Titile: ~~Good Morning Sweet~~ Part 8
Author: Angel Midori
Genre: Romantic Comedy
Rating: PG-13
Pairing: YooSu
Note : แน่นอนค่ะ ว่านี่เป็น TVXQ Fiction และแน่นอนค่ะว่ามันเป็นแนว Yaio เผื่อใครเผลอกดมาเจอได้ ตั้งรับทันค่ะ

******************

เนื่องจากปูที่คุณทั่นรองปาร์คท่านเหมามาให้ผม มันเยอะซะจนคุณแม่ทำอาหารคนเดียวไม่ไหว ผม กับปาร์คยูชอนก็เลยต้องมาเป็นลูกมือคุณแม่อยู่ในครัว นานๆ ผมจะเข้ามาช่วยคุณแม่ทำอาหารซักที ทำให้ผมเหมือนจะช่วยให้วุ่นวายมากกว่าช่วยให้เร็วขึ้น ผิดกับปาร์คยูชอนที่ทำคล่องซะผมกับคุณแม่ประหลาดใจไปเลย

“ผมต้องทำอาหารทานเองบ่อย ๆ ตอนสมัยเรียนครับ”นั่นเป็นคำตอบจากนายนั่นหลังจากคุณแม่ถามว่าทำไมเค้าทำอาหารเก่ง

“ตอนเรียนคุณยูชอนอยู่หอเหรอค่ะ”แม่ผมเนียนเรียกชื่อเค้าซะสนิทสนมเชียว

“ครับ บ้านผมกับมหาวิทยาลัยอยู่คนล่ะรัฐกัน ผมอยู่หอตั้งแต่เรียนปริญญาตรี พอปริญญาโทก็ออกมาแชร์บ้านกับเพื่อน ตอนช่วงนั้นเลยได้ทำอาหารบ่อยครับ”

“คุณยูชอนมาจากอเมริกาหรือค่ะ แล้วคุณยูชอนเรียนจบจากที่ไหนค่ะ”พอคุณแม่ถามจบ นายนั่นก็ยิ้มทำท่าทีอึกอัก ๆ จนเห็นคุณแม่ลุ้นคำตอบอยู่ก็เลยตอบมาได้เสียที

“Cornell ครับ”พอนายนั่นตอบปุ๊บผมกับคุณแม่ก็หันมามองหน้ากันโดยไม่ต้องนัดหมายเลยครับ

“ที่เดียวกับพี่ชายเลย”ผมรำพึงเบาๆ ในขณะที่คุณแม่หันไปมองนายนั่น แล้วบอกน้ำเสียงตื่นเต้น

“คุณยูชอนเรียนจบที่เดียวกับพี่ชายของจุนซูเลยค่ะ ยุนโฮเรียนจบปริญญาโทวิศวะ จาก Cornell เหมือนกัน”

“อ๋อครับ”

“บังเอิญจังเลยนะคะ เสียดายจังที่ยุนโฮวันนี้ไม่ว่าง”คุณแม่พูดไปมือก็คนแกงในหม้อไปด้วย

“ไม่รู้ว่าคุณยูชอนจะรู้จักยุนโฮหรือเปล่า”

“เออ..ไม่แน่ใจครับ อาจจะรู้จักก็ได้ ที่นั่นนักศึกษาเกาหลีเยอะน่ะครับ”

“ถ้ารู้จักกันก็โลกกลมมาก ๆ เลยนะเนี่ย”ผมรำพึงขึ้นมา นายนั่นหันมามองผมแล้วยิ้มให้ผมแปลก ๆ แล้วเค้าก็ก้มหน้าก้มตากลับไปหั่นแครอทต่อ


“มาแล้วคร๊าบบบ มีอะไรกินบ้าง”เสียงโทนสูงของไอ้น้องชายตัวโย่งผมครับ ยังไม่ทันเห็นตัวเสียงก็มาก่อนซะแล้ว แล้วไม่เคยถามเรื่องอื่นนอกจากเรื่อง “กิน”

ชางมินเดินรี่เข้ามาในห้องครัว พอเค้าเหลือบมาเห็นผมที่ช่วยคุณแม่ยืนคนหม้อแกงอยู่ นายนั่นก็หัวเราะลั่นเลย

“พี่เข้ามาทำอะไรในนี้น่ะ แล้วดูใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพูด้วย โครตเข้ากับพี่เลย แบ๊วสุด ๆ แล้วนี่อย่ามาทำอะไรให้ผมกินนะพี่ เดี๋ยวผมต้องเข้าโรงพยาบาล”ชางมินมันแซวไม่ลืมหูลืมตาเลยครับ ผมก็เถียงไม่ทัน พอจะอ้าปากเถียง ก็ได้ยินเสียงหัวเราะลั่น จากคนใกล้ ๆ ตัว ทีนี้ชางมินมันคงเพิ่งสังเกตุเห็นบุคคลแปลกปลอมที่นั่งอยู่อีกที่โต๊ะ ก็เลยทำหน้าตาตกอกตกใจ ที่แสดงธาตุแท้ของตัวเองต่อหน้าคนนอกครอบครัว

“หัวเราะอะไร”ผมหันไปตวาดไอ้คนเส้นตื้นก่อนครับ คุณแม่ทำท่าตกอกตกใจใหญ่

“จุนซูพูดกับคุณยูชอนดีๆ ซิลูก”คุณแม่คงกลัวผมจะไม่มีงานมีการดี ๆ ทำ เลยรีบห้ามปรามผมใหญ่

“ชางมินอีกคน ทำไมชอบแหย่พี่เค้านักลูก แล้วนี่คุณยูชอน หัวหน้าของจุนซู”ชางมินทำหน้างง ๆ ก่อนจะค้อมศีรษะทักทายปาร์คยูชอน

“สวัสดีครับ”หลังจากนายนั่นสงบสติอารมณ์ตัวเองได้แล้ว ก็หันไปยิ้มการค้าใส่น้องชายผม

“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ แล้วเป็นไงมายังไงคุณยูชอนถึงมาอยู่ในครัวนี่ได้ล่ะครับ”ชางมินไม่ได้ถามยูชอนคนเดียว เพราะเค้าส่งสายตาถามประชากรในห้องครัวทั้งหมด คงด้วยความประหลาดใจล่ะครับอยู่ดีๆ หัวหน้าของพี่ชายมานั่งหันแครอทอยู่แบบนี้

“คุณยูชอนซื้อปูมาฝากจากปูซาน แม่เลยชวนให้คุณยูชอนอยู่ทานข้าวเย็นด้วย แต่ปูมันเยอะกลัวทำกับข้าวไม่ทัน พี่กับคุณยูชอนเลยมาช่วยแม่”ผมตอบคำถามให้เจ้าชางมินรับทราบ พอนายนั่นรู้ว่าตาคนที่นั่งอยู่นี่เป็นสปอนเซอร์รายใหญ่ปุ๊บ ชางมินก็ยิ้มกว้างเชียวครับ

“ขอบคุณนะครับสำหรับอาหารมื้อนี้ พี่จุนซูโชคดีจริง ๆ ที่ได้เจ้านายใจดีแบบนี้”ชางมิน ประจบใหญ่เลยครับ พอประจบเสร็จนายนั่นก็ขอตัวออกไปรดน้ำต้นไม้ ผมกับปาร์คยูชอนอยู่ช่วยคุณแม่อีกพักนึงก็ถูกไล่ออกมาจากครัวเพราะอาหารใกล้เสร็จหมดแล้ว

“อย่าเพิ่งถอดซิ”ปาร์คยูชอนพูดกับผมเบา ๆ แถมยังมามาดึงๆ ผ้ากั้นเปื้อนที่ผมพยายามถอดเก็บไว้ไม่ให้ผมถอด พูดไม่พูดเปล่าครับ นายนั่นลากผมออกมาจากครัวทั้งๆ แบบนั้นเลย ผมเหลือบมองคุณแม่ดูท่านจะไม่ได้สังเกตุอะไร ท่านมัวแต่ชิมปูอบโสมอยู่

“อะไรอีกล่ะ”ปาร์คยูชอนไม่ตอบคำถามครับ เค้าจูงผมมาถึงห้องรับแขก แล้วเค้าก็ถอยหลัง พร้อมกับล้วงกระเป๋าหยิบมือถือขึ้นมา

“เฮ้ย ๆๆๆ คุณจะทำอะไร”ยังไม่ทันที่ผมจะพุ่งตัวไปหยิบมือถือจากมือนายนั่น ปาร์คยูชอนก็จัดการถ่ายรูปผมไปแล้วครับ

“อยู่นิ่งๆ ซิ จุนซู รูปเมื่อกี้เสียเลย”

“แล้วจะถ่ายทำไมเล่า”

“คุณใส่ผ้ากันเปื้อนแบบนี้ น่ารักดี”พูดแล้วยังมาทำยิ้มเขินๆ อีก ผมน่ะเหวอไปเลย คราวนี้นายนั่นเลยถ่ายรูปผมไปอีกรูป พอผมจะคว้ามือถือมา เค้าก็เก็บมันลงกระเป๋ากางเกงไปแล้ว

“เอามานะ ใครให้คุณถ่ายกัน”

“ไม่ให้ อยากได้คุณก็หยิบเองซิ”นายนั่นยักคิ้วยั่วผมอีก ไอ้ทะลึ่งเอ้ย!!! ผู้ชายคนนี้นะ ทำไมถึงได้เจ้าเล่ห์แบบนี้ พอทำอะไรไม่ได้ผมก็เลยถอดผ้ากันเปื้อนสีชมพูที่คุณแม่บังคับให้ผมใส่ขว้างใส่นายนั่นแทน เค้าหัวเราะคิกเลยครับ แล้วเค้าก็ถอดผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลของเค้า แล้วก็รวบเอาผ้ากันเปื้อนของผมไปเก็บในครัว

ผมลงนั่งที่โซฟาห้องรับแขก ตอนแรกคิดจะไปอาบน้ำ แต่ก็ไม่อยากทิ้งปาร์คยูชอนไว้คนเดียว มันเสียมารยาทน่ะ สักพักนายนั่นก็ออกมาจากห้องครัว ในมือก็ถือมือถืออยู่

“ผมเปลี่ยนดิสเพลย์เป็นรูปคุณด้วย น่ารักดี”นายนั่นโบกมือถือไปมาข้างหน้าผม พอผมจะคว้าเค้าก็รีบเอามันใส่กระเป๋ากางเกงทันที คราวนี้อย่าคิดนะว่าจะแกล้งผมได้อีก ยางอายผมไม่มีแล้ว ผมรีบเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงปาร์คยูชอนทันที เค้าทำหน้าเหวอแล้วจับข้อมือผมไว้แน่นเลย

“เฮ้ยๆ จุนซู ใจเย็น ๆ”

“ก็เอามือถือออกมาลบรูปผมออกซิ”

“ไม่”

“งั้นผมจะล้วง”พอพูดจบปาร์คยูชอนรีบจับมือผมแน่นใหญ่เลยครับ

“อย่าทำแบบนี้จุนซู เสียดายรูปนะจุนซูนะ”ปาร์คยูชอนทำหน้าตื่น ๆ แล้วก็พยายามดึงมือผมออก ในขณะที่ผมก็ยิ่งพยายามดึงดันจะหยิบมือถือมาให้ได้ จะล้วงผิดล้วงถูกก็ช่างมันเหอะครับ เวลานี้ขอแกล้งนายนี่บ้างเหอะ

“พวกพี่ทำอะไรกันอะ”ผมไม่รู้ว่าชางมินมาตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ตอนนี้น้องชายสุดที่รักผมชะโงกหน้ามาจากหลังโซฟาที่ผมกับยูชอนนั่งกันอยู่ โดยที่มีมือผมติดอยู่ในกระเป๋ากางเกงของนายนั่น ผมเลยต้องรีบดึงมือออกมาทันที เสียดายโทรศัพท์ไม่ยอมติดมือผมมาด้วย

“เปล่า”ผมรีบตอบ แต่หน้าตาชางมินดูจะเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามครับ

“พี่กับจุนซูเล่นกันน่ะครับชางมิน ไม่มีอะไร”

“เล่นอะไรกันแปลก ๆ บรื้อออ”ชางมินมันยกไหล่ทำท่าขนลุกก่อนเดินจากไป

“เพราะคุณนั่นแหละน้องผมถึงต้องมาเห็นอะไรแบบนี้”

“ก็เพราะคุณเหมือนกันแหละจุนซู”

“อย่ามาเถียงนะ”ผมเสียงดังกลับไป นายนั่นส่ายหัวน้อย ๆ ก่อนยกมือขึ้นมาทำท่ายอมแพ้ โอเคแค่นี้ผมสบายใจแล้ว ผมคาดโทษปาร์คยูชอนให้นั่งเฉยๆ แล้วผมก็ขึ้นไปอาบน้ำ ไม่นงไม่นั่งเป็นเพื่อนแล้วครับ ชอบแกล้งผมอยู่เรื่อย แต่เอ๊ะ?? ผมลืมอะไรไปหรือเปล่า อ๋อมือถือไง เอาไว้ก่อนวันหลังผมจะจัดการลบรูปให้ได้

***************************

ที่โต๊ะอาหารค่ำวันนี้บรรยากาศแปลกแตกต่างจากทุกทีคงเพราะมีแขกไม่ได้รับเชิญ(จากผม)มานั่งแทนที่พี่ยุนโฮ ปาร์คยูชอนคุยกับคุณพ่อผมออกรสออกชาติทีเดียว ผมเพิ่งสังเกตุว่าเค้าเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นง่ายมาก ๆ นี่คงเป็นหนึ่งเหตุผลที่ทำให้เค้าประสบความสำเร็จด้านการงานแบบนี้

“อะพี่ กิน ๆ ไปเลยแล้วไม่ต้องมาให้ผมแกะให้อีกนะ”ชางมินโยนเนื้อปูที่แกะแล้วลงมาในถ้วยข้างหน้าผม ไอ้ผมมันคนนิสัยเสียอะครับ ตอนเล็ก ๆ ผมเคยโดนก้ามปูบาด เลยงอแง ให้คนอื่นแกะให้ทานตลอด ยิ่งกับพี่ยุนโฮนี่อ้อนสบายเลยครับ พี่เค้าจะแกะปูกองโต ๆ ไว้ให้ผมก่อนที่เค้าจะทานข้าว แต่พอดีพี่ยุนโฮไม่อยู่ชางมินเลยรับเคราะห์ไปแทนครับ

“มินมินอะ แกะมานิดเดียวเอง”

“ถ้าพี่เรียกผมมินมินอีกทีผมจะไม่แกะให้จริงๆ ด้วย”ชางมินก็บ่นไปยังงั้นแหละครับ ตอนนี้เจ้านั่นก็แกะปูครึ่งตัวให้ผมอีกครึ่งตัวกินเองไปด้วย ถือว่าวิธีนี้เป็นวิธีลดสปีดการกินของชางมินไปในตัว

“เดี๋ยวผมแกะให้ก็ได้”ปาร์คยูชอนหยุดคุยกับคุณพ่อคุณแม่ผม แล้วหันมาหยิบปูนึ่งแกะให้ผม ในขณะที่ผมกำลังมีความสุขที่มีคนมาช่วยผมตั้งสองคนคุณแม่ก็ส่งเสียงห้ามปรามปาร์คยูชอนใหญ่

“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณยูชอนให้จุนซูทำเอง หรือไม่ก็ปล่อยให้ชางมินทำให้ คุณยูชอนไม่ต้องทำหรอกค่ะ จุนซูนี่ก็ยังไงกันลูกจะกินก็ยังขี้เกียจ หนูจะให้คุณยูชอนทำให้ได้ยังไง”

“ไม่เป็นไรครับ ผมทานปูมาเยอะแล้วตอนอยู่ปูซาน ช่วยจุนซูแกะเค้าจะได้ทานได้เร็วๆไงครับ”นายนั่นพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพจนคุณแม่คงไม่รู้จะตอบยังไง ผมเองได้ทีก็ทำเฉยๆ ปล่อยให้นายนั่นทำไป ยิ่งชางมินยิ่งไม่ต้องห่วงครับ พอปาร์คยูชอนมารับอาสาแทน น้องชายตัวดีผมมันก็ไม่สนใจผมอีกเลย

“อร่อยไหม”นายนั่นถามผมเบาๆ ผมก็พยักหน้าตอบ ตอนนี้ปากไม่ว่างครับ ปูสดนี่มันอร่อยขั้นเทพจริงๆ

ปาร์คยูชอนหัวเราะลงคอเบาๆ ก่อนเค้าจะยื่นกระดาษทิชชู่มาให้ผม แล้วเค้าก็ชี้ๆ ที่ปาก ปากผมคงจะเลอะน่ะ ผมเลยเช็ดแล้วหันไปให้เค้าเช็คดูว่าเรียบร้อยไหม เค้าก็พยักหน้า

มื้ออาหารมื้อนี้เล่นเอาผมอิ่มแทบตายเลยครับ สารพัดปูอร่อยจริงๆ แถมด้วยมีคนมาคอยบริการแกะปูให้ผมแบบนอนสต๊อปด้วยนี่ยิ่งกินยิ่งมันครับ

พอพวกเราทานอาหารกันเสร็จ ปาร์คยูชอนก็อยู่คุยกับคุณพ่ออีกเล็กน้อยแล้วเค้าก็ขอลากลับบ้าน ผมที่ช่วยแม่เก็บกวาดอยู่ก็ถูกไล่ให้มาส่งนายนั่น

“วันนี้ผมสนุกมาก”อยู่ดีๆ นายนั่นก็พูดขึ้นมาระหว่างเรากำลังเดินไปที่รถ

“สนุกเรื่องอะไร”

“ก็สนุกที่ได้มาทานอาหารบ้านคุณไง”

“บ้านผมไม่ใช่ Everland นะ”

“ฮ่า ๆๆๆ ผมไม่ได้หมายความว่าบ้านคุณเป็นสวนสนุก แต่ผมน่ะไม่ได้ทานข้าวหรือทำอะไรกับครอบครัวมานานแล้ว พอได้มาทำแบบนี้ก็เลยรู้สึกสนุก และมีความสุขมาก คุณแม่คุณพ่อคุณน่ารักนะ คุณกับน้องชายก็น่ารักดี”นายนั่นพิงกับประตูรถก่อนหันมายิ้มให้ผม เค้าคงมีความสุขจริงๆ เพราะประกายตาของเค้าดูสดใสมากกว่าทุกที

“อยู่ตัวคนเดียวมันเหงานะ พอได้มาอยู่แบบนี้ผมจะรู้สึกคิดถึงครอบครัวขึ้นมา”มาคิดแล้วเค้าก็น่าสงสารนะครับ บินข้ามน้ำข้ามทะเลมาอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ ผมก็ไม่รู้อยู่ที่นี่เค้ามีเพื่อนไหม วันๆ ผมเห็นเค้าทำแต่งาน

“คุณก็เอาเวลาไปกินข้าวกับเพื่อนกับฝูงซิ”

“ผมจะมีเพื่อนอะไรมากมายล่ะ ผมไม่มีเวลาเจอใคร”

“ระวังจะตายก่อนได้ใช้เงินล่ะ ทำแต่งานน่ะ”พอผมพูดปาร์คยูชอนก็หัวเราะลั่นเลยครับ

“ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”

“เฮ้ย!! อย่ามามั่ว ผมไม่ได้เป็นห่วงคุณ”

“โอเคๆ ไม่ได้เป็นห่วง เออแต่จุนซู วันหลังผมมาบ้านคุณได้อีกไหม”

“จะมาทำไมอีก”

“ก็ผมอยากมาทานข้าวบ้านคุณอีก แม่คุณทำกับข้าวอร่อยนะ”

“มาทำไม ให้เปลือง”

“งั้นเดี๋ยวผมซื้อของมา แลกกับการมากิน”คนอะไรหน้าด้านหน้าทน พูดขนาดนี้ยังจะตื้ออีก
“เกรงใจแม่ แม่ผมไม่ใช่แม่ครัวคุณนะ”ผมทำน้ำเสียงง๊องแง๊งใส่แบบเด็ก ๆ ปาร์คยูชอนยิ้มมุมปาก ให้ตายเหอะวันหลังอย่ายิ้มแบบนี้นะ ใจผมมันสั่น

“งั้นไม่รบกวนแม่คุณก็ได้ แต่วันหลังคุณไปทานข้าวเย็นกับผมนะ ผมจะได้ไม่เหงาเวลากินข้าว”งื้ออออ ชวนกันดื้อ ๆ แบบนี้เลยเหรอปาร์คยูชอน

“ก็ไปชวนคนอื่นในสต๊อกคุณซิ”นายนั่นทำหน้าเหวอเลยครับพอผมสวนไปแบบนี้

“สต๊อกที่ไหนไม่มี คุณนี่ทำไมชอบใส่ร้ายผมจังเลย ตอนนี้ผมมีอยู่คนเดียวนี่แหละ”ท่าทางจะเข้าตัวครับ ต้องพาออกนอกเส้นทาง

“เมื่อก่อนเคยกินคนเดียวได้ก็กินไปซิ”

“คุณนี่ใจร้ายจริงๆ ผมบอกแล้วไงว่าผมเหงา”นายนั่นคว้ามือผมไปจับๆ มืออุ่นๆ กับสัมผัสนุ่มๆ มันทำให้ผมใจอ่อนอีกแล้ว

“พรุ่งนี้ไปทานข้าวเย็นกันนะครับ นะ นะครับ”

“คิดก่อน”ผมรีบบอกเค้าแล้วดึงมือผมออก อยู่นานๆ เดี๋ยวโดนสะกดครับ

“กลับไปได้แล้ว”ผมพูดเสร็จก็รีบเปิดประตูรถแล้วดันนายนั่นให้เข้ารถไป เค้าก็ตามเข้าไปด้วยดี
“พรุ่งนี้รอผมตอนเย็นนะ”ปาร์คยูชอนพูดแล้วเค้าก็เลื่อนกระจกรถปิด ก่อนจะขับจากไป ใครจะไปกับนายล่ะตาบ้า

**********************************