ก่วนเถากงจู่กำลังนั่งถอดเครื่องประดับอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เฉินอาเจียวเห็นว่าแม่ของตนเองกลับมาแล้วจึงเดินเข้าไปทัก

“ท่านแม่ ท่านกลับมาแล้วเหรอ”

“รีบมาช่วยแม่หน่อยเร็ว แม่เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว”

เฉินอาเจียวก้มลงไปดูที่ใบหน้าแม่ของตนเองแล้วกล่าว “ท่านแม่ เล่นทาแป้งซะหนาเตอะเชียว”

“ก็แม่ออกไปพบคนมานี่นา”

“จริงสิท่านแม่ ท่านได้เข้าเฝ้าหวงตี้แล้วหรือยัง”

“เข้าเฝ้าไม่ได้ แม้แต่หวงโห้วเองก็ยังถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าเฝ้า(闭门羹)เลย”

“แล้ว...แล้วเรื่องของไท่จื่อล่ะ ท่านแม่ได้บอกกับหวงตี้หรือเปล่า”

“ได้บอกซะที่ไหนกันล่ะ หวงตี้ทรงบรรทมหลับอยู่”

“ทรงบรรทมหลับอยู่ ท่านแม่ก็ส่งเสียงปลุกสิ ฮึ ข้าคิดเอาไว้แล้วเชียว ว่าเรื่องใหญ่ขนาดนี้ไหว้วานท่านแม่ให้ไปจัดการ ต้องไม่ได้เรื่อง(白托)แน่ๆ” เฉินอาเจียวรู้สึกหงุดหงิดขึ้นทันที

“ลูกเจียว เจ้าไม่ต้องกังวลใจไปหรอกนะ ไท่จื่อก็เหมือนเด็กเล็กๆที่ชอบเล่นซุกซน แค่หนีออกไปเที่ยวเล่นไม่กี่วันเอง คงไม่เป็นอะไรหรอกน่า อีกอย่างคนติดตามที่อยู่ข้างกายของไท่จื่อก็มีตั้งหลายคน อ๋องเหลียงก็ทรงอยู่ด้วย คงยากที่จะไปเกาะแกะข้องแวะกับสาวอื่นได้หรอกน่า เจ้าสบายใจเถอะ”

เฉินอาเจียวยิ่งหงุดหงิด “ท่านแม่อ่ะ ไม่ใช่เรื่องนี้สักหน่อย ท่านไม่รู้จริงๆหรือว่า ที่นายพลหลีก่านต้องถูกจับขังคุกมาจนทุกวันนี้ก็เป็นเพราะปล่อยให้พวกเค้าหนีออกจากวังไปเที่ยวกันน่ะ”

“เอ๊ะ แต่ว่าแม่ก็ถามไท่โห้วแล้วนะ ทรงบอกว่านายพลหลีก่านทำผิดในเรื่องอื่นต่างหาก ไม่เกี่ยวกับไท่จื่อเลยด้วยซ้ำ”

“ท่านแม่ก็ ไม่รู้ไปหลงเชื่อคำพูดของท่านยายได้อย่างไรกัน ลูกชักไม่แน่ใจแล้วสิว่า เป็นเพราะท่านยายฉลาดหรือว่าเป็นเพราะท่านแม่ซื่อบื้อกันแน่”

ก่วนเถากงจู่เหนื่อยใจกับความเอาแต่ใจของลูกสาว “เจ้าลูกคนนี้นี่ ดูพูดเข้า เจ้าพูดจาอย่างนี้ได้ยังไงกัน แม่กับท่านยายเป็นผู้ใหญ่(长辈)กว่าเจ้านะ”

“ผู้ใหญ่นะเหรอ ที่ทำให้เรื่องของข้าเสียก็เพราะผู้ใหญ่อย่างพวกท่านนี่แหละ ฮึ” พูดจบเฉินอาเจียวก็ลุกเดินหนี

ก่วนเถากงจู่เข้าไปรั้งตัวเฉินอาเจียว “ลูกเจียว แล้วลูกจะออกไปไหนอีกล่ะนั่น ใกล้จะมืดค่ำแล้วนะลูก”

“แม่ไม่ต้องมายุ่งเลย” พูดเสร็จก็เดินตัวปลิวออกไป

ไท่จื่อถูกชิวฉานไล่ตะเพิดออกมาจากห้อง เดินบ่นลงบันไดมาอย่างหัวเสียว่า “ไม่ช้าก็เร็ว เจ้ากับข้าจะต้องได้แต่งงานกัน ฮึ”

“จิ่วเกอ ดูรุกรี้รุกรนขนาดนี้จะแต่งงานกับใครเหรอ” ก้วนฟูที่ยืนดักรออยู่ด้านล่างเอ่ยถามจนไท่จื่อรู้สึกหงุดหงิด

แถมยังมีหลี่หลิงเข้ามาพูดเร่งเข้าให้อีก “จิ่วเกอ รีบกลับกันเถอะ อ๋องเหลียงคอยท่านตั้งนานแล้วล่ะ”

ไท่จื่อซึ่งกำลังอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีและหงุดหงิดจึงเอ่ยออกไปอย่างพาลๆว่า “ใครให้เค้ารอ ใครเชิญเค้าให้รอ เค้าอยากรอก็ปล่อยให้รอไปสิ” พูดเสร็จก็ทำท่าจะเดินหนีไป

ก้วนฟูรีบเอ่ยถาม “นี่ก็ดึกมากแล้ว ที่พักท่านก็ไม่กลับ ท่านยังจะไปที่ไหนอีก”

“ข้าจะไปหาตงฟางซั่ว”

หลี่หลิงพูดขัดขึ้น “ไม่ได้นะ จิ่วเกอ พี่สามบอกข้าหมดแล้วล่ะว่า พวกท่านนัดกันพรุ่งนี้นี่”

“แต่ข้ารอไม่ไหวแล้ว” พูดเสร็จก็เดินหนีไปทันที

“เห็นทีข้าคงจะต้องกลับแล้ว” เนี่ยนหนูเจียวเอ่ยบอกตงฟางซั่ว

“นำยานี่ติดตัวไปด้วยสิ” ตงฟางซั่วเอ่ยพร้อมกับยื่นยาให้

“แต่ข้าไม่ได้พกเงินติดตัวมา”

“ค่อยให้ข้าคราวหน้าก็ได้”

“ทำไมคำพูดของท่าน ถึงได้ดูเป็นการเป็นงาน(公事公办)เสมอนะ ท่านคิดว่าที่ท่านทำทีว่าเป็นคนเห็นแก่ผลประโยชน์(唯利是图的面孔) คนอื่นจะดูท่านไม่ออกหรืออย่างไร”

“เสื้อผ้าของข้าก็ขาดๆวิ่นๆ มีตรงไหนให้ดูออกอย่างงั้นเหรอ”

“ท่านอย่าพูดแบบนี้กับข้าได้หรือไม่”

“งั้นจะให้ข้าพูดกับเจ้ายังไงล่ะ”

“ท่านก็รู้อยู่แล้ว”

“นี่แม่นาง เจ้าดูจะมีอารมณ์จนเกินไปแล้ว”

“ข้าเกลียดชังท่าน เพราะว่าท่านเย็นชา(激动)เกินไป ไม่ว่าเรื่องอะไรท่านล้วนมองด้วยหางตา เก็บซ่อนไว้ในใจ ทำท่าไม่สนใจใยดีต่อโลก(与世无争) แต่ความจริงแล้วในใจก็เต็มไปด้วยความปรารถนาในอำนาจ ท่านก็เหมือนกับเจียงจื่อหยา ที่รอคอยให้โจวเหวินหวังมาหา แล้วเชิญออกจากภูเขา”

“แม่นาง เจ้ายกย่องข้าเกินไปแล้ว แต่ข้ารู้สึกดีใจจนเนื้อเต้นที่ได้รับเกียรติเช่นนี้(受宠若惊)”

“แค่เผชิญหน้ากับความจริงที่อยู่ในใจ ท่านจะเปิดเผยความจริงในใจออกมาสักครั้งไม่ได้หรืออย่างไร แค่ครั้งเดียวเท่านั้น” เนี่ยนหนูเจียวอ้อนวอนเพราะอยากรู้ว่าตงฟางซั่วคิดอย่างไรกับนาง

ตงฟางซั่วรู้ทันจึงพูดเฉไฉไปทางอื่นว่า “ต้องขอโทษด้วย ข้าทำนายเป็นอย่างเดียว อย่างอื่นข้าทำไม่เป็น”

“งั้นท่านก็ทำนายอีกสักครั้งสิ”

“วันนี้ข้าทำนายครบสามครั้งแล้ว ยังไงก็ไม่ทำนายอีกแล้ว”

ทันใดนั้นก็มีเสียงไก่ขันดังแว่วมา เนี่ยนหนูเจียวจึงเอ่ยอย่างผู้มีชัยว่า “นั่นเสียงไก่ขัน แสดงว่าขึ้นวันใหม่แล้วนะ”

ตงฟางซั่วยอมจำนน “ก็ได้ ข้าทำนายให้ก็ได้ ว่าแต่จะทำนายให้ตัวเจ้าเองใช่หรือไม่”

“ทำนายให้ท่าน”

“ทำนายให้ข้าเหรอ แต่หมอรักษาตนเองไม่ได้นะ”

“ท่านก็พยายามดูสักครั้งสิ ถือว่าข้าขอร้องท่าน”

ก้วนฟูกับหลี่หลิงเดินตามไท่จื่อไม่ทันจนต้องตะโกนบอก “จิ่วเกอ รอด้วยสิ”

“จิ่วเกอ เมื่อกี้นี้ท่านไปหาเนี่ยนหนูเจียวใช่หรือเปล่า ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เลวนะ ทั้งสวย แถมยังเป็นลูกสาวของนายพลอีกด้วย” ก้วนฟูเอ่ยขึ้น

“นางไม่อยู่” ไท่จื่อหันไปบอกอย่างอารมณ์ไม่ค่อยดี

หลี่หลิงเอ่ยถาม “แล้วผู้หญิงที่ชื่อชิวฉาน ท่านได้พบกับนางหรือเปล่า”

ไท่จื่อหยุดเดินหันมาบอก “นางช่างแก่นแก้วกระโดกกระเดก(野丫头) ดูหยิ่งยโส(狂妄)เสียเหลือเกิน ข้าจะต้องปราบพยศนางให้ได้ พวกเจ้าคอยดูก็แล้วกัน”

หลี่หลิงรีบแก้ตัวให้ชิวฉาน “จิ่วเกอ แล้วท่านจะปราบนางยังไงล่ะ ท่านยังไม่คุ้นเคยและก็ไม่เข้าใจนางดีพอนะ จิ่วเกอ ท่านรู้หรือเปล่าว่า นางนะเป็นผู้หญิงที่ดี ท่านคิดดูสิ ในตอนนั้นนางยอมไปเฝ้าศพ(守灵)จางเชียนทั้งๆที่ตัวนางเองก็กลัว ที่นางยอมทำทุกอย่างก็เพื่อท่านนะจิ่วเกอ”

“เรื่องนี้ข้ารู้”

หลี่หลิงเอ่ยต่อ “จิ่วเกอ ท่านจะตอบแทนบุญคุณของนางด้วยความแค้น(恩将仇报)ไม่ได้นะ”

“เจ้าคิดว่า ข้าจะทำเหรอ ข้ามีเจตนาอย่างนั้นนะเหรอ ที่ข้าบอกว่าจะปราบพยศนาง ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดหรอก ข้าเพียงแต่จะให้แก้วแหวนเงินทองยศถาบรรดาศักดิ์(荣华富贵)แก่นางต่างหากล่ะ”

“จิ่วเกอ ผู้หญิงตัวคนเดียวจะเอาเงินเอาทองเอายศเอาตำแหน่งไปทำไมกัน ข้าว่าท่านจัดงานแต่งให้กับนาง หาบ้านดีๆสักหลังให้นางไว้ใช้ชีวิตจนแก่จนเฒ่าจะดีกว่าอีกนะ”

“ที่เจ้าคิดไว้นะ ข้าก็คิดเอาไว้อยู่ก่อนแล้วล่ะ”

“จริงหรือเปล่าจิ่วเกอ สมกับเป็นจิ่วเกอที่แสนดีของข้าจริงๆเลย” หลี่หลิงดีใจจนออกนอกหน้ากระโดดโลดเต้นไปมา จนไท่จื่อต้องเอ่ยถาม

“เจ้าดีใจอะไร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับตัวเจ้าด้วยเหรอ”

ได้ยินที่ไท่จื่อเอ่ยถามหลี่หลิงถึงกับเสียหลักล้มลงทันที “อ้าว ท่านไม่ได้ตกลงที่จะมอบนางให้แต่งกับข้าหรอกหรือ”

“เจ้านะหรือ” ไท่จื่อแปลกใจ

ก้วนฟูเข้าไปพยุงตัวหลี่หลิงแล้วพูดจาเหน็บแนม “อะไรกัน คนไม่เป็นโล้ไม่เป็นพายลอยไปลอยมาอย่างเจ้าเนี่ยนะ คิดมาร้องขออยากมีเมีย”

“จิ่วเกอ คนที่ท่านคิดเอาไว้ไม่ใช่ข้าใช่ไหมเนี่ย”

“นี่ นางมีอะไรดีเหรอ ทั้งซุกซนทั้งแข็งกระด้าง(又调皮又野)ไร้เหตุผลออกปานนั้น ตัดใจซะเถอะ เอาไว้กลับถึงฉางอันเมื่อไหร่ ข้าจะหาคนที่เพียบพร้อมทั้งความรู้มีเหตุมีผลให้กับเจ้าเอง รับรองว่าสวยกว่านางสิบเท่าเลยทีเดียว”

“จิ่วเกอ ถึงท่านจะหาคนที่สวยกว่านางยี่สิบเท่าข้าก็ไม่เอา ข้าต้องการแต่ชิวฉาน จะใครคนไหนข้าก็ไม่ต้องการทั้งนั้น จิ่วเกอท่านไม่รู้หรอกว่า พวกเราสองคนมีโชคชะตาวาสนาต่อกัน แค่พบกันครั้งแรกเราสองคนก็รู้สึกเหมือนกับรู้จักกันมานานแสนนาน ไม่สิ เป็นพรหมลิขิตที่กำหนดเอาไว้แล้วต่างหากถึงอยู่ไกลแค่ไหนก็ได้มาพบกัน จิ่วเกอ ข้าขอร้องท่านล่ะนะ ช่วยพวกเราให้สมปรารถนา(成全)ด้วยเถอะนะ”

ก้วนฟูพูดตัดบท “นี่จิ่วเกอยังมีเรื่องต้องทำอีกนะ ไปกันเถอะ” พูดจบก็ลากมือไท่จื่อออกเดินพร้อมบอกไท่จื่อว่าไม่ต้องไปสนใจคำพูดของหลี่หลิง

หลี่หลิงลงทุนคุกเข่าเอ่ยขอร้อง “จิ่วเกอ”

ไท่จื่อหันกลับไปมองแล้วเอ่ย “ไม่นะ..ไม่ เจ้าลุกขึ้นมาก่อน ถึงแม้ว่าข้าจะรับปากเจ้า แต่ปู่ของเจ้าหลีกว่าง ลุงของเจ้าหลีก่าน พวกเค้าก็ยังอยู่นี่น่า ยังไงเรื่องการแต่งงานก็ควรจะให้พวกเค้าเป็นผู้ตัดสินใจ”

“แต่ว่าจิ่วเกอ ท่านเป็นถึงไท่จื่อ วันข้างหน้าท่านก็จะได้เป็นหวงตี้ หากท่านรับปากแล้ว ยังไงซะพวกเค้าก็ไม่มีทางคัดค้านแน่นอน”

“จิ่วเกอของเจ้า เพิ่งฉุกคิดขึ้นมาได้ ว่าความฝันของเจ้าจะได้เป็นจริงแล้วล่ะ”

“ขอบคุณท่านมาก” หลี่หลิงกล่าวขอบคุณไท่จื่อด้วยความดีใจ

“ครั้งหน้าจะรับปากอะไร ไม่ต้องไวเหมือนตอนนี้ก็ได้นะ” ไท่จื่อเอ่ยแซว

“ก็แค่ครั้งนี้เท่านั้นแหละ ครั้งหน้าไม่มีอีกแล้วล่ะ”

ไท่จื่อออกเดินแล้วอมยิ้มไม่ให้หลี่หลิงเห็น ส่วนก้วนฟูก็เอ่ยกับหลี่หลิงว่า “คงถูกใจเจ้าละสิ” แล้วทั้งสองก็เดินตามไท่จื่อไป

“จื่อฟู ดึกป่านนี้แล้ว ใครมาส่งเสียงเคาะประตูเรียกเหรอ” ผิงหยางกงจู่พร้อมสามีเดินออกมาถามสาวรับใช้ที่ชื่อว่าเว่ยจื่อฟู

“ทูลองค์หญิง คุณหนูเฉินอาเจียวธิดาของก่วนเถากงจู่ มาขอเข้าเฝ้าองค์หญิง เพคะ”

“ทำไมนางมาเอาป่านนี้นะ” ผิงหยางกงจู่สงสัย

เฉาโซ่วสามีของผิงหยางกงจู่เอ่ย “ในวังเกิดเรื่องขึ้นหรือเปล่า”

ผิงหยางกงจู่ดุสามี “อย่าพูดเหลวไหล ไม่ใช่เรื่องของเจ้า เจ้ากลับเข้าไปนอนก่อนเถอะ”

“ก็ได้ งั้นข้าไปนอนก่อนนะ”

ผิงหยางกงจู่หันไปสั่งเว่ยจื่อฟู “เจ้าไปเชิญนางเข้ามาได้”

“เพคะ”

“ท่านพี่ ท่านพี่ ครั้งนี้มีแต่ท่านเท่านั้นที่จะช่วยน้องได้” เฉินอาเจียวเดินแทบจะวิ่งเข้ามาหาผิงหยางกงจู่

“เจ้านั่งลงก่อนสิ ใจเย็นๆ เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“ท่านพี่ ในใจของข้ารู้สึกกลัว กลัวมากเสียด้วย”

“เจ้าค่อยๆพูดนะ” หันไปบอกเว่ยจื่อฟู “เจ้ารีบไปปิดประตู และไม่ต้องให้ใครมาคอยรับใช้เราอีกแล้ว”

“เพคะ” เว่ยจื่อฟูรับคำเสร็จก็เดินออกไปจากห้องแล้วปิดประตู