นิทานพื้นบ้านภาคใต้เรื่องแก่นข้าว เป็นนิทานพื้นบ้านที่เล่ากันในจังหวัดสงขลา นิทานเรื่องนี้เล่าว่า…

ในสมัยก่อนมนุษย์เราไม่รู้จักกินข้าว…คงกินแต่รำข้าว…เมื่อทำนาได้ข้าวก็จะฝัดเอาแต่รำมากิน…ส่วนเมล็ดข้าวซึ่งเรียกว่า”แก่นข้าว”จะทิ้งเป็นกองๆอยู่ทั่วไป

ต่อมามีครอบครัวหนึ่งลูกเล็กคนหนึ่งไม่ยอมกินรำข้าว เมื่อพ่อแม่จะต้มรำข้าวให้กินเหมือนลูกคนอื่นทั่วไป…เด็กคนนั้นจะไม่ยอมกินและร้องขึ้นทุกครั้ง จนพ่อแม่รู้สึกรำคาญจึงพูดประชดว่า “หมึงอีกินอ้ายไหรหา ร้องๆเดี๋ยวกูต้มแก่นข้าวให้กินให้ตาย ๆ ไปเสียแหละ” พอพ่อแม่พูดเช่นนั้น ลูกคนนั้นก็หยุดร้อง แต่อยู่สักครู่ก็ร้องอีกพ่อแม่จึงพูดด้วยอารมณ์เสียอีกว่า “ทีนี้กูเอาแก่นข้าวมาต้มให้กินจริงๆแหละ ร้องไปต้า” ลูกคนนั้นก็หยุดร้องอีก พ่อแม่จึงไปเอาแก่นข้าวมาต้มให้กินจริง…ปรากฏว่าลูกคนนั้นดีอกดีใจ กินข้าวได้มาก และเมื่ออิ่มก็นอนหลับ

ฝ่ายพ่อแม่ตกใจมาก…นึกว่าลูกตายแล้ว เพราะกินแก่นข้าวซึ่งคนเขาไม่กินกันเข้าไปมาก ก็ได้แต่ร้องห่มร้องไห้…ฝ่ายลูกนอนหลับ…สักครู่ก็ตื่นขึ้นมายิ้มแล้วหัวเราะอย่างสุขใจ…พ่อแม่เห็นเช่นนั้นก็ดีใจ จึงต้มแก่นข้าวให้ลูกกินเรื่อยมา…จนข่าวนี้ลือไปทั่ว…คนจึงได้หันมากินแก่นข้าวแทนรำข้าวกันตั้งแต่มาจนทุกวันนี้

Create Date : 14 กรกฎาคม 2563
Last Update : 10 มีนาคม 2564 15:07:51 น.		2 comments
Counter : 694 Pageviews.
Share Tweet