ใจ..บาง..บาง by:หวาน

ช่วงนี้เป็นช่วงที่หวานเหนื่อยมากถึงมากที่สุดในชีวิต ไหนจะทำงาน ไหนจะเรียน(ใกล้จบแล้วนี่มันเหนื่อยสุดยอดเลยเน๊อะ ทั้งต้องไปดูงาน ทำวิทยานิพนธ์) เหมือนช่วงนี้โดนพายุนาร์กิสเข้า เขาทรายฮุกซ้าย มนัสฮุกขวา
สมรักษ์แทงเข่า ตามด้วยรถสิบล้อขยี้ไป-มาอีก 5 รอบ กลับบ้านไปแบบหมดสภาพ บูบู้ก็ยังจำไม่ได้นึกว่าหวานเป็นคนอื่น (ดูดิ บูบู้บ้า จำหน้านายตัวเองไม่ได้เห่าอยู่นั่นแหละ ไม่เคยเห็น ซอมบี้ รึงายฟระ)
เมื่อวานหวานโดดงานประจำไปดูงานป.โท สองที่ ทั้งกรมสุขภาพจิต และ ศูนย์การศึกษาพิเศษส่วนกลาง (แต่ละที่หินๆทั้งนั้น อยากจะบร้า ตาย วันละ 8 รอบ ) จะขอเล่าประสบการณ์ที่ไปเจอมา

กรมสุขภาพจิต
อาจารย์ของหวานเป็นนักจิตฯอยู่ที่กรมสุขภาพจิต เราเลยต้องตามไปดูงาน โดยที่หวานโชคดีได้มีโอกาสเข้าไปสัมภาษณ์และดูพฤติกรรมของพวกเค้าอยากใกล้ชิด (แบบดมซอกคอ สูดจั๊กแร้ เลยทีเดียว)

อาจารย์: หวาน กับ ฝน เธอ สองคนเข้าห้องชั้นแล้วกันนะ ส่วนคนอื่นก็แยกย้ายไปสังเกตในแต่ละห้อง ในแต่ละเคส

ระหว่างจะเดินเข้าห้องนั้น พี่ยามก็วิ่งมาบอกอาจารย์ของหวานว่า
พี่ยาม: คุณนักจิตฯ นั่นคนไข้ของคุณหรือเปล่า ผมเห็นมายืนใต้ต้นไม้ต้นนั้นเป็นชั่วโมงๆแล้ว จะให้ทำไงดีครับ

อาจารย์: ไปเชิญเค้ามาคุณยาม เอ่อ หวานกับฝน ดูนะ แล้วบอกอาจารย์ว่าเค้าเป็นอะไร

พอป้าคนนั้นเดินเข้ามาในห้อง ลักษณะอาการเค้าก้ปกติดี การแต่งกายเรียบร้อยหน้าตาสวยงาม

ป้าคนนั้น: หวัดดีค๊า คุณนักจิตฯ

อาจารย์: ได้ข่าวว่ามายืนตั้งนานแล้วเหรอค๊ะ

ป้าคนนั้น: นานแล้ว เอ่อ ดิช้าน มารอถาม นก แต่มันไม่จอดเลยซักตัว บางตัวก็บอกว่ารีบไปมีนัด บางตัวก็รีบไปหากิน บางตัวก็ไม่สนใจ

หวาน+ฝน: หันมามองหน้ากัน แล้วบอกว่าอย่าให้ป้าเค้าพูดนะ พูดทีรู้หมดว่า ป่วย

อาจารย์: แล้วคุณจะรอถามนกเค้าเรื่องอะไรหล่ะ

ป้าคนนั้น: จาถามเค้าว่า นัดวันนี้จะไปดีมั้ย รอถามนก นกก็ไม่หยุด เลยไม่รู้จะทำไง

อาจารย์: แล้วนัดกี่โมงหล่ะ

ป้าคนนั้น: 10 โมง เล้ยแล้ว

อาจารย์: วันหลังก็เข้ามาถามที่นี่ก็ได้ จะตอบให้นะ

ป้าคนนั้น: โธ่ กว่าจะได้เจอเข้ามาในห้องคุณนักจิตฯนี่ก็นาน ถามนกดีกว่า

อาจารย์: มาเถอะนะจ๊ะ ในห้องนี่นกเยอะ เดี๋ยวนกก็ตอบให้เองหละ

พอป้าคนนั้นจากไปอาจารย์ก็ถามหวานกับฝนว่า

อาจารย์: พอรู้มั้ยว่า เค้าเป็นอะไรป่วยยังไง

หวาน: หวาดระแวง แต่ได้รับการบำบัดดีแล้ว เพราะรู้เรื่อง รู้จักระงับอารมณ์ค่ะ

ฝน: ถ้าได้รับการรักษาโดยการบำบัดอีกนิดนึงก็จะเป็นปกติ แต่ยังคงมีอาการแฝงอยู่

อาจารย์: ดีมาก ไปดูอีกเคสนึงเคสนี้อาจารย์จะคอยช่วยชี้แนะเฉยๆ ให้เราสองคนคอยให้คำปรึกษา เป็นพ่อแม่ของเด็กออทิสติกที่เราต้องดูแลสภาพจิตใจเค้าก่อน เพราะเค้ารับไม่ได้เพราะเพิ่งรู้ว่าลูกเค้าเป็น โดยเฉพาะพ่อของเด็กคิดว่าลูกเป็น เด็กปัญญาเลิศ

หวาน: เคสนี่หิน พ่อแม่เด็กนี่เหนื่อยสุดๆ

ฝน: ใช่ หิน เตรียมรับมือไว้เหอะ ปัญญาเลิศ กับ ออทิสติก เส้นบางๆที่ขวางไว้

พอเข้าไปในห้องหวานก็เจอคุณพ่อแม่เด็ก

หวานกับฝน: สวัสดีค่ะ

แม่เด็ก: ยังเด็กกันจังเลยนะค๊ะ

พ่อเด็ก: พวกคุณเอาอะไรมาวัดว่าลูกผมเป็นออฯ ลูกผมเป็นเด็กฉลาดมีความจำดี ไม่สนใจคนอื่นนี่ผมว่า มันเป็นลักษณะของเด็กฉลาด

หวาน: (ขั้นแรกของการได้รู้ความจริงที่ใจเกินรับได้ คือ การปฎิเสธ)

ฝน: ไม่สบตา ไม่มีสังคม อยู่กับตัวเอง กระตุ้นตัวเอง เช่น สะบัดมือ สะบัดเท้า เด็กบางคนมีอาการสมธิสั้นร่วมอยู่ด้วย เป็นอาการร่วมอย่างหนึ่งของออฯ

หวาน:คุณพ่อ คุณแม่ต้องเข้าใจอย่างหนึ่งนะค๊ะ การที่เราจะบอกว่าใครเป็นหรือไม่เป็นนี่ คุณหมอต้องวิเคราะอย่างดีแล้ว เพราะการตัดสินนี่ต้องละเอียดมาก มีหลายฝ่าย เช่น หมอ นักจิตฯคลีนิค ฯลฯ มาร่วมกันดู

พ่อเด็ก: พวกคุณก็พูดได้เซ่ ไม่ใช่ลูกของพวกคุณเนี่ย ที่บอกว่าจะช่วย จะช่วยยังไง หึ ลูกผมไม่ได้เป็น โอเค้

หวาน: นั้นนะสิค๊ะ ขนาดไม่ใช่ลูกของดิชั้น ดิชั้นยังอยากช่วย อยากปรับพฤติกรรมให้ดีขึ้นเลย แล้วคุณหล่ะค่ะ ดิชั้นรู้ว่าคุณกำลังเครียด สับสน แต่ให้คุณรู้ไว้นึกไว้ว่า เจออาการตอนนี้ดีกว่าเจอเมื่อสาย คุณไม่ได้เดินคนเดียว มีคุณหมอ นักจิตฯ
นักกิจกรรมบำบัด นักแก้ไขการพูด ทีมของเราจะช่วยคุณเอง

หวานรู้ว่า แม่เด็กมีอาการผ่อนคลายลง เหมือนพอทำใจได้ แต่พ่อเด็กนี่สิ

พ่อเด็ก: พูดง่ายดิ พูดง่าย ไม่ใช่ลูกพวกคุณนี่

ฝน:คุณกำลังเครียด

พ่อเด็ก: คุณรู้ได้ไง

ฝน: ดูจากมือที่เกร็ง คิ้วที่ชิดกัน อาการอย่างงี้ เป็นอาการเครียด คุณต้องผ่อนคลาย หายใจเข้า-ออก ลึก

พ่อเด็ก: หึ ไม่ใช่ลูกคุณเนี่ย

หวาน: ค่ะ ขนาดไม่ใช่ลูกของดิชั้น ดิชั้นยังอยากช่วย อยากปรับพฤติกรรมให้น้องดีขึ้น คุณเป็นพ่อน้องแท้ๆจะปล่อยน้องไปหรือค๊ะ นั่นคือ ลูกของคุณ เด็กคนนั้นมีเลือดครึ่งนึงเป็นของคุณ อีกครึ่งนึงเป็นเลือดของคนที่คุณรัก คุณจะปล่อยเค้าไปเหรอค๊ะ ดิชั้นรู้ว่า คุณกำลังเครียด สับสน ดิชั้นคิดว่า ครั้งหน้าถ้าเราเจอกัน เราจะช่วยน้องร่วมกันนะค๊ะ

หวานจำได้ว่า แม่ของเด็กร้องไห้เมื่อหวานพูดจบ หวานรู้ว่ามันยากเกินจะรับได้ แต่อยากให้ค่อยๆคิด ค่อยแก้กันไป ให้รู้ไว้ว่า "คุณไม่ได้เดินคนเดียว มีพวกเราอยู่ข้างคุณ" เราจะช่วยดึงเค้ากลับมา เพียงแค่คุณมีกำลังใจเท่านั้น เพราะเด็กพวกนี้เค้าสัมผัสได้ถึง ความรัก ความห่วงใย ยิ่งคนที่เป็นพ่อเป็นแม่ย่อมมีสายใยที่แน่นหนากว่าพวกหวานมากนัก สู้ๆน๊า

ปล: คราวหน้าจะมาอัพเรื่องที่ไปดูงาน ศูนย์การศึกษาพิเศษส่วนกลางน๊า ขอไปแอบงีบก่อน

Create Date : 19 สิงหาคม 2551 Last Update : 19 สิงหาคม 2551 14:03:07 น. Counter : 539 Pageviews.		22 comments
Share Tweet