Bloggang.com : จอมจันทร์ - หมูตอน on the cruise ตอน ผมพลาดเองครับ...คอสตาริกา 1

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Group Blog

All blogs

หมูตอน on the cruise ตอน ผมพลาดเองครับ...คอสตาริกา 1

ผมพลาดเอง...คอสตาริกา Part I

ชีวิตประจำวันของผม มีอยู่ไม่กี่อย่าง เอาหลัก ๆ คือ ทำงาน สังสรรค์กับเพื่อนตอนเลิกงาน แล้วก็เที่ยวข้างนอกเวลาเรือจอดเทียบท่า เมื่อคืนผมดื่มกับเพื่อน ๆ หนักไปหน่อย กินกันจนถึงเช้า แล้วก็นัดกันไว้ว่าเช้าวันนี้เราจะออกไปเที่ยวประเทศคอสตาริกา โดยที่ตอนเริ่มดื่มก็ใกล้เช้าเต็มที ผมเลยงีบนานไปหน่อย ตื่นขึ้นมาก็บ่ายกว่าแล้ว อาการเลย งงๆ มึน ๆ ชอบกล แต่ใจผมสิผิดกับร่างกายผมอย่างยิ่งยวด เพราะมันอยากไปเที่ยวครับ ดี๊ด๊าน่าดูเลยต้องฝืนตื่นขึ้นมาด้วยอาการอย่างที่เห็น

รูปเดียวที่มี ถ่ายจากฝั่งครับ

ผมเองก็เข้าใจว่าเพื่อน ๆ คงออกไปเที่ยวข้างนอกกันหมดแล้ว เหลือผมอยู่คนเดียว เลยวางแผนว่าจะต้องตามเพื่อน ๆ ออกไปเสียหน่อย เลยรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว และรีบออกไปโดยไม่ได้อ่านประกาศที่ติดไว้ตรงทางออก วันนี้อากาศแจ่มใสมาก เป็นครั้งแรกที่ผมพร้อมที่จะออกไปตะลุยเดี่ยวในประเทศเล็ก ๆ แห่งนี้ โดยหวังว่าจะตามเพื่อนเจอ ว่าแล้วก็ตามผมมาเลยครับ

ผมพร้อมกับกล้องถ่ายรูปและเป้ใบเก่งเดินไปท่องเมืองคอสตาริกาไปเรื่อย ๆ สายตาก็สอดส่ายหาเพื่อนที่น่าจะล่วงหน้ามาไม่นานนัก คอสตาริกา มีชายหาดที่สวยงาม หมู่บ้านที่นี่เป็นบ้านติดทะเลหลังเล็ก ๆ น่ารัก ๆ อยู่ติดกันเป็นแพ พ่อค้าแม่ค้าที่ขายของพื้นเมืองก็เป็นชาวพื้นเมืองแท้ ๆ ครับ ผู้หญิงก็จะรูปร่างใหญ่ สะโพกโต ๆ ปากหนา ๆ ผิวคล้ำ คล้าย ๆ กับชาวพื้นเมืองเม็กซิโกที่ผมเจอมาเลยครับ ที่สำคัญที่นี่มีส้มตำขายด้วยนะครับ ล้อเล่นครับจริง ๆ มันคงเป็นอาหารพื้นเมืองเมนูหนึ่งของที่นี่ ที่หน้าตามันคล้ายกับส้มตำบ้านเรามาก ๆ คนขายของเค้าเอาใบไม้ใบใหญ่ ๆ มาทำเป็นกรวย นำหมูกรอบที่หน้าตาคล้าย ๆ กับแคบหมูบ้านเรา ใส่เข้าไปก่อน ตามด้วยน้ำยำหน้าตาเหมือนส้มตำบ้านเราโปะด้านบน พร้อมกับมีพริกหยวกดองให้เราเติมถ้าชอบรสเปรี้ยว รสชาดก็อร่อยเหมือนหน้าตาที่แสนจะน่ากินนั่นเลยครับ

ผมอธิฐานในใจขอให้อาหารที่กินเข้าไปไม่ออกฤทธิ์ตอนผมเดินเที่ยวเป็นใช้ได้ ที่ต้องอาศัยแรงอธิษฐานเพราะมันเป็นอาหารท้องถิ่นครับ ไม่ใช่อาหารที่ระดับอินเตอร์ที่ไปไหนก็เจอ อย่างแฮมเบอร์เกอร์หรือฮอตดอกเสียเมื่อไหร่ คำอธิฐานผมสมดังใจ ผมไม่มีอาการอะไรผิดปกติเลย ผมเลยคิดเอาเองว่าวันนี้ผมคงโชคดีตลอดทั้งวันแน่ ๆ (จริง ๆ มันไม่น่านจะเกี่ยวกันไปได้เลยนะ) ว่าแล้ว ผมก็เดินเที่ยวเพลิน ๆ แล้วก็ได้การ์ดเก๋ ๆ มา 2-3 ใบ ว่าจะส่งไปให้คุณภรรยาผมที่เมืองไทยได้ชื่นชมทัศนียภาพสวย ๆ แปลกๆ เหมือนที่ผมได้เห็น และแล้วจนถึงเวลากลับเรือ ผมไม่ยักเห็นกลุ่มเพื่อนผมที่ล่วงหน้ามาเลยแม้แต่คนเดียว

แล้วผมก็กลับมาที่เรือตามปกติ ผมเดินกลับเข้ามาพร้อมกับนักท่องเที่ยวที่เป็นลูกค้าของเรือ เหมือนทุกครั้งครับ แต่เหตุการณ์ที่ผมไม่คาดฝันมาก่อนเกิดขึ้นจนได้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบนเรือมากันตัวผมไว้ โดยปล่อยให้คนอื่นผ่านขึ้นเรือได้โดยปกติ ยกเว้นผมคนเดียวที่ผ่านเข้าไปไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตผมกันแน่ ผมได้แต่งง ๆ พร้อมกับการเดินตามเจ้าหน้ารักษาความปลอดภัยอย่างเสียไม่ได้........(มีต่อตอนต่อไปนะครับ)