แม่ก็ไม่มีกับเขา แต่จริงๆ ก็มี เพราะแม่อยู่เชียงราย เมื่อไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านเดียวกัน ก็เหมื่อนไม่มีนั่นเอง คนอื่นๆ มีแม่พาไปซื้อเสื้อผ้า ชุดชั้นใน แต่เด็กหญิงกลับกลายเป็นพ่อ ซึ่งนานๆ จะกลับมาสักครั้ง

อิจฉาเพื่อนหรือเปล่า ตอนนั้นมันไม่มีความรู้สึกนี้เลย เพราะมีแต่คำว่า "หน้าที่" ดูแลน้อง เรียนหนังสือ ตอนนี้ก็รู้สึกเหมือนเดิม

มีอะไรที่ผิดปกติกับเด็กหญิงจึงทำให้ไม่มีเพื่อนสนิท?

เธอเป็นเด็กที่เงียบขรึม มักจะอ่านหนังสือที่ชอบ เช่น การ์ตูน ประวัติศาสตร์ ด่าวเคราะห์ แต่เธอก็แค่อ่านเท่านั้น ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมันมากนัก ไม่ได้สนใจถึงขนาดจะนำมาเป็นอาชีพ หรือศึกษาอย่างจริงจัง เรียกได้ว่า เธอเป็นคนหลักลอย

เธอมักจะใช้เงินไม่คิด โดนชักจูงจากผู้อื่นได้ง่ายๆ โดยไม่รู้ตัว กว่าจะรู้อีกทีเงินก็หมดซะแล้ว

ตั้งแต่เธอเรียน ปวช. วิชาการตลาด เธอก็รู้เลยว่า ไม่ใช่อาชีพของฉันแน่ๆ ฉันจะเอาสินค้าไปขายให้กับใคร แต่เวลาผ่านไปหลายต่อหลายบริษัทที่เธอเข้าไปสมัครเป็นสมาชิกขายตรง ทำให้เธอหมดเงินไปเป็นแสนบาท ถ้าเธอไม่บันทึกไว้เธอก็คงทำซ้ำๆ เหมือนเดิม

เธอพยายามจะหลีกห่างจากธุรกิจขายตรงให้มากที่สุด แต่ว่าแม้แต่เธออยู่เฉยๆ ทำงานที่สำนักงาน ก็มีคนเข้ามาชวนจนได้ แต่คราวนี้เธอไม่ติดกับอีกแล้ว เพราะเธอมีบทเรียนแล้ว

นี่เป็นการเพิ่มเปลือกให้กับเธออีกชั้นหนึ่ง

การทำงานของเธอก็เช่นกัน เธอมักจะคิดว่า คนโน้นคนนี้นินทาเธออยู่ ไม่ว่าเขาจะทำจริงหรือไม่ เธอได้เพียงแค่คิดว่า ทุกคนบนโลกใบนี้โดนนินทาทั้งนั้น

เธอก็เพิ่มเปลือกแข็งให้กับตัวเองอีกชั้นหนึ่ง ด้วยการพูดเสียงเบา วาจาไพเราะ มีคำลงท้าย คะ ขา ค่ะ จ๊ะ อยู่เสมอ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่พอใจอยู่ก็ตาม

หลายๆ คนก็จะพูดว่า "ฉันก็พูดแบบนี้มาตั้งนานแล้ว เสียงดัง โวยวาย มีใช้อารมณ์นิดหน่อย ทำไมไม่เข้าใจกันบ้าง ไม่ชอบแล้วทำไมไม่ไปทีอื่น มาที่นี่ทำไม"

คำตอบสำหรับเด็กหญิงคือ "เข้าใจ และถ้ามีที่อื่นที่ใกล้กว่านี้ก็จะไป แต่ที่นี่ใกล้สุด" ดังนั้นไม่ว่าคำพูด หรือการกระทำของอื่น ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองแย่แค่ไหน เธอก็จะยิ้มบางๆ แล้วใส่เปลือกลงไปอีกชั้นหนึ่ง

ทุกวันนี้เธอยกมือไหว้ หรือรับไหว้จากทุกคน พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ นี่เป็นเปลือกอีกชั้นที่เธอสร้างขึ้น

ทั้งหมดที่เธอทำเพื่อ รอ รอ รอพ่อกลับมา "บ้านที่แท้จริง" ในใจของเธอ ไม่ใช่บ้านไม้ บ้านตึก คอนโด หอพัก เธอจะทำให้ดีที่สุดจนกว่าพ่อจะกลับมา

จี๋ กวางน้อย