิ้นคำแม่สาวตากลมก็รีบกอดรุ่นพี่คนเก่งของเธอเสียพักใหญ่ จนคนถูกกอดนั้นทำท่าว่าจะเริ่มหายใจไม่ค่อยออก

“น้องพิมปล่อยพี่ปลาก่อนนะ ไม่งั้นพี่ปลาได้กลายเป็นปลาแบนแน่เลยค่ะ” ปาลิตาร้องบอก

“อุ๊ย...ขอโทษค่ะ พิมดีใจไปหน่อย ไม่ได้เจอพี่ปลาเสียนานคิดถึงนะคะเนี่ย ไม่แวะไปหาพิมบ้างเลย น้อยใจอ่ะ...” พริมรตาทำท่าน้อยใจ แต่หากดวงตากลับฉายแววดีใจอย่างปิดไม่มิด เธอรู้จักรุ่นพี่หมอคนเก่งจากภวินทร์และกรพัฒน์ ด้วยความที่อยากเรียนหมอมาตั้งแต่เด็กๆ แต่โชคชะตาดันกลั่นแกล้งให้ต้องมาเรียนบริหาร เธอจึงได้เพียงแค่แอบชื่นชมบรรดานิสิตแพทย์ทั้งหลายในมหาวิทยาลัยแทน โดยเฉพาะยิ่งพี่ลูกปลาตรงหน้านี้ทั้งเรียนเก่ง นิสัยดี สาวตากลมเลยออกอาการชื่นชมจนแทบคลั่งเป็นพิเศษ ขนาดตอนพี่ปลาเข้ารับปริญญาเธอยังแอ๊บหน้าเด็กไปแอบบูมพี่เขาด้วย แต่หลังจากนั้นก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกันสักเท่าไหร่ จึงไม่แปลกนักที่วันนี้เธอจะออกอาการดีใจขนาดนี้

“ขอโทษจ้า...พอดีพี่ปลาจบแล้วก็มาทำงานที่โรงพยาบาลในเมืองน่ะค่ะมันก็เลยยุ่งๆ อีรุงตุงนัง ปกติก็พักบ้านพักในโรงพยาบาลนะคะ กลับภูทีก็...เย็นวันศุกร์แบบนี้แหละ”

“ดีจังเลยพี่ปลา...พิมอยากเรียนหมอบ้างจัง นี่ถ้าพ่อไม่มีกิจการร้านแมงกะไซนะ พิมไม่เรียนหรอก” เธอบอกถึงเหตุผลส่วนตัว ก่อนจะเอ่ยถามคำถามที่เธอคิดว่าน่าตื่นเต้นไม่น้อย “แล้ว...พี่ปลาเจอแบบว่าขาหัก แขนหัก ขาขาด คอขาดมาบ้างหรือเปล่าคะ แล้วพี่ปลาได้รักษาไหม เค้าหายหรือเปล่าคะ”

ปาลิตาหัวเราะไปกับท่าทางของหญิงสาวตรงหน้าที่ปกติก็ตาโตอยู่แล้วพอทำท่าตื่นเต้นแบบนี้ตากลมๆ นั้นก็ยิ่งโตเข้าไปใหญ่ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะแกล้งรุ่นน้องคนนี้กลับ

“เจอค่ะ...มาแบบครึ่งตัวก็มีนะ เจอแต่ส่วนบนส่วนล่างกระเด็นไปไหนไม่รู้...” คุณหมอทำเสียงตื่นเต้น

“ฮ้า...จริงอ่ะ!!!” พริมรตาเริ่มออกอาการตื่นเต้นมากกว่าเดิม

“พี่ล้อเล่นค่ะ...แหม...พี่เพิ่งทำงานเองนะคะ ยังไม่เจออะไรแบบนั้นหรอก และคงเจอยากด้วยเคสแบบนี้” ปาลิตาหัวเราะร่วน

“โห...พี่ปลานี่...แกล้งน้อง” สาวตากลมทำปากจู่อย่างงอนๆ

“แล้วบ้านพักหลังนี้สร้างใหม่เหรอคะ พิมอุตส่าห์ว่าจะมานอนชมดอกไม้ในสวนเสียหน่อย กลายเป็นบ้านในฝันแทนซะละ” เธอถามในสิ่งที่ยังสงสัยอยู่

“ค่ะ...นายน้อยเธอสั่งให้สร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมา แล้วก็ให้ย้ายสวนดอกไม้ไปไว้ตรงริมน้ำหลังสวนฝั่งนู้นแน่ะ เพราะเธอขยายที่ออกไป” เธอชี้นิ้วประกอบ “เห็นเบสบอกว่า...มันเป็นบ้านจากฝีมือของอากานต์น่ะ พี่เองก็ไม่รู้เรื่องสักเท่าไหร่ ถ้าน้องพิมอยากรู้ สงสัยต้องไปถามอากานต์เองแล้วล่ะ”

“คู่นี้เค้าสวีทกันดีจริงๆ เลยนะคะพี่ปลา ถ้าเป็นไปได้พิมก็อยากได้คนที่รักพิมจริงๆ เหมือนพี่พ่อวินรักแม่กานต์ หรือไม่ก็อย่างพ่อโกแม่ฝ้ายก็ได้” หญิงสาวพูดอย่างเพ้อฝัน...

“พี่เชื่อค่ะ...ว่าน้องพิมต้องเจอคนดีๆ แน่นอน...”

“ยัยตากลม เธออยู่ไหน?” เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังมาแต่ไกลๆ ทำเอาอารมณ์ดีๆ ที่ได้รับจากความงามของธรรมชาติโดยรอบนั้นลดลงเกือบครึ่ง...

“พิมจะไม่ได้เจอเนื้อคู่นิสัยดีๆ ก็เพราะอีตานั่นนั่นแหละค่ะ...” พริมรตาพยักเพยิดหน้าไปทางต้นเสียง...และปาลิตาก็คงได้แต่หัวเราะน้อยๆ ไปกับท่าทางของรุ่นน้องจอมแก่นตรงหน้าเท่านั้น

“สวัสดีครับพี่ปลา” เขากล่าวทักทายคุณหมอคนเก่งแห่งภูฟ้าตรงหน้า

“สวัสดีค่ะ...”

“ตากลมพ่อกับแม่ให้มาตาม เห็นว่าจะพาไปกินของอร่อย สนหรือเปล่า?” เขาพูดอย่างรู้นิสัยเพื่อนรักดี หากเอาของกินมาล่อแล้ว...มีรึที่หล่อนจะไม่สน ไอ้ที่เห็นเงียบๆ เชิดๆ น่ะ สงสัยว่าจะจินตนาการถึงหน้าตาอาหารไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

“พี่ปลาไปด้วยกันนะครับ...”

“ใช่ๆๆ พี่ปลาไปด้วยกันนะคะ” สาวตากลมเอ่ยสมทบ

“ตามสบายกันเถอะค่ะ...เดี๋ยวพี่จะไปหาพ่อกับแม่ก่อน อีกอย่างวันนี้เพลียๆ ด้วย อยากพักผ่อนมากกว่าน่ะค่ะ” ปาลิตาบอก สีหน้าอิดโรยจากการทำงานอย่างเห็นได้ชัด

“ว้า...เสียดายจัง เดี่ยวพิมทานเผื่อนะ”

“ค่ะ...พี่ว่าคุณหนูเล็กกับน้องพิมรีบไปดีกว่า เดี๋ยวนายน้อยกับนายหญิงจะรอนาน”

เมื่อยืนมองคู่หนุ่มสาวลับตาแล้ว ปาลิตาจึงหมุนตัวกลับมุ่งตรงไปยังบ้านท้ายสวนของเธออย่างเรื่อยๆ อดไม่ได้ที่จะชมความงามของดอกไม้ใบหญ้าที่อยู่ข้างทางเดินแม้ว่าจะเห็นจนชินแต่เธอก็ชอบที่จะมองอยู่ดี และดอกไม้ใบหญ้าเหล่านั้นคงจะไม่รู้ตัวเลยว่า มันช่วยคลายความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าของเธอมากเพียงใด


ประตูไม้บานเล็กถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา ก่อนที่เสียงใสๆ จะเอ่ยคำทักทายอย่างที่ทำเป็นประจำ

“พ่อจ๋าแม่จ๋า...ปลากลับมาแล้วจ้ะ” คุณหมอคนเก่งปลดกระเป๋าสะพายวางไว้บนโต๊ะอ่านหนังสืออย่างเคย ก่อนจะสอดส่ายสายตามองรอบๆ บ้าน เพื่อมองหาร่างท้วมๆ ของมารดา

“แม่จ๋า...อยู่ไหนจ้ะ ปลากลับมาแล้วนะ” หญิงสาวยังคงเดินวนไปรอบๆ บ้าน ก็ไม่พบ จนถึงส่วนที่เป็นห้องนอนซึ่งเป็นแห่งเดียวที่เหลือ

“แม่!!!” ปาลิตาสาวเท้าเข้าไปหามารดาที่นอนกุมท้องบิดไปมาบนเตียงอย่างรีบร้อนเพราะความเป็นห่วง

“แม่เป็นอะไรจ้ะ....”

“แม่...แม่ปวดท้องจังเลยนังหนู กินยาแล้วนอนพักก็ยังไม่หาย...” แม่นวลบอกกับบุตรสาว

“แม่เจ็บตรงนี้ไหมจ้ะ?” ปาลิตาลองกดตรงบริเวณท้องน้อยด้านขวาของมารดาและทันทีที่ได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นหญิงสาวก็ไม่รอช้าที่จะออกไปตามคนมาช่วยเหลือ

“น้ามิ่ง...พ่อปลาอยู่ไหนจ้ะ?” หญิงสาววิ่งกระหืดกระหอบมายังสวนดอกไม้หลังภูฟ้าด้วยความเหน็ดเหนื่อย แต่นั่น...มันยังไม่ถึงครึ่งของความเป็นห่วงที่เธอมีต่อมารดา และอาจจะด้วยความที่การเปล่งเสียงของเธอนั้นดังมากเกินไป จึงไม่แปลกที่กรพงษ์จะได้ยินเข้า

“เป็นอะไรยัยปลาน้อย...” เขาทักทายมาดกวนตามเคยแต่ความตั้งใจที่จะกวนประสาทเธอในตอนแรกก็หมดลงเมื่อเขาเห็นหยดน้ำที่กำลังเอ่อขึ้นมากลบดวงตาใสๆ ของคนที่อยู่ตรงหน้า

“เบส...ช่วยแม่หน่อยสิ แม่เป็นไส้ติ่ง” หญิงสาวจับมือคนตรงหน้ามือสั่น และด้วยอาชีพเธอจึงมีสติได้มากพอที่จะบอกกับเขาอย่างชัดเจน

“ป้านวลอยู่ไหนปลา?”


ร่างของคุณหมอคนใหม่ที่เอาแต่จ้องมองไปยังประตูห้องผ่าตัดดู
มาดขรึมและสงบกว่าที่เคยหากแต่ดวงตากลับฉายแววของความเป็นห่วงและรอคอยอย่างเห็นได้ชัด และเขาก็รู้ดีว่าตอนนี้เธอกำลังอ่อนแอ อยากเหลือเกินที่จะโอบกอดเธอมาไว้ในอ้อมแขนเพื่อปลอบโยน แต่ก็หาอาจทำได้ไม่ จึงไม่แปลกที่ตอนนี้มือหนาๆ ของเขาได้แต่กุมมือน้อยๆ ของเธอเอาไว้อย่างให้กำลังใจ

“ป้านวลไม่เป็นอะไรหรอก เธอก็รู้ดีนี่...”

“ฉันรู้...” หญิงสาวทอดเสียงเบา “แต่...มันอดห่วงไม่ได้”

“คุณหมอออกมาแล้วปลา...” กงพงษ์บอกเมื่อเห็นร่างในชุดกาวน์ที่พ้นประตูห้องผ่าตัดออกมา

“แม่เป็นไงบ้างคะหมอใหญ่...”

“ปลอดภัยครับ...อาการไม่หนักหนาเท่าไหร่ เดี๋ยวหมอให้ไปพักฟื้นที่ห้องพักแล้วกัน”

ลับร่างของคุณหมอใจดีหญิงสาวก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จนคนข้างๆ อดจะอมยิ้มไปกับท่าทางของเธอด้วยไม่ได้

“ปะ...ไปหาอะไรกินกัน ค่ำแล้วฉันหิวจะแย่...เดี๋ยวจะได้มาดูแลแม่เธอต่อไง” เขาไม่รอให้หญิงสาวเอ่ยปฏิเสธ จึงฉวยโอกาสคว้าข้อมือขาวๆ ของเธอมุ่งไปยังร้านอาหารที่อยู่ใกล้เคียง

“ป้าครับ...ข้าวผัดไข่สอง” ชายหนุ่มสั่งอาหารทันทีที่ถึงร้านอาหารตามสั่งด้านหน้าโรงพยาบาล ก่อนจะก้าวขาออกเดินไปนั่งลงที่โต๊ะ แต่...หญิงสาวข้างกายกลับท้วง

“เดี๋ยว...”

“มีอะไรอีก ไม่หิวหรือไง?”

“หิว...แต่เมื่อไหร่นายจะปล่อยมือเราเสียที” หญิงสาวสะบัดเสียงตอบพร้อมกับยกมือขึ้นเพื่อโชว์หลักฐานว่าเขาจับมือเธอเดินออกมาตั้งแต่ในโรงพยาบาลแล้วแต่ยังไม่ยอมปล่อยเสียที

กรพงษ์รีบปล่อยมือบางออกอย่างเก้อเขิน ก่อนจะกลบเกลื่อนอาการประหลาดๆ ของตนด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ คำไม่ไพเราะสะเดาะหูคนฟังอีกเช่นเคย

“ไม่ได้อยากจะจับนักหรอก กลัวเป็นลมกลางทางเสียก่อนมาถึงร้านต่างหาก ฉันขี้เกียจอุ้มเธอ เปลืองแรง”

“งั้นวันหลังก็อย่ามาใกล้เราสิ เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลยก็ได้ เดี๋ยวเราไปนั่งโต๊ะนู้นแทน” พูดจบคุณหมอหน้าตาจิ้มลิ้มก็เดินเลี่ยงไปอีกทางทันที แก้มสีแดงระเรื่อจากอาการเขินที่ถูกเขาจับมือตอนแรกกลายเป็นสีแดงที่เกิดจากความรู้สึกโกรธระคนน้อยใจไปเสียแล้ว

“ตามใจ...ฉันไม่ง้อเธออยู่แล้ว” กรพงษ์เองก็อดเคืองเธอนิดๆ ไม่ได้ แค่จับมือนิดๆ หน่อยๆ เธอก็หวงตัวกับเขาเสียแล้ว ทีไอ้หมอหน้าอ่อนนั่นยังหยอกล้อกันสนุกสนาน คิดแล้วก็อดน้อยใจไม่ได้ ก็เขาอยากให้เธอทำกับเขาแบบนั้นบ้างนี่หน่า

เมื่อข้าวผัดไข่มาวางอยู่ตรงหน้าทั้งสองก็เอาแต่กิน ไม่มีใครยอมน้อยหน้าใคร แถมยังก่อสงครามประสาทมองหน้าท้าทายกันข้ามโต๊ะ จนเจ๊ไก่เจ้าของร้านก็อดจะอมยิ้มไปกับท่าทางของทั้งคู่ไม่ได้

แหม...ดูด้วยสายตาก็รู้ว่ารักกัน ไม่เชื่อก็คอยดูสิ อีเจ๊ไก่คนนี้ขอฟันธงรอเล๊ย!!!

และจู่ๆ กรพงษ์ก็แทบจะสำลักน้ำที่เพิ่งดื่มเข้าไปออกมาเมื่อได้ยินประโยคๆ หนึ่งดังมาจากโต๊ะตรงข้าม

“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับคุณหมอ...” ชายร่างสูงท่าทางไม่น่าไว้ใจคนหนึ่งกำลังมองมาที่ปาลิตาด้วยสายตาที่เขาเองก็มองออกว่าไอ้หมอนั่นมันมีจุดประสงค์อะไร

“เอ่อ...คือว่า...” ปาลิตาเองก็ตกใจไม่น้อย เมื่อเจอกับการจู่โจมแบบนี้จากชายแปลกหน้าคนนี้

“เห็นทีว่าจะไม่ได้หรอกครับเพราะผมหวงแฟนผม!” กรพงษ์พูดเสียงดังจนคนทั้งร้านต่างหันมาจับจ้องที่พวกเขาเป็นจุดเดียว

“อิ่มหรือยังปลา?” เขาถามเสียงหวาน

“อะ...อิ่มแล้วค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นเรารีบเข้าไปในโรงพยาบาลกันก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวคุณแม่จะรอนาน” ทันทีที่พูดจบเขาก็ฉวยโอกาสโอบเอวร่างบางให้ลุกจากที่นั่งและก่อนออกเดินกรพงษ์ก็ยังไม่วายจะหันกลับมามองชายอีกคนที่ยืนอยู่

“ขอโทษด้วยนะครับคุณ ผมกับแฟนคงต้องขอตัวก่อน”

อีกครั้งที่ปาลิตาต้องหน้าแดงด้วยความเขิน ก็ดูเอาสิ...เขาเล่นโอบเอวเธอตั้งแต่ร้านอาหารหน้าโรงพยาบาลจนถึงตัวอาคารผู้ป่วยเขาก็ยังไม่ยอมปล่อย

“เบส...” หญิงสาวเรียกเขาเสียงเบา

“หืม...” เขาส่งเสียงในลำคอ แต่ตาก็ยังคงจับจ้องไปตามทางเดินตรงหน้า ไม่กล้าหันมามองคนในอ้อมแขนเพราะกลัวตัวเองว่าจะอดใจไว้ไม่ให้จรดจมูกตัวเองลงบนแก้มใสๆ นั่นไหวอย่างที่ใจอย่างทำหรือเปล่า

“ขอบใจนะ”

“อืม...ไม่เป็นไร” เขารู้ว่าเธอขอบคุณเขาเรื่องอะไร น่าแปลก...ที่ปกติเขาน่าจะยียวนกวนเธอได้ต่อ แต่เวลานี้เขายอมสงบปากสงบคำไว้ก่อนเพื่อจะซึมซับอารมณ์อ่อนหวานที่เกิดขึ้นในใจ

“เบส...” เธอเรียกเขาอีกครั้ง

“หืม...” เขายังคงตอบรับเหมือนเดิม เพราะคิดว่าเธออาจจะขอบคุณอะไรเขาต่ออีกก็ได้

“เมื่อไหร่นายจะปล่อยมือออกจากเอวเราซะที พยาบาลมองใหญ่แล้ว”

เสียงหวานๆ นั้นทำให้อารมณ์อ่อนหวานของกรพงษ์พังครืน ก่อนจะยอมปล่อยมือออกอย่างแสนเสียดาย

นี่เธอจะไม่ยอมรับรู้ความรู้สึกที่ฉันพยายามส่งให้เธอเลยใช่ไหมยัยปอปลาตากลม!!!!!

 

Create Date : 05 เมษายน 2551		1 comments
Last Update : 5 เมษายน 2551 12:14:11 น.
Counter : 426 Pageviews.
Share Tweet