Bloggang.com : พุดดิ้งรสกาแฟ - ไปด้วยกัน, ไหม

บ่าย 2.22 ของวันที่ 5 กุมภา 2023
วันที่อยู่ในไทยมาครบ 3 ปีเต็มเป๊ะ

รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเครื่องจักรที่นั่งเคลื่อนไหวมือ
ซ้ำซาก
วันนี้นั่งตรงนี้นานถึง 4 ชั่วโมงแล้ว
และพบว่าหลังไหล่ล้า
อยากรู้จริง ๆ ว่า
ถ้าจะลองฝืนทำต่อไปจนเสร็จงาน
แผ่นหลังจะตึงจนขาดผึง
เหมือนตอนฟันเฟืองหลุดกระเด็นจากสายพานของการชักลาก
หรือไม่

เดินออกไปนั่งแปะอยู่ที่ชานบันได
มีแก้วกาแฟลายแจ่มในมือ
แล้วเห็นมดตัวจิ๋วหลายร้อยตัว
เดินชักแถวหายลับไปใต้กำแพงอีกฝั่ง
ตรงดงดอกพุดกุหลาบ

อยากรู้ว่า มดทั้งฝูงจะเดินไปไหน
แล้วมันจะคิดอย่างไร
ถ้าไปถึงอีกฝั่งแล้วพบว่าไม่มีน้ำหวานที่นั่น
มีแค่น้ำเปล่า ๆ ที่เปิดจากก๊อกไว้รดน้ำต้นไม้
.
.

เปิดยูทูป Live เอาเสียงเป็นเพื่อน
เป็นรายการรข่าวที่ฆ่ากันนับสิบศพ
ในเมืองไม่ไกลบ้านที่แอลเอ
แล้วคนร้ายฆ่าตัวตายหนีความผิด
ไม่ได้ตามรายละเอียด
เพราะมันเป็นเรื่องของอีกฝั่งทวีป
แต่ก็อยากรู้เข้าไปในใจของฆาตกรจังเลยว่า
ตอนลั่นไกปืน
กราดยิงทีละคน
ทีละคน
โดยคนเหล่านั้นเป็นแค่คนแก่ธรรมดา
ที่บังเอิญพลัดเข้ามาในวิถีกระสุนนั้น
อยากรู้จังว่า
คนที่เล็งปืนไปตรงที่คนแปลกหน้าเหล่านั้นยืนอยู่
...เขาคิดอะไร...

ไม่อยากดูข่าวอีก
เพราะรู้สึกจะเป็นการดึงเวลาที่หาไม่ค่อยได้ไปหมด
การต้องมาตาดูหูฟังไปด้วยจึงไม่ใช่ทางที่เลือก
สำหรับวันนี้

วันนี้
ยังต้องการตาไว้ดูมือทำงาน
ยังต้องการหูไว้ได้ยินเสียง
และยังต้องการเหลือที่ในสมอง
ไว้นึกคิดในเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับงานในมือ
และอยากให้หูอีกข้างได้ยินเสียงเพลงบ้าง

คนเรา งกได้มากขนาดนั้น (หรือ)
...

วันนี้ วันครบรอบอยู่ในไทยเวียนมาอีกรอบแล้ว
ครบ 3 ปีเต็มพอดี
และเป็นวันเกิดของเพื่อนสนิทอีกฝั่งโลก
ได้แต่หวังว่าเพื่อนจะสบายดี
และมีความสุขเพิ่มขึ้นด้วย
แต่ไม่รู้จะมอบความสุขสงบให้ได้อย่างไร
นอกจากคำอวยพรจากใจ
ที่ยังไม่ได้ทำ...

ช่วงนี้
นอกเหนือจากงานที่เอามาบังหน้าแล้ว
เหมือนจะผลักทุกอย่างส่วนตัวให้ไกลพ้นตัว
เห็นแก่ตัวไปไหมที่ทำอย่างนั้น

หรือเพราะช่วงที่ผ่านมา
ผิดหวังกับบางคน
อาจจะคาดหวังมากไป
คาดหวังกับความจริงใจ
กับความเป็นเพื่อนแบบจริงใจต่อกัน
แล้วพอมันไม่ใช่อย่างที่เราให้ความเป็นเพื่อนไป
มันก็ไม่ถึงกับร้าว
แต่มันก็ผิดหวัง และไม่อยากจะเข้าใกล้อีก

บางทีคนที่ทำ อาจจะไม่รู้ตัว
แต่คนที่มอง
รู้สึกไปแล้วว่า
มันไม่มีความเป็นเพื่อนที่แท้จริง
ตรงนั้นเลย
นอกจาก ถ้อยคำสวย ๆ ถ้อยคำหวาน ๆ ที่ราดใส่กัน

รู้แหละว่า
น้ำหวานมันอร่อยลิ้น
แต่เวลาเดียวกันนั้น
พอมันหกรดออกนอกแก้วและนอกลิ้น
มันก็เหนียวเหนอะหนะ และสกปรกสิ้นดี

ที่ผ่านมา
เลือกจะไม่กินน้ำหวาน
เลือกจะไม่ยินและไม่ฟังถ้อยคำรื่นหู
เอาอะไรกันนักกันหนา
กับความเป็นเพื่อนที่จับต้องไม่ได้
นอกจากผ่านกันไปมา

และวันนี้ ก็คิดเหมือนเดิมว่า
น้ำกาแฟขม ๆ ชุ่มชื่นใจกว่าอะไรทั้งหมด

เดินมาเปิดคอมพิวเตอร์
แล้วทำงานต่อ

...

บางที
ชีวิตก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่า
การกลับไปนอนเป็นดักแด้
รอวันที่จะกลายเป็นผีเสื้อตัวใหม่
อีกครั้ง

ผีเสื้อตัวที่จะไม่หลงไปดอมดมดอกไม้
เพื่อหาน้ำหวานในเกสรดอกใด
แต่จะตรงดิ่งไปแค่ลิ้มชิมหยาดน้ำค้างจืด ๆ
สักหยดสองหยด
เพื่อจะพอแค่ประทังชีวิต..
...

บ่าย 3.33
หยิบงานพิสูจน์อักษร เล่มเดิม มาทำต่อ
งานที่ต้องส่ง 5 โมงเย็นวันนี้

เปิดทีวี ใช้แค่หูฟังเพลงบรรเลงไปเรื่อย ๆ
กาแฟหมดแก้ว เลยจิบน้ำเปล่าแทนน้ำหวาน
สายตาจ้องจับอยู่ที่งาน
มีอะไรหลายอย่างที่ต้องทำ ค่ำนี้
เรียงร้อยต่อเนื่องกันไปในใจดวงเดิม
เพลินกับงานในมือ..
.
.

เสียงออดดังขึ้นที่หน้าบ้าน..
วางงานในมือ

ชีวิต ยังต้องดำเนินต่อไป..
เปิดประตูบ้าน
เหลือบมองดูมดฝูงเดิม
ที่ยังคงเรียงแถวเดินไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ค้างประตูไว้ครึ่งบาน
เดินกลับไปในครัว
เปิดฝาโถน้ำตาล หยิบมา 4-5 ก้อน
แล้วเดินไปวางไว้ตรงกลางทาง

อย่างน้อย
กับการเดินทางที่ยาวนาน 3 ปีในไทย
ถึงจะมองไม่เห็นปลายทางที่ดูว่าจะยังไกลลิบ
แต่การเดินผ่านน้ำตาลหวาน ๆ สักก้อน
ก็คงจะพอช่วยให้มีแรงใจเดินต่อไป

เดินผ่านฝูงมดไปทักทายคนที่มากดออด

เป็นแค่คนแปลกหน้า
ที่มาถามทางไปบ้านเพื่อน
ในละแวกนี้..

เป็นแค่คนแปลกหน้า ที่ผ่านทางมา
แล้วผ่านเลยไป..

เราทุกคนต่างเป็นคนแปลกหน้าของกัน
ในโลกใบนี้จริง ๆ
.
.
.
.