ขอต้อนรับเข้าสู่ "บ้านหวาน" รบกวนยิ้มก่อนอ่านบล็อคนะค๊ะ
|
|||||||||||||
ครั้งแรก by: หวาน
หวานคิดว่าทุกคนคงมี "ครั้งแรก"กันทั้งนั้นแหละ ไม่ว่าจะเป็นไปโรงเรียนครั้งแรก มีรักครั้งแรก ฯลฯ สำหรับหวานแล้ว หวานเคยถูกบอกว่า "ชอบ" ครั้งแรกด้วยแหละ (เค้าไม่ได้โม้นะ อยู่ดีๆก็นึกถึงมัน เค้าเลยอยากเล่า) ตอนม.ปลาย นอกจากเดอะแก๊งค์แล้ว หวานยังมีเพื่อนอีกหลายกลุ่ม เช่น แก๊งค์เด็กเรียน แก๊งค์หลังห้อง แก๊งค์สุดเท่ห์(ไอนี่พวกมันคิดเอง หวานไม่เห็นว่ามันจะเท้ห์ตรงไหนเล้ย จริงๆ) แก๊งค์สุดเท่ห์นี่ก็มี ไอโต้ง ไอเบิ้ม ไอบ๊อบบี้ ไอกอล์ฟ ไอแจ๊ค (ผู้ชายหมดทั้งห้องนั่นแหละ) แต่ไอโต้งนี่หวานสนิทกับมันมากที่สุด เพราะพ่อแม่รู้จักกัน เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ ไปกินข้าว หรือเล่นที่บ้านมันเป็นประจำ จนบางครั้งแม่หวานคิดว่า มีลูกผู้ชายด้วย ส่วนแม่มันก็คงคิดว่ามีลูกผู้ชายด้วยเช่นกัน ไอโต้งนี่เค้าจะเป็นนักเทนนิสประจำจังหวัดมีไปแข่งเกือบตลอด เรียนไม่ค่อยทันใคร มันชอบมาของานหวานไปจด
โต้ง: หวาน ยืมสมุดคณิตฯหน่อยดิ จะเอาไปจด หวาน: อ้าวว นี่เค้ารอลอกแกอยู่เลยนะเนี่ย แกไปถามไอแนนไป โต้ง: โต้งไปแข่งเทนนิส แทนที่จะได้ลอกหวาน หวานกลับมาขอลอกโต้ง หวาน: ใครลอก เค้าแค่ดูแนวทางเท่านั้น ไอปากห้อย โต้ง: เออ ไออาราเล่ โต้งนี่เค้าป๊อปมากในบรรดาสาวๆทั้งรุ่นน้อง รุ่นเดียวกัน และกระเทย (เด็กมัธยมชอบปลื้มพวกนักกีฬาโรงเรียน นักดนตรีประจำโรงเรียน หรือไม่คนที่เรียนเก่งอ้ะ) (หวานไม่เห็นมันจะน่าปลื้มตรงไหนเลยไอโต้งนี่ ปากห้อยจะตาย) แนน: แกว่าไอโต้งนี่เท่ห์มั้ยว่ะ หวาน: ตรงไหน ปากห้อยก็เท่านั้น ตัวดำก็เท่านั้น ชอบลอกการบ้านอีก แหวะ แนน: แต่เค้าดูๆไป ก็ เท่ห์นะแก สาวๆกรี๊ดตรึม หวาน: มันลืมรูดซิปป่าวแก สาวเลยกรี๊ดอ้ะ แนน: อาราเล่ มีหมาอยู่ในปากด้วยเว้ย หวาน: จะทำไมไอปากเต่า แนน: แน๊ มีมา 2 ตัวซะด้วย ไอโต้งนอกจากจะเป็นนักกีฬา มันยังเป็นนักดนตรีประจำโรงเรียน แถมเรียนเก่งอีกต่างหาก (มันเอ็นท์ติด มช. คณะเทคนิคการแพทย์) มันชอบว่าหวานว่า โต้ง: อ่านหนังสือบ้างป่าวนี่ หวาน: อ่าน โต้ง: ดีแล้ว เราต้องเตรียมตัวไว้ ม.6 จะได้ไม่เหนื่อย อ่านวิชาไรอ้ะ มาเดี๋ยวช่วยติวให้ หวาน: ขายหัวเราะ มหาสนุก ติวมาดิ โต้ง: ......(เขกหัวหวาน) หวาน: หัวคนนะเว้ย ไม่ใช่ปลาทองหัววุ้น เขกเอาอยู่ได้ เจ็บนะเฟร้ย โต้ง: วันศุกร์หน้า งานโรงเรียนมาดูด้วยหล่ะ โต้งจะขึ้นเล่น หวาน: ขึ้นเล่นประจำอยู่แล้ว ไปดูประจำไม่เห็นมีไรเลย เสียงก็ห่วย ยังกับเสียงแมงหวี่ วันนั้นหวานไปฟังวงโต้งเล่น (เล่นเป็นวงแรกเพราะเค้าเป็นนักดนตรีประจำโรงเรียน โด่ เอาไว้โชว์นั่นแหละ โต้งมันทำเป็นคุยว่าเป็นวงที่เล่นเก่ง) โต้ง: วันนี้เป็นวันที่วงผมมีโอกาสเล่นดนตรีให้ทุกคนฟังอีกแล้วนนะครับ เพลงในวันนี้ก็เป็นเพลงธรรมดาเพลงนึง ซึ่งไม่มีอะไรมาก เพียงแต่ผมอยากจะเล่นให้กับคนคนนึงฟัง เค้าเป็นคนที่ผมชอบ มาฟังกันเลยครับ "ก้อนหินละเมอ" (เสียงมันไม่เพราะแบบนี้หรอกนะ หวานหาเสียงต้นฉบับของพาราด็อก ไม่ได้อ้ะ หวานชอบเสียงแบบนั้น) แนน: มันร้องให้ใครอ้ะ อย่าบอกนะว่าให้ช้านนน หวาน: ไม่รู้อ้ะ ว่าไอปากห้อยนี่มันร้องให้ใคร แนน: ปลื้ม ว้าย ปลื้ม พอโต้งเล่นเสร็จ เราก็ไปกินข้าวกันกลุ่มใหญ่ ทุกคนก็ถามมันว่า เพื่อน: แกให้ใครวะ อยากรู้ โต้ง: ไม่บอก หวาน: ทำเป็นมีความลับ ให้ใครอ้ะ ใครคือคนที่ปากห้อยชอบ เพื่อน: ใครวะ อยากรู้นะเนี่ย โต้ง: หวาน หวาน: ห๊า .... โต้ง: ให้แก แนน: เอ๋า เพื่อนนางเอกกะเพื่อนพระเอกต้องหลบไปก่อน พอพวกนั้นไปเราเดินกันไป 2 คน โต้งก็บอกว่า โต้ง: เราชอบแกอ้ะ หวาน: ......... โต้ง: เฮ้ยยย พูดกับแกอยู่ หวาน: เพื่อนกันจะไม่มีวันเลิกคบกันนะโต้ง เหมือนทางที่เราเดินไง ไปด้วยกันไม่มีวันทิ้งกัน อีกอย่างนึง เราเป็นเพื่อนกัน หวานขอโทษนะ โต้ง: อืมมมม คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ แต่ก็ยังบอกไปเพราะคิดว่า ดีกว่าไม่ได้บอก หรือทำอะไรเลยสักอย่าง หวาน: เพื่อนกันตลอดไป โต้ง: เพื่อนกันตลอดไป (แล้วมันก็เขกหัวหวานเหมือนเดิม) ตอนนี้โต้งกับหวานก็ยังสนิทกันเหมือนเดิท มันชอบโทรมาปรึกษาเกือบทุกเรื่องล่าสุดนี้มันถามหวานว่า โต้ง: หวาน เค้าชอบน้องฝึกงานอ้ะ หวาน: จีบโลดดดดด โต้ง: กินข้าว ดูหนัง พาไปช้อปปิ้ง หวาน: โลดดดดด โต้ง: แล้วทำไงอีกอ้ะ หวาน: ร้องเพลงให้ฟังซิ เกากีตาร์ไป ร้องเพลงไป โลดดดดด โต้ง: ไม่เอา เพลงนั้นให้แกคนเดียว หวาน: แหวะ ก็บอกแล้วไงเพื่อนกันตลอดไป โต้ง: เออ ย้ำอยู่ได้ เพื่อนกันตลอดไป หวานคิดว่า ความเป็นเพื่อนนี่มันคงทนเหมือน.....(ไรไม่รู้อ้ะ เติมให้ที) ถ้าหวานกับโต้งเป็นแฟนกัน สักวันก็ต้องเลิกกัน วันนั้นคงมองหน้ากันไม่ติด เพราะคนที่เป็นแฟนมันจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้ มันรู้สึกตะหงิดๆ หวานไม่อยากเสียเพื่อนไปเพราะมิตรภาพนั้นสร้างขึ้นมายาก แต่ทำลายง่ายนิ๊ดเดียว หวานไม่อยากทำลายคำว่า "มิตรภาพ" และก็ "ขอบคุณ"โต้งที่เข้าใจหวาน ขอบใจนะเพื่อน
ขอจันทร์ By:หวาน
เมื่อวานแนนกับหวานไปกินข้าวด้วยกัน เพราะมันบอกว่า อยากกิน ไปเป็นเพื่อนหน่อย หวานก็ใจง่ายไปกับมัน แล้วก็เลือกนั่งโต๊ะเหตุการณ์ก็เป็นไปตามปกติ สั่งอาหารกันเรียบร้อยแล้ว หวานกับแนนก็คุยกันเรื่องหมูหมากาไก่เป็ดทั่วไป แล้วก็มีเสียงผู้ชายคนนึงดังขึ้น(เสียงมาทางข้างหลังหวาน)
คนนั้น: หวาน หวาน: นัท (ในใจนั้น อยากบอกว่าโลกกลมจัง หวานไม่อยากเจอนัท) แนน: หวัดดีนัท มากินข้าวเหรอ มากับใครอ้ะ นัท: อืม มากับ เอ่อ...เพื่อน อ้ะ หวานเป็นไงบ้างสบายดีมั้ย หวาน: อืม นัท หวานว่าเพื่อนนัทเค้ารอนานแล้วนะ นัท: (นั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่าง)ไม่นานหรอก ชั่งเค้าเหอะ หวานมีแฟนยัง แนน: ถามทำไมอ้ะ ถามแล้วได้อะไรขึ้นมา หวาน: มันเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่ขอตอบ นัท: นัทคิดว่าเราเป็นเพื่อนกันได้นะหวาน หวานเปลี่ยนเบอร์จนนัทตามหวานไม่ได้เลย หวานทำแบบนี้ทำไม หวาน: มาพูดแค่นี้ใช่มั้ย เชิญกลับไปนั่งที่เดิมเลย นัท: หวาน นัทไม่นึกว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ นัทขอโทษ แนน: กลับไปเหอะนัท ถ้านัทคิดว่าเรื่องที่นัทเจ้าชู้โคตรๆ หลอกหวานมันมาตลอดเป็นเรื่องนิดเดียวละก็ นัทก็ไม่ต้องมาทักเราเลยดีกว่า มันก็เหมือนคนโดนมดกัดนั่นแหละจะมาพูดเรื่องที่มันผ่านมาตั้งนานแล้วทำไม นัท: แนน เราไม่ได้ตั้งใจ เรื่องวันนั้นเราไม่ได้ตั้งใจ เราขอโทษ หวาน: นัท พอเหอะ ขอโทษ ขอโทษ กี่ครั้งแล้วนี่ หวานเบื่อ หวานว่า นัทกลับไปนั่งที่โต๊ะนะแล้วดูแลคนที่นัทพามาให้ดีๆ สักพักนึงเพื่อนของนัทก็เดินมาที่โต๊ะ (สงสัยเห็นว่านัทมานานมั้ง) สาวคนนั้น: พี่นัท ไหนว่ามาทักเพื่อนแป๊ปนึงไง หายไปตั้งนาน บิวรอนานแล้วนะ นัท: ...... แนน: ชื่อ น้องบิว เหรอคะ นั่งก่อนสิ พี่ชื่อแนน แล้วนี่ ชื่อ หวานเป็น... หวาน: เพื่อนพี่นัทคะ บิว: ค่ะ แนน: เป็นเพื่อนพี่นัทเหรอคะ บิว: แฟนค่ะ แนน: แหมๆ ถามนัท มันบอกว่าเป็นเพื่อน ตอบเหมือนดาราเลยเน๊อะ นัท: พี่ว่า บิวกลับไปนั่งรอที่โต๊ะเถอะ เดี๋ยวพี่ตามไป บิว: บิว อยากถามพี่แนน แล้วก็พี่หวานว่า พี่รู้จักแฟนเก่าพี่นัทตอนเรียนมหา'ลัยมั้ยค๊า แนน: งานเข้าดัง "โครม" หวาน: ไม่รู้จักอ้ะ เผอิญพี่กับนัทเรียนด้วยกันแค่ 2 วิชา เท่านั้น บิว: เสียดายจัง แนน: ทำไมเหรอ บิวจะทำไร (ทำเสียงแบบอยากรู้) นัท: พอเหอะ บิว บิว: เห็นพี่นัทไม่ลืมซักที เวลาไปเจออะไรที่แฟนเก่าเค้าชอบนะ พี่นัทจะแบบว่า อันนี้แฟนเก่าพี่ชอบ อันนี้แฟนเก่าพี่ไม่ชอบ บิวเลยอยากเห็น หวาน: พี่คิดว่า แฟนเก่าพี่นัทนี่เค้าคง ลืมพี่นัทไปแล้วล่ะ อย่าไปสนใจเค้าให้มากเลยบิว เค้าเป็นแค่แฟนเก่า บิวสิคือ คนที่เค้าคบอยู่ตอนนี้ ถ้านัทยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ เค้าไม่คบบิวเป็นแฟนหรอก ใช่มั้ย นัท นัท: พี่ว่า เรากลับไปนั่งที่โต๊ะเราดีกว่า แนน: เผอิญเรามีความลับจะคุยกันสองคนอ้ะนะ โชคดีนะนัท นัท: อืม พอนัทกลับไปที่โต๊ะแล้ว แนนมันก็เริ่มพูด ความลับ ของมัน แนน: รู้สึกไรเปล่า หวาน: รู้สึกว่า สลัดอร่อยดี วันหลังจะชวนพวกนั้นมากิน แนน: ไม่ช่าย เศร้ามั้ย เสียใจเปล่า หรือว่า เฉยๆ หวาน: บอกไม่ถูกอ้ะ มันปนๆกัน แต่ไม่ถึงกับเสียใจนะ หวานเลิกเสียใจไปนานแล้ว แนน: ดีแล้ว แต่แน่ใจนะ หวาน: สลัดอร่อยเน๊อะ แนน: ถามเรื่องสัปปะรด ดันตอบเรื่อง แมว นังบ้า หวาน:จะทำไม ไอ้ปากเต่า แนนมาส่งหวานที่บ้าน พอกลับเข้าห้องไปมันบอกไม่ถูกอ้ะ ยังไงไม่รู้ มันโหวงเหวง แล้ว....(บอกไม่ถูก) ก็เลยนอนซะเลย เป็นการแก้ใจโหวงเหวง แล้วก็ฟังเพลงไปด้วย เพลงก็ช่างโดนใจ เป็นเพลงที่หวานชอบร้องมาก(ถึงแม้เสียงหวานจะเหมือน เสียงม้าน้ำเวลาเจอปลาฉลามก็ตาม) ผ่าน by: หวาน
หวานคิดว่าทุกคนคงมีเหตุการณ์ที่เราจำได้มาจนถึงทุกวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความรัก เรื่องเพื่อน เรื่องครอบครัว ของหวานส่วนมากจะเป็นเรื่องเพื่อน คุณรู้มั้ย? เดอะแก๊งค์เกือบแตกเพราะเรื่องเพื่อนนี่แหละ มันเป็นเรื่องที่เดอะแก๊งค์ไม่ค่อยอยากจะนึกถึงหรือพูดถึงเท่าไรนัก เพราะมันปวดร้าว แต่พอเรื่องร้ายมันผ่านพ้นไป เราก็กลับมาเหมือนเดิมต่อกันติดเหมือนจิ๊กซอร์ เรื่องมีอยู่ว่า (ค่อนข้างอิรุงตุงนังมากๆ ) ลี่ชอบโด่ง โด่งกับก้อยคบกัน (เหมือนรักสามเศร้า แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น เพราะมันไม่มีคำว่า "เสียสละ") หวานไม่ค่อยรู้เรื่องราวเท่าไรนัก เพราะมารู้เอาทีเรื่องมันก็บานปลายเหมือนผมแตกปลายแล้ว(ทุกคนในกลุ่มว่าหวานว่า "ไม่รู้เรื่อง ดูไม่ออกหรือไงว่าไรเป็นไร มารู้อีกทีก็อวสานแล้ว หวานเเลมต่ำ") มาต่อกันเลยดีกว่า วันนั้นเป็นวันสอบวันสุดท้ายตอนปี1 (ก้อยลากหวานไปด้วย )
ลี่: เราก็เป็นเพื่อนกันมานาน วันนี้ชั้นจะบอกว่า ชั้นชอบโด่ง ก้อย: แต่เรากับโด่งคบกัน ลี่: เลิกดิ หวาน: มากไปมั้ยแก ลี่ ลี่: ไม่มาก เพื่อนย่อมอยากเห็นเพื่อนมีความสุข หวานแกไม่เกี่ยว เงียบไปเลย ก้อย: เราเป็นเพื่อนกันนะลี่ ลี่: นั่นสิ เพื่อนกัน (ก้อยเริ่มน้ำตาไหลแล้ว หวานก็ทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะทำหน้าไงดี ทำหน้าลิงก็ไม่ถูก ทำหน้าหมูป่าก็ไม่ได้) ลี่: ในเมื่อแกกับโด่งพึ่งคบกัน เลิกกันง่ายจะตายไป หวาน: เห็นแก่ตัวไปหน่อยมั้ยลี่ แกบ้าไปแล้วหรือไง ที่ยืนอยู่นั่น เพื่อนแกนะ เราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนกันนะลี่ (ตอนนั้นหวานก็จะร้องแล้วแหละ นี่เพื่อนที่รักกันมา จะแตกกันเพราะเรื่องผู้ชาย) ลี่: ถูก เพื่อนกัน เพราะเป็นเพื่อนชั้นเลย "ขอ" ถ้าไม่ใช่คงไม่ "ขอ" หวาน: เกินไปมั้ยลี่ เกินไปมั้ย แกใจร้ายไปมั้ยลี่ ลี่:แกเกี่ยวอะไรด้วย เงียบไปเลย มันเรื่อง ชั้นกับก้อย แกเป็นคนอื่น หวาน: แกเห็นเค้าเป็นคนอื่นเหรอลี่ เค้าเห็นแกเป็นเพื่อนนะลี่ เพื่อน ลี่: ชั้นไม่อยากคุยกับแก ว่าไง ก้อย ร้องไห้อยู่ได้ จะเอาไง ขอได้มั้ย? ก้อย: ได้สิ ชั้นจะเลิกกับโด่ง หวาน: ก้อย ลี่: หวังว่า แกคงไม่ลืมคำพูด ก้อย: ไม่ลืม แล้วก็ไม่ลืมวันที่เราเริ่มรู้จักกันเป็นเพื่อนกัน ที่ยิ้มด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ไม่ลืมว่าแกไม่กินต้นหอม ไม่ลืมว่าแกเป็นหอบต้องพกยาพ่น ไม่ลืมว่าแกเหนื่อยมากๆไม่ได้ และไม่ลืมว่า แกเป็นเพื่อนที่มาก่อนโด่ง ไม่ลืมว่าเป็นเพื่อนที่รักกัน หวาน: ก้อย (ร้องไห้แว้ว) ลี่: ก็ดีที่จำได้ ว่าเป็นเพื่อน (มันก็ร้องเหมือนกัน แล้วมันก็เดินออกไป) หวาน: ลี่ ก้อย: ชั้นจะเลิกกับโด่ง หวาน: แต่โด่งไม่ผิด มันไม่ผิด ก้อย: เพื่อนขอหวาน แค่นี้เอง ก้อยทำได้ หวาน: แม้ตัวเองจะต้องเจ็บนี่นะ ก้อย: ไม่เจ็บเลยหวาน ไม่เจ็บเท่าที่เสียเพื่อนไป หวาน: ........... เข้าใจแล้วก้อย หวานเข้าใจแล้ว (ร้องไห้) แล้วก้อยก็เลิกกับโด่ง ลี่ก็ไม่ได้คบกับโด่ง โดยที่โด่งบอกลี่ว่า โด่ง: เราไม่ได้ชอบลี่ ขืนลี่คบเราไปก็ไม่มีความสุข เพราะลี่จะได้แต่ตัว หวานจำได้ว่า โด่งมาขอคบกับก้อยแต่ก้อยก็ไม่คบด้วย เพราะก้อยบอกว่า ก้อย: เลือกเพื่อน ขืนก้อยคบกับโด่งไป ลี่ก็เจ็บ เราอย่าคบกันเลยนะ กว่าลี่กับก้อยจะมองหน้ากันติดก็นานอ้ะ หวานต้องจัดกิจกรรมที่เราไปทำร่วมกันเช่น เล่นแบด กินข้าว ดูหนัง ชอปปิ้ง แต่อย่างว่าละเน๊อะ เพื่อนกันต่อกันติดเสมอ ~สุดท้ายนี้: ขอให้เดอะแก๊งค์รักกันตลอดไป~  เด็ก..ปัญญาเลิศ by:หวาน
วันนี้หวานจะมาพูดถึงเด็กพิเศษอีกพวกหนึ่ง(ถ้าเคยอ่านงานเก่าๆของหวานจะมีแทรกเรื่องของเด็กพิเศษอยู่บ้าง) คือ เด็กที่มีความสามารถพิเศษ ในที่นี้จะขอพูดถึงเด็กปัญญาเลิศ เนื่องจากเมื่ออาทิตย์ที่แล้วพี่สาวหวานมาบอกข่าวดีกับหวานว่า ตั้งท้องได้เดือนกว่าๆและอยากให้ลูกเป็นเด็กปัญญาเลิศ (ชีอยากมีลูกคนเดียว แล้ว เลิศๆ ดีๆ ไปเลย)
พี่สาว: หวาน ชั้นอยากมีลูกเป็นเด็กฉลาด แกต้องช่วยชั้น หวาน: เห มันไม่ได้เป็นกันง่ายๆนะเฟ้ย พี่สาว: ไม่รู้แหละ แกเรียนมาด้านนี้ต้องรู้ หวาน: มันอยู่ที่กรรมพันธุ์ กับการส่งเสริม พี่สาว: นั่นแหละว่ามา หวาน: คือ บางคนอาจจะคิดว่าช่วงอายุ 0-3 ขวบนี่ยังเด็กอยู่ ไม่ควรจะจัดการอะไรมาก ซึ่งมันก็จริง แต่ว่าแต่ที่เค้าอยู่ในท้องนี่ สมควรอยากยิ่งที่จะพูดคุยกับลูก เช่น ตื่นเช้ามา " สวัสดีค่ะ คุณลูก วันนี้คุณแม่ตื่นมาตอนเช้า อากาศสดชื่นมาก ได้ยินเสียงนกร้องดัง จิ๊บๆ ด้วย (อย่าลืมลูบท้องไปด้วย) หรือให้ฟังเพลงอะไรแบบนี้ แต่ต้องเป็นเพลงที่เพราะๆนะ ส่วนมากเค้านิยมเพลงของบาค(ซึ่งเป็นเพลงที่ใช้ได้ผลจริงๆ) พี่สาว: โห คนจะคิดว่าชั้นบ้ามั้ยอ้ะ พูดคนเดียว หวาน: แคร์อะไร นั่นลูกเรา อ้อ อยากลืมอ่านหนังสือให้ฟังนะ แต่เป็นแบบนิทานเด็กๆน่ารักๆ แล้วก้พ่อก็มีส่วนสำคัญพูดคุยกับลูกด้วย ชั้นว่าให้น้องเกิดออกมาก่อนดีมั้ยนี่ แกอยากได้ลูกแบบฉลาดมากๆไปทำไมว่ะ พี่สาว: อ้าว ใครๆก็อยากมีลูกฉลาด อัจฉริยะ หวาน: แต่ชั้นคิดว่า น่าจะเน้นที่พัฒนาการ และระบบของจิตใจ แล้วความฉลาดจะมาเอง เด็กเล็กๆเค้าไม่ใส่อะไรในหัวมากนักหรอก เพราะการเรียนของเด็กวัยนั้นจะเป็นแบบ เรียนบนเล่น เราต้องกระตุ้นกล้ามเนื้อมัดเล็ก มัดใหญ่ สอนให้คิดบ้าง แต่ไม่แบบว่า "เธอต้องทำให้ได้นะ" แต่เป็นแบบ "คุณลูกคะ เรามาเล่นเกมกันดีกว่านะ ไหนหนูลองบอกแม่ซิว่า อันไหนเป็นสีแดงเอ่ย แล้วอันไหนเป็นสีเขียวน๊า" แล้วค่อยเปลี่ยนแบบไปเรื่อยๆสอนให้เค้ารู้จักคิด เพราะในช่วงนี้เซลล์สมองจะแตกตัวได้เร็ว ที่สำคัญอย่าเข้มงวดเอาจริงเอาจัง และก็อย่าลืมสอนเรื่องความมีน้ำใจ แบ่งบัน ให้อภัย พี่สาว: รอให้เกิดก่อนจะเอามาให้แกนะ หวาน: จะบ้าเหรอ แกก็ต้องเลี้ยงเองซิ คนอื่นมันจะเลี้ยงได้ดีไปกว่าแม่ได้ไงฟระ พี่สาว: ไม่รู้แหละ แกต้องเป็นที่ปรึกษาให้ชั้น หวาน: แต่ชั้นถนัดพวกเด็กออทิสติกอ่ะ พี่สาว: ว้ากก แกจะเลี่ยงหลานแบบนั้นม่ายได้นะ ชั้นไม่ปลื้ม อัจฉริยะ โน ออทิสติก หวาน: เออ ให้เกิดมาก่อนเหอะ อีกตั้ง 8 เดือน หวานคิดว่า เราไม่ควรบังคับลูกควรให้เค้าเป็นคนคิด และแก้ป้ญหา เลือกทางเดินชีวิตเอง เราเพียงแค่สอน ให้เค้ารู้จักรัก เสียสละ มีน้ำใจ และให้อภัย แล้วอย่างอื่นจะตามมาเอง ปล: หวานจะเอาพวกวิธีต่างๆมาลงอีกในวันหลัง สำหรับเพื่อนๆที่อยากรู้ หรืออยากมีความรู้ในเรื่องนี้ อ้อ แล้วมาแลกเปลี่ยนความรู้ ความคิดกันได้นะคะ พวกเด็กพิเศษประเภทต่างๆนี่ก็มาแลกเปลี่ยนกันได้นะ สุดท้ายนี้: ขอให้คนที่กำลังเป็นแม่ทุกคนมีร่างกายแข็งแรง มีลูกๆที่สมบูรณ์ น่ารัก เป็นเด็กดีนะจ๊ะ ~ไว้คราวหน้าหวานจะลงเนื้อหาอย่างละเอียด เพื่อนๆอย่าลืมเข้ามาอ่านกันน๊า ตอนนี้ต้องขอไปทำงานก่อนเพราะนายมาแว้วว~  because i love you by:หวาน
ใกล้วันที่แนนมันจะไปเรียนต่อที่อังกฤษแล้วหวานหล่ะเศร้าใจ หวานคงคิดถึงมันมากที่สุด เพราะหวานกับแนนเราสนิทกันมานานมาก เป็นเพื่อนกันมานานตั้งแต่ม.1 มีอะไรก็ปรึกษากันตลอด คุยกันได้ทุกเรื่อง เหมือนเป็นพี่น้องกันเลย หวานยังจำวันแรกที่เรารู้จักกันได้ (ตอนที่อยู่ใต้นะ) รถคันยาวมาจอดหน้าประตูโรงเรียน มีคนขับรถเปิดประตูให้ แล้วมันก็เดินลงมาถามว่า
แนน: อาคาร 12 ไปทางไหนค๊ะ หวาน: เลี้ยวซ้ายตรงไปเป็นอาคาร11 เลี้ยวขวาเป็นอาคาร12 แนน: งงอ่ะ สรุปไปทางไหน หวาน:เลี้ยวขวา พอหวานเข้าห้องเรียนก็เจอชีนั่งทำหน้าเอ๋อๆ แล้วก็ถามหวานว่า แนน: เธอชื่อไรอ้ะ เราชื่อแนน เป็นเพื่อนกับเรานะ เราไม่มีเพื่อน หวาน: ชื่อ หวาน เป็นเพื่อนกับแนนก็ได้ ตั้งแต่นั้นเราก็เป็นเพื่อนกันตลอดมา กลุ่มเรามีกันประมาณ 6 คน ตอนนั้นก็มี แอม หวาน แนน วิ อีฟ จิ๊บ แต่หวาน แนน แอม สนิทกันที่สุด ถึงแนนจะเป็นคุณหนูหน่อยๆแต่แนนก็เป็นคนมีน้ำใจ ใจดี รักเพื่อน และที่สำคัญใครทำไรเพื่อนไม่ได้เลย หวานยังจะวันที่เราไปเล่นเทนนิสกันได้ หวาน:แนน เลิกเหอะ เค้าเหนื่อยอ้ะ แกไม่เหนื่อยบ้างเหรอ เก็บลูกอยู่ได้ แนน:เออ เหนื่อย แนนว่าทีหลังเราเล่นอย่างอื่นกันดีกว่า ที่มันไม่ต้องเก็บลูกอ้ะ เราสองคนเดินออกจากกสนาม เดินไปซักพักนึงหวานก็ หวาน: แนน อะไรอ้ะ แก ดำๆ เดินได้ด้วย แนน: ไหนอ้ะ หวาน: นั่นไงๆ เต่าว่ะ เห ถ้ามันเดินอยู่ตรงนี้มันอาจโดนรถเหยียบตายได้นะ แนน:งั้นเรามาช่วยมันกัน ว่าแล้วแนนก็เดินตรงเข้าไปอุ้มมัน แล้วถามหวานว่า แนน: เราจะไปปล่อยมันตรงไหนอ้ะ หวาน:ตรงไหนน๊า ที่มันไม่อันตราย แล้วก็มีน้ำ แนน: รู้แล้ว ที่สวนสาธารณะ เราสองคนก็เอามันไปปล่อย รู้สึกว่า อิ่มบุญมาก แนน:การทำบุญนี่เน๊อะ หวาน: อืม เรามันจะมีเพื่อนมั้ยอ้ะแก แนน: ป่านนี้ว่ายน้ำเพลินแล้ว หวาน: เห้อ แก๊ มันเป็นเต่าบนบก หรือ เต่าในน้ำอ้ะ แนน: เออ จะทำบุญเสือกได้บาป กลับไปดูมั้ยแก พอเรากลับไปดู ปรากฎว่า ไม่มีสิ่งมีชีวิตอะไรอยู่เลย นอกจาก คางคก หวาน: แกมัมนจะตายมั้ยอ้ะ เมื่อกี้เค้าเห็นมันไม่ยอมลงน้ำ แกก็ดันก้นมันไปอ้ะ แนน: โทษเค้าเลยนะ ไม่รู้แหละ แกเป็นคนเจอ หวาน: ไม่เป็นไรพรุ่งนี้เราตักบาตรให้มันละกัน แม้ว่าหวานกับแนนจะไปเรียนมหา'ลัยด้วยกัน แต่ทุกวันศุกร์หรือไม่มีเรียน แนนจะไปนอนกับหวาน หรือไม่หวานก็ไปนอนกับแนน ตอนนี้ถ้าวันไหนเราว่างเราจะไปทำกิจกรรมด้วยกันเสมอ ไม่ว่าจะเป็น ชอปปิ้ง กินข้าว ดูหนัง ซื้อหนังสือ แต่ต่อไปนี้หวานคงเหงาน่าดู ไม่มีเพื่อนดูหนัง ชอปปิ้ง กินข้าว เดินจตุจักร เศร้าจัง  แนนเคยถามหวานว่าแนน: เค้ารักแกนะ แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด น่ารักที่สุด ใจดีที่สุด แกรักเค้ามั้ย หวาน: อืม แนน:อะไรนะ ดังๆหน่อยจิ พูดว่า รักเพื่อนนี่จะตายรึไงแก หวาน: ......... แนน: รู้มั้ย แนน อยากเป็นเพื่อนกับหวาน ตั้งแต่ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก แล้วหวาน ยิ้ม แนนว่า ยิ้มของหวานนี่ดูโลกสดใส หวานรักแนนมั้ย หวาน: เหมือนกัน(แล้วเราก็กอดกัน)  สุดท้ายนี้แค่อยากจะบอกว่า : อยู่ไกลดูแลสุขภาพด้วย ตั้งใจเรียน กลับมาเร็วๆนะ เค้าจะรอ และอยากบอกว่า 'because i love you' |
Phumpanit
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] หน้าหวาน สันดานแย่ ตอแหล แต่น่ารัก ^^ Group Blog All Blog
Friends Blog
Link MY VIP Friend                 |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
