Titile: ~~Good Morning Sweet~~ Part 10

นี่มาถึง Part 10 แล้วหรือเนี่ย!!! จนถึงพารท์นี้ยังไม่เคยได้คุยกันอีกเลย
นับตั้งแต่ Part 1 ตอนนี้เหลือบมองยอดคลิ๊กในแต่ละตอนก็วิ่งเข้าหลักร้อย
มียอดคนมาเม้นท์นอกเหนือจากญาติๆ เพิ่มมากขึ้น ขอบคุณนะคะ ที่สละเวลามาเม้นท์ให้

โดยเฉพาะฟิคชั่นหลบๆ ซ้อน ๆ ลงแบบนี้ 5555 ก็ยังมีคนตามอ่าน ปลื้มใจจัง สำหรับคอมเม้นท์อ่านทุกเม้นท์เลยนะคะ แต่ไม่ได้ตอบก็ไม่ได้ละเลยนะนอกจากใครจะถามอะไรก็จะตอบให้

อย่างคุณ measama ถามว่าไม่เอาไปลงที่ YSP เหรอ ก็ว่าจะลงอยู่ค่ะ
แต่ด้วยนิสัยชอบจะเอาฟิคไปลงให้สาธารณะชนอ่านได้ก็ขอให้มีสต๊อก
ถึงจบแน่นอนก่อน หรือเอาใกล้จบ แต่ที่เอาไปลงที่เด็กดี เพราะระบบเก็บนิยายของเด็กดีนี่มันใช้ง่ายดี เลยเอาไปลองลงก่อน เดี๋ยว YSP คงเป็นที่ต่อไป แถมด้วยที่เดาเรื่องไว้นี่น่าจุ๊บสักที หึหึ

นั่งนับนิ้วดูก็คิดว่าเรื่องนี้คงไม่ยาวนัก ตอนนี้ก็ผ่านมาจะกลางเรื่องแล้ว
แพลนไว้ให้เป็นฟิคสบายๆ ก็เลยไม่อยากให้ยาว

ต้องขอบคุณทุก ๆ คนที่อ่านจริงๆ ค่ะ

ขอให้อ่านให้สนุกนะคะ อ่านแล้วรู้สึกยังไงก็บอกกันได้คะ


******************
ร้านทำหล่อเจ้าสองตัวนั่นอยู่ใจกลางเมือง แถมใกล้ห้างสรรพสินค้าด้วยครับ คุณยูชอน พาผมเข้าไปในร้านเพื่อไปทักทายเจ้าของร้าน เป็นนัยว่าต้องไปแสดงตัวหาส่วนลดนั่นแหละครับ เจ้าของร้านเป็นสามี-ภรรยา กันผมยืนคุยกับพวกเค้านิดหน่อยก็ปล่อยให้คุณยูชอนคุยกันไปต่อ ดูพวกเค้าสนิทสนมกันดี ผมเองก็มาเดินชมของในร้าน ของแปลกตาในร้านมีอยู่เยอะแยะน่าสนใจดีครับ บางอย่างก็ทำให้ผมประหลาดใจว่าเดี๋ยวนี้เค้ามีผลิตภัณฑ์แบบนี้ให้กับสัตว์เลี้ยงแล้วเหรอ อย่างพวกรองเท้ากับสเปรย์กำจัดกลิ่นเท้าน้องหมา ผมอยากรู้จังครับว่าใครไปนั่งดมเท้าน้องหมากัน

“หิวหรือยัง”เสียงทุ้มคุ้นหูนั่นดังอยู่ข้างหลังผม ระหว่างที่ผมกำลังกำลังเอานิ้วแหย่เข้าไปในกรงของสุนัขมอลทิสตัวเล็ก ๆ ให้มันไล่งับนิ้วผมเล่น คุณยูชอนมายืนซ้อนอยู่ข้างหลัง เอามือเท้าแขนกับกรงของเจ้าสุนัขตัวใหญ่ๆ สองสามตัว ท่ายืนเท่ห์ยังกะจะโพสท่าถ่ายแบบเชียว

“หิวแล้ว”ผมตอบโดยที่หันกลับมาสนใจเจ้ามอลทิสสีขาวต่อ

“ชอบเหรอ”

“มันน่ารักดี แต่ผมชอบหมาใหญ่มากกว่า”

“อืม นั้นไปหาอะไรกินกันเหอะ”ผมพยักหน้ารับ ก่อนไปก็วิ่งไปล้างมือแล้วร่ำลาเจ้าของร้าน แล้วบอกว่าอีกชั่วโมงผมจะมารับสุดหล่อสองตัวของผม


“นี่คุณยูชอน คุณรู้จัก เควิน ซึงฮวาน สมิทสัน ไหมอะ”ผมเงยหน้าถามคุณยูชอนที่เพิ่งจิ้มทีโบนเสต็กเข้าปากไปหมาดๆ คุณยูชอนพยักหน้ารับหงึกหงักผมก็เลยพูดต่อ

“พี่ยองมินแนะนำให้ผมติดต่อคุณสมิทสันมาปั้นน้ำพุล่ะ แต่ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะไปติดต่อเค้าได้ยังไง พี่ยองมินก็เงียบไป ผมอาจต้องหาคนอื่นอีก ถึงตอนนี้ผมยังคิดไม่ออกเลย”ผมบ่นแล้วก็เอามีดกับส้อมเขี่ยเจ้าริบอายในจานของผม

“ผมรู้จักกับสตูดิโอของคุณสมิทสัน บริษัทเก่าที่อเมริกาของผมทำงานร่วมกับคุณสมิทสันบ่อย”ผมรีบเงยหน้ามามองผู้ชายตรงหน้าอย่างทึ่งๆ ให้ตายเหอะคนอะไรสารพัดนึกมาก ๆ

“แล้วคุณจะติดต่อเค้าให้ผมได้ไหม”คุณยูชอนพยักหน้าเบา ๆ แล้วยิ้มกว้างอย่างหล่อเหลา นี่มันเทวดาชัด ๆ เวลานี้ผมมองเห็นคุณยูชอนมีปีกสีขาว มีวงแหวนใส ๆ สีขาวอยู่บนหัว ไอ้เรื่องเคืองใจที่เคยมีผมจะพยายามลืมมันไปก่อน

“แล้วถ้าผมช่วยคุณ ผมจะได้อะไรล่ะ”อ้าวจากที่เมื่อกี้เพิ่งชมว่าเป็นเทวดาอยู่ ตอนนี้หางงอกออกมาซะแล้ว

“ต้องมีของแลกเปลี่ยนด้วยเหรอ”ผมทำหน้าหงิกหน้างอใส่ คุณยูชอนหัวเราะเบาๆ แล้วก็พยักหน้า
“อยากได้อะไรล่ะ อย่าขออะไรมากไปล่ะ”

“อืม อะไรดีน๊า”คุณยูชอนทำท่านึกแล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม ทำเป็นมองหน้าไล่ไปที่ตัวผมด้วยสายตาแปลก ๆ อย่าบอกนะว่าคิดอะไรทะลึ่งอีกแล้วน่ะ นายคนนี้นิบทเวลาจะอ่อนโยนอบอุ่นก็อบอุ่นซะ บทจะทะลึ่งตึงตังขึ้นมาก็น่าตบแรงๆ สักที

“ขออะไรดี ๆ นะ อย่ามาทะลึ่งกับผม”

“ใครทะลึ่งกัน คุณคิดไปเองนะซิจุนซู”ปาร์คยูชอนหัวเราะคิกคัก ผมจึงหยิบส้อมขึ้นมาทำท่าจะจิ้มเค้า เค้าจึงรีบเอามือมาคว้ามือผมไว้แล้วจับซ้อมวางลงกับจาน

“ใจเย็นๆ จุนซู ผมแค่จะให้คุณตอบแทนผมด้วยกันไปจัดสวนให้ผมหน่อยเอง สวนที่ผมบอกคุณในรถน่ะ ทำไม่ทำเปล่านะผมให้ค่าตอบแทนด้วย”ทำยังกับผมจะเลือกอะไรได้ ต่อไม่ให้เงินผมก็ต้องทำอยู่ดีแหละ

“ทำก็ได้ แต่มีข้อแม้”

“ว่า”

“คุณต้องติดต่อคุณสมิทสันให้ผมให้ได้ ถ้าไม่ได้ผมก็ไม่ไปทำให้คุณ”

“อืมม ข้อแม้เขี้ยวซะด้วย”

“อะแน่นอน”ผมหยักคิ้วหลิ่วตาให้คุณยูชอนก่อนจะหันไปจัดการผลไม้ที่เพิ่งมาเสริฟ

“ผมลืมบอกคุณ คุณต่อตอบผมว่าคุณติดต่อให้ผมได้ภายในอาทิตย์หน้าด้วยนะฮะ เผื่อไม่ได้ผมได้หาคนอื่นทัน”

“ครับผม คุณคิมจุนซู”

***********************************
“ลูกค้าถูกใจผลงานนายน่าดูเลยจุนซู พี่ภูมิใจเราจริงๆว่ะ”พี่ยองมินตบไหล่ผมป๊าบๆ ในระหว่างที่ผมนั่งทำงานเพลิน ๆ อยู่ที่โต๊ะ

“ไม่คิดเลยว่านายจะติดต่อ คุณสมิทสันได้ ตอนแรกที่ให้เลขาเราติดต่อไปดูเหมือนจะไม่ได้เสียแล้ว หัวหน้าปลื้มนายใหญ่เลยว่ะ”พี่ยองมินยังคงพูดเสียงสดใส ดูภูมิใจกับผมเอามาก ๆ ตอนนี้ไม่ต้องมีกระจก ผมก็พอจะเดาได้ว่าหน้าผมคงบานแทบจะคับห้องแล้วครับ

“ไม่ใช่ฝีมือผมหรอกฮะ คุณยูชอนต่างหากที่ช่วย”

“ปาร์คยูชอนน่ะเหรอ”

“ครับ คุณยูชอนช่วยติดต่อสตูดิโอคุณสมิทสันให้ เค้าเคยทำงานร่วมกันน่ะฮะ”

“อ๋อ นายโชคดีนะจุนซูได้ทำงานกับเค้า เก่งแล้วก็รู้จักคนเยอะ เก็บเกี่ยวประสบการณ์ไว้มาก ๆ ล่ะรู้ไหมทำไมพี่กับหัวหน้าถึงให้นายรับงานนี้ เพราะเห็นศักยภาพนายว่านายเก่งพอจะทำได้ นายเป็นความหวังของพี่กับหัวหน้าเลยนะ”พี่ยองมินยิ้มและตบบ่าผม ได้ฟังคำชมแบบนี้ใจผมมันฟูเลยล่ะครับ ผมยอมรับล่ะว่าไอ้การเป็นลูกคนกลางในหมู่พี่น้องเก่งโครต ๆ เนี่ยมันทำให้ผมเองรู้สึกด้อย กดดัน และไม่มั่นใจ ถึงผมจะไม่ใช่พวกเด็กมีปัญหา พ่อแม่ไม่เคยเปรียบเทียบผมกับเหล่าพี่น้อง แต่ในส่วนลึกผมคิดเสมอ ว่าผมไม่สมบูรณ์แบบเท่าพวกเค้า แต่คำชมพวกนี้ ตอนนี้มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมากจริงๆครับ

****************************************

“ยินดีต้อนรับครับ”คุณยูชอนพูดแล้วก็เปิดประตูอพารท์เม้นท์ของเค้าออกกว้าง ผมเหลือบมองเข้าไปในห้องกว้างนั้นก่อนจะก้าวเท้าตามเจ้าของห้องไป พอกลับมายืนในห้องนี้อีกครั้ง มันรู้สึกแปลก ๆ ครับ

มันออกอาการเขิน ทำตัวไม่ถูก มากกว่าความรู้สึกไม่พอใจอย่างที่ผมคิดว่าจะเป็น ผมยืนเก้ ๆ กังๆ อยู่ในห้องที่เหมือนห้องรับแขกนั่น วางกระเป๋าพร้อมอุปกรณ์ทำงานของผมบนโต๊ะรับแขกกระจกสีดำ ส่วนคุณยูชอนเดินเข้ามาแล้วหายไปหลังเคาท์เตอร์เครื่องดื่นสไตล์โมเดิร์น ผมถือโอกาสนี้มองไปรอบๆ ห้อง

อพารท์เม้นท์ของคุณยูชอนตกแต่งสไตล์โมเดิร์นเน้นโทนสีดำและเทา ที่ ๆ ผมยืนอยู่นี่ถูกจัดแต่งให้เป็นส่วนห้องรับแขก มีโซฟาสีเทาตัวใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง วางตรงข้ามกับโฮมเธียเตอร์ชุดใหญ่ มองไปจากตรงนี้ผมเห็นประตูห้องอยู่สามห้อง ผมจำได้แม่นยำคือประตูบานซ้ายมือสุดคือห้องนอนของคุณยูชอน พอมองเห็นประตูห้องนอนแล้วเล่นเอาผมหน้าร้อน ๆ ขึ้นมากระทันหัน ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องกลับมาที่ห้องนี้อีก ผมมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงนะ ถัดจากห้องนอนก็เป็นประตูกระจกใสบานสูงจรดเพดานที่มองเห็นระเบียงกว้าง และวิวกรุงโซลจากชั้น 12 อีกสองห้องนั้นผมไม่รู้ว่าห้องอะไร อืม สำหรับคนหนุ่มวัยเท่านี้ อยู่คนเดียว ทำไมเลือกอยู่ในอพารท์เม้นท์ใหญ่ขนาดนี้นะ

“ยืนทำอะไรอยู่”เสียกระซิบข้างหูพร้อมทั้งความเย็นที่สัมผัสที่แก้มของผม ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก แล้วเจ้าของเสียงนั้นก็หัวเราะเบา ๆ แล้วละออกไปจากใบหูผม

“ตกใจหมด ทำไมคุณชอบทำแบบนี้นะ”

“แหย่เล่นเอง ดื่มอะไรดีจุนซู” คุณยูชอน ยกกระป๋องเครื่องดื่มสองกระป๋องให้ผมเลือก ซ้ายมือเป็นกระป๋องชา ส่วนอีกกระป๋องคือเบียร์ ถ้าไม่โง่นักก็ไม่ควรเลือกกระป๋องเบียร์ใช่ไหมครับ พอผมเอื้อมมือไปคว้ากระป๋องชามาเปิด คุณยูชอนก็เปิดกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม

“ใครจะไปกินเบียร์ตั้งแต่เช้ากัน”

“อ้าว ผมหยิบมาเผื่อคุณชอบ คราวที่แล้วผมเห็นคุณดื่มเอา ดื่มเอา”พอได้ยินปุ๊บผมงี้หน้าชาเลยล่ะ

“ถ้ายังพูดเรื่องนี้อีก ผมจะกลับแล้ว”ผมตวาดใส่คุณยูชอน ฝ่ายนู้นยกมือทำท่ายอมแพ้ใส่ผม

“ไหนล่ะงานที่จะให้ทำ ตรงนี้ใช่ไหม”ผมตัดบทแล้วเดินจ้ำอ้าวออกไปที่ประตูกระจก ที่ผมเดาว่าคงเป็นที่ๆ คุณยูชอนคิดจะจัดสวนญี่ปุ่นไว้ตรงนั้น

คุณยูชอนพยักหน้าแล้วเอื้อมปลดล็อกประตูบานใหญ่ออก พอผมเดินออกไปที่บริเวณระเบียง ก็เห็นว่าระเบียงนั้นไม่ใช่ระเบียงเล็ก ๆ อย่างที่คุณยูชอนว่าจริง ๆ ครับ ระเบียงนี้ยาวจรดมุมห้องนึงไปอีกมุมห้องนึงของคุณยูชอน กะความยาวจากสายตาก็น่าจะน่าเป็นสิบเมตรได้ ส่วนความกว้างก็น่าจะประมาณสองเมตร มีประตูจากห้องคุณยูชอน และอีกห้องนึงเปิดทะลุออกมาที่ระเบียงได้เช่นเดียวกับประตูที่ห้องรับแขกนี้

“เห็นไหมผมบอกคุณแล้วอย่ามาดูถูกระเบียงบ้านผม ดูบ้านโน้นซิเห็นไหมเค้าปลูกต้นสนเลยนะ”คุณยูชอนชี้ให้ผมดูระเบียงถัดไปจากห้องคุณยูชอนที่มีต้นไม้อยู่สองสามต้นในนั้นมีต้นสนเล็ก ๆ อยู่ด้วย คงกะปลูกเอาไว้ใช้ประดับช่วงคริสต์มาสเลยมั่งเนี่ย

“ผมอยากทำสวนญี่ปุ่น ความยาวจากห้องผมมาถึงจุดที่เรายืนอยู่นี่น่ะ ส่วนที่เหลือของระเบียงผมก็จะเก็บไว้ใช้สอยอย่างอื่น”ผมมองตามคำพูดคุณยูชอนแล้วพยายามนึกภาพสวนญี่ปุ่น ที่ผมจะเอามาวางไว้ที่ระเบียงนี้ไปด้วย

“ผมอยากให้บ้านผมดูมีอะไรที่สดชื่นบ้าง ผมชอบสวนญี่ปุ่น เพราะมันเต็มไปด้วยธรรมชาติ ศิลปะ และจิตวิญญาณตะวันออก”คุณยูชอนพูดแล้วหันมายิ้มให้ผม ผมชอบมองเวลาคุณยูชอนพูดเรื่องศิลปะ เรื่องที่เค้าสนใจ แววตาของคุณยูชอนที่เป็นประกายล้อแสงนั้นจะยิ่งแวววับขึ้นอีก รอยยิ้มกว้างๆ จากปากอิ่มๆ นั่นมันทำให้คนมองไม่อาจละสายตาได้

“แล้วจุนซูล่ะชอบสวนแบบไหน”

“ผมไม่มีแบบที่ชอบเป็นพิเศษหรอกฮะ มันแล้วแต่ช่วงอารมณ์ ผมชอบต้นไม้ ผมชอบพื้นที่กว้างๆ ผมพอใจทุกครั้งที่ได้ขลุกอยู่กับต้นไม้ดอกไม้ ตอนที่ผมเลือกเรียนแลนด์สแคปผมคิดแต่ว่าผมคงมีความสุขมากที่ได้ทำงานกับธรรมชาติ ได้ออกแบบจัดแต่งต้นไม้ดอกไม้สารพัดรูปแบบแค่คิดก็สนุกแล้ว”

“แล้วพอมาได้ทำงานจริงๆ สนุกไหมล่ะ”ผมพยักหน้ารับแล้วก็ยิ้มกว้างตอบ

“สนุกแต่ก็เครียด”

“รู้ไหมถ้าเราทำงานแล้วเราไม่สนุกนั่นแปลว่าเรากำลังทำในสิ่งที่เราไม่ชอบ แต่หากเราทำงานแล้วเราสนุกกับมันนั่นเป็นโชคดีแล้วที่ได้ทำงานที่เรารัก ต่อให้เครียดต่อให้เหนื่อยแต่เมื่องานสำเร็จเราจะรู้สึกภาคภูมิใจที่ได้ทำ”

“ถ้างั้นคุณยูชอนก็มีความสุขอยู่”ผมถามคุณยูชอนที่ยืนท้าวแขนกับระเบียงมองผม ที่กำลังทิ้งสายตาออกไปมองที่สวนสาธารณะเล็กๆ ด้านล่าง

“มาก”คุณยูชอนตอบเสียงดัง ยิ้มกว้าง ผมหันไปมองแล้วก็อดอิจฉาไม่ได้ คนที่ความสุขกับงานได้ขนาดนี้เค้าคงรักงานของเค้ามาก

“แต่งานคุณยูชอนดูเหนื่อยออก น่าเครียดน่าปวดหัว”

“อย่างที่บอกไงถ้าเราทำสำเร็จเราจะยิ่งมีความสุข ยิ่งยากยิ่งท้าทาย”คนอะไรก็ไม่รู้นะครับ โชคดีมากๆ ที่สามารถมีความสุขกับหน้าที่การงาน ผมยังออกจะเบื่องานอยู่บ่อยๆ แต่สักวันผมจะทำให้ได้อย่างเค้าครับ นี่เค้าเป็นไอดอลของผมไปซะแล้วนะเนี่ย



หลังจากวัดขนาดของระเบียงเสร็จเรียบร้อยผมก็เอาสมุดมานั่งสเก็ตภาพสวน อยู่บนเก้าอี้เข้าชุดกับโซฟาตัวใหญ่ที่ตอนนี้คุณยูชอนเปิดโทรทัศน์นอนดูอยู่ เสียงหึงๆ เบาๆ จากโทรทัศน์กล่อมให้ผมง่วงอย่างไม่รู้ตัว ผมเลยวางสมุดพร้อมดินสอลงกับตักแล้วพิงศีรษะกับเก้าอี้

“เหนื่อยแล้วเหรอ”คุณยูชอนถามผมจากด้านหลังผมหันไปแล้วพยักหน้าเบา ๆ

“แต่ใกล้เสร็จแล้วล่ะฮะ”

คุณยูชอนเดินมาท้าวแขนกับเก้าอี้ที่ผมนั่ง ชะโงกมองภาพสเก็ตข้ามหัวผม ผมเลยหยิบภาพสเก็ตนั่นยื่นให้คุณยูชอนดู

“โอเคไหมฮะ”คุณยูชอนมองสักพักแล้วก็พยักหน้า และยิ้มให้ผม

“สวยดี”ผมยิ้มรับคำชมพร้อมทั้งรับแบบคืนจากคุณยูชอน แล้วยังไม่ทันตั้งตัวคุณยูชอนก็จับเก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่หมุนให้มาเผชิญหน้ากับคุณยูชอนที่นั่งหมิ่นๆ อยู่บนขอบโต๊ะกระจก

“หิวหรือยัง”ถามเฉยๆ ก็ไม่ได้ ถามซะใกล้แถมยิ้มหวานให้อีก ผมพยักหน้าตอบเบาๆ ทำไมไม่รู้ อยู่ดีๆ รู้สึกเขินขึ้นมา บรรยากาศแปลก ๆ นี่มันมาได้ยังไงกันนะ

“อยากกินอะไร”

“อะไรก็ได้ฮะ”ผมยังก้มหน้าหงุด ๆ อยู่ แต่ก็รู้ว่าหน้าคุณยูชอนมันเข้ามาใกล้มากขึ้นทุกทีแล้ว

“เป็นอะไร ทำไมต้องก้มหน้าคุยด้วย”คุณยูชอนเอานิ้วเชยคางของผมขึ้น แล้วมองผมด้วยสายตาที่ถ้าไม่เข้าข้างตัวเองเกินไปนัก ก็จะรู้สึกได้ว่าคุณยูชอนเอ็นดูและชอบผม คุณยูชอนมองผมแบบนี้บ่อยๆ แต่คราวนี้มันแตกต่างออกไปมันดูหวานและอบอุ่นกว่าปรกติมาก

“เขินเหรอ”

“ใครเขินคุณกัน”ถึงเขินแต่ผมก็ต้องปากแข็งครับ เดี๋ยวเสียฟอร์ม

“ก็เห็นแก้มแดงเชียว”คุณยูชอนพูดแล้วเอานิ้วมาจิ้มแก้มผมเล่น ผมเลยตีมือเข้าให้ คุณยูชอนก็หัวเราะเบาๆ ดูถ้าทางจะสนุกน่าดู

“ตกลงกินอะไรรามยองไหม”

“รามยองอีกแล้ว คุณกินเป็นอย่างเดียวหรือไง กินไก่ทอดเหอะ”

“อืมงั้นไก่ทอดก็ได้”คุณยูชอนลุกออกไปโทรศัพท์ พอคุณยูชอนลุกผมก็ถอนหายใจปั๊บเลย บรรยากาศเมื่อกี้มันชวนหัวใจวายชะมัด

ระหว่างรอไก่ทอดผมก็ย้ายตัวเองมานอนกลิ้งอยู่บนโซฟาแทนคุณยูชอน พร้อมเปิดหนังสือเกี่ยวกับการแต่งบ้านและสวน ที่ส่วนใหญ่เป็นหนังสือต่างประเทศดู หลายๆ เล่มมีไอเดียแปลกอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ผมเลยนอนดูเพลินเลยครับ ถ้าผมยืมไปดูที่บ้านเจ้าของเค้าจะว่าไหมเนี่ย ผมมองไปที่ชั้นหนังสือที่บิวท์อินอยู่กับกำแพงก็เห็นหนังสือพวกนี้อยู่อีกมาก

ส่วนคุณยูชอนตอนนี้กำลังตั้งอกตั้งใจอยู่ในครัวเปิดโล่งที่ผมมองเห็นได้จากห้องรับแขก คุณยูชอนคุยว่าจะทำสลัดให้ผมทานครับ จริงๆ มันไม่ใช่เรื่องน่าคุยสักเท่าไหร่ในเมื่อน้ำสลัดคุณยูชอนซื้อมาจากซุปเปอร์มาเก็ต คุณยูชอนได้แต่หันผักเท่านั้นยังจะทำมาคุย แค่นั้นผมก็ทำได้น่า

เสียงกริ๊งหน้าห้องดังขึ้นเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นมาจากกองหนังสือ ผมเห็นคุณยูชอนเดินออกมาจากห้องครัวทั้งๆ ที่สวนผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาล พอเดินกลับมาก็หิ้วกล่องไก่ทอดขนาดใหญ่มาด้วยผมเลยเดินตามคุณยูชอนเข้าครัวไป

“ให้ผมไปรับให้ก็ได้นิหน่า”ผมรีบไปหยิบกล่องไก่ทอดแล้วจัดการจัดลงจานก่อนคุณยูชอนจะเอามันไปทำอีก

“ไม่เป็นไรหรอก ผมไปรับเองดีแล้ว แล้วนี่กลับไปนอนอ่านหนังสือก่อนก็ได้เดี๋ยวผมจัดการเอง”

“ไม่เอาอะ น่าเกลียดแย่เลยให้คุณทำโน่นทำนี่ให้ผม”ถึงผมจะติดนิสัยไม่ยอมทำอะไร แต่ก็ไม่ใช่ทุกครั้งซะหน่อย ผมก็มีมารยาทนะ ผมจัดไก่ใส่จานเสร็จก็แอบหยิบชิมสักชิ้น

“ทำเป็นเด็กไปได้จุนซู”คุณยูชอนแหย่ผมเล่นแต่ผมก็ไม่แคร์ก็เลยหยิบกินอีกชิ้น แล้วฉีกไก่เป็นชิ้นเล็ก ๆ ยื่นให้คุณยูชอน ที่กำลังยืนคนสลัดในโบลว์สีฟ้าขนาดใหญ่อยู่ คุณยูชอนมองผมงง ๆ แล้วก็กัดไก่ในมือผม กัดไม่กัดเปล่าแอบกัดไปโดนนิ้วผมด้วยนี่ซิ

“อุ๊ย”ผมร้องเบาๆ หลังจากที่คุณยูชอนแอบกัดนิ้วผม ผมมองหน้าเค้าก็เห็นเค้ายิ้มกรุ้มกริ่ม แล้วนั่นทำให้ผมนึกอะไรบางอย่างออก ผมบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่ทำแบบนั้นไป ผมป้อนไก่ให้คุณยูชอน ทำไมนายทำอะไรไม่คิดแบบนี้คิมจุนซู พอนึกออกปุ๊บผมก็รีบเดินก้มหน้าหงุด ๆ วิ่งออกไปเอาหัวกลมๆ ของผมไถซุกใต้หมอนอิงใบใหญ่ที่โซฟา

“ทำอะไรน่ะจุนซู”

“อย่าถามน่า”ผมตะโกนอู้อี้ตอบไป ผมไม่รู้หรอกว่าตอนนี้คุณยูชอนทำหน้ายังไงอยู่ แต่ผมจำหน้าเจ้าเล่ห์เมื่อกี้ในครัวติดตาเลยล่ะ

“ลุกขึ้นมาได้แล้ว” คุณยูชอนดึงหมอนใบใหญ่ออกจากหัวผม ผมดึงไว้สักพักแต่ก็สู้แรงไม่ไหวเลยปล่อย พอลุกขึ้นนั่งได้แล้ว ก็เห็นว่าตอนนี้โบลว์สลัดกับไก่มาตั้งอยู่ที่โต๊ะหน้าผมแล้ว

“หัวยุ่งหมดแล้วจุนซู แล้วไม่ต้องเขินหรอก ทำแบบเมื่อกี้น่ารักดีผมชอบ”คุณยูชอนเอามือมาลูบผมของผม ผมก็เลยปัดมือออก คนอุตสาห์จะพยายามลืมยังมาย้ำอีก

“เมื่อกี้ลืมตัวต่างหาก ไม่ทำอีกหรอก”

“งั้นลืมตัวบ่อยๆ ล่ะ อะกินได้แล้วเดี๋ยวหิวเป็นลมไปก่อน”คุณยูชอนยื่นจานและช้อนส้อมให้ผม ผมรับแล้วก็รีบจิ้มน่องไก่มาก้มหน้าก้มตากิน

“อ่ะสลัด ลองชิมดู”คุณยูชอนจิ้มมะเขือเทศมายื่นตรงหน้าผม ผมทำท่าอิดออดไม่กล้ากินคุณ ยูชอนก็ทำท่าคะยั้นคะยอให้ผมกินให้ได้

“ชิมหน่อยซิผมอุตสาห์ทำให้นะ”

“เดี๋ยวผมตักเอง”

“อย่าดื้อน่า ถือว่าตอบแทนเมื่อกี้จุนซูป้อนไก่ผม”งื้อออออ บอกแล้วไงว่าอย่าพูดอีก ผมรีบงับเจ้ามะเขือเทศนั่น เพื่อให้คุณยูชอนเลิกพูดเสียที

“อร่อยไหม”

“ก็อร่อยดี แต่คุณแค่หันผักเองจะอร่อยๆไม่อร่อยมันไม่เกี่ยวกับคุณสักหน่อย”

“ถึงแค่หั่นผัก ผมก็ทำด้วยใจให้คุณนะ”เลี่ยนจริงๆ ครับ

“เงียบแล้วกิน ๆ ไปเหอะครับคุณยูชอน”คุณยูชอนหัวเราะลั่นเลยพอได้ยินผมดุ คนโรคจิต!! นอกจากชางมินก็มีคุณยูชอนเพิ่มอีกคนในลิสต์บัญชีดำคนกวนประสาทที่สุดในโลกของผม

“ว๊า ไก่นี่ไม่อร่อยเลยสู้ที่จุนซูป้อนให้ผมก็ไม่ได้”งื้ออออ คนบ้าเอ้ย

“ผมบอกให้เงียบไง”ผมหันไปทุบตีคุณยูชอนจนร้องโอดโอย แต่คราวนี้คุณยูชอนสู้ผมกลับเค้าพยายามรวบมือของผม ผมก็ดิ้นสู้ไม่ถอย ไป ๆ มา ๆ มาจบลงตรงที่ตอนนี้คุณยูชอนจับผมกดลงกับโซฟา เอามือมาตรึงมือทั้งสองข้างผมไว้เหนือหัว พระเจ้าช่วย!!! มาอยู่ท่านี้กันได้ยังไงครับ

“แรงเยอะจริงๆ”คุณยูชอนบ่นเบาๆ หัวหูยุ่งไปหมดเลยครับ มองๆ ไปก็ขำดี เวลาผมยุ่งๆ ไม่เป็นทรงทำให้เห็นหน้าผากกว้างๆ ของคุณยูชอนชัดดีชะมัด ผมหลุดขำพรืดออกไป จนคุณยูชอนทำสีหน้าไม่ถูก

“ขำอะไรจุนซู”

“คุณยูชอนหน้าผากกว้างนะฮะ เค้าบอกว่าคนหน้าผากกว้างมีวาสนา”คุณยูชอนหน้าแดงแปร๊ดเลยครับคราวนี้ ผมเลยหัวเราะเข้าไปใหญ่

“เด็กดื้อ ล้อผมเหรอ”คุณยูชอนเอานิ้วจี้เอวผมเล่นเอาผมหัวเราะจนเหนื่อย

“พอแล้ว ๆ ผมเหนื่อยแล้ว ผมยอมแล้ว”

“จะหยุดหัวเราะผมหรือยัง”

“ฮะฮ่า ๆๆๆ หยุดแล้ว หยุดแล้วฮะ”

คุณยูชอนหยุดจี้เอวผม แล้วดึงผมลุกขึ้นนั่งพิงพนักวางแขน ผมหอบเหนื่อย พยายามดึงออกซิเจนเข้าปอดให้มากที่สุด เล่นบ้าอะไรก็ไม่รู้ผมเกือบขาดใจตาย คุณยูชอนนั่งยิ้มเอามือเกลี่ยผมของผมที่ละข้างแก้มให้ทัดหู มารู้ตัวอีกทีหน้าคุณยูชอนก็เข้ามาใกล้หน้าผมเสียแล้ว

“อ๊ะ”ผมได้แค่ร้องเบาๆ ด้วยความตกใจเมื่อคุณยูชอนจรดปลายจมูกโด่งๆ ของเค้ามาที่แก้มผม ลมหายใจอุ่นๆ นั่นทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกมือไม้อ่อนไปหมด เสียงสูดลมหายใจเบาๆ ของคุณยูชอนเล่นเอาผมหายใจแทบไม่ออก จากแก้มคุณยูชอนก็ละปลายจมูกลงเรื่อยๆ จนริมฝีปากอิ่มๆ นั่นอยู่ชิดริมฝีปากผม

“จูบนะ”เสียงเบาๆ ที่รอดจากริมฝีปากอิ่มสีแดงสดที่แตะเบาๆ ราวกับหยอกล้อกับริมฝีปากผม ทำให้ผมนิ่งอึ้งยังไม่ทันประมวลผลกับคำพูดนั้นคุณยูชอนก็กดจูบลงมาเสียแล้ว.....

**********************************