แอบมาแปะฟิคยูซูไว้หน่อย ไม่ได้จะเอามาโปรโมตซะทีเดียว เพราะเพิ่งเริ่มเขียน แต่เอามาแปะเผื่อไว้จะหาคนมาอ่านแล้วติชม ได้สะดวกๆ

เค้าได้้พล็อตเรื่องนี้มาระหว่างกำลังนอนป่วยอยู่ นอนคิดอะไรไปเรื่อยๆ ก็อ้าววว นี่ฉันแอบแต่งนิยายในใจจนจบเรื่องเลย ก็เลยอยากเอามาสานต่อให้เป็นรูปธรรมหน่อย

Titile: ~~Good Morning Sweet~~ Part 1
Author: Angel Midori
Genre: Romantic Comedy
Rating: PG-13
Pairing: YooSu
Note : แน่นอนค่ะ ว่านี่เป็น TVXQ Fiction และแน่นอนค่ะว่ามันเป็นแนว Yaio เผื่อใครเผลอกดมาเจอได้ ตั้งรับทันค่ะ

***********************************

Good Morning Sweet

Part 1

แสงแดดอุ่น ยามเช้าที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างมากระทบกับใบหน้าของผม ทำให้ผมต้องงัวเงียตื่นมาอย่างจำใจ ผมรู้สึกเลยว่าผมยังนอนไม่เพียงพอ และอยากจะนอนต่ออีกสักหน่อย แต่ไอ้แสงแดดบ้า ๆ นี่แหละที่มันคอยแยงตาผมอยู่

เอ๊ะ!! แสงแดด ใครหน้าไหนมาเปิดผ้าม่านห้องผมกัน ใคร ๆ ก็รู้ทั้งนั้นว่า คิมจุนซูไม่ชอบให้มีแสงแดดลอดผ่านเข้ามารบกวนการนอนนะ ผมพลิกตัวหลบแสงแดดทันที และนั่นก็ต้องทำให้ผมยิ่งประหลาดใจ

“อู้ยยยย ซี๊ดดดด”ผมอุทานทันทีเมื่อรู้สึกว่าผมเจ็บแปลบที่สะโพก เจ็บจี๊ดไปยั้นกลางหลัง เนื้อตัวผมดูปวดเมื่อยไปหมด จนทำให้ผมต้องยอมลืมตาขึ้นมา ผมคลำป้อยบริเวณที่เจ็บแสบ พลางนึกไปว่าเมื่อคืนผมไปทำอะไรมา และเมื่อผมเงยหน้าขึ้นมาสายตาก็ไปปะทะกับฝาพนังห้อง แล้วก็เห็นว่าวอลเปเปอร์สีน้ำตาล กับ LCD เครื่องโตที่ติดอยู่บนฝาพนังนั่น มันไม่คุ้นตาผมเอาเสียเลย

‘ให้ตายเหอะที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของผม!!!’

ผมกวาดตามองรอบห้องนั้นทันที แต่ยังไม่ทันเกิน 90 องศา ผมก็พบผู้ชายคนนึงนอนอยู่ข้างๆ ผม แล้วใครกันล่ะเนี่ยที่มานอนข้างผมแบบนี้ ผมคลานไปมองเค้าใกล้อย่างลุ้นระทึก และก็พบว่าผู้ชายคนนั้นคุ้นหน้ามาก

อ๋อ!!ใช่ซินี่มัน “ปาร์ค ยูชอน” ผมใช้เวลานึกเพียงไม่นานนัก

ปาร์ค ยูชอน คนนั้นมานอนอยู่ข้างๆ ผมได้ยังไงกัน แถมนอนไม่นอนเปล่า ครึ่งตัวบนของนายคนนี้ยังเปลือยอกขาว อวดสายตาชาวบ้านอีก แต่เอ๊ะ!!! มันทำให้ผมนึกอะไรได้บางอย่างผมรีบก้มมองตัวเองทันที

“ถึงว่าทำไมโล่ง”ผมอุทานเบา ๆ อย่างตกใจ ก็ผมน่ะเปลือยไม่แพ้เจ้านั่นเลย แถมพอก้มมองลงไปใต้ผ้าห่มสีน้ำตาลผืนหนา ข้างล่างผมก็ยังไม่มีอะไรสวมใส่เช่นกัน

“ไม่นะ เมื่อคืนมันแค่ฝันไม่ใช่เหรอ”ผมอุทานอย่างสติเสีย ตอนนี้ผมจำได้ลางๆ แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อคืนผมไปฉลองความสำเร็จกับการประมูลงานใหญ่ได้ของบริษัท แล้วผมก็ดื่มนิดหน่อย อืม..หรือไม่นิดนะ เพราะผมจำเหตุการณ์หลังจากนั้นได้เลือนๆ แล้วผมนึกได้อีกทีก็คือเมื่อคืนผมฝัน ผมฝันว่าผมมีเซ็กซ์ แล้วตัวละครที่อยู่ในฝันร่วมกับผม มันก็ไอ้บ้าที่นอนอยู่ข้างๆ ผมนี่แหละ ถึงในฝันมันจะเป็นเซ็กซ์ที่สุดยอดก็เหอะ แต่ผมไม่ยอมหรอกนะที่จะมีเซ็กซ์ ครั้งแรกโดยที่ผมไม่รู้ตัว แถมกับใครที่ผมรู้จักแค่ชื่อ

ผมพยายามมุดใต้ผ้าห่มดูอีกหน ก็พบว่า ไอ้เจ้านั่นเองก็นอนโล่งโจ้งไม่ต่างจากผม พอก้มมองดูเนื้อตัวผม เหลือบไปดูสภาพเสื้อผ้า ที่กองไร้ระเบียบ แถมสุดท้ายให้ตายเหอะ ผมเห็น condom ที่นอนอยู่ในถังขยะ ผมคงปฏิเสธไม่ได้แล้วว่ามันไม่ใช่แค่ฝัน ...

ผมรวบรวมสติ พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่โหวกเหวกโวยวายตอนนี้ เพราะเรื่องที่เกิดขึ้น มันเป็นเรื่องน่าตกใจและน่าอายมากสำหรับผม ผมก้มลงคุ้ยเขี่ย หาเสื้อผ้าของผมที่กองรวมกับของเจ้านั่น หาเท่าไหร่ผมก็หาเสื้อของผมไม่เจอ

“ทำอะไรอยู่”เสียงทุ้มแหบๆ ดังอยู่ข้างหูของผม ทำเอาผมสะดุ้งทันที พูดไม่พูดเปล่า ไอ้เจ้าของเสียงมันดันเอาคางมาวางบนไหล่ผมอีกต่างหาก ผมรีบสะบัดเจ้านั่นทิ้งอย่างขยะแขยง

“อรุณสวัสดิ์” เจ้านั่นยังมีหน้ายิ้มแล้วทักทายผมอีก ผมจึงสวนกลับแบบตวาดลั่นทันที

“นาย........นี่มันเกิดอะไรขึ้น”ผมไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้วตอนนี้ต่อให้เจ้านี่จะมีตำแหน่งในที่ทำงานสูงกว่าผมก็เหอะ

“เกิดอะไร???”เจ้านั่นทำหน้ายียวนใส่ผม ลงท้ายประโยคเสียงสูง จนผมอยากจะยันมันแรงๆ ทันทีเลยล่ะ

“ก็ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ แล้วทำไมฉันอยู่ในสภาพนี้ยังไงล่ะ”

“ก็เมื่อคืนเรามีเซ็กซ์กัน คุณจำไม่ได้เหรอ”

“ไม่ได้”ผมตวาดกลับทันที ถึงผมจะเป็นฝ่ายถามก็เหอะ แต่ผมก็ไม่ได้อยากได้ยิน ประโยคคำตอบแบบนี้หรอกนะ

“น่าเสียดายจัง คุณจำไม่ได้จริงๆ เหรอ”

น้ำเสียงล้อ ๆ นั่นทำให้ผมไม่พร้อมจริงๆ ที่จะเผชิญหน้าผู้ชายคนนี้ตอนนี้ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ยียวนกวนประสาท แล้วทำให้ผมสติเสียแบบนี้นะ เหตุการณ์ที่เกิดกับผมตอนนี้ก็แย่มากพอแล้ว แล้วทำไมผมยังต้องเจอกับคนแบบนี้อีก ผมคว้าผ้าห่มที่ผมห่มอยู่พันกับตัวเองแล้วก็ โดดลงจากเตียงทันที

“เฮ้ยๆๆ จะเอาผ้าห่มไปไหน”

เสียงเจ้านั่นโวยวายดังลั่น แต่ผมก็ไม่หันไปมองหรอก เพราะตอนนี้เจ้านั่นมันคงนั่งอุจาดตาอยู่บนเตียงนั่นแหละ ผมพุ่งตัวเองเข้าไปในห้องที่ผมคิดว่าห้องน้ำทันที พอคลายผ้าห่มพื้นหนาออกกองกับพื้น ผมก็พบว่าบนเนื้อตัวผมมีรอยจ้ำมากมาย พอผมจะก้าวเข้าไปยังอ่างอาบน้ำก็พบว่าผมก้าวไม่ไหวจริงๆ

“อุ้ยยยย เจ็บ ไอ้บ้านั่นมันทำอะไรฉันบ้างเนี่ย”ผมใช้ความพยายามสูงสุดในการพยายามเข้าไปในอ่างอาบน้ำ เปิดน้ำเพื่อชำระร่างกาย แล้วนั่นยิ่งทำให้ผมตกใจขึ้นอีกเมื่อเห็นว่าบริเวณขาของผมมีรอยเลือดแห้งๆ ติดอยู่ แถมพอผมนั่งลงในอ่างน้ำ ก็เหมือนจะมีเลือดละลายจางๆ ออกมาด้วย


“ฮึก ๆๆๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้”ผมนั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้ อย่างที่ไม่อาจจะทนเก็บความรู้สึกได้อีกแล้ว มันไม่ใช่แค่ความเจ็บบนร่างกาย แต่ที่ใจมันเจ็บกว่า ผมมีเซ็กซ์ครั้งแรกกับผู้ชายที่ไม่ได้คบหากัน เป็นแค่คนในบริษัท ทำไมคน ๆ นี้ถึงทำกับผมแบบนี้กันนะ ทั้ง ๆที่ เค้าเป็นคนเก่ง เป็นคนที่น่าไว้ใจได้ แล้วถึงผมจะเป็นผู้ชาย แต่เรื่องแบบนี้ ผมก็ทำใจไม่ได้หรอกนะ ผมไม่ใช่พวกประเภทกับใครก็ได้ ผมให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก ๆ แต่ไอ้บ้านั่นมันทำแบบนี้กับผมได้

“จุนซู คุณทำอะไรอยู่”เสียงเคาะประตู พร้อมตะโกนถามดังมาจากด้านนอก ผมรู้สึกแหละว่าผมมาอยู่ในนี้นานไปแล้ว แต่ผมไม่รู้ว่าผมจะออกไปแล้วจะต้องทำตัวยังไง ต้องเจออะไร

“ทิ้งฉันไว้ในนี้แหละ” ผมตะโกนกลับไป พร้อมปล่อยโฮดังลั่น

“ผมจะทิ้งคุณไว้ในนั้นได้ยังไง แล้วนั่นคุณร้องไห้ด้วยเหรอ” เจ้านั่นทุบประตูไป ตะโกนไป ผมก้มหน้าก้มตาร้องไห้ไม่สนใจ พอรู้ตัวอีกทีก็เห็นว่าลูกบิดประตูห้องน้ำ มันหมุนแล้วประตูก็เปิดออก

ให้ตายเหอะ ผมลืมไปว่าห้องน้ำมันมีแค่ประตูลูกบิด แล้วเจ้านั่นคงมีกุญแจสำรอง

“คุณนั่งทำอะไรอยู่ จะเป็นชั่วโมงแล้วนะ” เค้าพูดกับผมด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ เหมือนเวลาเค้าพูดกล่อม ลูกค้าตอนเข้าประชุมเสนองานเลยล่ะ เค้าใส่เสื้อคลุมสีขาว แล้วก็พยายามที่จะลากผ้าห่มผืนโตนั่นออกไปจากห้องน้ำ พอลากเสร็จเค้าก็กลับมาก้มมองผมที่นั่งกอดเข่าอยู่ในอ่าง


“ไม่เอาน่าอย่าร้องไห้ซิ ฉันใจไม่ดี ลุกขึ้นมาคุยกันดี ๆ นะจุนซู”ผมสะบัดหัวปฏิเสธจนผมปลิว ไม่ใช่แค่ไม่อยากเห็นหน้า แต่ตอนนี้แค่ขยับตัวก็เจ็บแล้ว สงสัยที่ผมเข้ามาในห้องน้ำนี่ได้ คงเป็นแรงฮึดเฮือกสุดท้าย

“นายนั่งจนตัวนายซีดแล้ว เดี๋ยวก็ป่วยหรอก มาลุก”เค้ายื่นมือมาจับแขนผม แล้วดึงเบา ๆ

“โอ้ย!!! ฉันเจ็บนะ”

“ผมแค่จับแขนคุณเบาๆ เองนะจุนซู”

“ไม่ใช่แขน แต่ฉันเจ็บที่อื่น เจ็บไปทั้งตัวนั่นแหละ”ผมตอบเค้าอย่างประชดประชัน เค้าลงนั่งที่ขอบอ่าง มองหน้าผม ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบแก้มเปียกของผม เบาๆ แต่ผมก็สะบัดหน้าหนี

“ขอโทษที่ผมทำให้คุณเจ็บ แต่ลุกขึ้นมาเหอะนะ”เค้าพูดเบา ๆ พลางดึงผมขึ้นมา แล้วเวลานี้น่ะ ผมเริ่มรู้สึกอ่อนแอแล้วล่ะ ถ้าอยู่ที่บ้านผมคงอ้อนพี่ยุนโฮ แล้วกอดแน่นๆ ให้ปลอบผมไปแล้ว แต่ตรงหน้าผมตอนนี้มีแต่ไอ้บ้า หน้าตาดี แต่ใจร้ายนี่เท่านั้น

“ฉันลุกไม่ได้ ฉันโป๊อยู่”ผมอ้อมแอ้มบอกเค้าไปถึงข้อแม้อีกเรื่องของผมที่ยังทนทู่ซี้นั่งอยู่ในอ่างน้ำ

เค้าหันไปหยิบเสื้อคลุมที่พับไว้ใต้อ่างล้างหน้า กลับมาพยุงผม แล้วก็ห่มผมด้วยเสื้อคลุมตัวนั้น เค้าค่อยๆ พยุงผมลงจากอ่างอาบน้ำ แล้วก็อุ้มผม ใช่เจ้านั่นมันอุ้มผมจริงๆ แต่ไม่ได้อุ้มแบบเจ้าบ่าวที่เดินตัวปลิวหรอกนะ เจ้านี้อุ้มผมราวกับผมเป็นเด็ก แล้วด้วยส่วนสูงที่เค้าสูงกว่าผมไม่มาก ดูแล้วเค้าเดินไม่สบายนักหรอก

ผมแอบเอาหัวกลมๆ ของผมวางพาดบ่ากว้าง ๆ ของเค้า แล้วเค้าก็เอามือที่ว่างลูบหลังผมเบาๆ ผมรู้สึกดีจัง ถึงแม้ว่ามันไม่ควรเกิดความรู้สึกนี้ตอนนี้กับคน ๆ นี้ แต่ไอ้นิสัยขี้อ้อนของผมมันทำให้ผมนิสัยเสีย เค้าวางผมกับเตียง จัดเสื้อคลุมของผมให้เข้าที่ แล้วก็นั่งมองหน้าผม ซึ่งผมก็มองหน้าเค้ากลับเช่นกัน

ผมไม่ปฎิเสธหรอกว่าผู้ชายอย่าง ปาร์ค ยูชอน เป็นคนที่หล่อมาก ผมเห็นด้วยมานานแล้ว แล้วยิ่งตอนนี้เค้ารวบผมยาวประบ่าของเค้าไว้ลวก ๆ หน้าขาวๆ ของเค้าตอนเช้า ๆ มันยิ่งขาวมากขึ้น ปากอิ่มๆ ของเค้าก็แดงจัด ที่แก้มของเค้ามีริ้วแดงๆ คงเพราะเหนื่อยจากการอุ้มผม เค้าส่งสายตาทรงเสน่ห์ของเค้ามามองผม เค้าจะมองผมแบบนี้อีกนานไหม เค้าไม่รู้หรือไงว่าผมทำอะไรไม่ถูก เวลาถูกสายตาแบบนี้มอง

“ตัวหนักไม่ใช่เล่นนะ” พอเค้าพูดจบประโยคเท่านั้น ผมก็ทุบเค้าที่ไหล่แรงๆ ทันที

“ปากไม่ดี นอกจากนายจะนิสัยไม่ดี แล้วยังปากไม่ดีอีกนะ”

“มือหนักด้วย ทำไมถึงมาว่าฉันนิสัยไม่ดีล่ะ?”

“ก็ที่นายทำอยู่นี่มันดีเหรอ ที่นายข่มขืนฉันน่ะ”ผมรู้สึกว่าตอนนี้ผมควบคุณเสียงตัวเองไม่ได้เลย นายนั่นทำหน้าเสีย ๆ เหมือนว่าเสียงของผมคงดังไป แล้วก็เปลี่ยนมายิ้มบางๆ

“ผมไม่ได้ข่มขืนคุณ เมื่อคืนเราสองคนต่างก็สมัครใจ”

“โกหก ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง”

“คุณจำไม่ได้จริงๆ เหรอ”คราวนี้ตานี่ไม่ได้ทำน้ำเสียงยียวน เค้าทำหน้าสงสัยจริงๆ ผมจึงพยักหน้าตอบเค้า

“คุณคงเมา”

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันเมาแล้วนายยังทำแบบนี้กับฉันได้อีกเหรอ”

“แต่ผมถามคุณแล้วนะ”

“ตอนไหน?”ผมยังคงถามเค้าเสียงสูงอยู่ ทำไมเจ้านี่ถึงได้แถแบบนี้นะ

“ในรถไง ผมขอจูบคุณ คุณก็ไม่ว่าอะไร ผมก็เลยจูบคุณ”พอเจ้านั่นพูดจบ ผมก็พยายามนึก อ่ะ!! นี่ก็อยู่ในฝันอันลางๆ ของผม แต่นั่นผมเมานะ

“ตอนนั้นฉันไม่รู้เรื่องอะไร แล้วฉันก็ไม่ได้ตอบ นายพูดเองเออเองไม่ใช่เหรอ” นายนั่นทำหน้าตาปุเลี่ยนๆ คงรู้สึกผิดบ้างแล้วซินะ

“ฉันทั้งเมา ทั้งเด็กกว่านาย แทนที่นายจะดูแลฉันดีๆ พาฉันไปส่งบ้าน แต่นายกลับทำแบบนี้กับฉัน นายหื่นมากหรือไง ถ้าอยากหาที่ระบายมากก็อย่ามาลงกับฉันแบบนี้”ผมตะโกนแหกปากดังลั่นเลยล่ะ รู้สึกสะใจขึ้นบ้างที่ได้ระบายความรู้สึกออกไป

“ผมขอโทษ แต่ตอนนั้นผมคิดว่าเราใจตรงกัน แล้วตอนที่เรามีเซ็กซ์กัน คุณก็ตอบรับมันอย่างดี นายจำไม่ได้จริงๆ เหรอ มันเป็นเซ็กซ์ที่ดีมากสำหรับผมเลยนะ”ไอ้เจ้านั่นพูดหน้าตาเฉยเลยล่ะครับ ถึงผมจะเข้าใจว่าเจ้านี่มันโตเมืองนอก แต่ก็ไม่ได้ความว่าผมจะรับฟังมันได้นิ

“ฉันจำไม่ได้ จำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น” ถึงจำได้ผมก็ไม่บอกหรอกว่าผมก็รู้สึกว่ามันดี

“ยังไงมันก็ไม่มีทางดีได้หรอก เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่เป็นคนร่วมบริษัท ฉันจะไปรู้สึกดีกับคนที่แม้แต่ทำความรู้จักกันก็ไม่เคยได้ยังไง”

เจ้านั่นนั่งมองผมสักพัก เค้ายิ้มมุมปาก แล้วยื่นมือมาข้างหน้าผม

“สวัสดีครับผมปาร์ค ยูชอน รองหัวหน้าฝ่าย Interior Design ยังโสด เป็นลูกชายคนโต มีน้องชาย 1 คน ครอบครัวที่เหลือของผมอยู่อเมริกาหมด ยินดีที่ได้รู้จักครับ”เค้าคว้ามือผมไปจับแล้วเช็คแฮนด์เบาๆ

“แค่นี้คุณก็รู้จักผมแล้ว ส่วนคุณ คุณคิม จุนซู พนักงานฝ่าย Landscape ผมรู้จักคุณเท่านี้ คุณมีอะไรจะแนะนำตัวให้ผมรู้จักอีกไหมล่ะ” นี่มันบ้าชัดๆ ครับ ผู้ชายคนนี้

ผมดึงมือผมออก แถมแลบลิ้นใส่อีกด้วย ผมไม่อยากคุยกับคนบ้าครับ แล้วเจ้านั่นยิ่งหัวเราะเอิ้กอ๊ากใหญ่

“ทีนี้เราก็รู้จักกันแล้วเห็นม่ะ อย่าซีเรียสน่า หรือที่คุณโกรธเพราะคุณจำอะไรไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นเรามาฟื้นความทรงจำกันใหม่ก็ได้”เจ้านั่นพูดจาหน้าด้าน ๆ ใส่ผม ผมยิ่งยกสองมือทุบเจ้านั่นแรง ๆ จนร้องโอ้ย เค้าพยายามเอามือบังและรวบมือผมไว้จนได้

“นายเก็บปากเสีย ๆ ของนายไปเลยปาร์ค ยูชอน ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นกับนายอีกแน่ๆ แล้วที่ฉันซีเรียสก็เพราะว่า ฉันไม่ได้เต็มใจที่จะมีอะไรกับนาย แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นนั่นมันเป็นเรื่องใหญ่มากของฉัน”

“อย่าบอกนะว่านี่เป็นครั้งแรกของคุณ”

“ก็ใช่น่ะซิ”ผมตะโกนตอบเสียงดังลั่น เจ้านั่นทำหน้าเสีย ๆ แต่ก็เพียงชั่วครู่ เจ้านั่นเปลี่ยนสีหน้าราวกับเป็นจิ้งจกเปลี่ยนสีเลยล่ะ ตอนนี้เจ้านั่นมองผมตาเป็นประกาย แล้วอมยิ้มจนมองแล้วเหมือนคนเสียสติ

“ดีจังเลยนะ”ปาร์ค ยูชอนอยู่ดี ๆ ก็พูดขึ้นมา เล่นเอาผมงงไปเลยล่ะ

“ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอโทษคุณจุนซู ผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นอย่างนี้ ถ้าผมจะทำอะไรให้คุณรู้สึกหายโกรธได้บอกผม”เจ้านั่นพูดกับผมด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มๆ เป็นเอกลักษณ์ของเค้า แถมเค้ายังเอามือของเค้ามาลูบหัวผมเบาๆ ด้วย ให้ตายเหอะนั่นมันจุดอ่อนของผมเลยนะ อย่ามาทำแบบนี้กับผมซิ มันจะทำให้ผมใจอ่อนเอาง่าย ๆ

“ฉันจะไปทำอะไรได้ ไม่มีอะไรมาชดใช้มันคืนได้หรอก อย่างน้อยฉันก็แค่อยากให้นายสำนึกผิดที่ทำแบบนี้ แล้วก็ให้เรื่องนี้มันจบๆ กันไป ฉันเป็นผู้ชายมันคงไม่เสียหายอะไรมากหรอก” ผมพยายามพูดให้รู้สึกแมนๆ แล้วก็ดึงมือใหญ่ๆ นั่นออกไปจากหัวผม

“ผมขอโทษ จริงๆ จุนซู”คราวนี้ผมรู้สึกจริงๆ ว่าน้ำเสียงของเค้าสำนึกผิดมาก ๆ ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วพยักหน้ารับรู้ ผมนั่งนิ่งๆ มองเค้าทำหน้าสำนึกผิดสักพัก ก่อนที่จะนึกอะไรขึ้นมาได้

“ปาร์ค ยูชอน คุณเป็นเกย์เหรอ”

เค้ายิ้มบาง ๆ ก่อนจะส่ายศีรษะ “ไม่ ผมไม่ได้เป็นเกย์”

“แล้วที่นายทำกับฉันนี่ล่ะ”งงจริงๆ เลยล่ะผม

“ผมแค่ไม่เคยกะเกณฑ์ว่าจะต้องเป็นเพศไหน หรือใครที่ฉันจะคบหา หรือมีความสัมพันธ์ด้วย เรื่องเพศไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับผม”

‘โถ่!!! ไอ้ไบเซ็กซ์ชวลอย่ามาทำเป็นพูดดีไปเลย มันก็แค่ข้ออ้างสวย ๆ ที่จะมั่วนั่นแหละไอ้พวกไม่มีจุดยืน ถึงผมจะเป็นเกย์แต่ผมก็มีจุดยืนนะ’ ผมได้แต่คิดในใจพลางยู่หน้าอย่างรู้สึกหมั่นไส้ แล้วอยู่ดี ๆ ไอ้ไบเซ็กซ์ชวลนั่นมันก็ก้มหน้าเข้ามาใกล้ผม แล้วก็ขโมยจุ๊บปากผมซะอย่างนั้น พอตั้งสติได้ผมก็ทุบที่หลังเจ้านั่นไปเสียเต็มแรง

“ทำไมถึงชอบใช้กำลังกันนะ” เจ้านั่นถอยออกไปร้องโอดโอย พลางพยายามคลำหลังที่โดนทุบ

“แล้วนายอยู่ดีๆ มาจุ๊บฉันทำไม”

“คุณทำหน้าตาน่ารักดี”

หมดกันครับ ผมหมดทางสู้ ไม่รู้จะเอาอะไรมาเถียงผู้ชายหน้าด้านคนนี้

“ฉันจะกลับบ้าน”ผมยื่นความจำนงค์เสียงดังลั่น ผมคิดว่าผมกลับไปตั้งหลักที่บ้านดีกว่า แล้วคิดว่าป่านนี้ที่บ้านผมคงห่วงผมแย่แล้ว

“อืม ก็ไปซิ”

“ฉันหาเสื้อผ้าของฉันไม่เจอ”ผมส่งสายตาไปที่กองเสื้อผ้าเมื่อเช้าที่ผมหาอยู่

“อ๋อ เดี๋ยวผมหาให้ ผมคงโยนไว้ที่ไหนสักที่ แต่มันคงใส่ไม่ได้แล้วล่ะ คุณทำเหล้าหกเลอะเหม็นไปหมด”

“งั้นนายก็ไปหาเสื้อให้ฉันใส่ซิ”ผมตวาดให้คนหน้าด้านแถมยังคิดช้ารู้ว่าต้องทำอะไร เค้าพยักหน้ารับ ก่อนจะลุกเดินไปข้างนอกห้อง สักพักเค้าก็กลับมาพร้อมเสื้อยืดสีเทา แล้วกางเกงขายาวผ้าเนื้อนิ่ม

“เอาไปเปลี่ยนซะ ผมว่ากางเกงตัวนี้คุณน่าจะใส่ได้ เพราะกางเกงตัวอื่นของผม คณคงใส่ลำบาก ก้นคุณใหญ่กว่าผมเยอะ”พอได้ยินปากเสีย ๆ นั่นพ่นจบ ผมก็ขวางหมอนใบโต ลงหัวตานั่นพอดี

“ออกไป”ผมตวาดพลางหาของจะขวางเจ้านั่นอีกสักที แต่ก็ยังไม่ทันที่เจ้านั่นวิ่งหายออกไปจากห้องนอน


“จอดตรงนี้แหละ”

“นี่บ้านคุณเหรอ”นายนั่นถามพลางชะลอรถ แล้วมองเข้าไปในรั่วบ้านของผม

“อืม”ผมได้แต่ตอบสั้น ๆ พลางหันไปเปิดประตูรถ แต่เจ้าบ้านั่นมันไม่ยอมปลดล็อกประตูครับ

“เปิดซิ”

“คุยกันก่อนซิจุนซู”

“ไม่มีอะไรจะคุย”ผมตอบสวนอย่างหงุดหงิด ก็คนอุตสาห์แอบเนียนแกล้งหลับมาตลอดทางเพราะไม่อยากจะคุยด้วย เพิ่งมาทำเป็นตื่นตอนจะถึงบ้านนี่แหละ แล้วยังจะมาชวนคุยอะไรกันอีก

“ผมขอโทษจริงๆ นะ”

“ฉันรู้แล้วน่า”

“จุนซู ผมรู้สึกดีกับคุณนะ”เจ้านั่นทอดน้ำเสียงอ่อนโยน ให้กับประโยคนี้ เล่นเอาผมมองเค้าตาค้าง ใจเต้นตุ๊บๆ เลยล่ะ

“พูดอะไรเนี่ย”

“ฉันรู้สึกดีกับคุณจริงๆ นะ”ตานั่นมาคว้ามือของผมไว้ แล้วเล่นเกมส์จ้องตากับผม ในขณะที่ผมพยายามที่จะยอมแพ้กับเกมส์นั้นทันที

“จุนซู...คุณมาเป็นแฟนกับผมไหม”นายนั่นพูดประโยคนั่นออกมานิ่มๆ หากแต่ประโยคนั้นมันทำให้ผมตาค้างเลยล่ะ
****************************************