จอมจักรพรรดิ์ ฮั่นอู่ตี้ ภาค 1 - ตอนที่ 13

สารบัญ | ตอนที่แล้ว | ตอนถัดไป ตอนที่ 13 ปากหนอปาก ตีพิมพ์ครั้งแรก : ปรับปรุงแก้ไข : ทหารนำอาหารเข้ามาให้ไท่จื่อและพรรคพวกถึงในห้อง กัวเส่อเหรินเดินเข้าไปดูแล้วก็หยิบ มายื่นส่งให้ไท่จื่อ “จิ่วเกอ ทานข้าวก่อนเถอะ” ไท่จื่อรับมาแล้วพูดขึ้นว่า “อันที่จริง พวกเราก็ได้สาบานเป็นพี่น้องกันแล้ว หากนับตามลำดับแล้ว สมควรให้พี่ใหญ่ทานก่อน” พร้อมกับยื่นส่งไปให้จางทัง “ขอบใจ แต่ข้าทานอะไรไม่ลง จิ่วเกอท่านทานก่อนเถอะ” จางทังบอกกับไท่จื่อ “ข้าก็ทานไม่ลง หลายวันมานี้ข้าได้แต่คิดถึงคนคนหนึ่ง” ไท่จื่อเอ่ย “คิดถึงคนรึ จิ่วเกอ ท่านคงไม่ได้คิดถึงเนี่ยนหนูเจียวหรอกนะ” กัวเส่อเหรินหยอก ไท่จื่อปฏิเสธ “ไม่ใช่นางหรอก คนที่ข้าคิดถึงก็คือ หมอดูเทวดา คนที่บอกกับข้าว่า ภายในสามวัน ข้าจะมีเคราะห์ถึงขั้นต้องติดคุกติดตะราง ในที่สุดคำพูดของเค้าก็เป็นความจริง” “คนที่ท่านพูดถึงก็คือ ตงฟางซั่ว” หลี่หลิงพูดแทรกขึ้น “เค้าทำนายไว้ว่าอย่างนั้นจริงเหรอ เชอะ หมอดูเทวดงเทวดาที่ไหนกัน ข้าว่าเป็นพวกปาก ไม่เป็นมงคล(一乌鸦嘴)ซะมากกว่า” กัวเส่อเหรินเอ่ย ไท่จื่อชี้แจง “ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดหรอก ก่อนที่จะเกิดเรื่องนี้ขึ้น ข้าได้ไปพบกับเค้า เค้าทำนายว่าข้าจะเกิดเรื่องขึ้น ข้ายังได้ท้าพนันกับเค้าไว้เลย เป็นเพราะข้าเองที่ไม่เชื่อเค้า หากข้าเชื่อคำพูดของเค้าสักนิดแล้วล่ะก็ ก็คงจะไม่มีสภาพเช่นตอนนี้” ＊＊＊＊＊ เนี่ยนหนูเจียวรู้สึกร้อนใจที่ไท่จื่อไม่ได้ไปพบนางตามที่นัดหมายไว้ จึงได้แต่งตัวปลอมเป็น ชายเดินทางไปหาตงฟางซั่ว เมื่อไปถึงก็ได้เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านซินแส วันนี้ท่านทำนายครบสามคำทำนายแล้วหรือยัง” ตงฟางซั่ว : “ยังขาดอีกหนึ่ง” เนี่ยนหนูเจียว : “ถ้าอย่างนั้น ท่านช่วยทำนายให้ข้าทีเถอะ” ตงฟางซั่วล้อเนี่ยนหนูเจียวเล่นๆว่า “ข้าเคยทำนายให้เจ้าไปแล้วไม่ใช่หรือ” เนี่ยนหนูเจียว ไม่คิดว่าตงฟางซั่วจะจำตนเองได้จึงได้ตอบกลับไปว่า “เอ่อ ข้ามาให้ท่านทำนายแทนคนอื่นน่ะ” ตงฟางซั่ว : “งั้นก็เหมือนเดิม(老规矩) เจ้าบอกอักษรมาล่ะกัน” เนี่ยนหนูเจียว : “太子(ไท่จื่อ - องค์รัชทายาท)” “太(ไท่ - ที่ยิ่งใหญ่)” ตงฟางซั่วเอ่ยพร้อมกับเขียนตัวอักษรลงไปในกระดาษไม้ จากนั้นก็เอ่ยถามเนี่ยนหนูเจียวว่า “เจ้าอยากจะถามเกี่ยวกับตัวบุคคล หรือว่าถามเรื่องราวล่ะ” เนี่ยนหนูเจียวตอบกลับไปว่า “ถามบุคคล” “ถามบุคคลรึ?” ตงฟางซั่วหยุดนิดนึงแล้วเอ่ยต่อว่า “หากมองดูจากตัวอักษร จะเห็นว่า ชีวิตของคนๆนี้มีค่าสูงมากจนเหลือคณานับ” “อย่างงั้นหรือท่าน” เนี่ยนหนูเจียวเอ่ยอย่างไม่ค่อยเชื่อ ตงฟางซั่วอธิบายต่อ “ตัวอักษร 太(ไท่) ตัวนี้ หากลบทิ้งไปหนึ่งจุดก็จะเปลี่ยนเป็นตัวอักษร 大(ต้า - ใหญ่) ถ้าหากเติมหนึ่งขีดที่ข้างบนก็จะเปลี่ยนเป็นตัวอักษร 天(เทียน - สวรรค์) เห็นได้ชัดว่า คนผู้นี้อยู่ไม่ห่างจาก 天 เท่าไร” เนี่ยนหนูเจียว : “ถ้าเป็นอย่างที่ท่านพูด คนๆนี้ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง และอยู่ที่ไหน” ตงฟางซั่ว : “คนผู้นี้น่าจะยังอยู่ที่นี่ เจ้ามองดูสิ ตัวอักษร 太(ไท่) หากเขียนอย่างรีบๆ จะคล้ายกับ 土(ถู่ - พื้นดิน) คนเราเมื่อรู้สึกชอบหรือเกิดความผูกพันกับสถานที่ใดซะแล้ว ก็คงทำใจลำบากหากจะต้องจากไป” เนี่ยนหนูเจียว : “ถ้าหากคนๆนี้ยังอยู่ที่นี่ ทำไมข้าถึงไม่ได้ข่าวคราวของเค้าเลยล่ะ” ตงฟางซั่ว : “สถานการณ์ของคนๆนี้ไม่ค่อยสู้ดีนัก” เนี่ยนหนูเจียว : “ไม่ดีรึ?” ตงฟางซั่ว : “ไม่สู้ดีเอาเสียเลยล่ะ เจ้าดูสิ ภูมิหลังของเค้าถึงแม้ว่าจะยิ่งใหญ่ แต่ถ้าหาก เติมจุดเข้าไปอีก เค้าก็จะไม่ยิ่งใหญ่เสียแล้ว และถ้าหากว่าจุดนี้ยาวขึ้นอีกล่ะก็ จะเปลี่ยนเป็น ตัวอักษร 木(มู่ - ไม้) หากอยู่ภายใต้ 木 สามตัว(森) ดูเหมือนว่า เค้าจะมีเคราะห์ถึงขั้น ต้องติดคุก” เนี่ยนหนูเจียว : “เป็นไปไม่ได้ คนๆนี้เป็นคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุด(至高无上)แล้ว ในเมืองเยี่ยนชื่อ คงไม่มีใครกล้าพอที่จะไปจับตัวเค้าไว้หรอก” ตงฟางซั่ว : “ข้าก็ยังคงเหมือนเดิม หากว่าคำทำนายนี้ไม่ถูก ข้าก็จะไม่รับเงิน” เนี่ยนหนูเจียว : “ยังไงคำทำนายของท่านก็ไม่ถูกหรอก ท่านซินแส ท่านอาจจะต้องสิ้นชื่อ ในครั้งนี้เสียแล้วกระมัง” พูดจบเนี่ยนหนูเจียวก็หันหลังกลับเตรียมจะเดินจากไป แต่ตงฟางซั่วเอ่ยขึ้นว่า “ช้าก่อนเม่นาง สำหรับค่าทำนายนี้ เจ้าคงจะต้องนำมาให้แก่ข้าในไม่ช้า” คำพูดประโยคนี้ทำให้เนี่ยนหนูเจียวถึงกับชะงัก รีบหันหน้ากลับไปถามทันทีว่า “เค้าถูกขังอยู่ที่ใด” “นี่ถือเป็นอีกหนึ่งคำทำนาย” ตงฟางซั่วเอ่ยพร้อมกับเก็บข้าวของเตรียมปิดร้าน “งั้นท่านช่วยทำนายให้ข้าที” เนี่ยนหนูเจียวเอ่ยขอร้อง “ต้องขอโทษด้วยแม่นาง วันนี้ ข้าทำนายครบสามแล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่เถอะ” ได้ยินตงฟางซั่วพูดเช่นนี้ เนี่ยนหนูเจียวได้แต่อึ้งไม่รู้จะทำประการใดดี ＊＊＊＊＊ เจ้าเมืองเยี่ยนชื่อได้รับสานส์จากอ๋องเหลียงหวังฉบับหนึ่ง โดยบุรุษลึกลับเป็นคนนำมาให้ บนข้อความในสานส์นั้นได้เขียนไว้ว่า “唯恐不乱(เหวยข่งปู๋ล่วน - ด้วยเกรงว่าพรรคพวกของไท่จื่อจะก่อเหตุก่อกวนขึ้น)” “อ๋องเหลียงหวัง ตอนนี้อยู่ที่ไหน” หลิวซิ่นเอ่ยถามบุรุษลึกลับ “กำลังอยู่ระหว่างทางมายังเมืองเยี่ยนชื่อ” บุรุษลึกลับตอบ หลิวอี้พูดถึงไท่จื่อขึ้นมาว่า “คนของเค้าก็ถูกข้าจับตัวไว้ได้หมดแล้ว เค้าจะก่อกวนได้อย่างไร” “ในเมื่อจับตัวมาได้ แล้วจะปล่อยตัวไปไม่ได้อย่างงั้นหรือ” บุรุษลึกลับบอกเป็นนัย หลิวซิ่นและหลิวอี้ได้ยินดังนั้นต่างเอ่ยขึ้นพร้อมกันว่า “อี้ว์ฉินกู้จ้ง(欲擒故纵 - ปล่อยเหยื่อให้ตายใจก่อนแล้วค่อยจัดการทีหลัง)” [欲擒故纵(อี้ว์ฉินกู้จ้ง) หนึ่งในสามสิบหกกลยุทธ์พิชิตข้าศึก] ＊＊＊＊＊ “ข้าขอถามพวกเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ใครที่เป็นคนลงมือทำร้ายจางเชียน” หลิวอี้เอ่ยถามขึ้น “ข้าเอง” ไท่จื่อร้องบอก ก้วนฟูเอ่ยแทรกเข้ามา “เจ้าก็ฟังชัดเจนแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเป็นข้า ข้าเป็นคนทำ ” หลิวอี้เอ่ยกับทหารที่มาด้วย “ไอ้บ้านี่ท่าทางจะเมา จงจับตัวมันออกไปข้างนอก” ทหารสองนายรับคำสั่ง เดินเข้าไปช่วยกันจับตัวก้วนฟูที่ร้องโวยวายขัดขืนไม่ยอมให้จับ แต่ในที่สุดก็ถูกจับลากตัวออกไปจากห้อง เมื่อก้วนฟูออกไปแล้ว หลิวอี้ก็หัวเราะเอ่ยถามต่อว่า “แล้วคนอื่นๆล่ะ” ไท่จื่อรีบบอก “พวกเค้าไม่รู้เรื่องราวอะไรด้วย” “งั้นก็ดี ใครเป็นคนทำก็ควรที่จะเป็นคนรับผิด อันที่จริงคดีนี้พวกเค้าก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไร ด้วยเลย ท่านเจ้าเมืองก็มีคำสั่งให้ปล่อยตัวไปแล้ว” หลิวอี้เอ่ยขึ้น จากนั้นก็สั่งให้ทหารนำตัว คนอื่นๆออกไป แต่ทั้งสามขัดขืน จางทังถูกทหารนายหนึ่งดึงตัวออกไปข้างนอก ส่วนกัวเส่อเหรินหันไปกัดมือทหารที่เข้ามาจับตนเอง จากนั้นก็วิ่งไปคุกเข่ากอดเอวไท่จื่อ พร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “ถึงตายข้าก็จะไม่ไปไหน ข้าพร้อมจะตายด้วยกันกับท่าน” หลิวอี้เห็นดังนั้นจึงเอ่ยขึ้น “ข้ารึ อุตส่าห์ไว้ชีวิตเจ้า ดีกว่าที่จะต้องมาตายอย่างทรมาน เจ้าอย่ามาเสียใจในภายหลังล่ะ” กัวเส่อเหรินเอ่ย “เสียใจเหรอ ถ้าเสียใจข้าก็ไม่ใช่ลูกผู้ชาย” หลี่หลิงที่ถูกทหารคุมตัวอยู่ก็ร้องเรียก “จิ่วเกอ ข้าก็จะไม่ไปไหนเหมือนกัน” พร้อมกับสะบัด ตัวหลุดพ้นจากการคุมตัววิ่งเข้าไปหาไท่จื่อ แต่ไท่จื่อพูดกับหลี่หลิงว่า “หลี่หลิง เจ้าจงฟังคำ ของข้า เค้าปล่อยตัวเจ้า เจ้าก็ต้องไป” หลี่หลิงปฏิเสธ “ไม่ ถ้าจะตายข้าก็จะขอตายพร้อมกันกับท่าน” ไท่จื่อขึ้นเสียง “ข้าสั่งให้เจ้าไป” จากนั้นเอ่ยต่อ “เจ้าช่วยข้านำเงินค่าคำทำนายไปส่งให้กับ ตงฟางซั่ว แล้วบอกเค้าด้วยว่า คำทำนายของเค้าถูกต้อง” ทันทีที่ไท่จื่อพูดจบ ทหารก็คุมตัวนำหลี่หลิงออกไปจากห้อง ท่ามกลางเสียงหัวเราะของหลิวอี้ ไท่จื่อหันไปพยุงกัวเส่อเหรินให้ลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ออกอาการปวดต้นคอเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว “ไอ้หย่า สองวันมานี้มันช่างอึดอัดหายใจไม่ค่อยสะดวกเอาเสียเลย แต่ว่าตอนนี้ก็มีที่ว่าง เหลือเฟือแล้ว อยากจะนอนตรงไหนก็นอนได้แล้ว” หลิวอี้เห็นท่าทางที่ไท่จื่อแสดงออกมาแล้วก็เกิดอาการหมั่นไส้จึงเอ่ยขึ้นว่า “อย่างงั้นเหรอ ถ้างั้นมาเปลี่ยนที่สักหน่อยจะเป็นไรไป เจ้าอยากจะยืดเส้นยืดสายหรือนอน พลิกไปพลิกมากี่ตลบก็ได้ตามสบายเลย” ＊＊＊＊＊ ไท่จื่อกับกัวเส่อเหรินถูกนำตัวมาคุมขังไว้ในห้องที่เต็มไปด้วยน้ำ และอยู่ต่ำลงไปจากพื้นดิน ทั้งสองต้องยืนแช่อยู่ในน้ำที่ทั้งเหม็นทั้งสกปรก กัวเส่อเหรินรู้สึกทนไม่ไหวเงยหน้าขึ้นร้อง ตะโกนโหวกเหวก “มีใครอยู่บ้าง ข้าพูดกับพวกเจ้าอยู่นะ ได้ยินหรือเปล่า ทำไมน้ำมันถึง ได้ทั้งเหม็นทั้งดำอย่างนี้ล่ะ” ไท่จื่อต้องการแสดงให้หลิวอี้ที่กำลังมองอยู่จากด้านบนเห็นว่า ตนเองก็ไม่ได้เดือดร้อนหรือ ทุกข์ทรมานอะไรที่ต้องถูกนำตัวมาขังไว้ที่นี่ จึงปรามกัวเส่อเหรินเอ่ยขึ้นดังๆว่า “เจ้าจะร้องตะโกนโวยวายหาอะไร ดีซะอีก จะได้อาบน้ำเสียที” พูดจบก็วักน้ำมาสาดใส่ตนเอง กัวเส่อเหรินรีบห้าม “ไม่ได้นะ จิ่วเกอ น้ำในนี้มันเย็นมาก อาจทำให้ท่านไม่สบายได้” ไท่จื่อบอกกัวเส่อเหริน “รีบอาบน้ำเร็ว” พร้อมกับวักน้ำสาดใส่กัวเส่อเหริน แล้วก็เอ่ยขึ้น “ในเมื่อเค้าคิดจะทรมานพวกเรา ข้าก็จะกวนประสาทคืนให้เป็นบ้าไปเลย” จากนั้นก็ตะโกนออกมาดังๆให้หลิวอี้ได้ยินว่า “สบายเหลือเกิน ช่างสบายอะไรอย่างนี้” กัวเส่อเหรินเห็นดังนั้นจึงร่วมด้วยช่วยตะโกนออกไปว่า “สบายเหลือเกิน” หลิวอี้ที่มองดูอยู่จากทางด้านบนได้ยินเข้าก็ยิ้ม หันไปสั่งทหารให้เทน้ำใส่ลงไปอีก ทั้งสองตกใจที่เห็นมีน้ำไหลลงมา กัวเส่อเหรินจึงตะโกนขึ้น “เฮ้ย ไม่ต้องเทน้ำลงมาแล้ว ในนี้น้ำก็เยอะอยู่แล้ว พอได้แล้ว ยังจะเทน้ำลงมาอีก จะจมน้ำตายอยู่แล้ว” หลิวอี้เอ่ยถามไท่จื่อจากทางด้านบนว่า “จิ่วเกอ ตอนนี้เจ้าจะยอมรับได้หรือยังว่าเจ้าคือไท่จื่อ” ไท่จื่อสบถ แล้วเงยหน้าขึ้นตอบกลับไปว่า “ปู่ของเจ้าบอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ” หลิวอี้เอ่ยขึ้น “พูดได้ดี งั้นเจ้าก็อาบน้ำอุ่นๆหอมๆ(香汤沐浴)ของเจ้าต่อไปละกัน” พูดจบก็หันไปสั่งทหารให้เติมน้ำลงไปอีก “หลิวอี้ เจ้าคนเลว เจ้าไม่ตายดีแน่ เจ้าคนชั่ว” กัวเส่อเหรินตะโกนด่าหลิวอี้เสร็จก็หันไป บอกกับไท่จื่อ “จิ่วเกอ พวกเราคงต้องพูดความจริงแล้วล่ะ ไม่งั้นจะยิ่งโดนทรมานหนักกว่านี้” ไท่จื่อเอ่ย “ถ้าเจ้ากลัวเจ้าก็ออกไปคนเดียว ข้าไม่ได้ร้องขอให้เจ้าอยู่เป็นเพื่อนข้าสักหน่อย” “ใครบอกว่าข้ากลัว ตอนข้าเล็กๆข้าก็เคยเรียนดำน้ำมา ถ้าไม่เชื่อ ข้าจะแสดงให้ท่านดู” พูดจบกัวเส่อเหรินก็ดำลงไปในน้ำ ไท่จื่อเห็นกัวเส่อเหรินดำลงไปนานก็ตกใจ ร้องเรียก สักพักกัวเส่อเหรินก็โผล่หน้าขึ้นมา บอกไท่จื่อว่าตนเองไม่เป็นไร แล้วทั้งสองก็หัวเราะ ＊＊＊＊＊ ขบวนรถม้าของอ๋องเหลียงหวังกำลังรีบเร่งเดินทางมาที่เมืองเยี่ยนชื่อ ＊＊＊＊＊ เช้าวันใหม่ที่หน้าร้านของตงฟางซั่ว เนี่ยนหนูเจียวกับหลี่หลิงกำลังรอคอยการมาของ ตงฟางซั่ว เมื่อเห็นตงฟางซั่วเดินมาถึง เนี่ยนหนูเจียวรีบเอ่ยขึ้นทันทีว่า “ท่านซินแส ข้ามารอท่านตั้งนานแล้ว สำหรับคำทำนายแรกนี้ทำนายให้ข้านะ” หลี่หลิงหันไปบอกเนี่ยนหนูเจียว “ทำอย่างนี้ได้อย่างไร ข้ามาก่อนเจ้านะ ก็ต้องทำนายให้ข้าก่อนสิ” “แต่ข้านัดไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ” เนี่ยนหนูเจียวอ้าง หลี่หลิงจึงบอกกลับไปบ้างว่า “แต่ข้านัดไว้เมื่อสามวันก่อนนะ” แล้วก็หันไปบอกตงฟางซั่ว “จิ่วเกอของข้า สั่งให้ข้านำเงินสำหรับค่าทำนายมาให้ท่าน” พร้อมกับยื่นเงินส่งให้ตงฟางซั่ว เนี่ยนหนูเจียวรีบเอ่ยกับหลี่หลิง “นี่ พ่อหนุ่ม เจ้าทำอย่างนี้ไม่ได้นะ” “ไม่รู้ล่ะ ยังไงคำทำนายแรกต้องเป็นของข้า” หลี่หลิงไม่สน ตงฟางซั่วรีบห้าม “เอาล่ะ เอาล่ะ เจ้าทั้งสองคน ไม่ต้องทะเลาะกัน ยังไงเจ้าทั้งสองคน ก็มาให้ข้าทำนายในเรื่องเดียวกัน” ทั้งสองหันไปมองหน้ากันแล้วเอ่ยออกมาพร้อมกันว่า “ทำนายในเรื่องเดียวกันรึ?” ตงฟางซั่วเอ่ยกับหลี่หลิง “คุณชายท่านนี้ เพื่อนของเจ้าไม่สามารถมาหาข้าได้ด้วยตนเอง แสดงว่าคำทำนายของข้าถูกต้องแล้วล่ะสิ” หลี่หลิงบอก “ยิ่งกว่าถูกต้องซะอีกท่านซินแส เป็นดังที่ท่านทำนายไว้จริงๆ ยังไม่ทันจะเข้า เช้าของวันที่สามเลย ก็มีเคราะห์ถูกจับคุมขังเสียแล้ว” “ใช่ถูกคุมขังไว้ที่จวนของเจ้าเมืองเยี่ยนชื่อหรือเปล่า” ตงฟางซั่วถาม “ใช่ ถูกขังอยู่ในห้องว่างๆ แม้แต่เตียงนอนก็ยังไม่มีเลย” หลี่หลิงตอบ ตงฟางซั่วได้ยินดังนั้นก็หันไปทางเนี่ยนหนูเจียว “แม่นาง เจ้าได้ยินแล้วใช่ไหม” เนี่ยนหนูเจียวเอ่ยถาม“ท่านทราบได้อย่างไรว่า คนที่พ่อหนุ่มคนนี้พูดมา จะเป็นคนคนเดียวกัน กับคนที่ข้าจะให้ท่านทำนาย” ตงฟางซั่วเอื้อมมือไปหยิบกระดาษไม้ที่มีตัวอักษรเขียนไว้ว่า 太(ไท่) เมื่อครั้งที่ทำนายให้กับ เนี่ยนหนูเจียวออกมาคลี่ให้ดู พร้อมกับเอ่ยถาม “ตัวอักษร 太(ไท่) นี้เป็นตัวอักษรที่แม่นางมาให้ข้าทำนายเมื่อวานนี้หรือไม่” “ใช่” เนี่ยนหนูเจียวตอบรับ ตงฟางซั่วชี้ไปที่ตัวอักษรแล้วหันไปถามหลี่หลิง “น้องชาย คนที่เจ้าพูดถึงนั้น ใช่เค้าหรือเปล่า” “ใช่ เป็นเค้า” หลี่หลิงตอบ ตงฟางซั่วเอ่ยกับเนี่ยนหนูเจียวว่า “แม่นาง ข้าทำนายให้เจ้าแล้วนะ” เนี่ยนหนูเจียวได้แต่อึ้งไม่รู้จะทำอย่างไร จึงยื่นเงินส่งให้ตงฟางซั่ว แล้วก็หันหลังกลับเดินจากไป หลี่หลิงเอ่ย “แล้วคำทำนายของข้าล่ะ ข้าอยากทราบว่าเมื่อไรเค้าถึงจะพ้นจากเคราะห์นี้” “จงลืมตัวอักษรนี่ซะเถอะ ทางที่ดีไม่ควรจะเอ่ยถึงมันอีก” ตงฟางซั่วแนะนำ “แต่ว่า หากไม่เอ่ยถึงตัวอักษรนี้ เจ้าเมืองเยี่ยนชื่อก็คงไม่ปล่อยคนแน่ๆ ดีไม่ดียังจะเอาชีวิตเค้า อีกด้วย” หลี่หลิงบอก “แต่ถ้าหากเจ้าเอ่ยถึงมันอีก ก็เท่ากับจะต้องสูญเสียมันไป ข้าเกรงว่าจิ่วเกอของเจ้า 生不如死(เซิงปู้หรูสื่อ - อยู่ไปก็ช้ำใจ ขอตายเสียยังดีกว่า) นะสิ” “ท่านว่าไงนะ 生不如死(เซิงปู้หรูสื่อ)งั้นรึ” หลี่หลิงเอ่ยขึ้นอย่างงงงง

Create Date : 15 มีนาคม 2549		5 comments
Last Update : 12 มกราคม 2550 10:53:58 น.
Counter : 1407 Pageviews.
Share Tweet