• หมูตอน on the cruise
• มีหมาเป็นเพื่อน
• ลูกค้าสุดแสบเจอแม่ค้าสุดแซ่บ

หมูตอน on the cruise ตอนผมพลาดเองครับ คอสตาริกา 2 part II “ คุณลงไปคอสตาริกามาหรือ?” เจ้าหน้าที่ฯ ถามกึงตะคอกเพื่อเอาคคำตอบจากผม “ครับ มีอะไรหรือครับ?” ผมถามกลับด้วยความแปลกใจ ในใจคิดว่ามันคิดว่าเราไปขนยากลับขึ้นมาหรือเปล่าวะ “ คุณไม่ได้ยินประกาศจากทางเรือหรือว่าประเทศนี้สั่งห้ามไม่ให้ชาวไทย จีน (กับอีกหลายประเทศ รวมทั้งหมด 7 ประเทศ ขอโทษทีผมจำไม่ได้ว่ามีประเทศอะไรบ้าง) ลงไปในเขตประเทศคอสตาริกา!!!!!” น้ำเสียงของเจ้าหน้าที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับชี้ให้ดูป้ายประกาศตรงทางออก ที่เป็นตัวหนังสือตัวใหญ่มาก ผมไม่รู้ว่าอะไรบังตาให้ผมเดินผ่านไปหน้าตาเฉย ภาพนี้ scan มาจาก postcard ที่ผมส่งกลับมาให้คุณภรรยาครับ “เอ่อ....คือ เหรอครับ...คือ...ผมไม่ทราบจริง ๆ ครับ เป็นไปได้ว่าตอนประกาศน่าจะเป็นเวลาที่ผมหลับ เลยไม่ได้ยินประกาศเตือน...คือ ผมไม่ทราบจริง ๆ ครับ ผม ผมต้องขอโทษด้วยครับ” ผมอึ้งครับอึ้ง อยากถามกลับไปเหลือเกินว่าไปมาแล้วเอาคืนเหมือนของได้มั้ย แต่ก็ไม่กล้าครับ ไอ้เพื่อนเวร ทำไมไม่บอกกูวะ รู้กันหมดยกเว้นกูคนเดียว เวรกรรมจริง ๆ ที่เล่าให้ฟังเนี่ยนึกในใจนะครับ พูดไม่ค่อยออก Mykonos Greece หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่ฯ ก็ขอตรวจค้นกระเป๋าผมอย่างละเอียด(ยิบ) พร้อมกับนั่งซักรายละเอียดว่าผมเดินไปบนถนนอะไรบ้าง บล็อกไหนบ้าง ได้ซื้ออะไรกิน หรือซื้อของอะไรกลับมาบ้าง ครับ อย่างที่คุณคิดเลยว่าผมซวยจริง ๆ ผมต้องเล่าตั้งแต่ผมเดินไปที่ไหน กินอาหารหน้าตาคล้ายส้มตำบ้านเรา ให้เค้าฟังอย่างละเอียด จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็ลงบันทึก พร้อมทั้งยึดบัตรพนักงานของผมไป และส่งเสียงเตือนผมอีกครั้งว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ซีเรียสมาก ถือว่าครั้งนี้เป็นการเตือนไปก่อน ครั้งต่อไปผมอาจต้องโดนขัง “คร๊าบผม....ผมยินดีปฎิบัติตามอย่างเคร่งครัดคร๊าบ รับรองจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้วคร๊าบ” ผมต้องพูดครับ พูดยังไงก็ได้ที่เจ้าหน้าที่จะปล่อยตัวผมมา และในที่สุดผมก็เดินจากมาด้วยอาการงง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับกูวะเนี่ย Valley of the king Egypt ที่ห้องอาหารพนักงาน “มึงได้ยินข่าวมั้ยวะ เค้าลือกันให้แซ่ด ว่ามีคนไทยคนนึง ไปเดินเที่ยวคอสตาริกาเฉยเลยมึง แม่งใครวะ โง่ฉิบหาย เค้าประกาศออกปาว ๆ ว่าห้ามไปห้ามไป ประกาศก็ติดซะตัวเบ้อเร้อ ขำฉิบหายเลยมึง มึงรู้มั้ยว่าใคร” เพื่อนผมครับเพื่อนผม มันถามผมครับ ผมคิดว่าควรบอกความจริงมันไปเลย หรือจะให้มันด่าผมไปกินข้าวไปเรื่อย ๆ อย่างนี้ดี “เออ...กูนี่แหละ มึงอยากรู้นักใช่มั้ย ไอ้ห่.... ไม่มีใครบอกกูซักคน เกือบซวยแล้วมั้ยล่ะ รอดมานั่งกินข้าวกับมึงได้นี่ก็บุญแล้วนะ” ผมรวบรวมความกล้าบอกความจริงออก ไป สบายใจครับที่ผมพูดออกไปแล้ว “ อ๋อ มึงเองเหรอ...กูขอขำทีนึง แล้วกูสัญญาว่ากูจะไม่บอกใครว่ะ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตากินข้าว อย่างไม่พูดไม่จาด้วยอารมณ์เซ็งไอ้เพื่อนเวรคนนี้มาก Punta Cana Dominica Repulbic เพื่อนนะเพื่อน ทำกันได้ ผมพลาดเองครับ จริง ๆ แล้วเหตุการณ์ครั้งนี้มันสอนอะไรผมหลาย ๆ อย่าง แต่สิ่งหนึ่งที่ผมก็อดภูมิใจไม่ได้ไปพร้อม ๆ กันก็คือผมเป็นคนไทยคนเดียวในครั้งนั้นที่ได้ลงไปแตะพื้นดินประเทศคอสตาริกามาแล้ว....เฮ * หมายเหตุ ประเทศคอสตาริกา ไม่ได้ห้ามคนไทยและชาวต่างชาติอีก6 ประเทศเข้าตลอดเวลา แต่คงเป็นเพราะช่วงเวลานั้นเกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้นในประเทศ ซึ่งอาจมีผลเกี่ยวกับความปลอดภัยกับคนไทยและชาวต่างชาติอีก 6 ประเทศ ที่จะเดินทางเข้าไปในช่วงเวลานั้นครับ Petra Jordan   Create Date : 01 กันยายน 2552     Last Update : 1 กันยายน 2552 22:33:58 น. Counter : 1497 Pageviews.   11 comment Share Tweet

หมูตอน on the cruise ตอน ผมพลาดเองครับ...คอสตาริกา 1 ผมพลาดเอง...คอสตาริกา Part I ชีวิตประจำวันของผม มีอยู่ไม่กี่อย่าง เอาหลัก ๆ คือ ทำงาน สังสรรค์กับเพื่อนตอนเลิกงาน แล้วก็เที่ยวข้างนอกเวลาเรือจอดเทียบท่า เมื่อคืนผมดื่มกับเพื่อน ๆ หนักไปหน่อย กินกันจนถึงเช้า แล้วก็นัดกันไว้ว่าเช้าวันนี้เราจะออกไปเที่ยวประเทศคอสตาริกา โดยที่ตอนเริ่มดื่มก็ใกล้เช้าเต็มที ผมเลยงีบนานไปหน่อย ตื่นขึ้นมาก็บ่ายกว่าแล้ว อาการเลย งงๆ มึน ๆ ชอบกล แต่ใจผมสิผิดกับร่างกายผมอย่างยิ่งยวด เพราะมันอยากไปเที่ยวครับ ดี๊ด๊าน่าดูเลยต้องฝืนตื่นขึ้นมาด้วยอาการอย่างที่เห็น รูปเดียวที่มี ถ่ายจากฝั่งครับ ผมเองก็เข้าใจว่าเพื่อน ๆ คงออกไปเที่ยวข้างนอกกันหมดแล้ว เหลือผมอยู่คนเดียว เลยวางแผนว่าจะต้องตามเพื่อน ๆ ออกไปเสียหน่อย เลยรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว และรีบออกไปโดยไม่ได้อ่านประกาศที่ติดไว้ตรงทางออก วันนี้อากาศแจ่มใสมาก เป็นครั้งแรกที่ผมพร้อมที่จะออกไปตะลุยเดี่ยวในประเทศเล็ก ๆ แห่งนี้ โดยหวังว่าจะตามเพื่อนเจอ ว่าแล้วก็ตามผมมาเลยครับ ผมพร้อมกับกล้องถ่ายรูปและเป้ใบเก่งเดินไปท่องเมืองคอสตาริกาไปเรื่อย ๆ สายตาก็สอดส่ายหาเพื่อนที่น่าจะล่วงหน้ามาไม่นานนัก คอสตาริกา มีชายหาดที่สวยงาม หมู่บ้านที่นี่เป็นบ้านติดทะเลหลังเล็ก ๆ น่ารัก ๆ อยู่ติดกันเป็นแพ พ่อค้าแม่ค้าที่ขายของพื้นเมืองก็เป็นชาวพื้นเมืองแท้ ๆ ครับ ผู้หญิงก็จะรูปร่างใหญ่ สะโพกโต ๆ ปากหนา ๆ ผิวคล้ำ คล้าย ๆ กับชาวพื้นเมืองเม็กซิโกที่ผมเจอมาเลยครับ ที่สำคัญที่นี่มีส้มตำขายด้วยนะครับ ล้อเล่นครับจริง ๆ มันคงเป็นอาหารพื้นเมืองเมนูหนึ่งของที่นี่ ที่หน้าตามันคล้ายกับส้มตำบ้านเรามาก ๆ คนขายของเค้าเอาใบไม้ใบใหญ่ ๆ มาทำเป็นกรวย นำหมูกรอบที่หน้าตาคล้าย ๆ กับแคบหมูบ้านเรา ใส่เข้าไปก่อน ตามด้วยน้ำยำหน้าตาเหมือนส้มตำบ้านเราโปะด้านบน พร้อมกับมีพริกหยวกดองให้เราเติมถ้าชอบรสเปรี้ยว รสชาดก็อร่อยเหมือนหน้าตาที่แสนจะน่ากินนั่นเลยครับ ผมอธิฐานในใจขอให้อาหารที่กินเข้าไปไม่ออกฤทธิ์ตอนผมเดินเที่ยวเป็นใช้ได้ ที่ต้องอาศัยแรงอธิษฐานเพราะมันเป็นอาหารท้องถิ่นครับ ไม่ใช่อาหารที่ระดับอินเตอร์ที่ไปไหนก็เจอ อย่างแฮมเบอร์เกอร์หรือฮอตดอกเสียเมื่อไหร่ คำอธิฐานผมสมดังใจ ผมไม่มีอาการอะไรผิดปกติเลย ผมเลยคิดเอาเองว่าวันนี้ผมคงโชคดีตลอดทั้งวันแน่ ๆ (จริง ๆ มันไม่น่านจะเกี่ยวกันไปได้เลยนะ) ว่าแล้ว ผมก็เดินเที่ยวเพลิน ๆ แล้วก็ได้การ์ดเก๋ ๆ มา 2-3 ใบ ว่าจะส่งไปให้คุณภรรยาผมที่เมืองไทยได้ชื่นชมทัศนียภาพสวย ๆ แปลกๆ เหมือนที่ผมได้เห็น และแล้วจนถึงเวลากลับเรือ ผมไม่ยักเห็นกลุ่มเพื่อนผมที่ล่วงหน้ามาเลยแม้แต่คนเดียว แล้วผมก็กลับมาที่เรือตามปกติ ผมเดินกลับเข้ามาพร้อมกับนักท่องเที่ยวที่เป็นลูกค้าของเรือ เหมือนทุกครั้งครับ แต่เหตุการณ์ที่ผมไม่คาดฝันมาก่อนเกิดขึ้นจนได้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบนเรือมากันตัวผมไว้ โดยปล่อยให้คนอื่นผ่านขึ้นเรือได้โดยปกติ ยกเว้นผมคนเดียวที่ผ่านเข้าไปไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตผมกันแน่ ผมได้แต่งง ๆ พร้อมกับการเดินตามเจ้าหน้ารักษาความปลอดภัยอย่างเสียไม่ได้........(มีต่อตอนต่อไปนะครับ)   Create Date : 17 สิงหาคม 2552     Last Update : 17 สิงหาคม 2552 19:47:21 น. Counter : 632 Pageviews.   5 comment Share Tweet

หมูตอน on the cruise ตอนญาติบุกเรือสำราญที่แหลมฉบัง # 7.2 ผมพาไปชมสระว่ายน้ำ ซึ่งมีอยู่ 7 สระ ,จากุซี่ส่วนรวม 13 อ่าง , ดิสโก้เทค, ค๊อกเทลเลาน์, ห้องคาสิโน, ห้องอาหารประเทศต่างๆ, แกลลอรี่ขายภาพ แล้วก็โรงหนังที่จุคนได้ไม่ต่ำว่า 500 คน ผมเลือกเฉพาะไฮท์ไลท์เท่านั้นนะครับเนี่ย ขืนผมพาไปชมทุกซอกทุกมุมมีหวังญาติผมต้องนอนค้างบนเรือกับผมแน่ๆ ถึงจะเที่ยวชมได้ทั่วทั้งลำ สุดท้ายผมก็พาไปชมห้องนอนอันใหญ่อลังการของผมซึ่งมีขนาดกว้าง 2 เมตร ยาว 3 เมตร ต้องนอนกัน 2 คน จริง ๆ แล้วต้องเรียกว่าที่ซุกหัวนอนถึงจะถูก เพราะห้องมันเล็กมาก ซึ่งถึงจะเล็ก แต่ก็มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันครับ ไม่ว่าจะเป็นแอร์ ทีวี เครื่องเล่นวีซีดี โทรศัพท์ (สามารถโทรออกต่างประเทศได้) มีทุกอย่างจริง ๆ ครับ ยกเว้นหน้าต่าง นึกภาพตามนะครับ เรือมี 17 ชั้น พนักงานระดับผม จะอยู่ชั้น 2 ถึงชั้น 4 เท่านั้นครับ เอาเป็นว่าถ้ามีหน้าต่างอยู่ชั้นนี้เปิดออกไปก็เจอทะเลเต็ม ๆ ครับ ส่วนห้องที่มีหน้าต่างจะเป็นห้องพักแขกเท่านั้น ดิสโก้ เทค แค่พาเดือนชมรอบเรือก็จะหมดแรงกันอยู่แล้วครับ จากนั้นญาติ ๆ ก็พาผมไปกินอาหารทะเลที่พัทยา ผมกินเหมือนไม่ได้กินข้าวมา 5 วันอย่างนั้นเลยครับ (ที่บ้านผมเรียกว่าสวาปาม) กินอาหารเลี่ยน ๆ จนเบื่อ นาน ๆ มาทีก็อย่างนี้แหละ เป็นธรรมดา เวลาของผมจะหมดแล้วครับ สรุปแล้วจากกันไปเกือบ 7 เดือน เจอกันแค่ 3 ชั่วโมง มันเป็นเวลาที่มีค่ามาก ๆ เกินจะจดจำเลยล่ะครับ ลูกเรือบางคนก็หิ้วมาม่าไปตุนในเรือหลายกล่อง ส่วนของผมหนีไม่พ้นเบียร์ไทย เหล้าไทยครับ แล้วก็อาหารไทยอีกหลายกล่องมาก ๆ นับเป็นวันที่คุ้มค่ามาก ๆ ในชีวิตของผม ตอนจะกลับผมแทบน้ำตาร่วง อารมณ์เหมือนต้องกลับเข้าคุกอีกแล้วครับ (ผมคิดจนมันเหมือนจริงเข้าทุกที) เอาล่ะ อีกไม่กี่เดือนก็เจอกันอีกแล้ว อดทนอีกหน่อยละกัน สู้ตาย ครับ ปล. ขอขอบคุณภาพในเรือบางส่วน จาก Gallery ของเรือครับ (ผมเองอาจถ่ายได้ไม่สวยงามขนาดนี้)   Create Date : 30 กรกฎาคม 2552     Last Update : 30 กรกฎาคม 2552 12:19:53 น. Counter : 590 Pageviews.   7 comment Share Tweet

หมูตอน on the cruise ญาติบุกเรือสำราญที่แหลมฉบัง # 7.1 ปีนี้ผมโชคดีมากที่ได้มาทำงานบนเรือที่ได้วิ่งไปแถบเอเชีย ตะวันออกเฉียงใต้ ต้องแวะอินโดนีเซีย (เกาะบาหลี) (เวลานั้นบังเอิญมีเหตุการณ์ไม่สงบเกิดในอินโดนีเซีย เรือเลยทำได้แค่ไปโฉบใกล้ ๆ เท่านั้นเอง) ส่วนมาเลเซีย สิงคโปร์ เวียดนาม ก็ได้แวะประเทศละวัน แล้วค่อยมาเมืองไทยที่แหลมฉบัง ซึ่งลูกเรือน้อยคนจะได้ทำงานบนเรือที่จะได้ย้อนกลับมาเมืองไทยครับ เมืองไทยของเราก็ถือว่ามีท่าเรือน้ำลึกที่มีหน้ามีตากับเขาที่นี่แหละครับ ถ้าไม่มีแหลมฉบัง ผมคงไม่มีโอกาสได้แวะทักทายบ้านเกิดแน่ ๆ ศรีภรรยาผมเองครับ (ผู้ผลักดันชีวิต) มาเที่ยวบนเรือ พอผมรู้ตารางเวลาเดินทางล่วงหน้าผมก็ได้แต่นับถอยหลังว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมาเมืองไทย เพราะจากไปหลายเดือนดีดัก ทางบริษัทฯ ได้อนุญาตให้ญาติของพนักงานมาเยี่ยมพนักงาน พร้อมทั้งสามารถเข้าไปเยี่ยมชมเรือสำราญได้อย่างสำราญใจได้ไม่เกิน 5 คน พอญาติพี่น้องผมรู้เท่านั้นแหละครับ แทบจะไม่นับญาติกันเพราะมัวแต่ทะเลาะกัน เพื่อแย่งชิงตำแหน่งที่จะมาเที่ยวบนเรือให้ได้ ทุกคนคงคิดสะระตะดูแล้วชาตินี้คงไม่มีปัญญามีเงินไปเที่ยวบนเรือสำราญเหมือนนักท่องเที่ยวเศรษฐีคนอื่นแน่ ๆ เลยต้องขอมาเที่ยวบนเรือ แค่นี้ก็เป็นสุดยอดของชีวิตคนต่างจังหวัดอย่างเราแล้วครับ สรุปว่าผมต้องไปยืมโควตาจากเพื่อนมาอีกครับถึงจะพอ เพราะรวมคุณภรรยาผมด้วยก็เป็น 6 คนพอดี การมาเที่ยวบนเรือครั้งนี้ไม่ได้มาง่าย ๆ นะครับ คนที่จะมาเยี่ยมชมเรือได้จะต้องแจ้งชื่อ วันเดือนปีเกิด เลขที่บัตรประชาชน ซึ่งถ้าแจ้งแล้วจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เช่นขอสลับคน ขอเพิ่มคน อะไรไม่ได้ทั้งนั้น ภายในเรือ วันนั้นจำได้ว่าพอเรือไปถึงที่แหลมฉบังตอนประมาณ 7 โมงเช้า ผมมีงานต้องทำถึงประมาณ 11.oo น. เป็นเรื่องที่ทรมานใจผมมาก ๆ เพราะผมนัดคุณภรรยา, แม่ ๆ (หมายถึงแม่ของเธอด้วยน่ะครับ) และญาติของผมไว้ประมาณ 8.00 น. ผมเลยไม่ค่อยมีสมาธิทำงานเลยครับ พอแว่บได้ก็จะออกมาโทรศัพท์เช็คว่าไปถึงที่แหลมฉบังหรือยังจะนัดกันตรงไหน และแล้วก็ถึงเวลาที่ผมว่าง ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใส อารมณ์ผมเหมือนมีคนไปเยี่ยมคนในคุกเลย (จะเหมือนกันมั้ยครับเนี่ย) ผมก็ดีใจ คุณภรรยาผมก็ดีใจ แม่ ๆ ก็ดีใจ ไม่เจอกันกว่า 7 เดือน ไม่คิดถึงกันก็เกินไปแล้ว แล้วก็ถึงเวลาที่ผมนำชมเรือ(ที่ไม่ใช่ของผม) ก่อนเข้าเรือ ทุกคนต้องแลกบัตรเข้าที่แหลมฉบัง แล้วก็ต้องผ่านการตรวจสอบจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในเรือ โดยการตรวจอาวุธตามร่างกายและกระเป๋า สัมภาระเหมือนระบบตรวจเช็คเวลาขึ้นเครื่องบินยังไงยังงั้นเลยครับ เพียงแต่เปลี่ยนจากเครื่องบินเป็นเรือเท่านั้นเอง จะมีเพิ่มเติมมากไปหว่าเครื่องบินนิดหน่อยคือ ทุกครั้งที่เข้าออกเรือ ทางเรือจะมีกล้องถ่ายรูปเล็ก ๆ ให้เราเอาหน้าอันหล่อเหลา และแสนสวยไปจ่อแล้วจะมีการบันทึกภาพดังแช๊ะเก็บไว้ทุกครั้งที่มีการเข้าออกเรือ แค่นี้ญาติผมที่มากจากต่างจังหวัดก็ร้องอู้หู...แล้วครับ แต่ละคนก็จับไม้จับมือกันไม่ให้คลาดกันเพราะกลัวหลง เดินจับกลุ่มกันแบบไม่เกรงใจฝรั่งกันล่ะทีนี้ ไม่ให้กลัวหลงได้ไงล่ะครับเรือมันมีตั้ง 17 ชั้น ขนาดก็ใหญ่เท่ากับสนามฟุตบอล 3 สนามเท่านั้นเอง คุณนึกเอาเองนะครับว่ามันใหญ่ขนาดไหน แล้วมาตามต่อนะครับว่าในเรือจะมีอะไรบ้าง   Create Date : 11 กรกฎาคม 2552     Last Update : 13 กรกฎาคม 2552 19:56:51 น. Counter : 865 Pageviews.   6 comment Share Tweet

หมูตอน on the cruise ตอน ความลับเปิดเผย คืนสต๊าฟพาร์ตี้ # 6 ผมย้ายเข้าห้องใหม่ อย่างกระตือรือร้น ลุ้นว่าบรรยากาศห้องใหม่ และรูมเมทคนใหม่จะเป็นอย่างไรบ้าง “ สวัสดีครับ” เย้....ผมได้ยินไม่ผิดแน่ๆ รูมเมทคนใหม่ ทักทายผมก่อนด้วยแน่ะ บรรยากาศมันช่างดีผิดกับห้องเดิมจริง ๆ “ สวัสดีครับ ผมชื่อหมูครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ผมรีบตอบและใช้นามแฝง(ที่คุณภรรยาตั้งให้) พร้อมกับฉีกยิ้มแบบหุบไม่ลง ผมเก็บอาการดีใจไม่ได้เลย ถ้าเป็นในหนัง อาจมีน้ำตาคลอนิด ๆ เพราะความปิติ หลังจากเก็บกดมาเกือบสองเดือนที่เหมือนเกือบสองปีเลยทีเดียว ผมไม่ได้เวอร์นะครับ ผมดีใจจริง ๆ รูปนี้เอามาทำใน photoshop เองครับ “ ผมชื่อบุ๊ค ครับ ทำงานเป็น Junior Bar Stward ครับ เชิญตามสบายนะครับ มีอะไรให้ช่วยก็บอกละกัน” ก็สบาย ๆ อย่างที่บอกจริง ๆ ไม่มีอะไรมาก แต่ก็เป็นอะไรที่แตกต่าง ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งให้ผมเกิดเป็นคนไทย แล้วก็มาเจอคนไทยด้วยกันแบบนี้ เพื่อนใหม่คนนี้คงคิดว่าตูก็แนะนำตัวแบบธรรมดา แต่ทำไมไอ้บ้านี่ (หมายถึงผมนี่แหละครับ) ถึงแสดงอาการดีใจ ประหนึ่งได้เจอญาติพี่น้องที่ไม่ได้พบกันมาแรมปีขนาดนี้ ผมเก็บของเข้าตู้ไปยิ้มไปอย่างมีความสุข ผมหลุดจากขุมนรกจากไอ้ยักษ์มารยาททรามแล้วนี่ครับ ลั้นลา ลั้นลา จากวันนั้นผมก็ได้ใช้ชีวิตปกติเหมือนทุกวัน ทำงาน ออกไปเที่ยวบ้าง แล้วก็กลับมานอน บางครั้งก็มีสังสรรค์กับเพื่อนฝูงคนไทยด้วยกันบ้างตามประสา หมดความกังวัล หรืออึดอัดเรื่องรูมเมทไปเลย Katakolon : Greeze จู่ ๆ คืนหนึ่ง “คืนนี้มีสต๊าฟ พาร์ตี้ ( Staff Party ) คุณไปด้วยหรือเปล่า?” บุ๊คถามผมตอนผมกลับเข้ามาในห้อง “ผมของีบซักแป๊บ แล้วเดี๋ยวคงตามไป คุณไปก่อนก็แล้วกันนะ” ผมตอบแล้วก็ขอตัวไปนอน ผมทำงานมาหลายชั่วโมงแล้ว ถ้าไม่ได้งีบ คงไปเที่ยวต่อไม่ไหวแน่ ๆ บนเรือที่นี่จะจัดเรื่องสวัสดิการสำหรับพนักงานอย่างดีทีเดียว อย่างคืนนี้มีสต๊าฟ พาร์ตี้ ก็จะมีงานเลี้ยงสังสรรค์ ในผับส่วนของพนักงาน เพื่อให้พนักงานทุกคนมาพบปะสังสรรค์กัน กินดื่มฟรี ให้เต็มที่ พร้อมกับมีการแสดงของพนักงานด้วยกันเอง บางคนเป็นแดนเซอร์ชาวต่างชาติที่ต้องเต้นโชว์ในโรงละครของเรือ ก็จะมาโชว์ให้พนักงานด้วยกัน บางคนเป็นนักมายากล ใครมีความสามารถอะไรก็มาโชว์กันอย่างเต็มที่บนเวที ผมตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวออกมาร่วมงานในตอนดึก มาถึงทุกคนเมาได้ที่กันแล้ว แต่เวลาของผมเพิ่งเริ่มต้น ผม นั่งดริ๊งค์ไปก็มองดูโชว์ไป เพลิน ๆ ไม่ยักรู้ว่าพนักงานอย่างพวกเรามาจากหลากหลายมุมโลก ต่างก็งัดความสามารถมาโชว์กันอย่างมืออาชีพ ถ้าไม่บอกแทบไม่เชื่อเลยว่าเป็นผลงานของพนักงานบนเรือ มีการแสดงชุดหนึ่ง เป็นเหมือนคาบาเร่ห์โชว์บ้านเรา ผู้ชายแต่งตัวเป็นผู้หญิง อยู่ในชุดราตรีที่อลังการงานสร้างมาก ออกมาเต้นโชว์ลีลา พร้อมกับทำลิปซิงค์ (Lip Sing) ด้วยจังหวะท่าทาง สวยงาม จนแทบจะมองไม่ออกว่าเป็นผู้ชาย เล่นเอาผมเคลิ้มไปเลยทีเดียว Ephesus : Turkey และแล้วผมก็ต้องเบิ่งตาค้าง อ้าปากหวอ ด้วยความตะลึง ด้วยมนต์สะกดบางอย่าง สิ่งที่ผมได้เห็น ผมแทบไม่เชื่อสายตาจริงๆ ผมยืนยันว่าผมไม่มีอาการง่วงนอน หรือเมาจนตาลายแม้แต่น้อยนิด ผมเห็นหนึ่งในนักแสดงนั้นหน้าตาเหมือนบุ๊ค รูมเมทของผมมาก ๆ ผมต้องขยี้ตาอีกครั้ง ใช่ มันใช่จริง ๆ ด้วย ไม่ใช่แค่เหมือน มันใช่เลย บุ๊คเพื่อนที่สุดแมนของผมแต่งตัวเป็นผู้หญิง หน้าตาสะสวยไม่หลงเหลือความเป็นชาย เต้นอยู่บนเวทีอย่างยั่วยวน มีจริตจะก้าน เล่นหูเล่นตา ลีลาแพรวพราว ภาพที่เห็นมันไม่ใช่ให้ผู้ชายอย่างผมมาแต่งเป็นผู้หญิงแล้วออกไปเต้นแบบขำ ๆ ตลก ๆ แน่ๆ มันเป็นการเต้นของสาวประเภทสอง หรือเกย์ที่ชอบแสดงออกทางการเต้น หรือโชว์อย่างช่ำชอง ไม่มีอาการเคอะเขินแม้แต่น้อย Panama Canal หลังจากการแสดงจบลง ผมดริ๊งค์ต่อแบบเซ็งโลกมาก ผมไม่ได้โกรธรูมเมทผมหรอกนะที่เขาเป็นแบบนั้น ผมโกรธตัวเองต่างหากที่ไม่ได้ดูเหนือดูใต้ก่อนย้ายเข้ามาห้องใหม่ เพียงเพื่อจะหนีไอ้ยักษ์ห้องเดิมนั่น อุตส่าห์หนีเสือ(ไอ้ยักษ์) ปะจระเข้ (น้องบุ๊ค) อีกหรือนี่ แต่ต้องขอบคุณคืนสต๊าฟ พาร์ตี้คืนนั้นจริงๆ ถ้าไม่มีการแสดงในคืนนั้นผมคงไม่มีโอกาสรู้ว่าคุณบุ๊ค รูมเมทคนที่สองของผม มีอีกมุมหนึ่งที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน ผมได้แต่สัญญากับตัวเองว่าต่อไปจะทำความรู้จักกับผู้ชายด้วยกันเอง ผมจะระวังหน้าระวังหลังมากกว่านี้ บรื๋อ !!!!   Create Date : 02 กรกฎาคม 2552     Last Update : 5 สิงหาคม 2552 8:54:21 น. Counter : 618 Pageviews.   7 comment Share Tweet

• หวานกะพุ
• moosub
• nanwonder
• zeedhama
• kirofsky
• พ่อพเยีย
• mooaoun
• tiara
• Pastel pied
• jjbd
• beebie
• ปูขาเก เซมารู
• jumjee
• Bakery Story
• triny
• แม่สลิ่ม
• gingerfever
• Webmaster - BlogGang

• www.tangtam.igetweb.com
• BlogGang.com