|
|
ฝังหัวใจข้าไว้ที่เสม็ด.... ตอน3 ฉุกละหุก
.....ลงรถได้ ก็เดินจ้ำๆๆๆพรวดๆๆ ไปที่ท่าเรือนวลทิพย์ เป็นท่าเรือใหญ่ ที่คนข้ามไปเกาะเสม็ด ที่นั่น มีโต๊ะตั้งให้คนมาจองหาที่พักบนเกาะ พวกเราก็เลยตรงเข้าไปสอบถามที่พัก แต่ทว่า.....โอ๊ะโอ.......แบร่ๆๆ คนรับจองเป็นพวกแต๋วทั้งนั้นเลย ถึงตอนนี้ผมอดหวั่นไหวไม่ได้.....จ๊ากกกกก ไม่ใช่ๆๆ แบบนั้น คิดไปถึงไหนนะนั่น หวั่นไหวกับคนกลุ่มข้างๆที่มานั่งจองหาที่พักต่างหาก แต่ละคนน่ารักทั้งนั้นเลย ได้ยินเสียงแต๋วนรกบอกว่า หาดอื่นเต็มหมด เหลือแต่วงเดือน ที่พักระดับ2พันอัพ สำหรับคน3คน ...... ผมพยักหน้ากับเพื่อนด้วยอาการพะอืดพะอม พากันเดินออกมาตอนพวกเค้าเผลอ ...ฮ่าๆๆ .... รอดๆๆรอดเงื้อมมือพวกนั้นไปได้อย่างหวุดหวิด แต่ใจยังอาลัยอาวรณ์สาวๆกลุ่มนั้น เราหาที่นั่งปรึกษากัน คิดได้ว่า โต๊ะจองบ้านพักพวกนี้ คงกินเปอร์เซ็นกับเจ้าของที่พักไม่กี่ที่หรอก บนเกาะจะต้องมีที่ถูกกว่านี้อีกแน่ๆ เพื่อนผมที่ชื่อวิทจัดแจงโทรถามที่พักอ่าวลุงหวังอีกครั้ง ที่นั่นยังยืนยันเช่นเดิม ว่าให้ไปจองที่เกาะ เรือที่จะไป ยังไม่ออก และไม่ใช่ท่าเรือนี้ ...สุดท้าย เราได้เบอร์ของคนปล่อยเรือมา เท่านั้นเอง วิทไม่รอช้าสั่งการไปที่คนปล่อยเรือเสียงเฉียบขาดว่า "พี่อย่าเพิ่งออกเรือนะ รอพวกผมด้วยนะ ขอร้องๆๆๆ"....นึกในใจ ...เฉียบขาดตรงไหน(วะ) ... กรรมการเป่านกหวีด ...ปรี๊ดดดดดดด..... พวกเราก็พร้อมใจกัน เดินออกจุดสตาร์ท ด้วยความเร็วที่นักเดินทนเหรียญทองโอลิมปิคยังอาย .......... โย่ว!
ท่าเรือ ลุงหวังทราเวล เดินย้อนขึ้นไปไม่ไกล เราแวะซื้อน้ำดื่ม1แพ็ค พร้อมกับโทรเช็คคนขับเรือไปด้วย แผนของเราทีแรก เล็งไว้ว่าจะกินข้าวบนฝั่งก่อน แต่ก็ต้องยอมล้มแผนA หันมาใช้แผนB คือจะซื้อข้าวกล่องไป ....ร้านอาหาร คนเป็นแสน คิวคนสั่งอาหารยาวเป็นไมล์ ...สุดท้ายแผนB ก็ต้องยกเลิกอีก ตกลง ไม่ต้องมีแผนแล้ว ไปท่าเรือกันเลยเหอะ เราต่างก็เดินจ้ำๆๆๆ ยังกับเดินตามควายที่หาย แต่ละคนหน้ามันแผลบเป็นหมูหัน ข้าวของพะรุงพะรัง เส้นเอ็นปูดปูน ราวกับมีอาชีพทำนามาตลอดชีวิต เว่อๆๆไปนิด ....เราเดินจ้ำกันไม่ลืมหูลืมตา จนเกือบเดินเลยท่าเรือเล็กๆที่แยกออกมาจากทางเดิน บังเอิญว่า ผมเคยได้เกรด4 ในวิชาลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่ อาศัยหลักการลูกเสือว่าด้วยเรื่องการสังเกตุและจำ ผมจึงสังเกตุเห็นเรือกำลังจอดรับคนขึ้นเรือที่ท่าเรือนั้น ผมสั่งเบรคจนเพื่อนอีก2คนแทบหัวทิ่ม ... ตรงนี้รึเปล่า ที่เป็นท่าเรือลุงหวัง .... ผมตรงรี่เข้าไปถามโดยไม่รอช้า ...... คำตอบที่ได้ ทำให้พวกเรา แทบจะเป็นการยิ้มที่หวานที่สุดในชีวิต เรา3คน ขึ้นเป็นกลุ่มสุดท้าย เรือลำเล็กมาก ถ้าให้ธิดาช้างมาลงเรือ แค่2คน คาดว่าน้ำหนักคงเกินกว่าเรือจะรับได้ ดีว่า แต่ละคนไม่มีใครเป็นธิดาช้าง กับยังอุ่นใจว่า เรือมีชูชีพให้สวมใส่ทุกคน เรามารู้ว่าตั๋วเรือก็ยังไม่ได้ซื้อ ต้องฝากคนที่นั่นขี่มอเตอไซด์ ออกไปซื้อหน้าทางที่เดินเข้ามา เราตกลงกันว่า ซื้อไป-กลับ ดีกว่า..ไปแล้วไม่กลับ มันฟังดูไม่ดี ตั๋วเรือไป-กลับ ราคา 120บาท ต่อคน ......แบร่นๆๆๆ แต่ดๆๆๆๆๆ ...... เรือเดินเครื่องแล้ว ..........................และกำลังมุ่งตรงไปยังเกาะเสม็ด ....... เกาะที่ทอดเป็นแนวยาว ที่เห็นอยู่ตรงหน้า................
........................ โปรดติดตามตอนต่อไป ....................
| Create Date : 12 มกราคม 2551 |
| Last Update : 26 มิถุนายน 2553 19:52:09 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 605 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: พีพี IP: 202.176.81.95 วันที่: 14 มกราคม 2551 เวลา:8:42:45 น. |
|
|
|
| โดย: พีพี IP: 202.176.81.95 วันที่: 14 มกราคม 2551 เวลา:8:46:06 น. |
|
|
|
| โดย: จันทร์เจ้า IP: 61.19.199.143 วันที่: 15 มกราคม 2551 เวลา:9:38:27 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [