| All Blog
|
ว่าด้วยเรื่องของ...เพื่อน หมู่นี้รู้สึกจะมีพันธะกับเพื่อนสาธิตเสียเหลือเกินแฮะ.... ก็ตั้งแต่สอบเทียบได้ตอน ม.5 ก็ดูเหมือนว่าจะถูกตัดออกจากสารบบไปแล้ว เพราะไปเรียนไกลถึงเชียงใหม่ พอเรียนจบกลับมาก็ต้องไปทำงานที่นครสวรรค์อีก ไม่เคยได้มาพบปะกับพวกมันเลย บางคนไม่ได้เจอหน้ากันมาตั้งเกือบเจ็ดปีเลยทีเดียว...(ว้าย...รู้สึกแก่ขึ้นมาซะงั้น  ) แต่พอออกจากงานมานี่ก็นัดเจอกันบ่อยๆ ทั้งกลุ่มเล็กกลุ่มใหญ่ ตั้งแต่ไปเที่ยวอยุธยาไหว้พระเก้าวัด ไปวัดพระแก้ว หรือแม้แต่ไปเยี่ยมหมอแนนที่บุรีรัมย์ จนพ่อแปลกใจว่าไอ้เพื่อนกลุ่มนี้มันยังคบกันอยู่อีกหรือนี่? เมื่อต้นเดือน ไอ้โอ หัวหน้าแก๊งตัวอ้วนร่วมกับ อีอั๋น หนุ่มที่ (จัดว่า) หน้าตาดีที่สุดในรุ่น ประชุมลับกันสองคนว่าควรจะนัดเจอเพื่อนๆ เพื่ออัพเดทข้อมูล (ส่วนตัว) ของเพื่อนแต่ละคน (เนื่องจากอีอั๋นเกิดน้อยอกน้อยใจที่ไม่รู้เรื่องบางเรื่องที่ไอ้โอเม้าท์ผ่านฟอร์เวิร์ดเมล์) แล้วมันสองคนก็จัดแจงมอบหมายหน้าที่ให้กันและกันว่า อีอั๋นจะหาร้าน ส่วนไอ้โอมีหน้าที่ติดต่อเพื่อนๆ เราเลยแซวมันไปว่า "แหม...ทำยังกะจะจัดงานแต่งกันเลยนะแก อีอั๋นจัดการเรื่องสถานที่จัดงาน ส่วนไอ้โอจัดการเรื่องเชิญแขกเหรื่อ" (ไอ้โอชอบใจใหญ่ ถึงขนาดเอาประโยคนี้ไปอำเพื่อนสมัยมหา'ลัยว่าจะแต่งงาน แล้วเพื่อนมันก็บ้าจี้ถึงขนาดเตรียมลางานมางานแต่งมันกันเลยทีเดียว...  )หลังจากนั้นก็นัดแนะกันผ่านทางอีเมล์ จนได้ข้อสรุปว่าให้ไปรวมตัวกันวันที่ 20 ต.ค. ที่ผ่านมาที่ร้านอาหารร้านหนึ่งแถวหลังสวน เรากับไอ้กิ๊ฟ (ซึ่งดูเหมือนจะถูกตัดออกจากสารบบเหมือนกัน เพราะเพิ่งจะกลับจากออสเตรเลียไม่นานหลังเรียนจบ) ต้องเดินทางไปจากนครปฐม เราสองคนก็เลยนัดกันไปเดินงานมหกรรมหนังสือแห่งชาติที่ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิตติ์กันก่อนซะเลย แล้วค่อยไปเจอกันที่สถานีรถไฟฟ้าชิดลมตอนเย็นก่อนจะไปที่ร้านพร้อมกัน (สำหรับคนที่ไปไม่ถูก) งานนี้รวบรวมสมัครพรรคพวกได้ทั้งหมด 13 คน ทั้งเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกัน และทั้งคนที่แทบจะไม่เคยคุยกันเลยตอนเรียน ม.ปลาย แต่คิดไปก็แปลกใจอยู่เหมือนกันว่าเราสามารถคุยกับมันได้อย่างสนิทใจ ไม่เห็นจะรู้สึกขัดเขินอะไรแม้แต่น้อย แต่งานนี้อีอั๋นกลับเบี้ยวซะอย่างงั้น...อยู่ดีๆ ก็ไม่มากินข้าวด้วยกัน แต่ไปลั้นลาอยู่แถวพระราม 9 โน่น...  นอกจากนั้นยังมีเซอร์ไพรส์ก้อนโตอีกด้วย...ก็ไอ้นุกที่ตอนนี้ไปเรียนโทอยู่ที่เยอรมันดันโผล่มากลางงาน โดยที่ไม่มีใครระแคะระคายกันเลยแม้แต่น้อย สร้างความตกตะลึงและความดีใจให้แก่เพื่อนๆ กันถ้วนหน้า  งานนี้ เราพลาดอย่างแรงที่ริจะเพิ่มแอลกอฮอล์ในกระแสเลือด หลังจากที่ไม่ได้แตะมันมาหลายปีดีดัก จนกลายเป็น ไอ้มดขี้เมา ของเพื่อนๆ ไปซะนี่...จริงๆ ก็ไม่ได้เมาอะไรหรอก มีสติสตังครบถ้วน เพียงแต่เมื่อแอลกอฮอล์เข้าปากไปแล้ว สมองส่วนที่ควบคุมการพูดมันทำงานมากเกินปกติไปนิ้ด...ส์เดียวเอง  กินข้าวกันเสร็จแล้วมันก็จะไปต่อกันที่ผับแถวทองหล่อ แต่เรากับหมอแนนที่นั่งรถทัวร์มาจากบุรีรัมย์แล้วก็คุณปุ๋มขอตัวกลับไปนอนกันก่อน เพราะเรากับปุ๋มไม่ชอบเข้าไปในสถานที่แบบนั้นอยู่แล้ว เพราะไม่ชอบไปนั่งสูดควันบุหรี่ ส่วนคุณหมอแนนก็ไม่ไปเพราะเหตุผลว่า "อิ่มตัว" เนื่องจากตอนเรียนเที่ยวมาเยอะแล้ว  เราสามคนก็เลยกลับไปยึดทำเลที่นอนที่หอหมอแนน (ซึ่งน้องสาวมาอยู่ต่อ) กันก่อนตีสามครึ่งกว่าที่อีกสามสาวจะมาถึงโดยมีอีอั๋นขับรถมาส่งด้วยอาการมึนเมา ไม่รู้เหมือนกันว่ามันขับรถกลับหอด้วยสถาพอย่างงี้ทุกอาทิตย์ได้ยังไง  พอเช้าพวกเราแต่ละคนก็แยกย้ายกันกลับ ไอ้ปูน คุณหมอหมา ต้องรีบไปส่งพี่ชายที่จะขึ้นเครื่องไปออสเตรเลีย ไอ้โอกับไอ้ปุ๋มก็รีบกลับนครปฐม ไอ้กิ๊ฟนัดกับเพื่อนเพื่อไปหาหอพักเพราะจะเริ่มงานที่ ExIm Bank ต้นเดือน พย. นี้แล้ว ส่วนเรากะหมอแนนไม่มีธุระอะไรที่ไหนก็เลยนอนเวิ่นเว้อแล้วก็ไปเดินช็อปปิ้งกันที่มาบุญครองก่อนจะไปสายใต้กัน แล้วแยกกันที่นั่น เพราะหมอแนนต้องขึ้นรถดำเนินสะดวก ส่วนเราต้องรอพี่สาวเพื่อกลับนครปฐมด้วยกัน... วันนั้นเป็นอีกวันที่เรารู้สึกอิ่มเอมใจ และมานึกตำหนิตัวเองว่าทำไมตอนที่เรารู้สึกว่ากำลังผจญกับมรสุมชีวิตนั้น เราถึงมัวแต่คิดว่าเราไม่มีใคร เราอยู่คนเดียว แทนที่จะคิดถึง "เพื่อน" ที่คบกันมาสิบกว่าปี คนที่รู้จักตัวตนของเรา คนที่พร้อมจะให้ความช่วยเหลือเรา คนที่ไม่ว่าเวลาจะเปลี่ยนไปนานแค่ไหนก็ยังเห็นเราเป็นเพื่อนคนเดิมอยู่นั่นเอง... บางทีใครคนนั้นอาจจะพูดถูก ว่าการได้ระบายสิ่งที่อยู่ในใจกับใครซักคนนั้นจะช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้น และคำพูดเหน็บแนมของเขาก็เห็นจะจริง "เพื่อนน่ะ มีไว้ทำไม" นั่นน่ะสิ...เพื่อน มีไว้ทำไม
|
มดน้อยต้อยตีวิด
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Blog นี้เปิดทำการตั้งแต่วันที่ ๑๕ ตุลาคม ๒๕๔๙ ------------------------------------------------- สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗ ห้ามผู้ใดละเมิดโดยการนำรูปภาพและข้อความต่างๆ บางส่วนหรือทั้งหมดใน Blog นี้ไปเผยแพร่ ไม่ว่าจะเป็นการใช้ส่วนตัวหรือในเชิงพาณิชย์โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฎหมายที่บัญญัติไว้สูงสุด
Friends Blog
|
|||||||||||||
Even the Longest Journey Starts with the First Step
อ่านแล้วรู้สึกคิดถึงเพื่อนมากๆเลยน่ะค่ะ มีเพื่อนที่สนิทมากๆชื่อแนนเหมืนกัน แต่ไม่ใช่หมอน่ะ
วันดีๆ ความทรงจำดีๆ มีมากมาย แต่ก็แปลกนะคะ ที่เรากลับจดจำมันได้ทุกบททุกตอน
แสนดีคนเดิม