หายเงียบไปจากการปล่อยแกะ ปล่อยไก่ กับการเม้าส์ตัวเอง

หรือเรียกง่ายๆว่า ขายตัวเองให้คนอื่นฟังนั้นละ

ที่เงียบๆ หายๆไปก็ไม่ใช่เพราะอะไร ปลายปี สิ้นปีงบประมาณทั้งงานใหม่ งานเก่า

ร่อนมาให้ต้องสะสางกันเป็นแถว ซึ่งอาจจะมีเวลาว่างบางก็แค่แวะมาส่องๆ

บล็อกเราเอง หรือบล็อกของเพื่อนๆก็ตามที แต่จะขยับเล่าอะไรคงจะเล่าไม่ทัน

...................

ว่าแต่ช่วงนนี้ดูวุ่นไหม ก็ไม่วุ่นเท่าไหร่นะ เพียงแค่ไม่มีเวลาให้ได้ว่างมาก

อย่างดีก็แค่รู้สึกเหนื่อยๆแล้วก็พัก แต่ก็ไม่ได้เก็บมาจนกลายเป็นเครียดอะไรมากมาย

....................

อืม.. ลืมเล่าว่า ไอ้ความรู้สึกเดิมๆที่ว่าเราคือศูนย์รวมเรื่องราวต่างๆนั้น มันก็ยังคงรู้สึกอยู่

แต่ก็ไม่ได้อะไรกับเรื่องบางเรื่องหนักหนา เพราะบางที่การรับฟังเรื่องคนอื่นมากๆ ก็พาลให้เราเหนื่อย(ใจ)ได้เหมือนกัน

แต่ก็มีนะบางครั้งแอบคิดไปว่า อยากจะบอกว่า เราไม่ใช่

น้าติงสุดคิด หรือเด็กนักศึกษาที่ได้เกียรตินิยมสอบชิงทุนมหาลัยดังๆ

หรือจะเป็นคนทำงานที่อยู่ในตำแหน่งใหญ่โต ได้รับเงินเดือนมากๆ

สรุปรวมง่ายๆ อยากจะพูดว่าเราไม่ใช่คนเก่งคนฉลาดอะไร ที่จะรู้ทุกเรื่อง

สามารถตอบคำถามความคิดของคนได้

แต่ก็ได้แค่คิดละนะ เพราะบทจะเลี่ยงไม่รับไม่รู้เลยก็ไม่ได้ เพราะเรื่องที่หนักใจที่เรารับรู้มา

มันเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคนในครอบครัวของเราเองนิน่า

"สุขสันต์ และอมยิ้มไว้ ในวันที่โลกนี้ยังมีอะไรๆ ให้เราต้องเผชิญ"

ปล. ภาพการ์ตูนสวยๆที่นำมาใส่ท้ายเนื้อหานั้นนะ จะให้เครดิตก็แสนยาก งั้นเอาเป็นว่าบอกที่มาละกันเนอะ ก็เป็นภาพที่เซิร์ตหาง่ายจากพี่ google นั้นละ