กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีหมาป่าตัวหนึ่ง มันเดินผ่านหนองน้ำเล็กๆ ใกล้ที่อยู่อาศัยของมัน
มันเหลือบไปเห็นเจ้าลูกแกะตัวหนึ่งกำลังกินน้ำอย่างมีความสุข

ในขณะนั้นมันรู้สึกหิวพอดี จึงคิดวางแผนจับลูกแกะกินเป็นอาหารแต่ว่ามันไม่อยากจะถูกตราหน้าว่าเป็นหมาป่าที่อันธพาล ดุร้าย จึงยังไม่ฆ่าลูกแกะตัวนั้นทันที

เจ้าหมาป่าเดินเข้าไปหาลูกแกะที่กำลังกินน้ำอยู่ แล้วพูดว่า
“อะไรกันนี่ เจ้าลูกแกะเกเร เจ้ากล้าดีอย่างไร จึงทำให้น้ำขุ่นเป็นโคลนจนข้ากินไม่ได้”
ลูกแกะตอบกลับมาอย่างใสซื่อว่า
“ฉันเสียใจ แต่ฉันคิดว่า ฉันไม่สามารถทำให้น้ำนั้นขุ่นจนท่านกินไม่ได้ เพราะฉันอยู่ปลายน้ำ จะไปทำให้น้ำขุ่นจนถึงที่ที่ท่านยืนอยู่ได้อย่างไร”

หมาป่าตั้งใจจะหาเรื่องกับลูกแกะให้ได้จึงพูดว่า
“บางทีมันก็อาจจะเป็นได้ แต่เมื่อหกเดือนก่อน เจ้าคนพาล เจ้าได้ด่าข้าลับหลัง”
ลูกแกะตอบ “มันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อตอนนั้นฉันยังไม่เกิด”

หมาป่าพูดอย่างโมโห
“อะไรกัน เจ้าช่างไม่มีความละอาย ครอบครัวของ เจ้าเกลียดครอบครัวของข้า ถ้าไม่ใช่เจ้าเป็นคนด่า ก็คงเป็นพ่อของเจ้า”
พอสิ้นคำพูดของหมาป่า มันก็กระโจนเข้าใส่ลูกแกะ แล้วฉีกเนื้อกินโดยทันที

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
คนพาลมักมีเหตุผลนานาประการที่จะทำชั่ว…โดยไม่ให้ผู้อื่นกล่าวหาว่าตนเองชั่ว
ผู้ที่มีนิสัยพาล…ย่อมหาเหตุที่จะพาลผู้ไม่มีความผิดให้จงได้
 

ยังมีสาระเรื่องราวดี ๆ ที่อยากเล่าตามมาดูเราได้ที่ ;
My blogs link 👆
https://sites.google.com/site/dhammatharn/
https://abhinop.blogspot.com
https://abhinop.bloggang.com
ททมาโน ปิโยโหติ #ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก
A giver is always beloved.

Create Date : 14 กรกฎาคม 2563
Last Update : 10 มีนาคม 2564 15:33:29 น.		1 comments
Counter : 796 Pageviews.
Share Tweet