เกิดเป็นมนุษย์ต้องอดทนต่อความเจ็บปวดใจ by..หวาน

ช่วงนี้หวานเกิดอาการเบื่อคนที่บริษัทมากไม่รู้อะไรกันนักกันหนา (มันก็มีหลายเรื่องอ้ะนะที่ มัน ซากอ้อย) แต่ขอยกตัวอย่างเรื่องนิดหน่อยก็แล้วกัน เรื่องใหญ่ๆนั้นหวานขี้เกียจพิม มันเยอะ

เมื่อวันนั้นหวานลงไปคุยงานกับแผนกข้างล่าง กะลังคิดอะไรเพลินๆ ก็ตกใจพนักงานที่กำลังยืนถ่ายเอกสารอยู่ (ก็ไม่ได้สนิทอะไรเจอกันก็ยิ้มให้กันแค่นั้น)

หวาน: อุ้ยยย ตกใจ หมด

ตาล: ตกใจอะไร หน้าเราน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ

หวาน: ป่าววว กำลังคิดไรเพลินๆ ก็เลยตกใจ

ตาล: หน้าเราน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ (พร้อมกับทำหน้าแบบ...หวานอธิบายไม่ถูกอ้ะ)

หวาน: ป่าว

ตาล: หน้าเราน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ (มันพูดซ้ำไปมาตั้งหลายรอบ และน้ำเสียงก็ดุดันขึ้นเรื่อยๆ)

หวาน: (นี่มึงจริงจังกับอาการตกใจของกูขนาดนั้นเลยเหรอ เอาเป็นว่า กูเงียบดีกว่า)

มันยางย้ำประโยคเดิม

หวาน: (เอะ ชักรำคาญแล้วนะ หวานจำได้ว่าไม่เคยแย่งลูกชิ้นมันกิน แฟนมันหวานก็ไม่เคยแย่ง อีกอย่าง หน้ามันยังกับก้นเด็กโดนบีบ ผมยาวๆ ยืนในที่มืด ใครจะไม่ตกใจมั่งว่ะ นี่ก็ว่าจะไม่บรรยายลักษณะมันแล้วนะเนี่ย)

หวานเลยเลี่ยงเดินออกไปพร้อมกับความ งง เมิงจะซากอ้อยไปถึงไหนกันว่ะเนี่ย ก็เค้าบอกว่า คิดไรเพลินๆ เดินมาเจอเลยตกใจแค่เนี้ยย เดี๋ยวเหอะเจอกูบอกลักาณะมึงแล้วอย่าหนาวละกัน พอหวานขึ้นไปชั้น 2 เจอกับพี่กั้ง หัวหน้าใหญ่ฝ่ายเซลล์ประจำบริษัท

พี่กั้ง: หวาน เอ่อออ สนใจจะมาเป็นเลขาพี่มั้ย

หวาน: หวานไม่เก่งพอหรอก

พี่กั้ง: เงินเดือนเท่าไหร่เท่ากัน

หวาน: พี่ก็รู้ว่าลูกน้องพี่แต่ละคนเป็นไง หวานสู้ไม่ไหวหรอก ลูกน้องพี่แรง ของ เค้า แรงงงง

พี่กั้ง: งั้นมีเพื่อนที่เก่งๆไม๊ ไว้เอาสู้กับลูกน้องพี่

หวาน: หวานจะแนะนำให้นะพี่ น้องตุ้มอ่ะ นักมวยหญิงอ้ะ รับรองสู้ได้

พี่กั้ง: เออ จริงว่ะ แต่ถ้าหวานสนใจพี่พร้อมตลอดนะ

หวาน:

หวานบอกตรงๆเลยนะ หวานไม่อยากทำงานที่บริษัทนี้แล้ว ไม่ว่าจะชั้นไหน แผนกไหนก็ตาม หวาน เซ็ง+ เบื่อ ตั้งแต่หวานมาทำงานที่นี่หวานรู้เลยอ้ะ ว่า คำพูดสามารถทำร้ายเราได้ ที่นี่แต่ละคนคำพูดยังกับ....ไม่รู้อ้ะ รู้แต่ว่า....ซากอ้อยมาก พอหวานขึ้นมาถึงชั้นของหวาน พี่อ.ก็เริ่มบรรเลงเพลงดาบ

พี่อ. : หวาน เรียก สมชายหน่อยซิบอกว่าให้มาช่วยยกของพี่หน่อย

หวาน: (โทรศัพท์ไปเรียก คุณสมชาย พร้มมกับนึกว่า ไมพี่อ. ไม่เรียกเองหว่า งานก็งานตัว แต่ช่างมันเหอะ แค่นี้เอง) ฮัลโหล คุณสมชายเหรอค่ะ รบกวน ช่วยขึ้นมาชั้น 9 ด้วยนะค๊า

พอหวานวางสาย พี่อ. แกก็บรรเลงเพลงดาบ

พี่อ.: ทำไมต้องใช้คำว่าคุณกับเค้าด้วย เค้าเป็นแค่ยาม ทีหลังไม่ต้องเรียกคุณ

หวาน: (จึ๊กกกกก เลยยย ไรฟระ)

พี่อ.: ไม่รู้จะเรียกคุณไปทำไม ไม่รู้เรื่องเลย

หวาน: (จึ๊กกกกก เลยยย ไรฟระ)


เท่าที่หวานจำได้ ม๊า เคยสอนหวานว่า ถึงแม้คนเราจะมีสีผิวต่างกัน ชาติตระกูลต่างกัน แต่มีศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์เท่ากันแล้วทำไมพี่อ.ถึงเป็นคนแบบนี้อ้ะ หวานไม่เข้าใจ หลายอย่างที่พี่อ.ทำให้หวานคิดว่า ผู้หญิงคนนี้ช่างไม่น่าคบเสียนี่กระไร ทำไมถึง ชอบดูถูกคนขนาดนี้ นิสัยยอดแย่มากๆ ทำให้หวานคิดว่า หวานคิดถูกแล้วที่จะออกจากตรงนี้ เพราะว่า หวานกลัวว่า นิสัยเหล่านี้จะติดตัวมามันน่าขยะแขยงมาก
ดีนะที่หวานยังมี ครอบครัวคอยสั่งสอน ให้คำปรึกษา มีหลายอย่างที่ป๊า+ม๊า เคยสอนหวานไว้ คนเราอย่างดูถูกคนอื่น เพราะไม่แน่เราอาจจะต้องได้รับการช่วยเหลือจากเค้าก็ได้ แต่ที่หวานจำได้แม่นๆในตอนนี้คือเกิดเป็นมนุษย์ต้องอดทนต่อความเจ็บปวดใจ รำคาญใจ เพราะในโลกนี้มีคนหลายแบบเหลือเกิน ตอนนี้หวานก็ได้แต่หวังว่า ขอให้ความอดทนของหวานนั้นเข้มแข็ง ไม่แตก เพราะเราไม่ใช่เด็กๆแล้ว ถ้าทำไรไม่ดีลงไปจะอ้างว่ายังเด็ก หรือ ไม่รู้ไม่ได้ เราต้องควบคุมตัวของเราเอง เพื่อรอวันที่เราจะเข้มแข็งและก้าวต่อไปอย่างมั่นคงในอนาคต

~ อีกไม่นานหวานจะกลับบ้าน ที่เป็นบ้านจริงๆ อย่างนิรันดร จะลาจากความวุ่นวาย ซากอ้อยทั้งหลาย ซักที~


*เคยมั้ยที่คุณเคยทำอะไรตรงข้ามกับใจตัวเอง เพียวเพราะนึกถึงใจเค้า แต่ลืมนึกถึงใจเรา *

และเคยมั้ยที่คุณถามตัวเองว่า

* กู มา ทำ อะ ไร ที่ นี่ ฟระ *

Create Date : 30 ตุลาคม 2551 Last Update : 30 ตุลาคม 2551 10:17:17 น. Counter : 733 Pageviews.		26 comments
Share Tweet