"สุดา" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากบ้านอาถรรพณ์

บ้านดิฉันอยู่ใกล้เขตทหาร แถวถนนเศรษฐศิริ ดิฉันอยู่บ้านนี้มา 30 กว่าปีแล้ว แต่รับรองว่าไม่มีใครตายที่นี่เลย แม้แต่คุณยายที่อยู่บ้านนี้ก็ไปถึงแก่กรรมบ้านอื่น เช่น คุณยายไปตายบ้านคุณน้าที่เป็นพยาบาล ส่วนคุณย่าก็ไปอยู่บ้านคุณลุงซึ่งเป็นลูกชายคนโตแล้วก็มีอันเป็นหวัดแล้วปอดบวมแทรก...สิ้นลมหายใจที่นั่นเอง!

อย่างไรก็ตาม ดิฉันกับน้องๆ คิดว่าบ้านเรามีอะไรแปลกๆ อยู่ เป็นต้นว่า...ฟ้าผ่าใกล้ๆ เกือบทุกฤดูฝน แถมบ่อยครั้งอีกต่างหาก

ครั้งหนึ่งฟ้าผ่าบ้านข้างๆ รั้วเดียวกัน บ้านเขาทีวีระเบิดทันที ส่วนดิฉันกำลังพับผ้าห่มอยู่ในห้องนอน ขนลุก ผมชี้เลยค่ะ ตัวชาวาบ ได้ยินเสียงลั่นเปรี๊ยะ เพราะได้รับกระแสไฟฟ้าจากฟ้าผ่าครั้งนั้น ไฟที่บ้านต้องเปลี่ยนใหม่หมดทุกดวง ขนาดไฟที่ปิดสวิตช์ไว้ก็เปิดได้เอง...แล้วไส้มันก็ละลาย!

บ้านเรามีพลังงานแปลกๆ เหลือเชื่อค่ะ บางทีคุณแม่คิดว่าน้องชายอยู่ในห้องส่วนตัวของเขา เพราะได้ยินเสียงเปิดวิทยุเลยเคาะประตูเรียก ถามว่าจะกินอะไร จะทำให้ มีเสียงน้องชายโต้ตอบพูดคุยอย่างดี...

พอคุณแม่ผละจากประตู เดินลงบันไดก็ชะงักกึก มึนงงไปหมด เพราะน้องชายเพิ่งเดินเข้าประตูรั้วบ้านมา...เขาบอกว่าออกไปซื้อน้ำแข็ง!

แล้วใครล่ะคะที่คุยกับคุณแม่อยู่ในห้องนอนของเขาเมื่อครู่ก่อน?

อ๊อด...เด็กหนุ่มที่มาอยู่ช่วยงานบ้านเราก็โดนค่ะ เขาเป็นนักศึกษารามคำแหง มาอยู่ที่บ้านเราเพราะพ่อเขารู้จักกับพ่อแม่ดิฉันเลยฝากไว้ อ๊อดไม่ได้อยู่เฉยๆ นะคะ เขาช่วยขับรถ ตัดหญ้า รดน้ำต้นไม้ และเป็นธุระให้เกือบทุกอย่าง จนกระทั่งเรียนจบก็ยังอยู่แบบนี้ต่อมาอีก 2-3 ปีแน่ะค่ะ

ตอนเรียนหนังสืออ๊อดมักจะไปดูตำรับตำรา นั่งทำรายงานที่ห้องทำงานของน้องชายดิฉัน เพราะมีโต๊ะเก้าอี้ สะดวกกว่าห้องเล็กๆ แคบๆ ข้างโรงจอดรถ

คืนหนึ่ง อ๊อดดูหนังสือเพลินจนถึงตี 2 พอรู้สึกง่วงก็ปิดไฟ ปิดประตูหน้าต่างห้องน้องชายดิฉัน แล้วเดินฝ่าความมืดกลับเข้าห้องนอนตัวเอง

เขาเล่าว่า พอเปิดประตูแสงไฟจากเสาไฟฟ้านอกรั้วบ้านส่องให้พอมองเห็นภายในห้องได้ เขาตกใจแทบช็อก ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนขาแข็งอยู่กับที่ เพราะเขาเห็นตัวเองนอนตะแคงหันหลังให้อยู่บนฟูกอย่างถนัดตา...

ร่างนั้นคือตัวเขาจริงๆ ใส่เสื้อตาหมากรุกสีน้ำเงิน กางเกงสามส่วนสีเขียวขี้ม้า...มันคือชุดที่เขาใส่อยู่นั่น ล่ะค่ะ!

อ๊อดกลัวจนบอกไม่ถูก ดีนะคะที่สวิตช์ไฟอยู่ข้างประตู เขาจ้องร่างนั้นเพราะกลัวว่า "ใครก็ไม่รู้" นั่นจะหันขวับมา! ขณะเดียวกันก็คลำไปเปิดสวิตช์ไฟ...ร่างนั้นหายวับไป เหลือแต่ฟูกเปล่าๆ

ต่อมาอีกหลายคืนอ๊อดขอนอนในห้องทำงานน้องชายดิฉันค่ะ!

สำหรับดิฉันเองมักจะเห็นใครหรืออะไรแว่บๆ ทางหางตา พอเงยหน้ามองตรงๆ ก็ไม่มี แต่ครั้นคนใช้หนีตามคนขับตุ๊กๆ ไป ไม่ยอมล่ำลาหรือบอกกล่าวให้เตรียมตัวเตรียมใจเลยแม้แต่คำเดียว ดิฉันมีคนใช้คนเดียวเลยลำบากน่าดู...

ต้องบอกว่าเหนื่อยมากจริงๆ ค่ะ ตัวเองเป็นโรคหัวใจอยู่ด้วย ทำอะไรหน่อยเดียวก็เหนื่อยแล้ว คุณแม่เลยเป็นห่วงมาก

เช้าวันที่สอง ก่อนหกโมงเช้า คุณแม่เดินลงมาชั้นล่าง ซึ่งขณะนั้นดิฉันเพิ่งจะตื่น...วันนั้นวันหยุด พอคุณแม่กลับขึ้นมาก็พูดว่า...ได้เด็กใหม่มาแล้วเหรอ? เห็นกำลังถูบ้านเหยงๆ เชียว

ดิฉันงงจริงๆ บ้านก็ยังล็อกอยู่นี่นา เดินลงมาดูกันสองแม่ลูก อุ๊ยตาย...ไม่มีใครสักคน แต่บ้านช่องสะอาดเรียบร้อยค่ะ

ทุกวันนี้พวกเรา...หมายถึงดิฉัน คุณแม่ น้องๆ และสามีกับลูกๆ ดิฉันเชื่อว่า "มีใคร" อยู่กับเราด้วย...ไม่กลัวหรอกค่ะ อุ่นใจดีด้วยซ้ำ "เขา" หรือ "เธอ" ผู้นั้นมาแสดงตัวว่าเป็นมิตร พร้อมที่จะช่วยเหลือในสิ่งที่พอจะช่วยได้ทุกอย่าง

อย่างนี้พวกเราจะต้องหวาดกลัว "ผู้ไม่มีร่างกาย" ไปทำไม...จริงไหมคะ

ของแบบนี้เขาจะ "เฮี้ยน" เป็นพักๆ นะคะ

เรื่องเสียงเรียกเสียงพูดนี่ครั้งหนึ่งได้ยินกันบ่อยมาก ตอนนี้ชักซาๆ ไป...แต่ถ้ามีอะไรแปลกๆ น่าขนหัวลุก ดิฉันจะเขียนมาเล่าสู่กันฟังอีกค่ะ!