|
|
ฝังหัวใจข้าไว้ที่เสม็ด.... ตอน6 คับขัน!
.......... เย้ๆๆๆ...... เกือบจะกระโดดโลดเต้นกันแล้ว เมื่อพวกเราเห็นอ่าววงเดือนอยู่ตรงหน้า แต่ติดที่สัมภาระที่ติดตัวแต่ละคน ทำให้กระโดดไม่ขึ้น ระยะทางจากอ่าวลุงหวัง ข้ามมาอ่าววงเดือน ห่างกันประมาณไม่เกิน200 เมตร แต่ไม่น่าเชื่อ ....โอ้ว! ...พระเจ้าช่วยกล้วยทอด .... เพื่อนผมคนหนึ่ง สมมุติว่าชื่อ แมน กลับเหมือนถูกทิ้งท้ายไปเป็นสิบกิโลเมตร ..... (สมมุติชื่อซะ ไม่เข้ากันเล้ย) อันนี้ก็เกินไป ..แค่บอกเกินจริงไปหน่อยเดียวเท่านั้น เพื่อให้เห็นถึงการเดินช้าอย่างยิ่ง แต่มั่นคงอย่างยิ่ง ของเพื่อนคนนี้ หล่อนเดินแต่ละก้าวด้วยความมั่นใจว่า ก้าวนี้จะไม่มีล้ม ดั่งคำที่พูดว่า ช้าๆแต่มั่นคง ผมและเพื่อน หยุดรอให้แมนเดินตามมาทันอยู่2ชั่วโมง ...ก็เกินไป... แค่2นาทีเอง แล้วเราทั้ง3ทหารเสือ ก็เดินยืด อกผาย ไหล่ผึ่ง เดินหน้าต่อไป อวดสาวๆ ที่วิ่งเล่นนั่งเล่นประปรายอยู่ตามชายหาด ทั้งที่ในใจนั้น กำลังร้อนรุ่ม อยากหาที่พักให้ได้เร็วๆ เพื่อความอุ่นใจว่าไม่ต้องนอนกลางดินกินกลางทราย ไหล่ที่สะพายกระเป๋าของพวกเราเริ่มล้า แต่ยังยืดอกผึ่งผายได้ แขนเริ่มตึงๆจากการหิ้วของหนัก นิ้วเริ่มชาและซีด จากการรัดของถุงหูหิ้ว ขาเริ่มก้าวไม่ออก น่องเกร็งแข็งเป็นไต เส้นเลือดขึ้นปูดโปนจนเห็นเป็นเส้น นิ้วเท้าจิกพื้นทรายจนระบม การย่ำลงบนพื้นทรายแต่ละครั้งเหมือนกับจะจมหายไปอย่างไม่มีวันจะขึ้นมาได้ คอยังตั้งตรงอย่างสง่า มีแต่สายตาเท่านั้นที่สอดส่ายมองสาวๆ.........และที่พัก คงจะมองอย่างแรกซะมากกว่า เหมือนเป็นกำลังใจให้ขืนคงความกระชุ่มกระชวยอยู่ได้ เราเดินผ่านที่พักมากี่แห่งก็ไม่ทราบได้ โดยที่ไม่ได้เข้าไปสอบถามเลย กว่าจะได้สติและละสายตาจากสาวๆได้ ก็พบว่าเราได้มายืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ชื่อมาลีบูการ์เด้นรีสอร์ท ชายหน้าเค้าท์ตัวดำๆยิ้มเห็นฟันขาวให้เห็นแค่แวบเดียว หน้าตาซื่อๆ เราตรงเข้าไปถามถึงบ้านพัก ก็ได้คำตอบว่า เต็มหมด สำหรับวันนี้และพรุ่งนี้ เราหน้าเหี่ยวขึ้นไปอีกจากที่เหี่ยวอยู่แล้ว ตัดสินใจ ไม่เดินลงไปตามหาด แต่จะเดินเลียบด้านบนหน้าบ้านพักไปเรื่อยๆ ตัดใจจากสาวๆริมหาดสักพัก บอกตัวเองในใจว่า คิดถึงนะสาวๆ ..... นั่นๆ ยังไม่วายปล่อยงูออกมาจนได้ ...... ไม่เจียมตัวเลยเรา
...........ยุ่งล่ะสิ ...ที่พักเต็ม ...... เป็นลางไม่ดีหรือเปล่า เราทำผิดอะไรมาหรือไม่? จึงต้องพบกับความโชคร้าย รึเพราะการมองสาวๆตามชายหาด เป็นความผิดร้ายแรงจนต้องถูกลงโทษให้ต้องนอนชายหาด ในตอนนี้ ความคิดเริ่มสับสนไปหมด เหตุการข้างหน้าผุดขึ้นมาในสมองเป็นฉากๆ........
.........."........เราเดินไปเรื่อยๆ ไม่พบห้องพักว่างอีกเลย เต็มทุกอ่าว ทุกหาด ตัดสินใจเดินย้อนกลับมาที่อ่าวลุงหวัง แต่สายไปเสียแล้ว แม้แต่ห้องพักราคาห้าพันก็เต็มหมดแล้ว ความมืดเริ่มมาเยือน เท้าบวมเป็นเท้าช้าง แมนพลัดหลง ไม่รู้ว่าอยู่หาดไหน เพื่อนอีกคนเดินสะดุดจนขาแพลงบวมปูด เราต้องนั่งพักที่ใต้ไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ลมแรงและฝนใกล้จะตก ผมต้องทิ้งสัมภาระให้เพื่อนนั่งเฝ้า แล้วออกเดินย้อนไปตามหาแมน พระอาทิตย์ตกไปนานแล้ว เดินสะดุดหิน ล้มลุกคลุกคลาน เสียงแปลกๆรอบตัว ชวนให้ขนหัวลุก เรา3คน ต้องแยกกัน เพื่อนคนหนึ่งเฝ้ากระเป๋า แมนพลัดหลงไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ส่วนผมออกเดินตามหาแมนแบบไม่รู้ทิศทาง .........."
.....แค่คิด...... ความกังวลก็จับแข็งที่ขั้วหัวใจ ..... พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ช่วยลูกด้วย!
| Create Date : 15 มกราคม 2551 |
| Last Update : 26 มิถุนายน 2553 22:09:25 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 431 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: วงเดือน IP: 61.19.199.143 วันที่: 15 มกราคม 2551 เวลา:9:49:00 น. |
|
|
|
โดย: shiro (lalintipn  ) วันที่: 15 มกราคม 2551 เวลา:11:54:44 น. |
|
|
|
| โดย: หัวโต IP: 202.176.81.95 วันที่: 15 มกราคม 2551 เวลา:13:08:35 น. |
|
|
|
| โดย: เมษ์ (Jamekung ) วันที่: 15 มกราคม 2551 เวลา:21:41:06 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [