เควินละสายตากลับมามองอลิสาเมื่อเออร์ไวน์ก้าวพ้นห้องในทันทีที่พูดจบซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่หญิงสาวตวัดหลังมือลงมาบนแก้มเขา ใบหน้าสะบัดตามแรงตบ ชายหนุ่มยกมือกุมแก้มก่อนจะเบือนหน้ากลับมามองด้วยแววตาเผ็ดร้อน “หมดเวลาสำหรับการเล่นละครแล้วเหรออลิส” ถามด้วยน้ำเสียงถากถางออกไป

อลิสาถอยห่างจากเขา ใบหน้าแดงก่ำขณะถามออกไปอย่างขุ่นเคือง “ฉันต่างหากที่ต้องถามคุณ…ทำไมต้องดูถูกกันยังงั้นด้วย”

“ดูถูกอะไร...จูบเราน่ะเหรอ เราเองต่างหากคนเริ่มก่อนอลิส ไม่ใช่พี่”

อลิสาถลึงตาใส่ตา “แต่คุณก็ไม่จำเป็นต้องผสมโรง คุณสนุกที่ได้แกล้งฉัน ร้ายกาจที่สุด คุณทำได้ยังไงกัน...ปั่นหัวผู้หญิงสองคนในเวลาเดียวกัน”

เควินเลิกคิ้ว “น้อยๆ หน่อยใครกันที่ปั่นหัว พี่ว่าพฤติกรรมนั้นเอามาใช้กับเราจะเหมาะสมกว่านะอลิส เราต่างหากที่ปั่นหัวพี่กับเออร์ไวน์ ลองทบทวนให้ดีใครกันที่อยากให้พวกพี่ผิดใจกัน ยอมรับเสียเถอะว่าเราต้องการยังงั้น แต่ขอโทษอลิสที่รัก…เราเข้าใจผิดทั้งหมด พี่กับเออร์ไวน์ไม่ได้เป็นอะไรกัน เราก็เป็นแค่เพื่อนกันธรรมดา เพราะงั้นสิ่งที่เราลงทุนลงแรงไปทั้งหมดจึงสูญเปล่า”

เธอหน้าตึง “ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคุณกับเออร์ไวน์ไม่เป็นอะไรกัน”

“งั้นเราก็เข้าใจผิดเพราะพี่กับเออร์ไวน์ไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ”

“คุณจะปฏิเสธว่าไม่เคยนอนกับเออร์ไวน์งั้นสิ” สวนกลับไปอย่างเจ็บแสบ

เควินอึ้ง “การนอนด้วยกัน ไม่จำเป็นต้องมีความหมายเสมอไปหรอกนะอลิส สังคมที่นั่น...บางครั้งก็เหมือนการปลดปล่อยอารมณ์ทางเพศอย่างหนึ่ง ไม่มีความหมายอะไรไปมากกว่านั้น เหมือนกับการไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลงธรรมดาๆ”

“คุณจะใช้วัฒนธรรมมั่วยังไงก็ได้ในวัฒนธรรมของคุณ แต่อย่าเอามาเหมารวมใช้กับฉันเด็ดขาด”

“พี่ก็ไม่เคยทำยังงั้นอลิส… และก็ไม่เคยคิดที่จะทำด้วย เพราะรู้ว่าเรามีค่ากว่านั้นเยอะ”

ทว่าอลิสาโกรธเกินกว่าจะเข้าใจความหมายเขา เธอฉุนเฉียวตั้งแต่ได้ยินว่าเขาเคยนอนกับเออร์ไวน์แล้ว บางทีถ้าหญิงสาวเปิดใจฟังคำอธิบายของเขา ก็อาจเข้าใจถึงนัยที่ซ่อนมากับน้ำเสียงได้ไม่ยาก แต่เพราะความหึงหวงที่ซ่อนอยู่ในใจ จึงบดบังความช่างสังเกตเสียสิ้น

“พี่รู้ว่าเราไม่เคยจูบกับผู้ชายคนไหนมาก่อน จูบของพี่เป็นครั้งแรกของเรา เพราะงั้นพี่รู้ว่ามันมีความหมายกับพวกเราทั้งคู่มาก”

อลิสาตวัดตามองอย่างเคือง “อย่ามาทำรู้ดีว่าเป็นจูบแรกของฉัน”

เควินยิ้มหล่อเหลาให้หญิงสาว “แล้วมันจริงหรือเปล่าล่ะ หรือว่าปฏิกิริยาตัวสั่นเมื่อครู่เป็นการแกล้งทำ” ย้อนถามด้วยสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้

อลิสาถลึงตาใส่เขา นึกอยากตะกุยแววตาเต้นพราวระยับ เธอย้ำเรื่องเดิมว่า “ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง เออร์ไวน์หึงคุณ!…ฉันไม่เชื่อหรอกว่าผู้หญิงคนนั้นไม่คิดอะไรกับคุณ”

“ความรู้สึกของคนอื่นพี่ไปควบคุมไม่ได้หรอกนะอลิส อย่างเดียวที่พี่คุมได้คือความรู้สึกตัวเอง ซึ่งพี่บอกได้เลยว่าพี่ไม่เคยคิดอะไรกับเออร์ไวน์”

“ผู้หญิงคนนั้นมาได้ยินเข้า คงซาบซึ้งแย่กับการแสดงออกถึงความรักของคุณ” ประชดประชันออกไป

“ไม่ต้องห่วงหรอก พี่บอกกับเออร์ไวน์บ่อยไปว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน”

“แล้วเธอไม่โกรธเอารึไง”

“ถึงโกรธก็ช่วยไม่ได้” เควินตอบอย่างไม่อนาทรนัก

“แปลว่าผู้หญิงคนนั้นคิดกับคุณจริงๆ”

“พี่บอกแล้วพี่ห้ามความคิดคนอื่นไม่ได้ เราเถอะ…คนเดียวที่พี่แคร์” น้ำเสียงอ่อนนุ่มในประโยคท้าย

อลิสาสะบัดหน้ากลับ “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน”

“เกี่ยวเต็มๆ ต่างหาก พี่อยากให้เรารู้ว่าพี่ยังไม่มีใคร”

อลิสาไหวไหล่ เอ่ยเปลี่ยนเรื่องว่า “ช่างมันเถอะ…ขอโทษเรื่องที่ตบคุณ ถือว่าเราเจ๊ากัน”

“ไม่เป็นไร…พี่เองก็ทำไม่ถูกกับเราเหมือนกัน…เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ชุดเราชื้นไปหมดทั้งตัว ทิ้งไว้นานเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” เควินเปลี่ยนมาใช้น้ำเสียงงอนง้อ เขาเดินไปหยิบเสื้อยืดและกางเกงยีนขาสั้นที่เออร์ไวน์เตรียมไว้ส่งให้หญิงสาว

นัยน์ตาคมซึ้งของผู้เป็นน้องสาวมองนิ่งๆ โดยไม่ยอมแบมือออกไปรับ “คุณก็ยังไม่ได้เปลี่ยนเหมือนกัน” อลิสาพูดไปอีกทาง ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นสบเขา เควินยังอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงขาสั้นเปียกชื้นตัวเดิม

“เหมือนกันที่ไหน…พี่เป็นผู้ชายและไม่ใช่คนจมน้ำ” เขาพูดพร้อมกับหลิ่วตาในตอนท้าย จากนั้นยื่นชุดของเออร์ไวน์ให้เธออีกครั้ง “รับไปเถอะนะ”

“ไม่…ฉันไม่เคยสวมเสื้อผ้าของคนแปลกหน้า”

“ถ้าจะรอเสื้อผ้าของคนไม่แปลกหน้าอย่างพี่ เห็นทีเราต้องรอเก้อแล้วล่ะ เพราะห้องนี้ไม่มีเสื้อผ้าลำลองของพี่เหลือติดอยู่เลย พี่เอามาแค่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นตัวนี้ ที่เหลือก็เป็นชุดสูทของผู้ชาย” ตอบแล้วหลิ่วตาอีกคราอย่างล้อเลียน

อลิสาอึ้งที่เควินสวนกลับมาด้วยมุกนั้น เธอกระแอมแล้วกล่าวว่า “ฉันไม่ได้หมายความยังงั้น”

“พี่เย้าเราเล่นน่ะ...รับไปเถอะ ถ้าเราไม่มั่นใจเรื่องความปลอดภัย พี่ก็การันตีได้เลยว่าเออร์ไวน์เป็นผู้หญิงสะอาด ไม่มีโรคติดต่อแน่นอน”

“เคยพิสูจน์เหรอไง ถึงรู้?” ย้อนอย่างหาเรื่อง

เควินชะงัก คราวนี้ส่งเสียงหัวเราะเก้อๆ “พี่ไม่ได้หมายความในแง่นั้น คือเออร์ไวน์เป็นเพื่อนก๊วนเดียวกับพี่ เพราะงั้นถ้าเป็นอะไรพวกเราต้องรู้แล้ว น่า…อย่ากังวลไปเลย รีบไปเปลี่ยนสวมเสื้อผ้าแห้งเถอะ”

อลิสาถอนหายใจแผ่วเบา หญิงสาวพึมพำขอบคุณแล้วหยิบไปเปลี่ยนในห้องน้ำ เควินมองตามจนลับสายตาแล้วจึงเดินไปคว้าผ้าขนหนูในตู้มาเช็ดหน้า เวลาผ่านไปหลายนาที เธอจึงกลับออกมาในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนขาสั้นของเออร์ไวน์ ชายหนุ่มเลิกคิ้วกับรูปร่างอรชรกลมกลึงตรงหน้า…อกเอวสะโพกและปลีขาเรียวยาวดูจะเหมาะเจาะลงตัว หนุ่มลูกเสี้ยวกระแอมก่อนจะเอ่ยขอตัวเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า โดยคว้าเชิ้ตและกางเกงสแล็กส์ติดมือเข้าไปด้วย

เควินกลับออกมาในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา เขาพูดว่า “เดี๋ยวพี่พาเราไปส่งที่บ้านนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเอารถมา มลรออยู่”

“ให้เพื่อนขับไปจอดที่โรงแรมเถอะแล้วเราค่อยตามไปเอาวันหลัง วันนี้พี่ขับไปส่งบ้าน เราคงไม่อยากให้เพื่อนเห็นสภาพนี้หรอกนะ”

อลิสาก้มมองชุดที่ตัวเองสวมอยู่ “ก็ไม่น่าเกลียดนี่…แค่ต้องหาคำอธิบายหน่อยเท่านั้น แต่จะว่าไปคุณเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ถ้าไม่เพราะคุณ ฉันก็คงไม่ตกน้ำเปียกมะลอกมะแลกยังกับลูกหมาตกน้ำยังงี้”

เควินหัวเราะ “ชอบสำนวนไทยจัง…ลูกหมาตกน้ำ และเราก็เหมือนลูกหมาตกน้ำจริงๆ ด้วยอลิส” ตอกย้ำในประโยคท้ายหน้าตาเฉย พลางมองผมเปียกลู่ศีรษะด้วยแววตาพราวระยับ

“ฉันไม่ขำไปด้วยหรอกนะ ผู้ชายอะไร…ไม่เป็นสุภาพบุรุษสักนิด ฉุดผู้หญิงตกน้ำ”

เควินโน้มศีรษะอย่างไม่สะทกสะท้าน “พี่อาจไม่แมน แต่ช่วยไม่ได้จริงๆ อลิสที่รัก… ก็เราอยากร้ายกาจกับพี่ก่อน แกล้งคนอื่นผลักตกน้ำน่ะ นิสัยของเด็กเกเรชัดๆ”

“ขอโทษ…ฉันไม่เสียใจกับเรื่องนี้สักนิด”

เควินตาโต “ร้ายจริง” พูดอุบอิบแล้วหัวเราะ “ไม่เป็นไร พี่เองก็ไม่ได้คาดหวังว่าเราต้องขอโทษอยู่แล้ว แต่ถึงยังไงพี่ก็อยากขอโทษเรา….ขอโทษนะอลิส” ทอดเสียงนุ่มในประโยคท้าย “พี่ไม่รู้จริงๆ ว่าเราว่ายน้ำไม่เป็น ไม่งั้นก็คงไม่เล่นแผลงๆ ให้เราเจ็บตัวยังงั้นแน่”

อลิสาอึ้งเสี้ยววินาที ก่อนพึมพำว่า “ไม่เป็นไร…ถือว่าเราหายกัน แต่เอ๊ะ…” อุทานราวกับนึกอะไรได้ “ฉันจำได้แล้ว คุณแอบลวนลามฉันตอนที่พาขึ้นมาเหนือน้ำ คุณจูบฉัน”

เควินหัวเราะครืนใหญ่อย่างชอบใจ โต้ยิ้มๆ ว่า “นั่นไม่เรียกว่าจูบ…อลิสที่รัก บ้านพี่เขาเรียกว่าให้ออกซิเจน ถ้าจูบต้องเมื่อกี้ แต่ยังไงก็ถือว่าเราเจ๊ากัน”

อลิสาไม่โต้ตอบ เธอไหวไหล่ กล่าวไปอีกทางว่า “ฉันขอตัวดีกว่า คุณจะได้ไปสนุกกับเพื่อนร่วมก๊วนของคุณ” พูดพลางหยิบชุดเปียกใส่ในถุงพลาสติกของโรงแรม ก่อนจะหมุนกายเดินจากไป จังหวะที่จับลูกบิดประตู หญิงสาวเหลียวกลับมามองเขาราวกับนึกอะไรบางอย่างได้ “คุณพูดแล้วนะว่าจะให้สัมภาษณ์”

เควินโค้งศีรษะอย่างเป็นพิธีรีตอง “แน่นอน เราจะได้สัมภาษณ์พี่…อลิส”

“มล…ไม่ใช่ฉัน”

“ไม่…ถ้าจะมีสื่อไทยสักฉบับสัมภาษณ์พี่ คนๆ นั้นต้องเป็นเรา พี่คิดว่าเราพูดเรื่องนี้กันเข้าใจแล้วเสียอีก”

“ทำไมต้องเป็นงั้น”

“เพราะนั่นเป็นสิ่งที่พี่ต้องการ อาจจะเป็นอย่างที่เรากล่าวหาพี่มั้ง ถ้าพี่จะเสี่ยงก็ควรได้ผลตอบแทนที่คุ้มค่าพอกันกลับมา”

อลิสามองอย่างไม่เชื่อสายตา “หมายความว่าไง ผลตอบแทนที่คุ้มค่า?” ถามอย่างระวังกลับไป

“พี่บอกแล้วเรานี่ท่าจะขี้ลืมนะอลิส” เย้าเสียงนุ่ม ก่อนกล่าวต่อว่า “พี่บอกว่าการให้สัมภาษณ์ของพี่อยู่บนเงื่อนไขสามข้อ ถ้าเราตกลงตามนั้น…พี่จะยอมเสี่ยงให้สัมภาษณ์เราแลกกับการละเมิดสัญญากับผู้จัดการส่วนตัว แต่ถ้าไม่…ก็ลืมมันไปได้เหมือนกัน”

“ข้อแรก...ไหนว่าไปสิ”

“ข้อแรกเราต้องเรียกพี่ว่าพี่ และแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นเหมือนที่คุยกับอาษาและพ่อพี่”

อลิสาอึ้งพลางจ้องหน้าเขา “ทำไมอยากให้ฉันเรียกคุณว่าพี่นัก”

“เพราะพี่อยากให้เป็นอย่างนั้น”

เธอประหลาดใจ “สำคัญนักเหรอ?”

“สำหรับเราอาจจะไม่…แต่สำหรับพี่สำคัญมาก”

หญิงสาวอึ้งมากขึ้นจากคำตอบนั้น “ข้อสองล่ะ…ว่าต่อไปสิ”

“ไม่...เราต้องตอบตกลงข้อแรกก่อน พี่ถึงจะว่าเงื่อนไขข้อต่อไป”

อลิสาถอนหายใจกับความเรื่องมากของเขา “ตกลง…พ่อคอนดิชั่น ว่ายังไงไหนล่ะข้อสอง”

เควินยิ้มอย่างถูกใจ ทำทีไม่สนใจกับคำถากถาง ‘พ่อเงื่อนไข’ “ถ้าเราทำตามที่พูดไม่ได้...หลุดคำว่าฉัน คุณออกมาเมื่อไหร่ เราเป็นต้องถูกจูบลงโทษแน่”

อลิสาอ้าปากค้าง มองเขาอย่างคาดไม่ถึง นัยน์ตาสีสนิมจ้องกลับมาอย่างคมกริบพอกัน เธอหุบปากจากนั้นถามว่า “นั่นเป็นเงื่อนไขข้อที่สองเหรอ?”

“ถูกต้อง…” เควินพยักหน้ายอมรับ “ถ้าเราทำตามข้อแรกไม่ได้ ทุกครั้งที่ละเมิดพี่ก็จะจูบเรา”

เธอหน้าแดงก่ำ “ทำไมถึงเลือกวิธีการลงโทษแบบนั้น” ถามจากความอยากรู้

“ก็ไม่มีความหมายอะไร…พี่แค่อยากจูบเรา”

เกิดบรรยากาศเงียบกริบในทันทีที่เควินสิ้นสุดประโยคลง อลิสานึกสงสัยว่าเธอจะฉลาดหรือโง่ถ้าจะมาอยากรู้ในเวลานี้ว่าทำไม? ไม่…คงไม่ฉลาดนัก ให้คำตอบตัวเอง แล้วเธอก็เปลี่ยนเรื่อง “เหตุผลคุณฟังทะแม่งๆ”

เควินหัวเราะ “พี่คิดว่าถ้าขู่ด้วยวิธีนั้น มันจะได้ผลเร็วน่ะ”

“รู้ได้ไงว่าจะได้ผล”

“เราคงไม่อยากให้พี่จูบบ่อยนัก หรือว่าอยาก?” ย้อนถามกลับหน้าตาเฉย แววตากรุ้มกริ่มอย่างล้อเลียน

“แล้วถ้าฉันไม่ยอมรับเงื่อนไขพวกนั้น?”

“ข้อเสนอเป็นอันพับไป พี่ไม่ให้สัมภาษณ์เรา”

อลิสาอึ้ง “ฉันไม่ยอมถูกคุณรังแกง่ายๆ แน่” พูดเสียงต่ำในลำคอ

“ง่ายไม่ง่าย พี่ก็จูบเราไปแล้วเมื่อกี้ รวมถึงครูใหญ่ๆ ตอนที่จูบทักทายเรา” เควินยิ้มหน้าเป็นส่งให้ผู้เป็นน้องสาว

เธออ้าปากค้าง แววตารำลึกได้ “ฉันนึกออกแล้ว คุณมันเจ้าเล่ห์เควิน อาศัยสถานการณ์ทีเผลอ”

“กับเรามันต้องวิธีนั้นอลิสถึงจะสมน้ำสมเนื้อ…เกลือจิ้มเกลือ”

“หมายความว่าคุณแก้เผ็ดฉัน?” อลิสาย้อนถามกลับอย่างไม่เชื่อ

เควินโค้งศีรษะคำนับ “ถูกต้อง…ตอบแทนที่เราแกล้งทำเป็นไม่รู้จัก พี่แก้ลำที่เราสวมรอยพาเพื่อนมาให้รู้จักอย่างเนียนๆ”

“คุณรู้วัตถุประสงค์ฉันตลอดเวลา” อุทานอื้ออึงในลำคออย่างตกใจจากความคิดว่าที่เขาฉกจูบเป็นความจงใจ ไม่ใช่เรื่องของวัฒนธรรมหรือสถานการณ์พาไป

“แน่นอนอลิส...ดวงตาสวยๆ ของเราเล่าเรื่องทุกอย่าง”

หญิงสาวอึ้งอีกครา

“ว่าไงตกลงไหมกับเงื่อนไขข้อที่สองนั่น?”

อลิสาไม่ตอบแต่ถามกลับไปอีกทางว่า “เงื่อนไขข้อที่สามล่ะ”

“ไม่…เราต้องตกลงก่อนพี่ถึงจะยอมข้อสุดท้าย”

เธอหมุนตัวกลับแทนคำตอบ มือจับลูกบิดประตูเตรียมเปิดออกไป ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นว่า

“ข้อสุดท้ายต้องเป็นคู่เดตให้กับพี่ตลอดเวลาที่อยู่ภูเก็ต เงื่อนไขสำหรับการให้สัมภาษณ์พี่มีแค่นั้น ถ้าเราตกลง…ก็นัดแนะวันสัมภาษณ์มาได้เลยพี่พร้อมเต็มที่ แต่ถ้าไม่…ก็ลืมมันไปได้เลยเหมือนกัน ทุกอย่างเป็นอันว่าจบ แล้วก็ห้ามเพื่อนเราเอารูปพี่ที่มาภูเก็ตไปขึ้นปกนิตยสาร หรือหากข่าวที่พี่มาภูเก็ตครั้งนี้เผยแพร่ออกไปในทางซุบซิบให้เสียหาย พี่จะให้ทนายฟ้องนิตยสารและเพื่อนเราแน่อลิส…มันอาจฟังดูหัวหมอ แต่โลกแห่งการเจรจาทำธุรกิจ มันก็โหดร้ายยังงี้เสมอนั่นแหละ มีอะไรสงสัยอยากถามอีกไหมอลิส?” เควินถามพลางจ้องใบหน้าสวย เมื่อเห็นไม่ตอบ เขาก็ถามต่อว่า “ถ้าไม่มีข้อสงสัยแล้ว…งั้นพี่ขอถามเราบ้างว่าเราตกลงที่จะรับเงื่อนไขพี่หรือเปล่าอลิส?”

อลิสาอึ้ง อ้าปากค้างหลังจากเขาวางระเบิดตูมใหญ่ สีหน้าเธอคงดูตลกหรือไม่คงดูเหรอหรา เพราะเขาส่งยิ้มแปลกๆ กลับมา “คุณ…ทำไมต้องตั้งเงื่อนไขบ้าๆ พวกนั้นด้วย” แหวกลับหลังหาลิ้นตัวเอง

“เพราะอะไรน่ะหรือ? เพราะพี่เป็นนักธุรกิจมั้ง หรือไม่ก็อาจเป็นอย่างที่เราว่า…พี่ทำอะไรสักอย่างต้องมีผลประโยชน์ตอบแทน” หลิ่วตาให้หญิงสาวอย่างไม่อนาทร

“ยังไงฉันก็ไม่เข้าใจวัตถุประสงค์คุณอยู่ดี ว่าทำไปทั้งหมดนั่นเพื่ออะไร”

เควินมองอีกฝ่ายด้วยสายตานิ่งๆ หากมองได้เพียงครู่เดียวก็ต้องเมินหลบก่อน “เรื่องอะไรพี่ต้องลงทุนฝ่ายเดียวถูกไหม เราเองก็ต้องลงทุนด้วยสิ ถึงจะเสมอกัน”

อลิสาเน้นเสียง “หน้าเลือด”

เควินหัวเราะร่วนอย่างถูกใจ ไม่สะดุ้งสะเทือน แถมยังโน้มตัวคำนับอย่างล้อเลียนด้วย “เราจะว่าพี่ยังไงก็ตามใจนะ พี่ไม่ถือ ว่าแต่ได้ฟังเงื่อนไขครบหมดทุกข้อแล้วเราจะจะตกลงตามนั้นไหม?” เสียงทอดอ่อนนุ่ม ไม่ต่างจากที่ผู้ใหญ่กำลังหลอกล่อเด็กด้วยขนมหวาน

อลิสาสะบัดหน้ากลับ ไม่ตอบคำถามใดๆ…