และเราขอต้อนรับเด็กชายพอร์ชเข้าสู่รั้วรร.ประถม ฮูเล่ย์!!! ไม่น่าเชื่อแค่เปลี่ยน uniform ก็ทำให้เธอเป็นหนุ่มขึ้นขนาดนี้ 
สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปในชีวิตของเด็กชายวัยประถมคือ
- ต้องตื่นเช้าขึ้น แต่ก่อนตื่น 7.00น. ไปถึงรร. 8.30-9.00น. เดี๋ยวนี้ตื่น 6.00น. ไปถึงรร. 7.15น.
- กระเป๋าหนักขึ้น(มากกกกก) ดีนะที่ลากได้
- รู้จักการใช้เงิน วันแรกๆเธอเห่อ เอาไปซื้อไอติม ซื้อขนม เกลี้ยงเบยยย 55 เลยบอกเธอว่าถ้าไม่ได้ใช้เงิน ให้เอาเงินนี้ไปฝากธ.ออมสิน ซึ่งจะมารับฝากที่รร.ทุกวันศุกร์ แล้วเงินที่ลูกเก็บ ลูกสามารถเอาไปซื้อสิ่งที่ลูกอยากได้ได้ หลังจากนั้นเป็นต้นมา เงินในกระเป๋าสตางค์เธอไม่เคยพร่องเลย เธอมุ่งมั่นและตั้งใจเก็บเงินซื้อของเล่นจริงๆ 
- มีความรับผิดชอบมากขึ้น วันแรกๆเคยลืมเอาหนังสือใส่กระเป๋าให้เธอ เธอเจอครูให้คัดมาสิบบรรทัดว่า "ผมไม่ได้เอาหนังสือวิชา....มาเรียนครับ" 555
ด.ช.พอร์ช - มนุษย์เฟรนด์ลี่
อยู่ได้ไม่ทันไร เธอก็มีเพื่อนซี้แล้ว เพื่อนคนแรกในห้องชื่อนะโม เพราะนั่งใกล้กัน
รุ่นพี่ที่สนิทคนแรกคือ ธนา พี่ป.2 เพราะนั่งรถโรงเรียนกลับบ้านด้วยกัน ขอแอบแฉความซ่าของธนาและพอร์ช พวกเธอเอาโทรศัพท์มือถือของธนา กดโทรศัพท์ไปตามป้ายบนท้องถนน เธอบอกว่าโทรติดไปที่ธนาคาร แล้วพวกเธอก็รีบวาง 
ด.ช.พอร์ช - ผู้ซุ่มซ่ามไม่เปลี่ยนแปลง
เปิดเรียนได้ไม่ทันไร เธอก็มีแผลกลับมาบ้านได้ตลอด แต่ไม่ใช่มาจากการชกต่อยนะ มาจากความซุ่มซ่ามของเธอ 555 วิ่งไปขึ้นรถรร.แล้วล้ม หน้าครูดไปกับพื้นงี้ ปีนรั้วเล่นกับเพื่อนแล้วลงพลาด หน้าอีกไปครูดกับรั้วงี้.. 
ด.ช.พอร์ช - ผู้ไม่เคยโกรธใคร
เย็นวันนึ่งคุณแม่เพื่อนเธอโทรมาเล่าให้ฟังว่า เธอถูกเพื่อนต่อยหน้าจนร้องไห้เลย เราเลยถามเธอว่าวันนี้ถูกเพื่อนต่อยหรอ เธอพยักหน้า เราถามว่ามีเรื่องอะไรกัน เธอบอกไม่รู้ เธอจะเข้าไปคุยกับเพื่อนอีกคน เพื่อนคนนี้ก็เข้ามาต่อยเลย
ซึ่งตอนเธอเล่าเนี่ย เธอไม่ได้มีความโกรธหรือมีอารมณ์อะไรเลย ถามเธอว่าแล้วทำไมตอนกลับมาพอร์ชไม่บอก เธอบอก..ลืม
พอวันรุ่งขึ้น เธอกลับมาเล่าว่า พอร์ชเป็นเพื่อนกับคนที่มาต่อยพอร์ชละนะ
เราเลยถามว่าแล้วไปเป็นเพื่อนกันได้ยังไง พอร์ชบอก "พอร์ชเข้าไปทักเค้า ว่ามาเล่นด้วยกันไหม" หลังจากนั้นพวกเธอสองคนก็เป็นคู่ซี้กัน ทุกวันนี้เธอกลับมาเล่าว่า เธอกับเพื่อนคนนี้จะผลัดกันเล่นเป็นคนออกคำสั่งให้อีกคนทำตาม 555
Your world is so beautiful.. Porsche #เด็กชายโลกสวย 555
ด.ช.พอร์ช - เพื่อนเกลอของมะม๊า
มีอยู่วันนึง มะม๊านั่งกินข้าวอยู่กับพอร์ชกันสองคน ก็คุยกันเรื่องจิปาถะ เรารู้สึกเหมือนนั่งคุยกับเพื่อน เธอรู้จักรับมุขเรา เธอมีส่งมุขกลับ เธอขำในเรื่องที่เราเล่า เผลอแปบเดียวเบ๋บี๋ของมะม๊า กลายมาเป็นเพื่อนเกลอของมะม๊าซะแล้ว
ส่วนเรื่องอื่นๆที่เป็นพัฒนาการของลูก
- หัวสมองเปิดมากขึ้น 5555 สอนเธอแล้วเธอเก๊ตเร็วขึ้น จำได้นานขึ้น (มาช้ายังดีกว่าไม่มา 
) ต้องให้เครดิตปะป๊า ตั้งแต่พอร์ชขึ้นชั้น ป.1 ปะป๊าเข้ามาดูแลลูกอย่างใกล้ชิด ทั้งการบ้านลูก ทั้งจัดตารางสอน ทั้งไปส่งลูกที่รร. เรียกว่าเหมือนเป็นการส่งไม้ต่อจากมะม๊าให้ปะป๊าเลย แล้วเธอก็เริ่มโตขึ้น เริ่มสนใจคุยกับปะป๊ามากกว่าเล่นมุขเบบี๋แบบมะม๊า 5555 วันก่อนยังคุยกับปะป๊าอยู่เลย ว่าตอนนี้ปะป๊าแย่งมาร์เก็ตแชร์จากมะม๊าไปแล้ว จากเดิม market share ปะป๊า 10% (อารมณ์เหมือนวัตถุลอยผ่านหน้าเด็กๆเวลาปะป๊ากลับมาบ้าน 555) ตอนนี้ขยับขึ้นมาเป็น 40% แล้ว 
- เลโก้และไดโนเสาร์ ยังเป็นสิ่งที่ลูกสนใจเหมือนเดิม เวลาว่าลูกยังชอบต่อเลโก้ ชอบอ่านหนังสือไดโนเสาร์ แถมยังจำชื่อไดโนเสาร์ได้เยอะกว่ามะม๊าด้วย 
ปีนี้ก็ยังไปแข่งต่อเลโก้เหมือนเดิม เป็นปีที่สองละ รอบแรกเธอแข่งโบลิ่งด้วยรถเลโก้มอเตอร์ เกือบ strike ด้วย 
- ชอบวาดรูป พอร์ชบอกว่าโตขึ้นอยากเป็นจิตรกร 
- นักวางแผนกลยุทธิ์ ตอนนี้เธอเริ่มเล่นเกมส์ และเกมส์ที่เธอเล่นคือ zombie ซึ่งปะป๊านั่งดูเธอเล่น แล้วบอกว่าพอร์ชวางกลยุทธิ์ได้ดี ตอนนี้อาม่าเลยจับเธอมาสอนเล่นหมากรุกจีนเลย
- มีความกล้าขึ้น ก่อนหน้านี้มีช่วงนึงที่เธอขี้กล้ว แต่ตอนนี้เธอกล้าขึ้น อย่างว่ายน้ำ เธอก็กล้าว่ายมากขึ้น หรือตอนไป USJ ที่โอซาก้า เธอก็กล้าไปเล่น Dinosaur Ride!! สุดท้ายเธอกับปะป๊าไปเล่นอะไรที่มันหวาดเสียว ส่วนมะม๊ากับฮาร์เล่ย์ไปเล่นม้าหมุน
ด.ช.ฮาร์เล่ย์ - พี่ใหญ่แห่งรร.อนุบาล
ปีนี้น้องฮาร์เล่ย์ก็ขึ้นมาเป็นพี่ใหญ่ของรร.อนุบาลแล้ว ซึ่งคงสมใจเธอเพราะเธอเคยบอกว่าทำไมฮาร์เล่ย์ไปเกิดเป็นพี่บ้าง 555 (ซึ่งมุกคลาสิคที่มะม๊าตอบเธอคือ เธอเป่ายิงชุ้บแพ้พี่บนสวรรค์ 
) แล้ววันนี้เธอก็ได้มาเป็นพี่ใหญ่สมใจแล้ว
เป็นพี่อ.3 มันเรียนหนักนิ๊สสสนุง ก็ต้องมีหลับบ้างไรบ้าง 555
ด.ช.ฮาร์เล่ย์ - นักเรียนดีเด่น
คงต้องขอยกตำแหน่งนี้ให้กับเธอเลยฮาร์เล่ย์ ด้วยความที่เธอเป็นเด็กสายวิชาการอยู่แล้ว ความสุขของเธอไม่ใช่การเล่น แต่เป็นการเรียน 
ความสุขของเธอคือการได้เป็นเด็กดี อยู่ในโอวาท
กลับมาบ้าน การบ้านไม่ต้องคอยบอก เธอเปิดกระเป๋าหยิบมาทำเอง อ่านดรุณศึกษาเอง (แถมเขียน comment ในหนังสือให้ตัวเองว่า "อ่านได้ดี" )
สิ่งที่ชื่นชมเธออย่างหนึ่งคือ เธอเป็นเด็กที่มีความมุ่งมั่นและตั้งใจ อย่างการอ่านออกเสียงร.เรือ เธอเห็นมะม๊าออกเสียงได้ เธอก็ฝึกกระดกลิ้นมั่ง ฝึกทุกวัน แปบเดียวเธอก็อ่านออกเสียงร.เรือได้อย่างชัดเจนละ
หรืออย่างการซ้อมไวโอลิน เธอเป็นเด็กที่มีความมุ่งมั่นว่าจะทำให้ได้ ซึ่งเทียบกับในวัยของเธอแล้วเราถือว่าเธอทำได้ดีมาก
และด้วยความที่เป็นชอบเป็น perfectionist สิ่งที่เราห่วงคือ เธอรับความผิดพลาดของตัวเองไม่ค่อยได้ เวลาเธอทำอะไรได้ไม่ดี เธอจะร้องไห้
เรื่องของการแข่งขันก็เช่นกัน เวลาเราเล่นอะไรกัน เธอจะเป็นคนเดียวที่จริงจัง 555 เช่นเล่นบาส ถ้าเธอแพ้ เธอจะนอยด์ ซึ่งเราก็พยายามไม่ไปสนใจพฤติกรรมนั้น แล้วพอเธอดีขึ้นก็จับเธอมานั่งอธิบาย แล้วชวนเล่นใหม่ ซึ่งหน้าที่นี้มะม๊ายกให้ปะป๊าเลย เพราะคุยกันแบบแมนๆดี
มีอยู่ทีนึงเล่น board game ด้วยกัน แล้วเธอแพ้มะม๊า เธอฟุบหน้าร้องไห้เลย แล้วไม่ยอมเล่นไปช่วงนึง เราก็ต้องปล่อยเธอสักพัก แล้วค่อยดึงเธอกลับเข้ามามีส่วนร่วม เริ่มแรกให้เธอเป็นกรรมการ ต่อมาเธอเริ่มสนุก เราก็ให้เธอมาเล่นด้วย แต่เราคุมการแพ้การชนะ 555 คือกำหนดผู้แพ้ผู้ชนะเอง แรกๆ ให้เธอชนะ ต่อมาแพ้ทีนึง แล้วกลับมาชนะใหม่ แล้วค่อยๆเพิ่มจำนวนการแพ้ให้กับเธอไปเรื่อยๆ 555 จนเธอรู้สึกว่า แพ้ก็ไม่เห็นเป็นไร
โชคดีที่เธอมีพอร์ช พี่ชายที่หัวเราะได้กับทุกสถานการณ์ เธอได้เห็นว่าตอนแพ้ พี่พอร์ชก็ยังหัวเราะ แล้วก็เล่นใหม่ (แล้วพอร์ชผู้น่ารักก็ยังร่วมมือกับมะม๊าในการกำหนดผู้แพ้ผู้ชนะด้วย 555)
ด.ช.ฮาร์เล่ย์ - ผู้มีวาทะศิลป์
ฮาร์เล่ย์เป็นเด็กที่มีทักษะการพูด การเจรจาต่อรองที่ดีมาก เธอรู้จักหาเหตุผลมาบอกว่าทำไมมันถึงต้องเป็นอย่างนี้ นอกจากนี้ เธอยังเลียนแบบเสียงได้เก่งอีกด้วย ทั้งภาษาจีน ภาษาอังกฤษนี่ native speaker มาเอง จนชักอยากจะส่งเธอเรียนอินเตอร์เลย
สำเนียงคนข้างๆ กลบเสียงคุณครูหมดเลย
ฮาร์เล่ย์วัย 5 ขวบ เธอรู้จักนั่งรีวิวของเล่นแล้วนะเออ
และนี่คือ..1 ปีที่ผ่านไปกับลูกลิงทั้งสองของมะม๊า
Love you more and more 
) ต้องให้เครดิตปะป๊า ตั้งแต่พอร์ชขึ้นชั้น ป.1 ปะป๊าเข้ามาดูแลลูกอย่างใกล้ชิด ทั้งการบ้านลูก ทั้งจัดตารางสอน ทั้งไปส่งลูกที่รร. เรียกว่าเหมือนเป็นการส่งไม้ต่อจากมะม๊าให้ปะป๊าเลย แล้วเธอก็เริ่มโตขึ้น เริ่มสนใจคุยกับปะป๊ามากกว่าเล่นมุขเบบี๋แบบมะม๊า 5555 วันก่อนยังคุยกับปะป๊าอยู่เลย ว่าตอนนี้ปะป๊าแย่งมาร์เก็ตแชร์จากมะม๊าไปแล้ว จากเดิม market share ปะป๊า 10% (อารมณ์เหมือนวัตถุลอยผ่านหน้าเด็กๆเวลาปะป๊ากลับมาบ้าน 555) ตอนนี้ขยับขึ้นมาเป็น 40% แล้ว 
) 
ความสุขของเธอคือการได้เป็นเด็กดี อยู่ในโอวาท 
