คืนที่ดวงจันทร์ส่องแสงเหมือน......หยาดน้ำตา by:หวาน

เมื่อวานนี้หวานนึกไงไม่รู้ เกิดอยากจัดชั้นหนังสือที่ห้องขึ้นมา เพราะแม่กับเพื่อนบอกว่า มาแล้วนึกว่า หอสมุดแห่งชาติ นอนไปได้ไงนี่มีแต่หนังสือล้อมรอบ (ก็คนทำวิทยานิพนธ์นี่นา --" ) จัดไปจัดมา ไปเจอกับบันทึกของป้าเก๋น (หวานเคยเขียนถึงป้า ในเรื่อง เวียนมาอีกครั้งกับคำว่า "เสียใจ") หวานจำได้ว่า หวานหอบบันทึกทุกเล่มของป้ามาจากใต้ บนหน้าปกสมุดบันทึกจะเขียนว่า พ.ศ.อะไร หวานก็ยังไม่เคยเปิดอ่านเลยสักครั้ง จนมาถึงวันนี้ 1 ปีแล้ว หวานพอจะทำใจได้บ้าง เลยลองเปิดดู หน้าปกบันทึกเขียนว่า พ.ศ. 2549 อ่านเปิดหน้าแรก เดือนมกราคม 2549 ข้อความไม่มีไรมาก ป้าเก๋นเขียนตามปกติ บางข้อความทำให้หวาน อมยิ้ม บางข้อความก็ทำให้เรารู้สึกไปกับมัน พอถึง กุมภาพันธ์ 2549 ข้อความเขียนว่า

" อีกไม่นานจะขึ้นไปงานรับปริญญาของหวานแล้วซินะ นึกๆดูก็เร็วเหมือนกันที่ยายเด็กคนนั้นเรียนจบปริญญาแล้ว ยังจำภาพวันที่หวานเล่นอยู่บนต้นไม้ ช้อนลูกอ๊อดอยู่เลย ภูมิใจในตัวยายเด็กนั่นมาก ดีใจที่หวานไม่เคยลืมป้าคนนี้"

หวานอ่านจบถึงกับน้ำตาซึม พอพลิกไปอีกหน้านึง ข้อความที่ป้าเขียนมีว่า

"กลับมาจากงานรับปริญญาของเจ้าหวานแล้ว เด็กคนนั้นโตเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ เราไม่ต้องห่วงแล้ว เค้าเป็นคนเก่ง คนดี เรียนดี เราแค่ดูและภูมิใจอยู่ห่างๆก็พอ ภาพที่เด็กผู้หญิงคนนึงใส่ชุดครุย แต่งหน้าทำผมสวยงาม มือถือช่อดอกไม้ แล้วค่อยๆวางดอกไม้ลง แต่กลับก้มลงกับพื้นกราบแทบเท้าของคนเป็นพ่อแม่ ไม่อายสายตาใครๆที่จ้องมองนั้น เป็นภาพที่น่าดูมาก ยิ่งตอนที่พ่อค่อยประคองลูกลุกขึ้น กับแม่ที่พูดกับลูกว่า ลูกเรียนเก่งเป็นบุญของลูก ลูกเป็นคนดีเป็นเด็กดีเป็นบุญของพ่อแม่ ทำให้เราถึงกับน้ำตาไหล ยายเด็กนี่โตแล้วจริงๆ เราดีใจที่เป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยหล่อหลอมเด็กคนนึงให้โตมามีความคิดที่ดี เป็นคนดี นึกแล้วยังนึกถึงวันนั้น วันที่เราบอกกับหวานว่า ถ้าป้าตายไป ป้าเก็บของไว้ตรงนี้ ตรงนี้นะ เราถึงกับทะเลาะกัน เพราะหวานไม่ชอบฟัง ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากรับรู้ ขอร้องอย่าพูดถึงอีก แต่ป้าแค่อยากจะบอกหวานว่า มีใครเล่าจะห้ามได้ แม้ไม่อยากไปก็ตาม ความตายไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวเลยนะหวาน หวานเคยบอกว่า หวานคงทำใจไม่ได้ ป้าอยากจะบอกว่า คนเราต้องเดินไปข้างหน้า มีใครบ้างที่เดินอยู่กับที่หรืออยู่แต่อดีต หวานรู้มั้ย บนโลกนี้บางคนอาจจะเจ็บปวดกว่าเรา เจออะไรมามากกว่าเรา แต่เค้าอาจไม่เคยบอกใคร ไม่เอ่ยให้ใครได้ยิน
อยากบอกหวานว่า ดีใจที่หวานเป็นคนดี เป็นเด็กดี และพรใดๆที่ประเสริฐบนโลกนี้ขอสถิตย์ไว้กับหลานคนนี้ตลอดไป"

หวานอยากบอกว่า "หวานรักป้าเก๋นนะ จะอยู่ในใจ ในความทรงจำ ในความคิดถึงตลอดไป สักวันนึงเราจะได้เจอกัน"


เพลงนี้หวานได้ยินทีไรนึกถึงป้าเก๋นทุกที

ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงเธอ
ใจมันคอยบอกตัวเองอยู่เสมอ
ว่าเธอนั้นเป็นสุขไปแล้ว
ทุกครั้งที่ฉันนั้นเห็นภาพเธอ
วันคืนเก่าๆ ก็กลับมาเสมอ
มีแต่เธอที่จะไม่กลับมาแล้ว

ยังมีอีกหลายสิ่ง
ที่ฉันยังไม่เคยพูดสักที
และมีอีกหลายอย่าง
ที่ไม่เคยทำจนวันนี้
รัก.... รักเธอ ทั้งหมดของหัวใจ
สิ่งเหล่านั้นเก็บไว้ข้างใน
เธอได้ยินไหมคนดี
อยากขอ.....ให้ความรู้สึกที่ฉันมี
ส่งไปถึงเธอที่แสนดี
ว่าชีวิตนี้ฉันมีแต่เธอดังความฝัน
จะพบกัน อีกได้ไหม
หากฉันนั้นรู้ตัว ก็คงไม่มัวเก็บมาจนวันนี้
โอ้คนดีนั้นคงได้บอกไปแล้ว
ยังมีอีกหลายสิ่ง
ที่ฉันยังไม่เคยพูดสักที
และมีอีกหลายอย่าง
ที่ไม่เคยทำจนวันนี้
รัก.... รักเธอ ทั้งหมดของหัวใจ
สิ่งเหล่านั้นเก็บไว้ข้างใน
เธอได้ยินไหมคนดี
อยากขอ.....ให้ความรู้สึกที่ฉันมี
ส่งไปถึงเธอที่แสนดี
ว่าชีวิตนี้ฉันมีแต่เธอดังความฝัน
จะพบกัน อีกได้ไหม แล้วสักวันจะไปหา

~ที่หวานเขียนเรื่องนี้แค่อยากบอกคนที่เข้ามาอ่านว่า บางครั้งสิ่งที่เราเจออาจไม่ร้ายแรงสักเท่าไร เมื่อเทียบกับคนอีกคนนึง ขอให้เรามีกำลังใจสู้กับปัญหาเท่านั้นก็พอ~

Create Date : 09 ตุลาคม 2551 Last Update : 9 ตุลาคม 2551 10:29:14 น. Counter : 531 Pageviews.		28 comments
Share Tweet