|
|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 | |
|
|
|
27 ธันวาคม 2550
|
|
|
|
ฝากหัวใจไว้ที่กลางภู ภาค2...บทที่1
เรื่องราววุ่นๆ สดใสๆ คงต้องเกิดขึ้นอีกครั้งที่ภูฟ้าแห่งนี้อีกเป็นครั้งที่สอง เพราะหัวใจสี่ในหกดวงนั้นไม่ยอมรับกับตัวเองเสียทีว่าหลงรักคนใกล้ๆกายไปเสียแล้ว ส่วนที่เหลืออีกสองดวงกลับอยู่ใกล้กันยิ่งกว่าใกล้แต่ไหงถึงได้ปะทะอารมณ์กันไม่หยุดสิ้นทั้งๆที่ยอมรับกับตัวเองมาตั้งแต่เด็กแล้วว่า เขา และเธอ มีความสำคัญแค่ไหน มาช่วยลุ้นกับความรักวุ่นๆ ครั้งนี้กับพวกเขาและเธอกันอีกครั้งที่ กลางภู กันเถอะค่ะ
กรพงษ์ - เด็กชายตัวน้อยๆที่เคยเป็นกามเทพยิงศรรักปักอกคนเป็นพ่อตัวเองกับแม่ฝ้ายของตัวเองมาแล้ว แค่คราวนี้เขาจะหากามเทพตัวไหนมาช่วยยิงศรรักปักอก ยัยปลา ตัวแสบของเขาดีน๊า...
ปาลิตา เธอเติบโตมาพร้อมกับเขา แต่ไหง...โตขึ้นมาเขากลับเป็นคนปากเสีย แถมยังนิสัยเสียแบบนี้ไปเสียได้ ความรู้สึกดีๆ ตอนเด็กๆ เธอต้องเก็บมันไว้แล้วหันมาปะทะคารมณ์กับเขาแทนหรือนี่...
ภวินทร์ เขาไม่เคยคิดเลยว่ายัยตากลมเพื่อนรักจะมีอิทธิพลกับหัวใจเขามากขนาดนี้ แถมเธอยังช่างจะหาเรื่องมาให้เขาไม่หยุดหย่อน แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...เขาจะคอยเป็นเพื่อนกายและเพื่อนใจของเธอไปตลอดชีวิตนั่นแหละ
พริมรตา เธอไม่คิดเหมือนกันมาก่อนอีกนั่นแหละ ว่าตายตาคมนั่นจะมายุ่งกวนใจเธอแบบนี้ แถมยังปากแข็งอย่าบอกใครเชียว จนเธอเกือบจะหนีเขาไปให้รู้แล้วรู้รอด เฮ้อ...แต่เธอจะไปไหนได้เล่า...ก็นายนั่นแอบมัดหัวใจเธอติดกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
กรพัฒน์ เขาดูมาดขรึมอย่างที่สมกับคำว่า พี่วินัย แถมยังใจแข็งหยิ่งกว่าคอนกรีตเสริมเหล็ก ทั้งๆที่เขาป๊อบปูล่าในหมู่ดาวคณะและสะเก็ดดาวมากมาย แต่สาวๆพวกนั้นก็ไม่ผิดปกติเท่ากับ ยัยตัวท้วมๆ ที่คอย พี่บอมคะ พี่บอมขา นั่น
กุณฑิรา ใครๆ ก็ว่าเธอน่ะมัน กุณ สมชื่อจริงๆ แต่ก็ดี...จะได้ไม่มีใครมาสนใจลูกหมูน้อยๆ อย่างเธอ เธอจะได้เก็บไว้ให้กับพี่วินัยสุดหล่อคนนั้นคนเดียว แต่เอ....เขาจะรำคาญเธอหรือเปล่าน้า...แหม...เธอไม่ได้สวยเริ่ดเพริดพริ้งเหมือนพวกดาวคณะที่ตอมพี่เขานี่หน่า....
1.... นี่! หุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะเบส นายไม่มีสิทธิ์มาว่าเรากับกรแบบนี้ เสียงของปาลิตาสาวหน้าหวานผมเปียดังขึ้นอย่างเหลืออด หลังจากที่อุตส่าห์อดทนอดกลั้นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับเสียงของอีกคนที่คอยแอบว่ากระแนะกระแหนเธอไม่หยุด เมื่อเขาเห็น ชัยกร เพื่อนสนิทของเธอกลับลงไปจากรีสอร์ทภูฟ้าแห่งนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ทำไม? เอ่ยชื่อนายนั่นนิดๆหน่อยๆ ก็เดือดร้อนแทนกันไปได้ เสียงของเด็กชายกรพงษ์ที่เคยดังเจื้อยแจ้วเมื่อสิบแปดปีก่อนกลับกลายเป็นไม่น่าฟังไปเสียได้เมื่อพูดกระทบกระทั่งสาวน้อยตรงหน้าแบบนี้
ก็กรเป็นเพื่อนเรา เราทนไม่ได้หรอกที่ให้นายมาว่าเพื่อนเราปาวๆ อยู่แบบนี้ ถ้าเรายืนด่าคุณเกวลินของนายบ้าง นายก็คงทำแบบเรานี่ล่ะ หรือนายจะเถียง... ปาลิตาสวนเอาเข้าบ้าง เธอสุดจะทนแล้วกับนายคนนี้ ภาพในตอนเด็กๆ ที่เคยวิ่งไล่กันสนุกสนานนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลยสักนิด เพราะหลังจากที่พ้นรั้วมหาวิทยาลัยมาทำงานที่ภูฟ้าแห่งนี้ นายนี่กลับกลายเป็นคนปากร้ายกับเธอไปเสียได้ ยิ่งชัยกรเพื่อนสนิทเธอที่คณะมาหาเธอ นายนี่ก็มักจะมาป้วนเปี้ยนก่อกวนไม่หยุด แถมยังชอบกล่าวว่าเรื่องของเธอกับชัยกรเสียๆ หายๆ อีกด้วย เห็นแบบนี้แล้ว ใครมันจะทนได้!!
ใช่...ฉันก็คงทนไม่ได้แหละ พอเจอเธอว่ากลับมาแบบนี้เขาก็เริ่มคิดได้หลังจากที่อารมณ์โกรธครอบงำอยู่นาน แต่ภาพของเธอที่ยืนคุยกระหนุงกระหนิงกับไอ้หน้าตี๋นั่นกวนใจเขาชะมัด คำพูดที่ต่อจากนั้น เลยไม่น่าฟังขึ้นอีกนับทวีคูณ แล้วทำไมล่ะ ฉันพอใจฉันก็จะพูด ไม่เกี่ยวกับเธอ
ทุเรศ!!!! ไม่พูดแค่นั้นสาวผมเปียกลับก้มลงไปหยิบก้อนหินขนาดพอเหมาะมือปาไปที่คนตรงหน้าอย่างแรง ก่อนจะชะงักไปเมื่อเจ้าก้อนหินที่กลายเป็นอาวุธขนาดย่อมๆ ของเธอนั้นโดนเข้าตรงเหนือคิ้วเขาพอดี๊...พอดี แถมเธอยังเห็นเลือดจากบาดแผลที่เธอเป็นผู้กระทำอีกด้วย! ปาลิตาเห็นแล้วก็รู้สึกผิด แต่คำพูดต่างๆที่เขาใช้กับเธอนั้น เธอทนไม่ไหวเสียจริงๆ เจอแบบนี้ซะบ้างคงได้สำนึกบ้างล่ะมั้ง...เธอคิดง่ายๆ แบบนั้น
หึ...สมน้ำหน้า เจ็บซะบ้างเผื่อนายจะรู้สำนึกนะเบส ว่าสิ่งที่นายพูดออกมา มันไม่น่าใช้กับผู้หญิงอย่างเรา พูดจบร่างเล็กๆที่สูงแค่หนึ่งร้อยหกสิบของปาลิตาก็รีบวิ่งกลับไปยังบ้านของเธอที่อยู่หลังสวนดอกไม้ทันที โดยไม่หันมามองคนทียืนกุมบาดแผลนั้นเลยสักนิด
กิตติยามองลูกชายคนโตที่เดินขึ้นบ้านมาอย่างตกใจ
ตายแล้วเบส ไปทำอะไรมาครับ? เสียงถามอย่างห่วงใยของคนเป็นแม่ทำให้กรพงษ์ยิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะตอบไปแบบง่ายๆ
เบสเดินชนเสาน่ะฮะแม่ ไม่มีอะไรหรอก แผลแค่นี้เอง ว่าแต่พ่อไปไหนฮะ? เขาถามเมื่อมองไปรอบๆ บ้านแล้วไม่เห็นคนเป็นพ่อเลยสักนิด
อ้าว...วันนี้พ่อต้องไปรับน้องที่ขนส่งไง เบสลืมไปแล้วเหรอลูก... กิตติยาถามอย่างสงสัย ทั้งๆ ที่เช้านี้ลูกชายคนนี้อาสาเป็นคนไปรับน้องชายตัวเองแท้ๆ ไหงตกเย็นกลับลืมซะได้
นั่นสิ...เบสลืมไปเลยแม่ งั้นเบสไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวจะลงมาให้แม่ฝ้ายทำแผลให้นะครับ กรพงษ์พูดอย่างเอาใจก่อนจะโอบแม่ฝ้ายของตัวเองไว้หลวมๆ
จ้า...เดี๋ยวแม่จะทำให้แผลใหญ่กว่านี้อีกคอยดู กิตติยายิ้มหวาน ก่อนจะออกมือดันลูกชายให้ขึ้นไปอาบน้ำ รีบไปอาบน้ำไปเบส เดี๋ยวแม่เตรียมกับข้าวรอนะครับ
คร้าบแม่....
ปาลิตายืนเก้ๆ กังๆ อยู่ตรงบันไดบ้านของคนปากเสีย ลังเลอยู่ว่าจะขึ้นไปดีหรือไม่ ถ้าขึ้นไปแล้วโดนนายนั่นด่าเธอกลับมาอีกเล่า...เธอจะทนได้อีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ถ้าเขาเจ็บมากล่ะ เธอจะทำอย่างไรดี?
คิดยังไม่ทันหาข้อสรุปให้ตัวเองได้ดี เท้ามันก็พาเธอเดินขึ้นไปบนบ้านของคนปากเสียคนนั้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...
อ้าวเฮ๊ย...ขึ้นมาได้ไงล่ะนี่ยัยปลา ลงไปซี่ๆ เดี๋ยวก็โดนตานั่นดุอีกหรอก...รีบลงๆๆๆๆๆ สั่งตัวเองแบบนั้นเท้าที่กำลังจะพาตัวเองกลับลงทางเดิมก็ต้องชะงักเพราะ...
อ้าว...หนูปลา
ปาลิตาปรับสีหน้าก่อนจะหันมายิ้มแหยๆ ส่งให้กับ แม่ฝ้าย แทน
ว่าไงคะ มาทำอะไรลูก? กิตติยาถามสาวน้อยตรงหน้ายิ้มๆ
เอ่อ...คือ...ปลามาหาเบสน่ะค่ะ ปาลิตาอ้อมแอ้มตอบหญิงตรงหน้าก่อนจะหลบสายตาล้อเลียนจากแม่ฝ้ายพัลวัน
หนูปลานั่งรอก่อนดีกว่า เดี๋ยวตาเบสคงลงมา ไม่รู้ไปทำอีท่าไหนถึงเดินชนเสาได้ แม่เห็นแผลแล้วคิดว่าเบสคงเจ็บน่าดู แต่ไม่ยักกะบ่นให้แม่ฟังสักคำ กิตติยาหัวเราะน้อยๆ เมื่อนึกถึงท่าทางของลูกชายแต่นั่นกลับทำให้หญิงสาวรุ่นลูกที่นั่งอยู่ถึงกับสะอึก!
ตายแล้วยัยปลาน้อย...จะโดนขีปนาวุธจากเขาอีกเท่าไหร่หนอเนี่ย? ไม่น่าโมโหเลยเรา โมโหทีไรนายนั่นไม่โดนพายุทอร์นาโดก็ต้องเจ็บตัวทุกทีสิน่า...
อ้าว...เบส หนูปลามาหาลูก ประโยคสั้นๆ ทำให้คนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จและคนที่มาหาถึงกับสะดุ้ง คนหนึ่งสะดุ้งเพราะกลัวอีกฝ่ายแทบขาดใจ ส่วนอีกคนสะดุ้งเพราะแปลกใจ นึกไม่ถึงว่าเธอจะมาหาเขาถึงที่นี่ รอยยิ้มน้อยๆ จึงเกิดขึ้นตรงมุมปาก แต่นั่นกลับทำให้หญิงสาวรุ่นเดียวกันต้องใจเสียแล้วเสียเล่า ก็ไอ้รอยยิ้มแบบนี้นี่แหละ เห็นทีไรขัดตาทุ้ก...ที
มีอะไร? เสียงถามห้วนๆ ดังขึ้นตรงหน้า ทำให้ปาลิตาต้องก้มหน้าหลบสายตาคมๆ สีนิลที่ถอดแบบจากพ่อโกแบบเด๊ะๆ นั่นอย่างรวดเร็ว
เบส...ดุหนูปลาทำไมล่ะ ไม่น่ารักเลยนะครับแบบนี้ คนเป็นแม่เตือนลูกชายตัวเองเบาๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ จริงสิ...หนูปลามาพอดี เดี๋ยวทำแผลให้เบสหน่อยแล้วกัน เพราะแม่ยังเตรียมอาหารไม่เสร็จเลย ดูสิจะออกมาเก็บใบโหระพาข้างล่างแท้ๆ กลับมัวนั่งคุยกับหนูเสียนานเลย เดี๋ยวแม่เข้าไปหยิบกล่องยาให้นะลูก
เอ่อ...แม่ฝ้ายคะ เดี๋ยวปลาก็กละ...กลับแล้ว... ท้ายประโยคลดลงเสียงเบาเพราะไม่ทันร่างของแม่ฝ้ายที่เดินเข้าไปในบ้านเสียแล้ว
หึหึ...กลัวอะไรมิทราบ? คำถามกวนๆ ดังขึ้นจากคนปากเสียอีกตามเคย หลังจากที่เขาหย่อนตัวนั่งลงตรงเก้าอี้ไม้ตรงข้ามกับเธอ
เราไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว ลูกปลาเถียงพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย และนั่นก็ทำให้กรพงษ์ต้องกลั้นยิ้มจนปวดแก้ม แต่ถึงอย่างนั้นดวงตาสีนิลของเขากลับสั่นไหวระริกด้วยความขบขัน
แล้วตกลงมาทำไม คงไม่ได้มาขอโทษฉันหรอกนะ? เขาพูดประชดไป
ปาลิตาตวัดสายตากลับมาที่เขา ก่อนจะลุกขึ้นยืนมองเขาอย่างโกรธๆ
ตอนแรกก็ว่าจะมาขอโทษนั่นแหละ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว เราเกลียดนายมากเลยเบส เราไม่รู้นะว่าแค่ห้าหกปีที่เราแยกย้ายกันไปเรียนมันเกิดอะไรขึ้น กลับมานายถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนแบบนี้ นายปากเสีย นิสัยไม่ดี ทุเรศที่สุดเลย! ปาลิตาพ่นๆคำพูดออกมายาวเหยียด เตรียมก้าวออกไปจากตรงนั้น และอยากไปให้พ้นๆ คนใจร้ายอย่างเขาด้วยแต่...
เดี๋ยว...ถ้าไม่ขอโทษกัน ก็ต้องทำแผลให้ หวังว่าไอ้วิชาที่เธอร่ำเรียนมานั่นคงได้ใช้ก็คราวนี้ล่ะมั้ง... เขาท้า เพราะรู้ดีว่าจุดอ่อนของเธอคือ ท้า...เท่านั้น
หน้าหวานเชิดขึ้นอย่างท้าทาย ผมเปียสองเข้านั้นไหวไปตามแรง
ได้ เราจะทำแผลให้ แต่ถ้าเราไม่กลัวบาปนะ ป่านนี้เราคงเอามีดหมอคว้านท้องนายให้ตายไปให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ เผื่อชาติหน้านายจะทำตัวดีกว่านี้
ปาลิตาทำแผลให้คนปากเสียอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตอนแรกก็กะจะแกล้งให้เขาเจ็บตัวอีกเยอะๆ แต่เธอก็เลือกที่จะทำแบบนี้มากกว่า ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเวลาเธอเห็นคนตรงหน้าเจ็บทีไรก็นึกเป็นห่วงเขาซะทุกที แม้ว่าปากจะคอยดุด่าว่ากล่าวเขาไปก็ตาม
กรพงษ์มองสาวผมเปียที่บรรจงทำแผลเขาให้อย่างยิ้มๆ แต่ก็ไม่สามารถจะยิ้มออกมาได้ ใครจะรู้ว่ายัยลูกปลาตัวเล็กตัวนี้จะไม่เปลี่ยนความฝันตัวเองเลยสักนิด ตอนเด็กๆ เคยเล่นเป็นคุณหมอคุณพยาบาลยังไง ตอนโตก็เป็นแบบนั้น และใครจะเชื่ออีกว่าเธอจะจบการศึกษาจนเป็น แพทย์หญิง เป็นอันเรียบร้อยแล้ว ก็ดูเอาสิ...แพทย์หญิงผมเปียซะด้วย แถมผมบางส่วนก็หลุดลุ่ยระใบหน้าเยอะแยะไปหมด เจ้าตัวรำคาญเมื่อไหร่ก็เอามือปัดออกลวกๆ ซะแบบนั้น หน้าตาก็ใสกิ๊งอย่างกับเด็กมัธยม นี่ถ้าจับใส่ชุดนักเรียนมอต้นผูกคอซองเดินถือกระเป๋าหนังสีดำเดินไปพร้อมๆกับเด็กล่ะก็...เขาเชื่อได้เลยว่าไม่มีใครรู้แน่ว่าเธอน่ะเป็น แพทย์หญิง แล้ว....
คิดไปคิดมาเขาก็เผลอหัวเราะออกมาจนได้ นิ้วเรียวเล็กที่กำลังติดพาสเตอร์ปิดแผลนั้นจึงชะงักแล้วก็...
นายหัวเราะอะไรเบส มีความสุขนักหรือไงที่เจ็บตัว?
เปล่า...เจ็บตัวน่ะไม่มีความสุขแต่ แต่จะมีความสุขก็อย่างอื่น... กรพงษ์ปรับสายตาตรงคำว่า อย่างอื่น... มาทางคนที่กำลังทำให้เขามีความสุข
พอเจอสายตาแบบนี้ปาลิตาก็ชักเริ่มทำอะไรไม่ถูก จนต้องแก้เขินด้วยวิธีอื่นแทน...
เราว่าอย่างนาย น่าจะมีความทุกข์ไปให้ตลอดชาติซะเลยก็ดี ลูกปลาไม่ว่าเปล่ากลับออกแรงปิดพาสเตอร์ซะแรงจนคนที่นั่งอยู่เฉยๆ นั้นต้องสูดปากด้วยความเจ็บ...
วันหลังนายก็พูดเพราะๆ กับเราสิ จะได้ไม่เจ็บตัว เพราะถ้ามีอีกเราอาจจะโมโหจนเอายาพิษเข้าเส้นเลือดให้นายแทนไอ้ก้อนหินนั่นก็ได้ พูดจบพร้อมๆ กับที่เก็บอุปกรณ์เสร็จพอดี เธอจึงไม่ปล่อยโอกาสให้เขาได้พูดอะไรต่ออีก เพราะเธอได้วิ่งลงบันไดบ้านเสียงดังตึงๆ จนผมเปียนั้นสะบัดไปมาอย่างน่าดู
************* >>> ใบเตยเปิดกล่องภาคสองออกมาให้ได้อ่านกันก่อนนะคะ ส่วนหลายๆ คนที่ติดตามคู่ของพี่วุฒิจากภาคแรกอดใจรอกันก่อนนะคะ มาลุ้นบรรดาลูกๆ ของพ่อวินแม่กานต์ และ พี่โกแม่ฝ้าย กันดีกว่าค่ะ....
Create Date : 27 ธันวาคม 2550 |
Last Update : 28 กุมภาพันธ์ 2551 20:57:53 น. |
|
15 comments
|
Counter : 437 Pageviews. |
|
|
|
|
โดย: มัยดีนาห์ วันที่: 27 ธันวาคม 2550 เวลา:13:15:44 น. |
|
|
|
โดย: ดาราณี.เจนิส (ดาราณี ) วันที่: 27 ธันวาคม 2550 เวลา:15:49:07 น. |
|
|
|
โดย: กะก๋า ศักดาพิกุล (กะว่าก๋า ) วันที่: 27 ธันวาคม 2550 เวลา:16:04:30 น. |
|
|
|
โดย: น้องตา-กลม (Tourlek_Taklom ) วันที่: 27 ธันวาคม 2550 เวลา:17:00:29 น. |
|
|
|
โดย: ตัวเล็ก IP: 124.120.66.146 วันที่: 27 ธันวาคม 2550 เวลา:17:36:51 น. |
|
|
|
โดย: เพียงดาว (Tourlek_Taklom ) วันที่: 27 ธันวาคม 2550 เวลา:21:20:59 น. |
|
|
|
โดย: big-lor วันที่: 28 ธันวาคม 2550 เวลา:10:25:28 น. |
|
|
|
โดย: กะก๋า ศักดาพิกุล (กะว่าก๋า ) วันที่: 28 ธันวาคม 2550 เวลา:12:35:21 น. |
|
|
|
โดย: กะก๋า ศักดาพิกุล (กะว่าก๋า ) วันที่: 30 ธันวาคม 2550 เวลา:18:16:38 น. |
|
|
|
โดย: กะก๋า ศักดาพิกุล (กะว่าก๋า ) วันที่: 31 ธันวาคม 2550 เวลา:15:52:48 น. |
|
|
|
โดย: มัยดีนาห์ วันที่: 1 มกราคม 2551 เวลา:20:43:03 น. |
|
|
|
โดย: big-lor วันที่: 3 มกราคม 2551 เวลา:12:18:11 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) วันที่: 7 มกราคม 2551 เวลา:14:02:48 น. |
|
|
|
| |
|
|
ตัวเล็ก-ตากลม |
|
|
|
Pic=new Array("http://i11.photobucket.com/albums/a171/merrymod/anibfly13.gif",
"http://i11.photobucket.com/albums/a171/merrymod/anibfly12.gif",
"http://i11.photobucket.com/albums/a171/merrymod/anibfly11.gif")
MaxSpeed=4;
MinSpeed=2;
/************************ Nothing needs altering below ************************/
load = new Array()
for(i=0; i < Pic.length; i++)
{
load[i] = new Image();
load[i].src = Pic[i];
}
n=Pic.length;
n6=(document.getElementById&&!document.all);
ns=(document.layers);
ie=(document.all);
d=(ns||ie)?'document.':'document.getElementById("';
a=(ns||n6)?'':'all.';
n6r=(n6)?'")':'';
s=(ns)?'':'.style';
if (ns){
for (i=0; i < n; i++)
document.write("");
}
if (ie||n6){
for (i=0; i < n; i++)
document.write("");
}
VB=0;
HB=0;
R=new Array();
PB=new Array();
RD=new Array();
Y=new Array();
X=new Array();
D=new Array();
SP=new Array();
BY=new Array();
BX=new Array();
for (i=0; i < n; i++){
Y[i]=10;
X[i]=10;
D[i]=Math.floor(Math.random()*70+10);
SP[i]=Math.floor(Math.random()*MaxSpeed+MinSpeed);
}
function Curve(){
plusMinus=new Array(1,-1,2,-2,3,-3,0,1,-1,0,5,-5)
for (i=0; i < n; i++){
R[i]=Math.floor(Math.random()*plusMinus.length);
RD[i]=plusMinus[R[i]];
}
setTimeout('Curve()',1500);
}
function MoveRandom(){
var H=(ns||n6)?window.innerHeight:document.body.clientHeight;
var W=(ns||n6)?window.innerWidth:document.body.clientWidth;
var YS=(ns||n6)?window.pageYOffset:document.body.scrollTop;
var XS=(ns||n6)?window.pageXOffset:document.body.scrollLeft;
for (i=0; i < n; i++){
BY[i]=-load[i].height;
BX[i]=-load[i].width;
PB[i]=D[i]+=RD[i];
y = SP[i]*Math.sin(PB[i]*Math.PI/180);
x = SP[i]*Math.cos(PB[i]*Math.PI/180);
if (D[i] < 0) D[i]+=360;
Y[i]+=y;
X[i]+=x;
VB=180-D[i];
HB=0-D[i];
//Corner rebounds! not necessary but looks nice.
if ((Y[i] < 1) && (X[i] < 1)) {Y[i]=1;X[i]=1;D[i]=45;}
if ((Y[i] < 1) && (X[i] > W+BX[i])) {Y[i]=1;X[i]=W+BX[i];D[i]=135;}
if ((Y[i] > H+BY[i]) && (X[i] < 1)) {Y[i]=H+BY[i];X[i]=1;D[i]=315;}
if ((Y[i] > H+BY[i]) && (X[i] > W+BX[i])) {Y[i]=H+BY[i];X[i]=W+BX[i];D[i]=225;}
//Edge rebounds!
if (Y[i] < 1) {Y[i]=1;D[i]=HB;}
if (Y[i] > H+BY[i]) {Y[i]=H+BY[i];D[i]=HB;}
if (X[i] < 1) {X[i]=1;D[i]=VB;}
if (X[i] > W+BX[i]) {X[i]=W+BX[i];D[i]=VB;}
var temp=eval(d+a+"pics"+i+n6r+s);
temp.top=Y[i]+YS;
temp.left=X[i]+XS;
}
setTimeout('MoveRandom()',70);
}
Curve();
MoveRandom();
//-->
|
|
|
|
ชอบบีจีจังเลย