Yoosu Fiction[Good Morning Sweet] Part 7

Titile: ~~Good Morning Sweet~~ Part 7 Author: Angel Midori Genre: Romantic Comedy Rating: PG-13 Pairing: YooSu ****************** “เชิญค่ะ คุณคิม”เลขาสาวหน้าหวานรีบกุลีกุจอมาเปิดประตูให้ผมทันที ที่ผมมาถึงหน้าห้องนายนั่น เลขาสาวเธอยิ้มหน้าบาน จนผมแปลกใจว่าเธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า คราวที่แล้วก็ยิ้มแบบนี้ หรือนี่เป็นบุคลิกปรกติของเธอ พอผมเดินเข้าห้องไปก็เห็นเจ้านายสายตรงของเลขาหน้าหวานนั่น นั่งยิ้มเผล่ หน้าบานไม่แพ้เลขา น่าหมั่นไส้จริงๆ “เรียกมาทำไม มีธุระด่วนอะไรไม่ทราบครับคุณปาร์ค” “บอกอะไรไม่ค่อยจำเลยนะคุณน่ะ บอกให้เรียกยูชอนไง” “แล้วมีอะไรล่ะ”หงุดหงิดครับ เข้าเรื่องซะทีเหอะ เห็นหน้านาน ๆ แล้วพาลจะโมโห “ผมซื้อปูมาให้คุณ”ปาร์คยูชอนพูดพร้อมชี้ไปที่มุมห้อง พอผมมองตามทิศของนิ้วมือ ก็เห็นกล่องโฟมใส่อาหารทะเลขนาดไม่เล็กเลยวางอยู่ “ก็บอกไม่เอาไง” “เอาไปเหอะ ผมอุตสาห์ซื้อมาฝาก ปฏิเสธของฝากเสียมารยาทนะ” “ก็ไม่อยากมีมารยาทด้วยหรอก”ผมพูดแบบสะบัดหางเสียงใส่ แล้วนายนั่นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวโตของเค้า มายืนข้างหน้าผม พร้อมพิงโต๊ะทำงานไปด้วย ผมยังไม่ทันตั้งตัวเลย นายนั่นก็อยู่ดี ๆ นายนั่นก็คว้ามือผมไปจับไว้ทั้งสองมือเลยครับ “โกรธอะไรผมอีกเนี่ย” “โกรธอะไร ใครโกรธ”ผมพูดพร้อมกับชักมือตัวเองออก นายนั่นก็ยังจะตามมาดึง แข่งชักกะเย่อกันไปมาสองสามทีผมก็มองหน้านายนั่น พร้อมสงสายตาว่าถ้านายไม่ปล่อยเจอดีแน่ๆ นายนั่นถึงปล่อยมือผม “ผมถามคุณนั่นแหละจุนซู อุตสาห์ซื้อของฝากมาให้คุณ แล้วคุณมาทำท่าปั้นปึ่งใส่ผมเนี่ย” “ใครปั้นปึ่งคิดเองเออเองนะ ถ้าเรียกมาแค่นี้ผมกลับดีกว่า” “ไม่เอา ไม่ให้กลับ”ปาร์คยูชอนรีบดึงมือผมไว้ ดึงยังไงไม่รู้กลายเป็นตอนนี้นายนั่นกอดผมไปแล้วครับ เกิดเหตุการณ์แบบนี้ผมต้องดิ้นสู้ซิ จะให้ยืนเฉยๆ ให้เอาเปรียบได้ยังไง “ปล่อยนะ ถ้าคุณไม่ปล่อยผมโกรธคุณจริงๆ ด้วย”เค้าก็ปล่อยครับ แต่มือก็ยังจับแขนผมไว้ “พูดกันดีๆ น่า ผมทำอะไรให้คุณโกรธ ผมจะได้ขอโทษถูก นะ นะครับ”ปาร์คยูชอน ส่งทั้งน้ำเสียงแล้วสายตาอ้อนๆ มาใส่ผม ผมก็ใจอ่อนวูบเลย นิสัยแย่มากผู้ชายคนนี้ ดูซิครับ เค้ารู้จุดอ่อนผมได้ไงเนี่ย “ไม่ได้โกรธอะไรจริงๆ ผมแค่ไม่ได้อยากได้ของฝากของคุณ ผมไม่ได้บอกให้คุณซื้อมาสักหน่อย ปูพวกนี้น่ะ” “ก็มันเป็นของฝาก ถ้าคุณสั่งซื้อมันจะเป็นของฝากได้ยังไง” “เป็นได้เหมือนกันแหละ แถมยังจะได้ของฝากถูกใจผมด้วยถ้าคุณบอกผม ว่าคุณจะไปไหน คุณจะซื้ออะไรให้ผม” “ก็ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณชอบทานปูมาก”รู้อีกแล้ว เก่งจังนะ ทีรู้เรื่องผมน่ะเค้ารู้ได้ แต่เรื่องเค้าจะให้ผมรู้บ้างสักหน่อยไม่มีเลย “ก็ถึงคุณจะรู้ แต่คุณก็ควรต้องบอกผม ผมไม่ชอบหรอกนะไอ้เรื่องเซอร์ไพรส์น่ะ ” “โอเคครับ ผมขอโทษคราวหน้าผมจะซื้ออะไรมาผมจะถามคุณก่อนนะ” “อือ”ผมตอบรับเค้าไปแกนๆ เห็นเค้าทำหน้าสำนึกผิดแล้วก็ช่างมันเหอะ ผมเองก็ไม่ได้โกรธอะไรเค้าสักหน่อย แค่รู้สึกไม่พอใจเล็ก ๆ ที่เค้าทำเหมือนว่าเค้าจะไปจะมา เค้าไม่จำเป็นต้องให้ผมรับรู้ แอ๊ะ!! แล้วผมจะไปใส่ในเค้าทำไมว่าเค้าจะไปไหนมาไหน “ผมเพิ่งกลับจากปูซานน่ะ”อยู่ดีๆ นายนั่นก็บอกขึ้นมา ทีเวลาไม่อยากรู้แล้วก็บอกเชียวนะ “ผมรู้แล้ว แต่ไม่เห็นคุณบอกเลยว่าจะต้องไป” “งานด่วนน่ะครับ ผมไปตั้งแต่วันเสาร์เนี่ยเพิ่งกลับมาเลย พอกลับมาผมก็แวะเอาของฝากมาให้คุณ”พอปาร์คยูชอนพูดจบผมก็สำรวจเค้าทันที วันนี้เค้าแต่งตัวลำลองกว่าปรกติจริงๆ ด้วย “ไม่จำเป็นสักหน่อย ทีตอนไปไม่เห็นคุณจะบอกผมบ้างเลยว่าคุณจะไปไหน ตอนกลับก็ไม่เห็นคุณจะต้องรีบมาหาผม”ผมไม่รู้ผมพูดไปด้วยอารมณ์ไหน หรืออารมณ์น้อยใจไม่ใช่หรอกเน้อ “โกรธผมเรื่องนี้หรือเปล่าเนี่ย ที่ไปไหนไม่บอกคุณ” “จะไปโกรธทำไมนั่นมันชีวิตของคุณ”พอนายนั่นฟังจบก็ยิ้มกว้าง หน้าตาระรื่นขึ้นมาเชียว โรคจิตหรือเปล่าเนี่ย ไม่เห็นมีอะไรต้องให้ดีใจเลย “คราวหลังผมไปไหนผมจะบอกคุณนะ คราวนี้มันกระทันหัน แล้วพอไปถึงที่นู้นผมก็ยุ่ง ๆ อีกอย่างผมไม่อยากรบกวนคุณด้วย ก็หลังจากที่เราคุยกันวันนั้นผมเลยคิดว่า เราน่าจะมีเวลาคิดกันให้ดีๆ ก่อน ผมเลยถือโอกาสนี้ได้ใช้เวลาคิดให้ดี” “ที่คุยกันวันนั้น วันไหนเรื่องไหน”ผมล่ะงง เรื่องไหนกันล่ะ เค้ายิ้มพร้อมส่ายหัวน้อยๆ อ้าวผิดตรงไหนกันที่ผมจำไม่ได้ ก็คุยกันหลายเรื่องนิหน่า “ก็เรื่องที่ผมชอบคุณไง”พอนายนั่นพูดจบหน้าผมร้อนวาบขึ้นมาเลย พักนี้หน้าร้อนบ่อยเกินไปแล้วครับ “วันนั้นที่เราคุยกัน ทำให้ผมอยากคิดอะไรให้จริงจังมากขึ้น ใช่ผมชอบคุณ แต่ผมก็ต้องคิดถึงคุณด้วย ว่าที่ผมทำอยู่มันดีไหม ผมเลยคิดว่าช่วงนั้นไม่ควรติดต่อคุณ ผมจะได้คิดอะไรได้ถ้วนถี่ขึ้น ” “แล้วคุณคิดได้ยังไงล่ะ”ผมถามด้วยความรู้สึกแปลก ๆ มันลุ้นๆ หวิวๆ ยังไงก็ไม่รู้ครับ นายนั่นยิ้มกว้างพร้อมกับจับมือผมไว้แล้วบีบเบาๆ “ผมชอบคุณจริงๆนะ จุนซู พอผมได้ใกล้ชิดคุณผมก็ชอบคุณขึ้นไปอีก ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ ” ผมรู้ครับว่านายนั่นไม่ได้ล้อผมเล่น เพราะสายตาของเค้ามันจริงจังมาก มากซะจนมันทำให้ผมใจอ่อนยวบไปเลย ผมไม่รู้จะทำยังไงกับสถานะการณ์นี้ ยิ่งตาหวานๆ ของนายนั่นจ้องผม ราวกับจะสื่อความหมายให้ผมเข้าใจ ผมยิ่งทำอะไรไม่ถูกเข้าไปใหญ่ “จุนซู”นายนั่นเรียกผมเบาๆ ผมก็ได้แต่หลบตาเค้า พอรู้สึกตัวอีกที ก็รู้สึกว่าลมหายใจอุ่นๆ ของเค้าอยู่ข้างแก้มผมซะแล้ว “ผมรู้ว่าคุณลำบากใจ แล้วผมก็รู้ว่าผมเองมันก็ไม่ดี แต่ผมก็อยากให้คุณรู้ว่าผมจริงใจกับคุณ ผมชอบคุณมานานแล้ว ขอโอกาสให้ผมนะ”เสียงทุ้ม ๆ แบบที่ผมชอบของปาร์คยูชอนดังกระซิบอยู่ข้างหูผม ผมไม่รู้อะไรมันเข้าสิงผม ผมจึงพยักหน้าตอบเค้า ผมไม่รู้ปาร์คยูชอนทำหน้าแบบไหนตอนนี้ แต่พอรู้อีกทีสัมผัสอุ่น ๆ ที่แก้มนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกตัว ปาร์คยูชอนเอาจมูกโด่งๆ นั่นมาหอมแก้มผมครับ นี่ถ้าสติดี ๆ อยู่ผมคงซัดไปสักที แต่ตอนนี้ผมทำได้แค่กุมแก้มแล้วจ้องเค้าเขม็ง นายนั่นยิ้มกว้างแล้วเอามือของเค้ามากุมมือผมที่วางไว้ข้างแก้มอีกที “ขอบคุณนะครับ”อย่ามาทำน้ำเสียงอ่อนโยนได้ไหม โอ้ย!! ที่อยากจะด่ามันด่าไม่ออกเลย “วันหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ”พอผมพูดแบบนี้นายนั่นก็ทำคิ้วขมวดทันใด “หึ” “ก็ที่นายหอมฉันเมื่อกี้ อย่าทำแบบนี้อีก เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน” “ผมขอโทษ”คำขอโทษของเค้าดูไม่ได้ล้อเล่น เลยต้องยอมให้อภัยกันไป แล้วผมก็เลี่ยงเดินออกมาห่างจากระยะโอบของปาร์คยูชอน “งั้นผมต้องไปแล้ว”ผมรีบลาเค้าแล้วเดินหันหลังเปิดประตู แต่ปาร์คยูชอนก็ยังเดินตามผม แล้วเค้าก็ดึงมือของผมไว้เบาๆ “แล้วปูพวกนั้นคุณไม่เอาไปเหรอจุนซู”ปาร์คยูชอนทัก แล้วพอผมมองไปที่กล่องโฟมยักษ์นั้นแล้ว สาบานเหอะผมไม่แบกมันไปไหนแน่ “กล่องเบ้อเริ่มคุณจะให้ผมแบกไปหรือไง”ผมยู่หน้าแล้วมองไปที่กล่อง จ้างให้ผมก็ไม่แบกนะ ปาร์คยูชอนมองปฏิกริยาผมแล้วก็หัวเราะ “งั้นเย็นนี้ผมไปส่งคุณที่บ้านแล้วกันนะครับ” “ก็ควรเป็นเช่นนั้นซิ”พอผมตอบเสร็จผมก็รีบเดินออกมาจากห้องทันที โอ้ยห้องน้ำอยู่ไหนล่ะเนี่ยชั้นนี้ ผมอยากจะไปล้างหน้าโดยด่วนตอนนี้หน้าผมร้อนจะแย่อยู่แล้ว ****************************** ผมยืนมองนู้นมองนี่เตะฝุ่น อยู่ข้างรถของปาร์คยูชอนอยู่เกือบสิบนาทีแล้ว ไอ้เจ้าของรถที่บอกจะรีบลงมาก็ไม่ยอมลงมาสักที น่าหงุดหงิดนัก “ขอโทษนะจุนซู ที่ให้คุณรอ พอดีผมติดสายคุยกับลูกค้าอยู่น่ะ”เสียงคุ้นหูนั่นดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาถึงผมอีก ดูหน้าตาเค้าร้อนรนพอควร พอผมมองไปด้านหลังเค้าก็เห็นลุงซีเคียวริตี้ เดินหิ้วกล่องโฟมตัวเอียงตามเค้ามาด้วย “หนักไหมครับลุง”ผมรีบเดินไปช่วยลุงหิ้ว ผมเห็นปาร์คยูชอนมองตามผมทำหน้าตาแปลก ๆ “ไม่หรอกครับลุงหิ้วสบายมาก”ลุงโกหกชัด ๆ ครับ หน้าลุงนี่ไม่ได้บอกเลยว่าเบา ผมชักสงสัยแล้วว่านายนั่นมันซื้อปูมากี่โลกัน “คุณซื้อปูมากี่โลอะ” “สิบโล” “คุณบ้าหรือเปล่า 10 โล ใครจะไปกินหมด” “กินไม่หมดวันนี้เก็บไว้กินต่อพรุ่งนี้ก็ได้” “มันก็ไม่สดน่ะซิ”ผมมองกล่องโฟมยักษ์ที่ลุงพยายามยกใส่ท้ายรถนายนั่น ผมละสงสัยตอนขามามันมาได้ยังไง “เมื่อบ่ายคุณแบกมันขึ้นไปเองเหรอ” “เปล่า ลุงเค้าแบกขึ้นไป”ผมสงสารลุงขึ้นมากระทันหันเลยครับ แบกปูบ้า 10 โลนี่ขึ้นลงตึก 10 ชั้นถึงมันจะมีลิฟท์ก็เหอะ “คุณใจร้ายไม่ช่วยลุงเลย ดูท่าทางจะหนัก” “ใครว่า ผมจะช่วยลุงแต่ลุงไม่ให้ผมช่วย” “ใช่ครับ ผมจะให้คุณยูชอนถือได้ยังไงกัน”พอลุงเข้าข้างปุ๊บ นายนั่นก็ทำท่ายักไหล่แบบเห็นไหมว่าเค้ามีน้ำใจ แล้วพอเค้าจัดกล่องนั่นเข้าที่แล้วผมก็เห็นเค้ายื่นแบงค์จำนวนหนึ่งให้ลุง ถึงว่าทำไมลุงมีแรงแบกขึ้นแบกลง นี่ถ้าต้องแบกขึ้นไปอีกรอบแล้วได้ตังค์ลุงแกคงยอมแบกอีกแน่ ผมเอาตัวเองลงไปนั่งในรถของปาร์คยูชอน พอรถออกผมก็คิดไปเรื่อย ๆ ว่าวันนี้จะกินเมนูปูทะเลแบบไหนดี ให้คุณแม่ทำ ก๊ดเกทัง ดีไหมน๊า อะแต่ผมต้องบอกคุณแม่ก่อนซิ ว่าผมจะกลับไปพร้อมปูทะเลของโปรดผม ว่าแล้วก็โทรหาเลยดีกว่า “คุณแม่ วันนี้จุนซูมีปูไปฝากด้วย”ผมส่งน้ำเสียงอ้อน ๆ ให้คุณแม่ ท่านหัวเราะขำ แล้วก็ถามผมว่าผมไปเอามาจากไหน พอบอกเจ้านายซื้อมาฝากตั้งสิบโลคุณแม่เลยบอกจะต้องรีบไปเตรียมเครื่องที่จะทำอาหารให้ผม แล้วสั่งให้ผมโทรบอกพี่ชาย น้องชาย ให้รีบกลับบ้านมาทานด้วย “ยิ้มอะไร”ระหว่างที่ผมกำลังจะเตรียมโทรหาพี่ชาย ก็เห็นปาร์คยูชอนนั่งกลั้นยิ้มอยู่ “เวลาคุณคุยกับคนที่บ้านคุณน่ารักดีนะ เหมือนเด็ก ๆ เลย”นี่ชมหรือเปล่าเนี่ย ฟังดูไม่ดีเลย “นายล้อฉันหรือไง” “เปล่า ผมแค่ชอบ อยากให้คุณคุยกับผมแบบนี้บ้าง”ว๊าบบบบบบ หน้าแดงแน่ๆ เลิกคุยให้เข้าตัวดีกว่าครับ “รอไปเหอะ” “รอได้แน่นอนครับ”ยังมีหน้ามาตอบหน้าระรื่น ผมแลบลิ้นให้เค้าไปที ก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์หาพี่ยุนโฮ “พี่ยุนโฮอาาา เย็นนี้กลับบ้านเร็วๆ ด้วยนะ เค้ามีปูทะเลสด ๆ มาฝาก แม่จะทำอาหารเย็นให้กินเยอะแยะเลย” “อะไรนะกลับดึกเหรอ แย่จัง งั้นเค้าจะเก็บปูไว้ให้พี่นะฮะ”แย่จังครับพี่ชายไม่ว่าง จริงๆ ก็ไม่ว่างทั้งปีทั้งชาติแหละ แต่หวังเอาไว้ว่าพี่จะมาทานข้าวด้วยนิหน่า มีปูเยอะแยะ ผมต้องการคนมาช่วยแกะปูให้ผมนิ “ฮัลโหล่วววมินมิน” “โอ้ยนายจะตะโกนทำไม เรียกมินมินไม่ดีตรงไหน น่ารักดีออก อย่ามาด่าฉันปัญญาอ่อนนะ” “นายไม่ต้องรีบกลับมาเลย เย็นนี้ฉันให้แม่ทำปูเยอะแยะให้กิน ฉันไม่แบ่งให้นายกินหรอก” “อะไรนะนายจะกินคนเดียวให้หมด ไอ้งก ไอ้น้องเลว อย่าเพิ่งปิดเครื่องหนีซิไอ้มินมิน”น้องชายตัวแสบมันวางหูหนีผมไปแล้วครับแค่บอกมันว่ามีของกิน มันรีบวางหูแล้วจะไปดักกลับบ้านให้ก่อนผม “ฮะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”อ้าวแล้วไอ้หล่อข้างๆ มันเป็นอะไรขึ้นมาครับ นายนั่นหัวเราะจนหน้าแดงไปหมด “เป็นอะไร” “ผมขำคุณ ฮะฮ่าๆๆๆ” “ขำเรื่องอะไร” “ก็ที่คุณกับน้องคุณทะเลาะกันไง นี่มันเด็กทะเลาะกันชัด ๆ นี่คุณสองคนอายุเท่าไหร่กันแล้ว”พอนายนั่นพูดจบผมก็ฟาดลงที่แขนนายนั่นทันที “โอ้ยเจ็บนะคุณ มาตีแบบนี้เดี๋ยวผมขับรถเสยตูดชาวบ้านเค้าหรอก” “ก็อย่ามาล้อซิ”ผมมองหน้าคาดโทษเจ้านั่นไป เค้าก็ดูพยายามกลั้นขำอยู่ ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ เรื่องแค่นี้ก็ต้องขำด้วย แล้วใครต่อใครก็ชอบบอกว่าเวลาผมอยู่กับพี่น้องผมเหมือนเด็กเล็ก ๆ ผมไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ผมก็ทำตัวตามปรกติของผมนิ พอรถเจ้านั่นจอดถึงหน้าบ้านนายนั่นก็เดินไปเปิดท้ายรถแบกกล่องยักษ์นั่นลงมาดูท่าทางลำบากมากมาย ก็ควรลำบากแหละนายนั่นอะตัวผอมจะตาย มองๆ ไปตัวเค้าไม่ได้หนาไปกว่าผมเท่าไหร่เลย ผมเลยต้องไปช่วยยกด้วย “ไม่ต้องหรอกผมยกเองได้” “ไม่ต้องมาโชว์แมนเลย นายยกเมื่อไหร่จะได้กิน”พอยกกล่องลงมาได้ผมก็หิ้วลังนั่นเดินเข้าตัวบ้านระหว่างที่ปารค์ยูชอนกำลังจัดการล็อกรถอยู่ นายนั่นรีบวิ่งหน้าตั้งมาช่วยผมใหญ่เลย จะสุภาพบุรุษไปไหนกันครับ ในที่สุดผมก็เลยต้องแบ่งให้นายนั่นช่ายถือหูอีกข้างของกล่องไป ยอมรับล่ะครับว่ากล่องมันหนัก แต่ผมน่ะยกแบกห้ามต้นไม้เองบ่อย ๆ กล่องหนักสิบกว่าโล มันไม่ถึงกับแบกเองไม่ไหวหรอก พอเข้าตัวบ้านมาได้คุณแม่ในผ้ากันเปื้อนสีฟ้าก็มายืนยิ้มสวยรอผมอยู่แล้ว “คุณแม่ฮะ นี่คุณปารค์ยูชอน เออออเป็นรองหัวหน้าฝ่ายอินทีเรียอะฮะ ตอนนี้ผมกับเค้าทำงานด้วยกันอยู่ แล้วนี่คุณปาร์คซื้อปูมาฝากจากปูซานฮะ”ผมแนะนำให้คุณแม่รู้จักกับนายนั่น คุณแม่ยิ้มหวานให้นายนั่นเชียว “สวัสดีครับคุณแม่ คุณแม่ดูสวยมาก ๆ เลยนะครับ”ไอ้เจ้าชู้นี่กับแม่ผมมันยังไม่เว้น “คุณปาร์คเองก็หล่อมากค่ะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าดูยังเด็กอยู่เลยแต่เป็นถึงรองหัวหน้าฝ่าย”พอกันครับคุณแม่ผมก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ชมตานั่นใหญ่เลย “นี่ ๆ คุณ จะกลับหรือยังผมจะได้ไปส่ง”ผมสะกิดถามนายนั่น คุณแม่มองแล้วก็ทำหน้าเหวอทันที “ให้คุณปาร์คทานข้าวกับเราเลยซิลูก คุณปาร์คอุตสาห์มาส่ง แล้วปูนั่นก็เยอะแยะ นะคะคุณปาร์คยูทานข้าวด้วยกันนะคะ” “แม่ปูนั่นอะ ชางมินกินคนเดียวก็จะหมดแล้วนะ”พอผมพูดจบ คุณแม่ก็มองผม แถมทำปากขมุบขมิบเหมือนด่าผมว่าเสียมารยาท “เออก็ได้ครับ ขอบคุณคุณแม่สำหรับอาหารเย็นนะครับ”นายนั่นตอบรับยิ้มกว้าง แถมหันมาส่งยิ้มกวนประสาทให้ผมอีก ปาร์คยูชอน.........เนียนตัวพ่อ ************************************

Create Date : 13 พฤศจิกายน 2552		3 comments
Last Update : 13 พฤศจิกายน 2552 21:10:04 น.
Counter : 419 Pageviews.
Share Tweet