ฝากหัวใจไว้ที่กลางภู ภาค2...บทที่6 6..... “แกๆ ไอ้โต๊ะเยื้องๆ ข้างหลังอ่ะ มันมองฉันอยู่ใช่ปะ?” พริมรตาเอียงหน้าไปกระซิบถามเพื่อน ภวินทร์แสร้งทำทีว่ามองไปรอบๆ ร้านก่อนจะแอบสังเกตโต๊ะที่เพื่อนสาวบอก แล้วก็เป็นจริงอย่างที่เพื่อนตากลมของเขาสงสัย เมื่อเขาเห็นชายหนุ่มสามคนซึ่งดูโดยรวมแล้วน่าจะเป็นนักท่องเที่ยวกำลังมองตรงมาที่หล่อนอย่างสนใจ เห็นแบบนั้นภวินทร์ก็ไม่รอช้า รีบขยับเก้าอี้ของตัวเองให้ใกล้หญิงสาวมากกว่าเดิม ก่อนจะทำการสวมบทบาททำหน้าที่ แฟน จำเป็นทันที “ตากลม...ทานอีกเยอะๆ นะ อ่ะ...เราตักให้” เขาเอื้อมมือไปตักขนมจีนข้าวปุ้นวางบนจานของพริมรตาก่อนจะเอื้อมมือไปตักน้ำยาปลาที่เขาจำได้ว่าหล่อนชอบนักชอบหนาเมื่อคราวที่มาเที่ยวในครั้งก่อนให้ด้วย “อืม...ขอบใจ” พริมรตากล่าวขอบคุณสั้นๆ โดยไม่สนใจอากัปกิริยาของเพื่อนว่าบัดนี้ชายหนุ่มกำลังวางแขนลงบนพนักเก้าอี้ของเธอ ราวกับว่าจะโอบกอดเธอไว้ทางอ้อม ในขณะที่ภวินทร์เองก็เกิดอาการหัวเสียขึ้นมาดื้อๆ ตั้งแต่ได้เห็นสายตาของโต๊ะเจ้าปัญหา ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะรีบๆ กินให้เสร็จ แล้วพาเพื่อนของเขากลับภูเสียที เมื่อไหร่จะเลิกมองซะทีวะไอ้พวกนี้ เห็นแล้วขัดหูขัดตาเสียจริง ปั๊ดโธ่...หวงยัยตากลมนี้ชะมัด!!! เมื่อคิดในใจเอาเองเสร็จสรรพก็ต้องสะดุดเข้ากับความคิดนั้นจนได้ นี่เขาหวงเพื่อนของตัวเองได้ขนาดนี้เชียวหรือ ถ้าหวงก็แสดงว่าต้องชอบสิ แล้ว...แล้วถ้าเกิดว่าชอบจะรักด้วยหรือเปล่าหนอ? ภวินทร์สะบัดหัวไล่ความคิดที่เพิ่งประมวลผลได้ออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเอื้อมมือไปตักอาหารบนโต๊ะกินอย่างไม่ยั้งจนคนข้างๆ ตกใจ “เป็นไรแก...” สาวตากลมถาม “เปล่า...พอดีว่าหิว” “ก๊อกสองรึไง?” เธอแกล้งแซว “คงงั้น...” “อ๋อ...พ่อวินแม่กานต์คะ พิมมีเรื่องจะฟ้องค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้นจากจานอาหาร “อะไรคะ?” ณัฐกานต์ย้อนถามในขณะที่คนที่กลัวว่าความลับจะแตกนั้นแทบจะสำลักน้ำยาขนมจีนที่กำลังจะซดเข้าไป “ก็...เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ที่หนึ่งไม่ได้กลับภูเพราะว่าหนึ่งแอบไปบ้านรุ่นน้องเฟรสชี่ที่พิจิตรมาค่ะ” เอ้า...ตากลม มาหย่อนระเบิดไว้แบบนี้ได้ยังไงเล่า! “จริงเหรอครับหนึ่ง?” “เอ่อ...คือ....” ภวินทร์มองหน้าบิดามารดาสลับกันไปมาก่อนจะพยักหน้ายอมรับ “ฮะ...หนึ่งไปพิจิตรมาจริงๆ เพราะรู้ว่าบ้านน้องไหมเค้าอยู่ที่นั่น แต่หนึ่งไม่ได้ไปนอนบ้านน้องเค้านะฮะพ่อ หนึ่งไปนอนบ้านไอ้ป้อมต่างหาก ออ...แล้วหนึ่งก็ไม่ได้ไปทำอะไรเสียๆ หายๆ ด้วย แค่ไปตามจีบน้องไหมแค่นั้นเองฮะ” ภวินทร์สารภาพหมดเปลือก พริมรตาเองก็เจ็บจี๊ดขึ้นมาในอก ทั้งๆ ที่รู้ ทั้งๆ ที่เตรียมใจมาก่อนแล้ว แต่เธอก็ทำยังทำใจไม่ได้เสียที เมื่อไหร่เธอจะเลิกรักเพื่อนแบบเกินเพื่อนได้เสียทีนะ ณัฐกานต์เองก็ทันสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของพริมรตา แม้จะเพียงแค่เล็กน้อย แต่เธอก็มั่นใจ ผู้หญิงมองผู้หญิงด้วยกันเองออกอยู่แล้ว และที่สำคัญเธอเองก็รู้ว่าลูกชายของเธอและสาวน้อยตากลมตรงหน้านี้คิดแบบเดียวกันอยู่ เพียงแต่...ฝ่ายหนึ่งรู้ตัวแต่ไม่กล้าก้าวต่อ กับอีกฝ่ายหนึ่งยังไม่รู้ตัวและยังคอยสร้างกระจกกั้นตัวเองไว้แบบนั้น “เสียดายนะ พ่อนึกว่าหนึ่งกับพิมจะชอบกันเสียอีก พ่ออุตส่าห์หมายมั่นปั้นมือว่าจะเอาหนูพิมมาเป็นสะใภ้ แบบนี้พ่อก็เก้อแย่สิ ใช่ไหมกานต์” กวินทร์หันไปถามคนรัก “นั่นน่ะสิ แม่ล่ะเสียดายหนูพิมจริงๆ ทำไมหนึ่งไม่ลองมองคนใกล้ตัวบ้างล่ะครับ?” เธอถามลูกชาย “โอ๊ย...ไม่ล่ะครับ หนึ่งไม่ชอบผู้หญิงนิสัยอย่างยัยนี่ อย่างหนึ่งต้องหวานๆ น่ารักๆ อย่างน้องไหม” ภวินทร์ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ก่อนจะทำตาหวานเมื่อเอ่ยถึงรุ่นน้องในคณะ และเขาก็คงไม่ทราบถึงความเจ็บที่หญิงสาวข้างกายได้รับจากถ้อยคำเมื่อครู่ พริมรตาหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเอ่ยประโยคออกมาด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป “ค่ะ...พะ...พิมก็ไม่ได้ชอบหนึ่งเหมือนกัน ไม่มีทางเลยด้วยซ้ำ พ่อวินกับแม่กานต์คงมองผิดแล้วล่ะค่ะ” เธอยิ้มเฝื่อน “บางที...พิมอาจจะชอบหมอก็ได้” พริมรตาตอบด้วยน้ำเสียงชัดเจนในตอนท้าย จนทำให้ภวินทร์เองถึงกับเงียบไปบ้าง ความรู้สึกเหมือนเจ็บอยู่ที่ตรงหัวใจ แต่เขาก็ไม่อยากค้นหาคำตอบให้ตัวเองมากมากนัก แม้ว่าอยากจะรู้ก็ตาม แล้วความรัก...มันคืออะไรกันหนอ... ท้องฟ้ายามราตรีที่ภูฟ้ายังคงประดับประดาไปด้วยดวงดาวน้อยใหญ่ที่ต่างแข่งกันเปล่งแสงที่มีอยู่เหมือนเดิม พริมรตากระชับเสื้อไหมพรมเข้าหาตัวอย่างต้องการความอบอุ่น “ดาวจ๋า เดี๋ยวพรุ่งนี้พิมก็ต้องกลับไปเรียนต่อแล้วนะ ไว้พิมว่างๆ พิมจะมาเยี่ยมดวงดาวใหม่นะ” สาวตากลมเงยหน้าพูดกับหมู่ดาวน้อยใหญ่ด้วยรอยยิ้ม แต่ใจยังคงนึกถึงคำพูดของใครบางคนเมื่อช่วงกลางวันที่ผ่านมา อย่างไม่อาจจะลบออกไปจากความทรงจำได้ ‘โอ๊ย...ไม่ล่ะครับ หนึ่งไม่ชอบผู้หญิงนิสัยอย่างยัยนี่ อย่างหนึ่งต้องหวานๆ น่ารักๆ อย่างน้องไหม’ พิมรู้เสมอนะ ว่าหนึ่งไม่เคยมองพิมบ้างเลย และพิมก็ไม่อยากเสียเพื่อนไป พิมขอยอมเก็บความรู้สึกที่มีต่อหนึ่งไว้แบบนี้แล้วกันนะ แม้ว่าจะพิมจะต้องเจ็บปวดใจเวลาหนึ่งคบใครต่อใครอีกหลายคน พิมก็ยอม... เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นติดต่อกันปลุกให้พริมรตาตื่นจากภวังค์ก่อนจะขานรับบุคคลที่ยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของประตู “เดี๋ยวพิมเปิดให้นะคะแม่...” “จะนอนหรือยังหนูพิม แม่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ” “ค่ะ...” ณัฐกานต์จับมือหญิงสาวรุ่นลูกมานั่งลงที่ปลายเตียง ก่อนจะเอ่ยประโยคคำถามที่ทำเอาพริมรตาถึงกับอึ้ง “แม่ถามจริงๆนะคะ หนูพิมชอบตาหนึ่งใช่ไหม?” และณัฐกานต์ก็ไม่รอให้เธอปฏิเสธ “อย่าเพิ่งปฏิเสธแม่นะ แม่ว่าแม่มองไม่ผิด เพราะเมื่อก่อนแม่ก็เป็นแบบนี้กับคุณวินเหมือนกัน ตอบแม่ได้ไหมคะ?” พริมรตานิ่งเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะพยักหน้ายอมรับอย่างไร้การหลีกหนีอย่างเคย “ทำไมไม่ลองบอกตาหนึ่งไปล่ะ?” “พิม...ไม่อยากเสียเพื่อนไปค่ะ อีกอย่างพิมรู้ว่าหนึ่งไม่ชอบพิมหรอก แม่กานต์ก็เห็นนี่คะ ว่าหนึ่งว่าพิมอย่างนู้นอย่างนี้ พิมไม่น่ารักบ้างล่ะ ขัดคอพิมเวลาพูดถึงพี่ปาร์คบ้างล่ะ อะไรๆ พิมก็ไม่ดีสักอย่าง” “โธ่...หนูพิม...” ณัฐกานต์เอื้อมมือไปลูบหัวหญิงสาวตรงหน้าเบาๆ ก่อนจะรับเธอเข้ามาไว้ในอ้อมอก “แล้วหนูจะยอมเจ็บแบบนี้ไปเรื่อยๆ หรือ?” “ค่ะ...พิมยอม แค่เห็นหนึ่งยิ้มพิมก็มีความสุขแล้วค่ะ” ณัฐกานต์แอบอมยิ้มอย่างดีใจ แผนการจับคู่ให้ลูกชายที่ตัวเองและสามีวางขึ้นคงไม่ยากนัก ยิ่งรู้ใจหญิงสาวในอ้อมอกนี่แล้วด้วยยิ่งน่าสนุกใหญ่ ใครจะว่าเธอเป็นแม่นิสัยไม่ดีคอยจับคู่ให้ลูกชายตัวเองเธอก็ยอม ก็ดูเอาสิ ลูกสะใภ้น่ารักซะขนาดนี้ ไม่คว้าไว้มีหวัง ต้องมานั่งเสียดายทีหลังแย่ อีกห้องหนึ่งเยื้องกันภวินทร์ยังคงดีดกีตาร์พร้อมกับร้องเพลงคลอเบาๆ ไปตามจังหวะ อยู่ใกล้กันแค่นี้...แต่เหมือนว่าไกลแสนไกล ฉันก็คงต้องเก็บในใจ...ไม่กล้าบอกไปให้รู้ และอยู่ใกล้กันแบบนี้...ก็คงได้แต่เฝ้ามองเธอดู ดูเธอกับเขาที่รักกัน ปล่อยให้คนไม่คู่ควรอย่างฉันรักเธอต่อไป... “ไงไอ้เสือ...อกหักมารึไงล่ะเรา” เสียงอบอุ่นที่คุ้นเคยนั้นทำให้ภวินทร์ต้องวางมือจากกีตาร์ตัวโปรดก่อนจะเงยหน้ายิ้มรับกับการมาแบบเงียบๆ ของผู้เป็นพ่อ “คนอย่างนายภวินทร์หรือจะอกหักได้ล่ะครับพ่อ มีแต่จะไปหักอกคนอื่นเค้าล่ะไม่ว่า” ภวินทร์พูดอย่างขำๆ “พ่อว่า...บางทีหนึ่งอาจจะอกหักเพราะสาวน้อยใกล้ๆ ตัวก็ได้นะ” กวินทร์พูดอย่างมีเลศนัย “ใครฮะพ่อ?” ภวินทร์เอ่ยถามอย่างสงสัย ก่อนจะเดินเอากีตาร์ไปวางไว้บนขาตั้งพร้อมกับหันมามองหน้าบิดาอย่างรอคำตอบ “ก็...สาวน้อยตากลมห้องนู้นไง” เขาบุ้ยปากไปยังห้องที่พริมรตาพักอยู่ เพียงเท่านั้นภวินทร์ถึงกับปล่อยหัวเราะออกมาเสียงดัง “ฮ่าๆๆๆๆ เป็นไปไม่ได้แน่นอนฮะ เพราะหนึ่งไม่ได้รักยัยตากลมนั่นแบบแฟน พ่อก็น่าจะรู้นี่หน่า ถ้าหนึ่งจะจีบหนึ่งคงจีบไปตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วฮะ ไม่รอจนจะจบอยู่แล้วแบบนี้หรอก” ภวินทร์พูดด้วยน้ำเสียงหัวเราะ พร้อมกับกุมมือที่ท้องไปด้วย “อ้าว...ถ้างั้นพ่อมองผิดไปหรอกเหรอเนี่ย?” เขาทำหน้าตาเหลอหลา “ผิดอย่างแรงเลยฮะพ่อ” กวินทร์ยิ้มน้อยๆ “น่าเสียดาย...พ่ออยากได้หนูพิมเป็นสะใภ้จะตาย” เขาลอบมองหน้าลูกชายที่ยืนทำท่ากระอักกระอ่วนอยู่อย่างขำๆ ในใจ “แล้วที่พ่อเห็นหนึ่งชอบทำตัวหวงหนูพิมบ่อยๆ นั่นก็ไม่ใช่หรอกหรือ?” “ไม่ใช่ฮะ หนึ่งแค่อยากให้พิมเจอผู้ชายที่ดีๆ ก็แค่นั้น” ภวินทร์ยักไหล่ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ไม้ที่ตนใช้พิงอยู่ออกมานั่ง “อืม...แปลกดีนะ เมื่อก่อนพ่อก็ทำกับแม่เราแบบนี้แหละ หวงผู้ชายทุกคนที่คอยเข้าใกล้เลยเป็นไงล่ะไปๆ มาๆ ก็แต่งงานกันจนได้” กวินทร์เว้นช่วงเพื่อสังเกตเล็กน้อย “แต่พ่อกับหนึ่งต่างกันตรงที่ พ่อกล้าที่จะทำไปอย่างที่หัวใจพ่อสั่ง ชอบก็บอกชอบ ลุยก็ลุย ถ้าไม่งั้น...พ่อคงแห้ว เอาล่ะ พ่อไม่กวนเราดีกว่า พรุ่งนี้จะต้องเดินทางอีก ฝันดีนะลูก” กวินทร์จบง่ายๆ ก่อนจะเดินกลับห้องนอนตัวเองปล่อยให้คนเป็นลูกนั่งคิดอะไรบางอย่างเพียงลำพัง “เฮ้อ...จะบ้าตาย” ภวินทร์ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยแล้วก็ว่าได้ หลังจากที่นั่งคิด นอนคิดเรื่องของยัยตากลมเพื่อนรัก “แล้วตกลงว่าฉันชอบเธอหรือเปล่าเนี่ยตากลม...” Create Date : 01 กันยายน 2551 Last Update : 1 กันยายน 2551 0:45:03 น. 0 comments Counter : 292 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก