ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้ สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี ใกล้พระนครสาวัตถี ครั้งนั้นแล ครั้นปฐมยามล่วงไป เทวดาตนหนึ่งมีรัศมีงามยิ่งนัก ยังพระวิหารเชตวันทั้งสิ้นให้สว่างไสว เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวายบังคมแล้วยืนอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้วได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคด้วยคาถาว่าเทวดาและมนุษย์เป็นอันมาก ผู้หวังความสวัสดี ได้พากันคิดมงคลทั้งหลาย ขอพระองค์จงตรัสอุดมมงคล

 

พระผู้มีพระภาคตรัสพระคาถาตอบว่า

 

การไม่คบคนพาล ๑ การคบบัณฑิต ๑ 

การบูชาบุคคลที่ควรบูชา ๑ นี้เป็นอุดมมงคล 

 

การอยู่ในประเทศอันสมควร ๑ 

ความเป็นผู้มีบุญอันกระทำแล้วในกาลก่อน ๑ 

การตั้งตนไว้ชอบ ๑ นี้เป็นอุดมมงคล 

 

พาหุสัจจะ ๑ ศิลป ๑ วินัยที่ศึกษาดีแล้ว ๑ 

วาจาสุภาสิต ๑ นี้เป็นอุดมมงคล 

 

การบำรุงมารดาบิดา ๑ การสงเคราะห์บุตรภรรยา ๑ 

การงานอันไม่อากูล ๑ นี้เป็นอุดมมงคล 

 

ทาน ๑ การประพฤติธรรม ๑ การสงเคราะห์ญาติ ๑ 

กรรมอันไม่มีโทษ ๑ นี้เป็นอุดมมงคล

                          

การงดการเว้นจากบาป ๑ 

ความสำรวมจากการดื่มน้ำเมา ๑

ความไม่ประมาทในธรรมทั้งหลาย ๑ 

นี้เป็นอุดมมงคล

                          

ความเคารพ ๑ ความประพฤติถ่อมตน ๑ 

ความสันโดษ ๑ ความกตัญญู ๑ 

การฟังธรรมโดยกาล ๑ นี้เป็นอุดมมงคล

                          

ความอดทน ๑ ความเป็นผู้ว่าง่าย ๑ 

การได้เห็นสมณะทั้งหลาย ๑ 

การสนทนาธรรมโดยกาล ๑ นี้เป็นอุดมมงคล

                          

ความเพียร ๑ พรหมจรรย์ ๑ การเห็นอริยสัจ ๑ 

การกระทำนิพพานให้แจ้ง ๑ นี้เป็นอุดมมงคล 

 

จิตของผู้ใดอันโลกธรรมทั้งหลายถูกต้องแล้ว ย่อมไม่หวั่นไหว ๑ 

ไม่เศร้า-โศก ๑ ปราศจากธุลี ๑ 

เป็นจิตเกษม ๑ นี้เป็นอุดมมงคล 

 

เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ทำมงคลเช่นนี้แล้ว 

เป็นผู้ไม่ปราชัยในข้าศึกทุกหมู่เหล่า 

ย่อมถึงความสวัสดีในที่ทุกสถาน 

นี้เป็นอุดมมงคลของเทวดาและมนุษย์เหล่านั้น ฯ

 

จบมงคลสูตร

 

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๗

ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต

 

พระไตรปิฎก ฉบับสยามรัฐ