... ในบรรดาอาชีพมากมายที่เคยฝันไว้ในวัยเด็ก ขอสารภาพว่าการเป็น นักเขียน ไม่ได้อยู่ในลิสต์เวลาผมเขียนเรียงความส่งครู

สี่ห้าปีที่แล้วตอนเปิด Blog ครั้งแรก ผมยังไม่มีความคิดเกี่ยวกับการออกหนังสืออยู่ในหัวแม้แต่น้อย จนกระทั่งเพื่อนผู้อ่านแนะนำให้ลองส่งไปตามนิตยสารหรือรวมเล่มเป็นพ็อกเก็ตบุ้ค ยิ่งได้อีเมลล์ที่บอกความรู้สึกดีๆและการเปลี่ยนแปลงในชีวิตหลังได้อ่านบล็อกบางบล็อก ยิ่งทำให้ผมเกิดแรงผลักดัน ผสมกับ เป็นคนบ้ายุ

ผมเลยจัดการก๊อปปี้บทความในบล็อกร่อนไปเสนอผลงานตามนิตยสารหนัง , หนังสือพิมพ์ และก็ รวมบทความเก่าๆออกมาเป็นเล่ม ส่งนำเสนอตามสนพ. จากวันเป็นเดือนผ่านไป มี หนังสือพิมพ์หนึ่งฉบับ ตอบปฎิเสธกลับมา อีกหนึ่งนิตยสารบอก จะส่งเรื่องต่อให้กองบก. แต่แล้วสุดท้าย ล้วนกลายเป็น ความเงียบกริบ

จากวันนั้น ผมกลับมาซุกความผิดหวังในบล็อก เขียนไปเรื่อยๆ อีกหลายเดือน โดยเลิกคิดจะมาอยู่บนหน้ากระดาษ แต่จู่ๆก็ได้โอกาสจากเพื่อนผู้อ่านอีกหนึ่งท่านที่ทำสนพ.ชวนให้ลองส่งบทความไปให้พิจารณา ผมจึงลองหยิบบทความที่เคยส่งไปมารีไรท์จับประเด็นใหม่

และ ตอนนั้น ก็เห็นอีกมุมที่ทำให้รู้สึกดีในความผิดหวังในอดีต นั่นคือ หากงานที่เคยส่งไปได้รับการตอบกลับ ตัวเราคงไม่ได้มีโอกาสกลับมาปรับปรุงฝึกฝนวิทยายุทธให้พัฒนา อาจได้งานที่น่าผิดหวังไปอยู่บนหน้ากระดาษ

... จาก หนังสือเล่มแรก(ความรักความสัมพันธ์) มาสู่ เล่มสอง(การค้นหาคุณค่าและความสุขในตัวเอง) มาสู่ การเป็นคอลัมนิสต์ในนิตยสาร ต่อเนื่องมาเป็น เล่มสาม(กำลังใจและมุมมองดีๆในการใช้ชีวิต) และ ต่อมาจนถึง เล่มสี่



ต้องบอกตามตรงว่า ตัวเองยังรู้สึกห่างไกลกับคำว่า นักวิจารณ์ เวลามีคนเอ่ยถึงหรือถูกสัมภาษณ์จึงพยายามเลี่ยงใช้คำนี้ แต่หลังๆเห็นว่า จะเลี่ยงมากไปก็เกรงว่าจะเหมือนเล่นตัว ยิ่งคำว่า นักเขียน ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ถึงขั้นนั้น แต่ พอออกหนังสือมาเรื่อยๆแบบนี้ จะมาทำปฏิเสธไปก็ชวนให้หมั่นไส้เสียเปล่าๆ

หากจะให้นิยามกับตัวเอง ผมคิดว่า ผมเองน่าจะเป็น คนรักหนังที่มีความสุขกับการเขียนมากกว่า ซึ่ง การเขียน Blog มีข้อดีตรงที่ เราเขียนเมื่ออยากเขียนเท่านั้น และ คอลัมน์ที่ผมไปร่วมงานในนิตยสารที่ผ่านมาๆก็ล้วนแต่ใจดี ให้อิสระในการเลือกเขียนเรื่องอะไรก็ได้ ทำให้ผมไม่รู้สึกกดดัน

หนังสือทุกเล่มที่ออกมา หรือ Blog แต่ละ Blog ที่ออกไปจึงออกมาจากความสนุกสุขใจที่ได้ทำสิ่งที่อยากทำ

เพียงแต่ เป้าหมายของผมในการ ออกหนังสือ จะต่างจาก เขียน Blog อยู่เล็กน้อย เพราะ การออกหนังสือ เพื่อนผู้อ่านต้องเสียเงินซื้อ แต่ อ่าน Blog เข้ามาอ่านกันได้ฟรีๆ

ผมเองเป็นคนชอบอ่านก็พอจะเดาได้ว่า คนอ่านหนังสือย่อมไม่อยากเสียเงินไปแล้ว รู้สึกว่า "หนังสืออะไรหว่านี่ อ่านแล้วเสียดายตังค์ชะมัด" การเขียนหนังสือแต่ละเล่มนั้น ผมจึงลงหลักปักฐานจากมุมมองทางชีวิตและจิตวิทยา มากกว่า ภาพยนตร์

บางท่านจึงผิดหวัง เมื่ออ่านหนังสือแล้วพบว่า เนื้อหาในหนังสือแต่ละเล่มที่ออกมา ไม่เหมือนในบล็อกซักทีเดียว ไม่ใช่ การวิจารณ์หนัง เพื่อเป็นไกด์ในการไปหาซื้อหนังมาดู หากแต่ เป็น การใช้หนัง เพื่อนำไปสู่การ ทำความรู้จักตัวเอง , เข้าใจคนรอบข้าง ,พัฒนาตัวเองให้มีความสุขมากยิ่งขึ้น

เวลาผมไปแอบดูตามร้านหนังสือ บางครั้งผมจึงต้องแอบหยิบหนังสือตัวเองออกจากหมวดหมู่บันเทิง เพราะ ผมมองหนังสือตัวเองว่าออกแนว ‘จิตวิทยา หรือ Self-development’ มากกว่าที่จะเป็นแนว ‘วิจารณ์หนัง’ จึงจะสังเกตได้ว่า นอกจากเล่มแรก เล่มหลังๆ หน้าปกของหนังสือจะเลี่ยงภาพประกอบจากในหนัง เกรงว่าคนอ่านจะเข้าใจผิด คิดว่าตัวเองไม่ใช่คอหนัง แล้วจะมองข้ามไป

... อีกกิจกรรมหนึ่งที่อยากเขียนถึง และเป็นสาเหตุของการเขียน blog ครั้งนี้ คือ การเปลี่ยนตัวเองจาก Blogger ที่หลบอยู่หลังจอ มาเป็น นักเขียน ที่ตัวหนังสือออกสู่สาธารณชน นั่นคือ การพบเพื่อนผู้อ่านเพื่อเซ็นหนังสือในงานหนังสือ

ครั้งแรกที่ไปเซ็นสารภาพว่า เป็นความเขินระดับสิบบวก เพราะปกตินอกจากงานประจำที่ต้องพบผู้คน ชีวิตส่วนตัวของผมค่อนข้างมุบมิบ ไม่ได้ต้องเป็นเป้าสนใจอะไรเท่าไหร่ และก็ไม่ใช่คนถนัดพูดคุยเก่ง แต่ จากการไปเซ็นลายเซ็นในงานหนังสือสี่ครั้งที่ผ่านมา รวมถึง ครั้งล่าสุด



ผมพบ ความสุขและตื้นตันใจ ในการออกจากหน้าจอ มาพบเพื่อนผู้อ่าน ซึ่งไม่ใช่ในแง่ของ การได้โชว์หุ่น หรือ โชว์หน้าตาอันเฉยชาดุร้าย แต่คือการได้พบว่า

เพื่อนผู้อ่านบางท่าน ติดตามกันมาตั้งแต่ ผมเขียน Blog ใหม่ๆ นั่นแปลว่าถึงจะไม่เคยคุยกัน แต่ เรารู้จักกันมาเกือบห้าปีแล้ว

เพื่อนผู้อ่านบางท่าน สั่งออเดอร์คุณแม่ให้มางานหนังสือ เพียงเพื่อมาซื้อหนังสือเล่มแรกในชีวิตของผมที่วางแผง

เพื่อนผู้อ่านบางท่าน อุดหนุนหนังสือตั้งแต่เล่มแรก และ ตามมาให้กำลังใจในทุกครั้งที่ผมมาอยู่ที่บูธ

เพื่อนผู้อ่านบางท่าน รู้จักบล็อกผมจาก คุณแม่ และ คุณแม่ชักชวนให้มาเจอกันที่บูธ แถมหนังสือเล่มที่แล้วก็ไปรอหนังสือมาส่งตั้งแต่วันแรกเกือบสองชั่วโมง

เพื่อนผู้อ่านบางท่าน อุตส่าห์ขนหนังสือเล่มเก่าๆที่ซื้อไปมาให้เซ็น ทั้งที่ปกติไปงานหนังสือ แค่หนังสือใหม่ก็แบกแทบจะไม่ไหวแล้ว การเอาหนังสือเก่าๆติดตัวมาย่อมเพิ่มภาระ

เพื่อนผู้อ่านบางท่านไม่ได้มา แต่ เพื่อนที่มาแทนยื่นโทรศัพท์ให้ผมได้พูดคุยกัน

เพื่อนผู้อ่านบางท่าน นอกจากจะต้องเสียค่าหนังสือ ยังมีของฝากติดไม้ติดมือมาเป็นกำลังใจอีกต่างหาก




ผมจึงขอเขียน blog นี้ เพื่อบอกความในใจว่า ดีใจและตื้นตันใจมากๆครับ สำหรับมิตรภาพและน้ำใจที่เพื่อนๆมีให้กันมา ทั้งที่ไปเจอกัน หรือ ที่แวะเวียนมาทักทายในบล็อกเป็นระยะๆ ทั้งหลายทั้งปวงนั้น ล้วนเป็นกำลังใจที่ยิ่งใหญ่สำหรับผู้เขียนเสมอ

ด้วยรักและดีใจที่ได้รู้จักกันครับ

“ผมอยู่ข้างหลังคุณ”
//aorta.bloggang.com
(i_behind_you@yahoo.com)

Create Date : 06 เมษายน 2552
Last Update : 16 เมษายน 2552 23:02:22 น.		51 comments
Counter : 1521 Pageviews.
Share Tweet