|
|
|
ปฐมบทของการจากลา
..... เริ่มต้นจากเดินสายหาสมัครงาน ... โดยไม่คิดว่าจะได้งานใหม่แม้แต่นิดเดียว..(แต่ดันได้) ก็ใครจะไปคิดว่าจะได้เร็วขนาดนี้....ความรู้สึกแรกคือดีใจ เพราะในการแข่งขันเราคือผู้ชนะ...และดีใจที่จะได้กลับบ้านซะที....นั่นมันความรู้สึกแรกเท่านั้น
หลังจากนั้นพอมีเวลาคิดอีกซักหน่อย
สิ่งที่มากที่สุดคือความเสียดาย ใจหายมากมายที่จะต้องจากงานที่รัก และที่สำคัญเพื่อนร่วมงานที่น่ารักทุกคน มันเศร้าซะจริงเชียว มีความสุขอยู่ไม่กี่วันก็ถึงเวลาที่ต้องจากไป เพิ่งรู้ว่าความผูกพันมันมีอานุภาพมากขนาดนี้ อยากจะเก็บทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีไว้ในความทรงจำ ตอนจะไปไม่อยากให้ใครเห็นว่าเราเศร้ามากเพียงไหน ต้องฝืนยิ้ม โบกมือลาเพื่อนๆทุกคน แต่จริงๆแล้ว เราแอบร้องไห้มาหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่ครั้งที่ขนของกลับครั้งแรก
. ก็ตลกตัวเองเหมือนกัน
ขับรถขนของไปร้องไห้ไป คนบนรถโดยสารคงจะงง ยัยบ้านี่ต้องเลิกกับแฟนแน่เลย ขนของย้ายบ้านแล้วร้องไห้ด้วย
แต่ไม่สนใจหรอกก็มันหยุดไม่ได้จริงๆ
. ขณะที่อยู่ก็ไม่ค่อยมีโอกาสพูดคุย
.กับเพื่อนร่วมงานเท่าไหร่นัก
ไม่อยากให้มันเศร้า ไม่อยากจากกันด้วยน้ำตา
แต่ก็อยากจะฝากความรู้สึกดีๆไว้ให้เพื่อนๆ ที่อาจจะมาเจอ ได้รับรู้ความในใจของเรา
.
... ต๋อม
น้อง (เพื่อน) ที่รักมากที่สุดคนหนึ่ง (เพราะพี่ไม่เคยมีน้อง หุ หุ) หลังจากที่พี่ได้พบกับต๋อม พี่ต้องเปลี่ยนความคิดหลายอย่าง เช่น พี่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคน sensitive แต่
เมื่อมาเจอต๋อม
พี่น่ะธรรมดา เพราะหนังบางฉากพี่หัวเราะ ต๋อมก็อาจจะซึ้งจนร้องไห้ได้ นอกจากนั้น ต๋อมก็ทำให้พี่รู้ว่าในความ ทะลึ่งทะเล้นของต๋อม มันก็มีความเอาจริงเอาจังในเรื่องงานอยู่ (เพราะพี่ล่าคอยกระตุ้น) ถึงแม้ว่าคนอื่นๆจะคิดว่าต๋ฮมยังเด็ก แต่พี่ว่าต๋อมน่าจะทำงานได้ดีกว่าผู้ใหญ่บางคน เพราะต๋อมมีความรับผิดชอบ เพราะฉะนั้น ถ้าต๋อมได้ทำงานที่ใหญ่ขึ้น รับผิดชอบมากขึ้น ขอให้ต๋อมวางตัวให้เป็นผู้เป็นคน เอ๊ย..เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ขอให้ต๋อมเข้มแข็ง สำหรับปัญหาต่างๆ ที่อาจจะมีได้ทุกเมื่อ ไม่ว่าจะจากผู้ใหญ่ หรือผู้น้อย บางครั้งอาจจะต้องเงียบ เพื่อให้มันจบ
.
...ยายภา...
ตั้งแต่รู้จักยายภามา ก็เทียบรุ่นตั้งแต่วันแรกที่เจอกันซะแล้ว เลยไม่ค่อยได้มีโอกาสเรียกพี่ แต่ตอนนี้ก็ข้ามขั้นเป็นป้าซะงั้น
พี่ภา เป็นคนที่พัฒนาตัวเองอยู่เสมอ เพราะเห็นพี่ภาเรียน เรียน และเรียน จนประสบความสำเร็จไปแล้ว (อย่าลืมขอปรับวุฒินะ) ขยันซะไม่มี นอกจากนั้นยังมีอาชีพเสริม เป็น แม่หมอ นี่ก็ต้องอาศัยความพากเพียรอีกเช่นกัน แต่พี่ภาทำได้
และอะไรอีกหลายอย่างที่เห็นว่าพี่ภามีความพยายามมากมาย
อยากให้หลายๆคนเอาพี่ภาเป็นตัวอย่าง อย่างน้อยก็พิสูจน์ให้คนอื่นๆเห็นแล้วว่า ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จก็อยู่ที่นั่น
.... เอ๋ พี่ล่า คำสันต์ ลม ...
อยากจะบอกว่าเราโชคดีมากๆ ที่ได้ทำงานร่วมกัน แม้จะเป็นระยะเวลาที่ไม่นานนัก แต่ก็ผูกพันกันน่าดู เป็นหน่วยงานที่หลายๆคนอิจฉา นั่นเป็นเพราะความรักที่เรามีให้กัน มีคนเคยพูดว่าที่ไหนมีผู้หญิงเยอะที่นั่นจะมีการนินทา มีการอิจฉา มีนั่นมีนี่
แต่ ที่นี่ไม่มี
แต่เราพูดถึงกันด้วยความคิดถึง สนุกสนาน
เพราะฉะนั้น อยากให้ทุกคนรักษาความอบอุ่น ความรัก ความสัมพันธ์แบบนี้เอาไว้ อย่าให้ใครมาทำลายได้ ถึงแม้ว่าบางทีอาจจะเคยมี แต่เราก็ผ่านมันมาได้
ก็คงเป็นเพราะความรัก ความจริงใจนั่นแหละที่ทำให้เราผ่านพ้นอุปสรรคต่างๆ มาด้วยกันได้
ถ้าจะห่วงก็ห่วงอยู่อย่างเดียว อยากให้คนที่มาอยู่ต่อๆไป ทำดีกับทุกๆคน อยากให้เค้าเห็นว่าทุกคนที่นี่ น่ารักแค่ไหน อยากให้เค้าเห็นอย่างที่เราเคยเห็น อย่างที่เราเคยสัมผัส และอยากให้เค้าปฏิบัติกับทุกๆคนเหมือนที่เราเคยทำ เมื่อนั้นเค้าก็จะได้สิ่งตอบแทนที่มีคุณค่าเกินกว่าจะหาที่ไหนได้
...พี่แจ๊ซ...
เพิ่งจะมาสนิทกับพี่แจ๊ซช่วงหลังๆนี่เอง ทั้งๆที่ก็อยู่ห้องติดกันมาตั้งนาน...ไม่กล้าคุยกับพี่แจ๊ซ เพราะคิดว่ารสนิยมน่าจะต่างกัน... แต่..วันนั้นฝนตก เลยลองเก็บผ้าให้พี่แจ๊ซลองดู .... กลัวพี่แจ๊ซจะไม่พอใจเหมือนกัน แต่ก็กลัวผ้ามันจะเปียกมากกว่า...ก็เลยเก็บให้ ...หลังจากนั้นมาก็เลยได้พูดคุยกันมากขึ้น ได้รู้ว่าจริงๆแล้วพี่แจ๊ซน่ารัก.... มีน้ำใจกับน้องๆเสมอ ... และให้กำลังใจกันเสมอมา...ไม่วาจะเรื่องงาน...เรื่องครอบครัว...และเรื่องทำขนม...ขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่พี่แจ๊ซมีให้....คนที่ไม่ได้สัมผัสใกล้ชิดอาจจะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีดีแค่เสียงหัวเราะดัง...5555....
| Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2550 | | |
| Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2550 12:45:26 น. |
| Counter : 293 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [