มีตายายคู่หนึ่งซึ่งยากจนอันไม่มีจะกิน เช้าวันหนึ่งสองตายายได้ออกไปหาปลาบางวันก็หาปลาไม่ได้เลยซักตัว รุ่งเช้าตายายไปหาไปหาอีกจนถึงเย็นก็ไม่ได้ปลาซักตัว พอกลับบ้านได้เจอกับปลาหลดจึงเก็บมาเลี้ยงพอเลี้ยงไปได้หนึ่งสัปดาห์ปลาหลดก็เติบใหญ่ อีกสามวันปลาหลดจึงตายลง…ตายายจึงเสียใจมากจึงเอากระดูกปลาหลดเก็บไว้เพื่อทำคราดนา พอไปคราดข้าวในนา ข้าวในนาจึงงอกงาม… ทำให้ตายายร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐีในหมู่บ้านนั้น

และหลายปีต่อมากระดูกปลาหลดก็ยังเหลืออยู่จึงเอามาทำเป็นหวี เมื่อนำไปหวีผมตายาย ผมตายายจึงได้ดำสวยงาม เหมือนกับเป็นหนุ่มสาว… มีเศรษฐีคู่หนึ่งอยู่คนละหมู่บ้านกันเกิดคิดอิจฉาตายายคู่นั้น เศรษฐีให้พวกบ่าวไพร่ไปขโมยคราดและหวี

…รุ่งเช้าเศรษฐีจึงหวีผมด้วยหวีปลาหลด พออีกวันหนึ่งผมของเศรษฐีจึงร่วงหมดหัว เศรษฐีคู่นั้นเจ็บใจเรื่องหวีจึงนำคราดที่ขโมยตายายมา มาคราดนาของตัวเองบ้าง ข้าวในนาจึงเฉาตายหมด จึงจนเพราะความอิจฉาจึงทำให้เศรษฐีคู่นั้นจนมาก… ปีต่อมาเศรษฐีคู่นั้นจึงสำนึกผิดจึงนำคราดและหวีมาคืนตายาย…ตายายจึงไม่ติดใจเอาความเศรษฐีคู่นั้น

ยังมีสาระเรื่องราวดี ๆ ที่อยากเล่าตามมาดูเราได้ที่ ;
My blogs link 👆
https://sites.google.com/site/dhammatharn/
https://abhinop.blogspot.com
https://abhinop.bloggang.com
ททมาโน ปิโยโหติ #ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก
A giver is always beloved.

Create Date : 14 กรกฎาคม 2563
Last Update : 10 มีนาคม 2564 15:08:29 น.		2 comments
Counter : 1152 Pageviews.
Share Tweet