วันนัดพบ (ขนหัวลุก ใบหนาด)
วันนัดพบ
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"ชาติชาย" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากดอนเมือง
ผมอยู่ที่ถนนพหลโยธิน ก.ม. 27 ดอนเมือง ตรงข้ามกับโรงงานทอผ้าที่โดนเครื่องบินอียิปต์แอร์ไลน์พุ่งลงมาผิดรันเวย์ เห็นแสงไฟหน้าโรงงานเรียงราย กัปตันแกอยากไปเที่ยวคริสต์มาสที่พัทยาเต็มแก่ หูตาลายคิดว่าเป็นแสงไฟรันเวย์ เลยแลนดิ้งลงมาสนั่นหวั่นไหวเหมือนฟ้าผ่า
คนบนเครื่องตายเรียบ แถมคนงานที่นอนหลับอยู่ดีๆ ต้องสังเวยชีวิตไปอีกหลายคน....เหตุการณ์สยองนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 35 ปีแล้วครับ
ตอนนั้นพ่อแม่ผมเพิ่งไปปลูกบ้านอยู่ใหม่ๆ ผมเองก็ราวสิบขวบ ได้ดูเครื่องบินแล่นขึ้นลงเพลิดเพลิน เสียงกระหึ่มครึมครางของนกยักษ์ทำให้พวกเราเกิดความเคยชิน ไปนอนที่อื่นไม่ได้ยินเสียงเครื่องบินก็นอนไม่หลับจริงๆ เอ้า!
พอผมกับน้องๆ เรียนจบ พ่อก็เกษียณอายุราชการพอดี
เราอยู่ในหมู่บ้านทหารอากาศครับ เพื่อนบ้านส่วนมากเป็นรุ่นลุงผมทั้งนั้น สังเกตว่าเกษียณแล้วมักจะมีชีวิตเงียบเหงา วันๆ ขลุกอยู่แต่ในบ้าน บางคนก็ออกมาเดินเล่นตอนเช้าตอนเย็น บางคนก็เลี้ยงต้นไม้ เลี้ยงไก่ ไม่ค่อยมีใครไปมาหาสู่เหมือนตอนที่ยังมีอำนาจวาสนา
เกษียณได้ 3-4 ปีก็ตายแล้วครับ อย่างดีก็อยู่ได้ 6-7 ปี พ่อผมบอกว่า...เฉาตาย!
ตอนแรกยังงงๆ จนพ่อเกษียณได้ราว 10 ปีถึงได้แจ่มแจ้ง...พ่อจัดงานวันเกิดทุกปี ญาติมิตรมากันคับคั่ง รถจอดหน้าบ้านยาวเหยียด มีดนตรีและนักร้อง สนุกครึกครื้นนักหนา...เพื่อนฝูงและผู้ใต้บังคับบัญชามากันเพียบ ของขวัญบนโต๊ะกองพะเนินเทินทึก
เมื่อพ่ออายุราว 75 ปี อดีตเจ้านายก็ล้มตายไปเกือบหมดแล้ว อดีตลูกน้องก็ทยอยกันเกษียณบ้าง ตายไปก่อนบ้าง พวกญาติรุ่นไล่เลี่ยกับพ่อก็แทบจะไม่เหลือตัวแล้ว แต่มีรุ่นลูกรุ่นหลานเติบโตขึ้น และมางานวันเกิดพ่อทุกๆ ปี จนดูเหมือนว่าแขกเหรื่อไม่ได้ลดน้อยลงเลย
ระยะหลังๆ พ่อจะนัดเพื่อนฝูงมาสังสรรค์กันที่บ้านทุกๆ วันอาทิตย์ต้นเดือน
เพื่อนรุ่นเดียวกันมีทั้ง ทหาร ตำรวจ อาจารย์ ทนายความและแพทย์ ผมรับหน้าที่เป็นคนตระเตรียมเครื่องดื่มและอาหาร ราวๆ บ่ายก็ทยอยกันขับรถมา ไม่เหล้าก็กับแกล้มที่พวกอาๆ ลุงๆ แทบทุกคนจะติดมือมาด้วย
โต๊ะยาวใต้ร่มสาเกริมรั้วคือที่ดื่มกิน พูดคุยของบรรดา ผู้อาวุโส 7-8 ท่าน ผมคอยแวะเวียนไปดูแลว่ามีอะไรขาดเหลือจะได้ให้เด็กยกออกไปเพิ่มเติม เห็นเรียบร้อยแล้วก็ขอตัว เพื่อให้พวกท่านคุยกันถึงเรื่องเก่าๆ ตามสบาย
ความหลังยังอยู่! ทั้งสดใสและหอมหวานไม่รู้ลืมเลือน...ผมเองอายุขึ้นเลขสี่มาหลายปีแล้ว พอจะเข้าใจว่าอดีตในวัยหนุ่มสาวของคนเราเป็นเรื่องที่น่าโหยหาอาวรณ์เพียงไร...
น่าเศร้าที่การพบกันทุกๆ เดือนนั้น นับวันก็ยิ่งเหลือสมาชิกน้อยลงทุกที!
จากเดิมเหลือ 5-6 คน มีทั้งล้มตายไปบ้าง เจ็บไข้ได้ป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลบ้าง เป็นอัมพฤกษ์บ้าง...แม้จะมีลูกหลานขับรถก็มาไม่ไหว ในที่สุดก็เหลือแค่ 3 คนเท่านั้นเอง
ค่ำนั้นอากาศค่อนข้างหนาว วงเหล้าของพ่อกับเพื่อนอีก 2 คนดูเหงา เศร้าและวังเวงอย่างบอกไม่ถูก ผมนั่งอยู่ห่างๆ ฟังพวกท่านพูดคุยกันพึมพำ เหมือนกับว่าแม้แต่จะพูดก็ยังต้องใช้พลังมากจนดูเหน็ดเหนื่อยเต็มที พ่อนั่งฟังเงียบๆ แบบเดียวกับผม
ลุงประสิทธิ์ อดีตทนายความอายุราว 82-83 อาวุโสที่สุดในกลุ่ม จำได้ว่าเคยหน้าตาดี ท่าทางคล่องแคล่ว ตอนนี้ผมบางจ๋อย ใบหน้าเหี่ยวย่น แก้มห้อย เหนียงย้อยยาน...บ่นว่าหมู่นี้ปวดตามข้อบ่อยๆ ใจเต้นแรง อ่อนเพลียลงทุกทีแล้ว ไม่รู้จะหลับผล็อยไปเมื่อไหร่
อาไพทูรย์ อดีตอธิบดีอายุราว 80 เท่ากับพ่อผม ผอมสูง มีไม้เท้าติดตัว บ่นว่าหน้ามืดตามัวบ่อยๆ อยู่ๆ ก็วูบไป ดีแต่คว้าอะไรยึดตัวไว้ทัน มักจะฝันถึงญาติมิตรที่ตายไปแล้วแทบทุกคืน เพื่อนๆ ที่เคยมาตั้งวงกันที่นี่แต่ล่วงลับไปก่อนก็มาเข้าฝันเป็นประจำ
ชายชราทั้งสองคนบอกเสียงแหบเครือพร้อมกันว่า...เดือนหน้าคงจะมาไม่ไหวแล้ว วันนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้พบกัน
ลมเย็นๆ พัดวูบ ใบสาเกสีน้ำตาลแก่หลุดร่วง เคว้งคว้างมาตามลม 3-4 ใบ...ผมประคองท่านทั้งสองไปขึ้นรถที่หน้าบ้าน...นึกชมว่าอายุขนาดนี้ยังขับรถได้สบาย
กลับไปที่โต๊ะ เห็นพ่อจิบเหล้าบางๆ อยู่คนเดียว ผมนั่งดื่มเป็นเพื่อน บอกว่าไปส่งลุงสิทธิ์กับลุงทูรย์แล้ว พ่อเลิกคิ้วยิ้มนิดๆ ถามว่าเพื่อนสองคนนั่นมาหาพ่อจริงๆ หรือ? นึกว่าพ่อเห็นคนเดียวเสียอีก...ตอนนี้โคม่าอยู่โรงพยาบาลทั้งคู่!
บอกตรงๆ ว่าผมไม่ได้กลัวนะ แต่ทำไมขนลุกเกรียวก็ไม่รู้จริงๆ ครับ?
| Create Date : 23 ตุลาคม 2556 |
| Last Update : 23 ตุลาคม 2556 0:55:52 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1556 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 96 คน [