สวัสดีค่ะ....ตอนนี้กำลังปั่นๆ สุดชีวิตเลยแหละพิมพ์เสร็จก็ลงเลย
บางทีกลับไปอ่านต๊ายยย ฉันพิมพ์ผิดได้ขนาดนี้เลยเหรอ 555
ช่วงนี้กำลังไล่รีไรท์ใหม่ด้วยก็เลยวุ่นๆ หลายสิ่ง

ถ้ากำลังรีไรท์ก็แปลว่ามีข่าวดีสำหรับคนที่สนใจรวมเล่มน่ะซิคะ
จากการเปิดให้ลงนามมา 4 วันก็ได้รับการตอบรับอันดีจนยอดพอควรที่จะจัดพิมพ์ค่ะ เย้!!! ตอนนี้ปุ้มก็เลยเริ่มรีไรท์แล้ว ทีนี้ก็น่าจะอย่างที่บอกไว้ว่าหลังวาเลนไทน์น่าจะได้รายละเอียดอะไรมากขึ้น ทั้งจำนวนหน้า ราคา ของแถมปก

ตอนนี้ปกปุ้มให้โปรติ๊กต้าจัดทำให้อยู่ค่ะงานพี่ต้าเชื่อได้เสมอว่างามมาก
ส่วนของแถมคิดว่าน่าจะเป็นเมกเนตที่คั่นหนังสือยูซู
กับโปสการ์ดจุนจังกับพี่มิก รูปถ่ายจากฝีมือมิโดรินี่แหละค่ะ
รายละเอียดยังไงจะเมล์กลับไปหาคนที่เมล์มานะคะ แล้วถ้าได้ครบถ้วนกระบวนความแล้วจะเอามาโพสบอกที่นี้แหละค่ะ
ส่วนใครเพิ่งมาอ่านแล้วสนใจรวมเล่มก็เมล์ไปที่นี่นะคะ angelmidori@gmail.com

ทีนี้ตอนนี้เป็นตอนก่อนจบแล้วล่ะคะ ก็แปลว่าตอนหน้าจะถึงเอ็นดิ้งแล้ว
ขอบคุณนะคะที่ตามอ่านกันมา ดีใจและขอบคุณมากจริงๆ

แต่ตอนจบเนี่ยคงจะโพสหลังวันเกิดพี่ยุนนะคะ เพราะวันเกิดพี่ยุนปุ้มมีโปรเจคฟิคพิเศษเขียนเอาไว้ค่ะ เผื่อใครสนใจจะแวะเข้ามาอ่าน 555

ที่นี้พูดถึงคู่ยุนแจในฟิคเรื่องนี้สักนิดจากที่เคยบอกเอาไว้แล้วว่าปุ้มแพลนไว้แล้วว่าจะเขียนยุนแจเป็นอีกเรื่อง ฉะนั้นในเรื่องนี้ก็เลยจะไม่พยายามไปเขียนเชิงลึกลงคู่นั้นเผื่อตอนเขียนจริงคู่นั้นจะเหมือนถูกเฉลยไปเสียเยอะแล้ว 5555 มีคิดชื่อเรื่องไว้แล้วด้วยนะคะคู่นั้น ชื่อ "Love Lunch" จากชื่อก็น่าจะบอกได้เลา ๆ แล้วว่าคงไม่ใช่อารมณ์หวานแบบยามเช้าเหมือนเรื่องนี้แน่ๆ ....แต่อย่างที่บอกค่ะว่า "Love Lunch" ยังไม่เขียน (แล้วเอ็งจะมาพล่ามทำไม)

สำหรับเรื่องต่อไป (ช่วงนี้พอได้เขียนแล้วฟิตค่ะ) น่าจะหลังจากจัดการเรื่องรวมเล่มเสร็จค่ะ เป็นยูซู ยุนแจค่ะ(แต่บทยูซูจะเยอะกว่าเป็นตัวดำเนินเรื่องหลักค่ะ)

see ya next part!!!


***************************************

ผมตื่นขึ้นมาทั้งๆ ที่อยากจะนอนต่อแทบตาย อากาศหนาวๆ แบบนี้เป็นใคร ๆ ก็อยากนอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่มและอ้อมกอดอุ่นๆ ทั้งนั้นแหละครับ ไม่มีใครเค้าอยากตื่นกันหรอก แต่นี่ผมจะนอนต่อก็ทำไม่ได้เพราะเสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมที่ดังไม่หยุดอยู่บนหัวเตียงนี่แหละฮะ

ผมค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมา แล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของอ้อมกอดอุ่นๆ ที่นอนกอดผมอยู่ คุณยูชอน นอนยังกะโดนสาปเลยหล่ะครับ หรือว่าแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินกันนะ ผมเอื้อมมือไปบีบแก้มกลมๆ นั้นเพื่อปลุกให้คนขี้เซาตื่นมาเสียที

“คุณยูชอนฮะ รับโทรศัพท์หน่อยซิฮะ”กว่าจะปลุกตื่นก็ต้องเรียกตั้งสองรอบ แต่อะไรก็ไม่เท่าคนที่โทรมาเนี่ยแหละฮะ โทรได้อดทนจริงๆ ไม่ยอมวางหูเลย

คุณยูชอนงัวเงียขึ้นมาแล้วก็ตั้งสติสักพักก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าหูโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะหัวเตียงด้านที่คุณยูชอนนอน ส่วนผมก็เนียนเอาหัวซุกอกคุณยูชอนหลับไปอีกที ผมยืนยันคำเดิมครับว่าอากาศแบบนี้ใครเค้าจะตื่นกัน

“สวัสดีครับ”

“ไอ้ปาร์คมึงปล่อยน้องกูลงมาได้แล้ว อย่าให้กูต้องขึ้นไปลากลงมาเองนะ”ไม่ต้องเอาหูแนบ กับหูโทรศัพท์ผมก็ได้ยินเสียงคำรามลั่นนั่นครับ ผมถึงกับหลุดขำเลยเมื่อได้ยินคำขู่เสียงดังลั่นผ่านหูโทรศัพท์ คุณยูชอนเองก็ยกหูออกไปซะห่างแล้วทำหน้าเบ้ พอคุณยูชอนเอาหูแนบโทรศัพท์อีกที คุณยูชอนก็ทำหน้าโมโห แล้วก็เอาหูโทรศัพท์กระแทกกับแป้นโทรศัพท์ทันที

“มันวางหูไปแล้ว ไอ้หมีบ้า”ผมยิ่งหัวเราะกลิ้งเลยล่ะครับคราวนี้ พี่ผมเวลาบ้านี่บ้าได้ใจจริงๆ

“แล้วจะลงไปไหมล่ะ อยากนอนต่อไหม”คุณยูชอนนั่งพิงหัวเตียง แล้วดึงผมเข้ามาหนุนตัก แล้วก็เขี่ยผม ของผมเล่น ผมส่ายหัวดุ๊กดิ๊กตอบแล้วก็กอดเอวคุณชอนไว้ ผมยังไม่หายง่วงเลยนิหน่า

“งั้นจุนซูโทรไปบอกพี่ชายจุนซูแล้วกันว่าจะนอนต่อ”

“ไม่เอาอะ คุณยูชอนโทรไปบอกหน่อยซิฮะ”

“พี่เราได้ขึ้นมาแหกอกผมหรอก จุนซูโทรไปบอกเองดีกว่า”พอมานึกว่าต้องโทรไปบอกพี่ ผมก็ไม่อยากนอนต่อแล้วอะ ผมกลัวพี่โกรธนิหน่า

ยังไม่ทันที่เราสองคนจะตัดสินใจว่าใครจะเป็นคนโทรไปหาพี่ โทรศัพท์มือถือของคุณยูชอนก็ดังเป็นเสียงเมสเสจเข้า คุณยูชอนคว้าไปอ่านก่อนจะหัวเราะลั่น

‘ปลุกน้องกูตื่นมากินข้าวเดี๋ยวนี้ สายแล้ว อย่านอนต่อ ไม่อย่างนั้นกูขึ้นไปปลุกเอง’ มาทั้งในรูปเสียงและข้อความเลยครับ ตื่นก็ได้ ทำไมเช้านี้พี่ยุนโฮดุจังเลยฮะ

“พี่ชายเรานี่เวลาดุ น่ากลัวชะมัด ตื่นไปหาอะไรกินกันเหอะ”คุณยูชอนจับผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะทำ โรแมนติก โดยการจุ๊บหน้าผากผมไปที แล้วก็จุ๊บเบาๆ ที่ปากอีกที เขินจังเลยครับ!!

“คุณยูชอนอาบน้ำก่อนซิฮะ”ผมกลับไปนอนกลิ้งเกลือกที่ ที่นอนอีกครั้งในระหว่างคุณยูชอนเพิ่งลุกไปจากเตียง คุณยูชอนยิ้มก่อนจะส่ายศีรษะเบา ๆ

“จุนซูไปอาบน้ำเลย ผมจะกลับไปอาบห้องชางมิน เมื่อวานผมไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา”ว๊า ผมอุตสาห์กะเนียนนอนต่ออีกสักนิดก็ไม่ได้ซิเนี่ย

คุณยูชอนเดินกลับมาหอมแก้มผมอีกครั้งก่อนจะดึงผมจากเตียง แล้วจับยัดเข้าห้องน้ำแล้วก็พาตัวเองเดินกลับไปอาบน้ำที่ห้องชางมิน นี่กลัวผมจะไม่ยอมอาบน้ำหรือยังไงกันนะ


ผมเดินเข้ามาที่ห้องอาหารของรีสอร์ทตอนประมาณเกือบสิบโมง ผมเห็นพี่ชาย น้องชายผม และคุณแจจุงนั่งทานอาหารกันอยู่แล้ว ดูแล้วน่าจะทานกันมาพักใหญ่แล้วด้วยฮะ

“เมื่อคืนเข้าไปนอนห้องนั้นได้ไงว่ะยูชอน”

“ก็ผมบอกพี่แล้วไง ว่าพี่ยูชอนเค้ายื่มคีย์การ์ดผม ผมให้ยืมไป”ชางมินรีบสวนตอบทันทีครับ วัวสันหลังหวะชัด ๆ ครับน้องผม

“แล้วทำไมไม่กลับมานอนห้อง นอนห้องน้องกูทำไม”ซักสะอาดซะยิ่งกว่าน้ำยาซักผ้าอีกครับ

“กูคุยกันดึก แล้วเห็นว่าดึกมากแล้ว ก็เลยนอนห้องนั้นไปเลย”คุณยูชอนตอบคำถามพี่ชายผมแล้วก็ยิ้มบางๆ แต่ถ้าสังเกตุดีๆ ผมเห็นคุณยูชอนหลิ่วตากับชางมินด้วยแหละครับ

“เนียนนะซิมึง แล้วนี่ทำไมลงมาช้า”

“ก็อาบน้ำกันอยู่”

“กูยังไม่ได้อาบน้ำ มึงจะรีบอาบไปไหน”

“แล้วมึงทำอะไรอยู่ล่ะ เห็นแก่กินนิหว่าน้ำไม่อาบ”

“กูไม่ได้เห็นแก่กินแต่กูขี้เกียจกลับไปเอาเสื้อผ้าที่ห้อง”พอพี่ชายผมตอบแบบนั้น ผมกับคุณยูชอนก็ทำหน้างงเลยล่ะครับ พี่ชายผมไปอยู่ไหนมาถึงต้องกลับมาเอาเสื้อผ้า

“อ้าวแล้วเมื่อคืนพี่ไปไหนมาฮะ”พอผมถามปุ๊บก็แอบเห็นชางมินหัวเราะเบาๆ คุณแจจุงที่นั่งเงียบอยู่ตั้งนานก็หันมามองผมแล้วยิ้มแปลก ๆ อย่าบอกนะครับว่า............

“พี่ยุนโฮไปนอนห้องพี่แจจุงมาครับ”น่านว่าแล้ว ผมรีบหันไปมองหน้าคุณยูชอนทันที สีหน้าคุณยูชอนที่มองผมมามันเป็นความรู้สึกเดียวกับผมเลยครับ ‘ว่าแล้วไงคู่นี้’

“เฮ้ย ทำไมทำหน้าอย่างนั้น พี่ไปกินเหล้ากับแจจุงมา กลับดึกก็เลยนอนห้องแจจุงเลย”

“นั่นไง มึงก็เหมือนกูนั่นแหละ”

“ไม่เหมือนกันโว้ย กูกับแจจุงไม่มีอะไรกัน”

“กูก็ไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย มึงแหละร้อนตัว”

“ไม่ได้ร้อนตัว ก็เล่นทำสีหน้าแปลก ๆ แบบนั้นนิหว่า แล้วมึงยูชอนถ้ามึงทำอะไรน้องกูมึงตายแน่”คุณยูชอนหัวเราะเบาๆ แล้วหยักไหล่ ผมเห็นแล้วหมั่นไส้จังเลยครับ แล้วพี่ยุนโฮฮะผมขอโทษแต่มันช้าไปแล้วที่พี่ขู่เค้านั่นนะ

“ถ้าเมื่อคืนนี้กูรู้ว่ามึงไปนอนห้องน้องกู กูไปเอามึงกลับมาแล้วไอ้ปาร์ค”


“ยุนโฮ โวยวายจริงเลยวันนี้”

อยู่ดี ๆ คุณแจจุงก็พูดขึ้นมา เล่นเอาตั้งโต๊ะที่เถียงกันไปมาถึงกับเงียบแล้วก็หันไปมองเลยครับ คุณแจจุงทำสีหน้างง ๆ ที่เรามองก่อนยิ้มเขิน

“มองอะไรกัน ผมไม่ได้ว่ายุนโฮสักหน่อย แค่บ่นเองวันนี้ตั้งแต่เช้าเค้าโวยวายเรื่องยูชอนกับจุนซูไม่หยุดเลย”

คุณแจจุงพูดเบา ๆ แล้วยิ้มคงเขินตัวเองที่หลุดปากออกมา พี่ยุนโฮที่โวยวายอยู่ก็หันมามองแล้วก็นิ่งไปเลยครับ

“ยุนโฮเนี่ยขี้บ่นเน้อแจจุง”คุณยูชอนหาเรื่องอีกแล้วครับ

“ฮะ เหมือนคนแก่เลย บ่นโน้นบ่นนี่ไปเรื่อยเลย”คุณแจจุงตอบแล้วก็หัวเราะเบาๆ คุณแจจุงเวลาแบบนี้ดูน่ารักมากเลยนะฮะ ผมชอบคุณแจจุงแบบนี้มากกว่าคุณแจจุงมาดนิ่ง ๆ เท่ห์ ๆ มากกว่าหลายร้อยเท่าเลย

“แจจุงอา อย่าไปเข้าข้างไอ้ปาร์คมันซิ เรื่องนี่ผมสมควรบ่นนิหน่า”

“เค้าโตกันแล้วน่ายุนโฮ”คุณแจจุงหันไปยิ้มให้พี่ชายผม ก่อนจะเอามือตบบ่าพี่ยุนโฮเบาๆ แล้วนั่นก็ทำให้พี่ชายผมสงบจริงๆ ครับ พี่ยุนโฮพงักหน้ารับ แล้วก็ยิ้มตอบคุณแจจุง ผมรู้สึกเหมือนมีรังสีประหลาดสีชมพูอ่อนลอยออกมาเลยล่ะครับ

พวกเรานั่งทานอาหารกันจนเกือบชั่วโมงก่อนจะแยกกันไปเตรียมตัวออกไปเที่ยวต่อ ระหว่างที่นั่งกินอาหารไปก็ได้คุยกันไป ผมเพิ่งได้คุยกับคุณแจจุงจริงจังก็ตอนนี้แหละครับ คุณแจจุงเป็นคนที่น่ารักมากเลยนะครับ เวลาคุณแจจุงไม่รู้อะไรคุณแจจุงจะทำหน้าตาสนอกสนใจ แล้วกระตือรือล้นที่จะถามตลอด แต่เวลาเรื่องอะไรที่คุณแจจุงรู้คุณแจจุงจะเล่าแบบออกท่าออกทางเลยฮะตลกมาก บางทีเวลาพี่ยุนโฮแกล้งขัดคุณแจจุง คุณแจจุงก็ทำหน้าดุพี่ยุนโฮตาขวางเลยฮะ ดูแล้วพี่ยุนโฮก็ไม่ได้กลัวอะไรเท่าไหร่ แถมยังชอบแกล้งขวางให้ตัวเองโดนดุด้วยซ้ำ

ตอนที่เราแยกกันเดินกลับมาคุณยูชอนเล่าให้ผมฟังว่าคุณแจจุงเป็นคนสองบุคลิกครับ ภายนอกกับคนไม่รู้จักกัน หรือเวลางานคุณแจจุงจะเป็นคนนิ่งๆ จนดูหยิ่ง เหมือนเมื่อก่อนที่คุณยูชอนยังไม่สนิทด้วย ก็รู้สึกไม่ถูกชะตากับคุณแจจุงด้วยซ้ำ แต่พอมาสนิทกันแล้วคุณแจจุงเป็นคนที่อัธยาศัยดีมาก ขี้เล่น พูดเก่ง แล้วก็ตลก บางทีออกจะป้ำ ๆ เป้อ ๆ ด้วยซ้ำ พอคุณยูชอนเล่าๆ ไป ผมเลยแอบเนียนถามคุณยูชอนว่าคุณยูชอนกับพี่ ไปสนิทกับคุณแจจุงได้ยังไงกัน

คุณยูชอนก็หลุดเล่ามาฮะ ว่าช่วงแรก คุณแจจุงมาติดต่อพี่ให้ไปทำงานที่บริษัทคุณแจจุง แต่พี่ก็ไม่ยอมไป คุณแจจุงตื้ออยู่พักใหญ่ จากที่ตื้อ ๆ กันเรื่องงานเลยทำให้เจอกันบ่อยขึ้น ก็เริ่มกลายมาเป็นคุยกันเรื่องอื่น ๆ ไปแทน แล้วพี่ก็พาคุณแจจุงมาให้รู้จักกับเพื่อนในกลุ่มซึ่งส่วนใหญ่รู้จักกันบ้างอยู่แล้วจากอเมริกา และช่วงนี้คุณแจจุงเองก็เลิกชวนพี่ให้ไปทำงานด้วยแล้ว เพราะตอนนี้คุณแจจุงหันมาสนใจงานธุรกิจโรงแรมแทนธุรกิจก่อสร้างไปเสียแล้ว เพราะเป็นแบบนี้นี่เองซินะฮะถึงจากที่เขม่นๆ กันอยู่ถึงกลับมาดีกันได้ ดีไม่ดีผมว่าจะไม่ใช่แค่ดีกันธรรมดาเสียด้วยซ้ำ ดูจากพฤติกรรมแล้วเนี่ย



“พี่ยุนโฮฮะ เปลี่ยนถุงมือกับผมหน่อย”ผมหันไปสะกิดพี่ยุนโฮให้ถอดถุงมือให้ผม ในระหว่างที่เรากำลังขึ้นกระเช้าไปเล่นสกีกัน ก็ถุงมือที่หยิบออกมาผมว่ามันใหญ่ไปนิดหนึ่งสำหรับผม อีกอย่างสีไม่ถูกใจผมด้วยแหละ ผมเห็นถุงมือพี่ยุนโฮสวยกว่าของผมตั้งเยอะ แถมดูแล้วเล็กกว่าของผม ผมเลยบีบบังคับให้พี่เอามาให้ผมใส่ พี่ยุนโฮส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะถอดออกมาให้ผมแต่โดยดี

ชางมินเองก็บ่นงึมงำไปเรื่อยว่า พวกเราเป็นกรุ๊ปผู้ชายล้วนแท้ๆ แต่ทำไมถึงเสียงดังโวยวายนัก แล้วก็มาโทษผมว่าผมทำเสียงโวยวายเสียอีก ผมกับชางมินก็เลยลงไม้ลงมือกันไปเล็กน้อย จนคุณยูชอนคงทนไม่ไหวเลยดึงผมมานั่งข้างๆ แทน เป็นครั้งแรกครับที่พี่ยุนโฮเห็นดีเห็นงามกับคุณยูชอนเรื่องของผม พี่ยุนโฮถึงกับเอ่ยปากบอกให้คุณยูชอนรีบพาผมไปไหนก็ได้ที่อยู่ห่างกับชางมิน พี่ไม่รักผมแล้วนิครับ!!

พอเราถึงยอดเขาพวกเราก็รีบจัดการตัวเองเพื่อเตรียมตัวเล่นสโนว์บอร์ดกันครับ พวกเราสี่คนเว้นคุณแจจุง อยู่ในชุดเตรียมพร้อมสำหรับการเล่นสโนว์บอร์ดส่วนคุณแจจุงอาสาที่จะนั่งถ่ายวีดีโอ ถ่ายรูป พวกเราให้ครับ คุณแจจุงอ้างว่าตัวเองเล่นไม่เก่ง แล้วมีปัญหาสุขภาพเกี่ยวกับขาด้วยเลยไม่สะดวกจะเล่น

“จุนซูแข่งกันม่ะ”อยู่ดี ๆ คุณยูชอนก็เดินมาท้าผม รู้จักคิมจุนซูน้อยไปแล้วปาร์คยูชอน

“ผมเล่นเก่งนะ”

“ก็ดีไงเล่นเก่งน่ะ ได้สนุก”

“โอเคฮะ”ผมรับสารท้ารบ แล้วก็ดึงแว่นลงมาเพื่อกันลม คุณยูชอนหันไปนัดแนะกับคุณแจจุงให้ทำสัญญาณ ก่อนจะมานัดแนะจุดเส้นชัยกับผม แล้วพอคุณแจจุงทำสัญญาณปล่อยตัว ผมก็พุ่งลงเนินเขาลงมาเลยครับ

จริงๆ ผมก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรหรอกฮะ แค่พอเล่นได้แล้วก็เล่นบ่อย เนินเขาที่เราแข่งกันอยู่นี่ก็ไม่ใช่ช่วงที่ชันอะไรมาก ผมเหลือบมองคุณยูชอนที่นำผมอยู่นิดหน่อยก็พอรู้แล้วล่ะครับว่าคุณยูชอนเนี่ยถ้าทางจะเก่งพอดูเลยล่ะ แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เหมือนกันนะครับ

เราสองคนถึงจุดเส้นชัยสูสีกันมากเลยล่ะครับ ถ้าให้ทายคิดว่าใครชนะครับ........อะไม่ใช่คุณยูชอนหรอกฮะ แต่เป็นผม ซึ่งผมเดาว่าคุณยูชอนท่าทางจะแกล้งยอมแพ้เสียมากกว่า เพราะทนที่ผมโวยวายมาตลอดทางไม่ได้

“เหนื่อยละซิ”คุณยูชอนเดินมาจับหัวผมโยกเบาๆ หลังจากปล่อยให้ผมฉลองชัยชนะด้วยนั่งถอด สโนว์บอร์ดแล้วดึงอากาศเข้าปอดแก้เหนื่อยอยู่

“ผมชนะ คุณยูชอนจะให้รางวัลอะไรผม”

“นี่ผมยอมแพ้หรอกนะ จุนซูถึงชนะน่ะ”

“จะชนะด้วยวิธีไหน ผมก็ชนะนะฮะ”

“งั้นเอานี่เป็นของรางวัลแล้วกัน”คุณยูชอนเดินถือบอร์ดเข้ามาใกล้ผม แล้วเนียนก้มจงมาจุ๊บหัวกลมๆ ของผม ผมตกใจจนเผลอทุบคุณยูชอนไปเลยล่ะครับ

“เดี๋ยวมีคนเห็น ไม่อายเค้าเหรอไงฮะ แล้วไม่เอาด้วยของรางวัลแค่นี้”จริงๆ มองไปรอบๆ ก็ไม่มีใครมองเราสองคนหรอกครับ เพราะเราหลบๆ อยู่ใต้ต้นสนแต่มันก็น่าอายจะตายไปมาแสดงความรักอะไรกันแบบนี้

“งั้นของรางวัล อยากได้อะไรล่ะ”คุณยูชอนก้มหน้ามาถามผม ผมก็ยิ้มกว้างตอบ แล้วก็เอานิ้วจิ้มๆ คางยืนคิด อะไรดีน๊า

“ผมติดไว้ก่อนได้ไหมฮะ”

“ได้ซิ คิดออกเมื่อไหร่ค่อยมาขอ”คุณยูชอนยิ้มอบอุ่นตอบ แล้วอยู่ดีๆ ก็ทำสีหน้าเหมือนคิดอะไรออก

“ของรางวัลเป็นตั๋วเครื่องบินดีไหม”

“ตั๋วเครื่องบินไปไหนฮะ”ผมทำหน้างง อยู่ดีๆ คุณยูชอนก็เกิดใจป้ำ ทำตัวเป็นเสี่ยขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ตั๋วเครื่องบินไปกลับ โซล-เวอร์จิเนีย”

“ห๊า”

“ผมอยากพาจุนซูไปหาครอบครัวผมน่ะ ไปกับผมนะ”

“จะดีเหรอฮะ”

“ดีที่สุดซิครับ ผมอยากพาจุนซูไปเจอครอบครัวผมจะแย่อยู่แล้ว”

“แล้วพวกเค้าจะโอเคเหรอฮะ”ผมถามกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ผมกังวลใจมากนะฮะ ผมไม่ได้เตรียมใจเลยที่จะบอกเรื่องความสัมพันธ์ของเราให้คนอื่นรู้ โดยเฉพาะกับครอบครัวคุณยูชอนเนี่ย

“โอเค แน่นอน”

“เค้าจะรับผมได้เหรอฮะ”

“ทำไมจะรับไม่ได้ล่ะ จุนซูของผมน่ารักจะตาย”

“แต่ผมเป็นผู้ชายนะฮะ”

“ผมเชื่อว่าที่บ้านผมต้องเข้าใจ”

“หมายถึงเค้ารู้อยู่แล้วเหรอฮะ เรื่องที่คุณยูชอนคบผู้ชายด้วยน่ะฮะ”ผมถามพร้อมกับจ้องหน้าคุณยูชอนนิ่ง แล้วคุณยูชอนก็สั่นศีรษะเบาๆ นั่นทำให้ผมกลับรู้สึกวูบที่อก แล้วถ้าครอบครัวคุณยูชอนรับไม่ได้ล่ะฮะ นี่ยังไม่รวมกับพ่อแม่ผมอีกล่ะ

“อย่าเครียดน่าจุนซู ครอบครัวผมเค้าทันสมัย ท่านไม่คิดมากหรอก ผมรู้จักท่านดี ผมไม่ได้จะพาคุณไปวันสองวันนี้สักหน่อย ผมแค่อยากบอกคุณไว้ว่าผมอยากพาคุณไปหาท่าน ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมจริงจังกับคุณ อยากให้คุณมาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวผม เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผม”ผมเงยหน้าขึ้นมองคุณยูชอนแล้วยิ้มกว้างตอบ ผมจะคิดมากทำไมใช่ไหมครับ สิ่งสำคัญมันอยู่ที่เราสองคนมากกว่า ขอแค่เรารักกันมั่นคงต่อกัน อุปสรรค์อะไรก็จะผ่านไปได้ และผมก็ควรต้องเชื่อมั่นด้วยซิครับว่าคนที่รักเราพวกเค้าต้องเข้าใจเรา

“ขอบคุณนะฮะ ที่คุณยูชอนจะพาผมไปหาครอบครัวคุณยูชอน ผมอยากเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวคุณยูชอน และอยากเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคุณยูชอนนะครับ”

“พูดจาอย่างนี้ถ้าอยู่กันสองคนผมจะจับจูบให้”ผมหัวเราะลั่นก่อนจะรีบถือบอร์ดวิ่งหนีคุณยูชอน แต่ไปได้ไม่เท่าไหร่หรอกฮะผมก็ลื่นล้มให้คุณยูชอนจับผมได้แล้ว แต่ไม่ได้จับผมจูบอย่างที่ว่าหรอกฮะ แถวนั้นคนมันเยอะแล้ว



เราสองคนกลับมารวมกลุ่มกันอีกครั้ง ผมปล่อยให้คุณยูชอนเล่นบอร์ดต่อกับชางมิน เพราะเมื่อกี้ตอนไปกับผมยังไม่ค่อยได้เล่นอะไรเท่าไหร่ ส่วนพี่ยุนโฮตอนผมไม่อยู่พี่เค้าเล่นไปหลายรอบแล้วจนตอนนี้มานั่งพักอยู่ แล้วให้บอร์ดคุณแจจุงไปเล่นแทน คุณแจจุงไถสโนว์บอร์ดยู่ใกล้ ๆ แถวนั้น คงอยากเล่นแหละครับ แต่สุขภาพคงไม่อำนวย

“พี่ฮะ คุณแจจุงขาเค้าเป็นอะไรเหรอฮะ”

“เค้าประสบอุบัติเหตุเกี่ยวกับรถ รู้สึกจะขาหัก เค้าเลยใช้ขามากไม่ได้”

“แต่ดูแล้วเค้าก็เดินปรกตินะฮะ”พี่ชายผมพยักหน้าตอบเบาๆ ก่อนจะเหลือบไปมองคุณแจจุง ผมไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่ที่ผมเห็นสายตาของพี่ยุนโฮมองคุณแจจุงดูอบอุ่นดีจังเลยครับ

“พี่กับคุณแจจุงคบกันอยู่เหรอฮะ”พี่ชายผมสะดุ้งทันทีเลยฮะพอได้ยินคำถาม นี่ผมถามตรงไปหรือเปล่าครับเนี่ย

“เปล่าพี่กับแจจุงเป็นเพื่อนกันเฉยๆ “

“จริงเหรอฮะ”ดูแล้วไม่น่าเชื่อเลย เพื่อนเค้างอนกันด้วยเหรอครับ เพื่อนกันเค้าก็ไม่มองกันแบบนี้ด้วยนะครับ

พี่ชายผมหันมามองหน้าผมก่อนจะเอื้อมมือมาจับหัวผมโยกเบาๆ แล้วยิ้มจางๆ ให้

“ถ้าพี่ชอบเค้าจริงๆ เราจะรู้สึกยังไง”

“ผมจะรู้สึกยังไงได้ละฮะ ถ้าพี่ชอบ ผมก็ต้องช่วยเชียร์พี่อยู่แล้ว คุณแจจุงน่ารักนะฮะ”

“ไม่รู้สึกแปลกเหรอ เค้าเป็นผู้ชายนะ”

“แล้วพี่ล่ะฮะ รู้สึกแปลกกับผมไหม”

“นิดหน่อย แต่พี่ทำใจไว้อยู่แล้ว”

“สำหรับผมก็คงแปลกใจแหละฮะ แต่มันไม่สำคัญหรอกฮะ ถ้าพี่ชอบผมก็ชอบ”พี่ชายผมยิ้มแล้วก็โยกหัวผมใหญ่เลยล่ะครับ ดีนะเนี่ยผมใส่หมวกไว้ไม่งั้นผมยุ่งแย่

“พี่ว่าพี่ชอบเค้านะ ไม่รู้ทำไมพี่ถึงรู้สึกแบบนี้ได้”

“แล้วคุณแจจุงชอบพี่ไหมฮะ”

“นั่นแหละที่พี่ไม่รู้ พี่ไม่เคยรู้เลยเค้าคิดยังไงกับพี่”

“เออ...แล้วพี่คิดว่าคุณแจจุงจะรู้ไหมฮะว่าพี่ชอบเค้า”พี่ยุนโฮมองหน้าผมแล้วส่ายศีรษะเบาๆ

นี่เป็นปัญหารักข้างเดียวทั้งๆ ที่คนอื่นดูก็รู้ว่าไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดานิครับ ปัญหาแบบนี้มันอาจจะแค่รอให้ใครสักคนเอ่ยปากก็เป็นไปได้

“พี่บอกเค้าซิฮะ”

“พี่ควรต้องบอกเค้าเหรอ”พี่ชายผมถามแล้วผมก็พยักหน้าหงึกหงัก

“พี่ต้องบอกเค้านะฮะ รักน่ะบางทีมันก็ไม่อาจรู้เองได้”

“แต่พี่ไม่มีอะไรที่เทียบเค้าได้เลยนะ”พระเจ้าช่วยนี่พี่ผมเค้าคิดอะไรครับ นี่มันปีไหนกันแล้วยังมาคิดเรื่องเท่าเทียมไม่เท่าเทียมกันอีกเหรอฮะ แค่ที่พี่ยุนโฮเป็นอยู่นี่สำหรับผมมันก็มากพอแล้วนะครับ

“พี่คิดมากไปเองหรือเปล่าฮะ พี่น่ะไม่แพ้ใครหรอกนะฮะ”

“แต่เค้าน่ะ คิมแจจุงเลยนะ”

“จะแค่ไหนกัน นี่ก็พี่ยุนโฮของผมคิมจุนซูเลยเหมือนกันนะฮะ”พี่ชายผมหัวเราะลงคอเบาๆ พอได้ยินผมพูด

“แล้วพี่จะคิดดู”มันก็ต้องอย่างนั้นแหละฮะพี่ยุนโฮ
>