ถ้าจะเปรียบเทียบให้เห็นภาพง่ายๆ เบาะยูโดคงเปรียบได้กับเตียงนุ่มๆ มีผ้าห่มขาวสะอาดปูอยู่ คงไม่มีใครอยากที่จะใส่รองเท้าเลอะๆเหยียบไปบนเตียงที่ขาวสะอาด หรือคงไม่มีใครอยากเทน้ำกินขนมกินอาหารให้สกปรกเลอะเทอะแน่ๆ

ไม่ต้องพูดไปไกลถึงวัฒนธรรมญี่ปุ่นที่เป็นต้นกำเนิดยูโด เอาแค่วัฒนธรรมบ้านเราเมืองไทยนี้แหละ บางคน(แทบจะทุกคน) พอเข้าไปบ้านเพื่อนหรือบ้านคนรู้จัก ส่วนใหญ่ต้องคิดละว่าถอดรองเท้ามั้ย เอาไว้ตรงไหนดี เพราะหนึ่งกลัวจะทำให้พื้นบ้านสกปรกเลอะเทอะ สองเกรงใจและเป็นการให้ความเคารพเจ้าของบ้านหรือบางครั้งก็เป็นการเคารพสถานที่นั้นเอง

คำถาม : ไม่รู้เหยียบไปแล้วผิดมั้ย
คำตอบ : ไม่ผิดครับ คนไม่รู้ก็ไม่ผิดครับ แต่ตอนนี้รู้แล้วต้องไม่เหยียบซ้ำ

คำถาม : กูเหยียบลงไปแค่นี้ มึงจะเป็นจะตาย กูไม่ได้ไปเหยียบพ่อเหยียบแม่มึงซักหน่อย
คำตอบ : เบาะยูโดเป็นสิ่งที่คนซ้อมยูโดให้ความเคารพ เหมือนกับหนังสือเรียนเป็นสิ่งที่มีครูบาอาจารย์ ที่คุณเหยียบลงไปไม่ใช่พ่อแม่ผม แต่เป็นสิ่งที่ผมให้ความเคารพเสมือนครูบาอาจารย์

ร่ายยาวมา เอาเป็นว่าขอสรุปสั้นๆ 3ข้อ
- เบาะยูโดสำคัญสำหรับนักยูโด
- คนที่ไม่เข้าใจ ไม่เป็นไร ขอแค่ให้ความเคารพสถานที่ ไม่ใส่รองเท้าขึ้นมาเหยียบบนเบาะ รวมถึงการมากินขนมกินน้ำบนเบาะเป็นเรื่องที่ไม่สมควรทำ
- อื่นๆ ทุกคนมีวิจารณญาณว่าตรงไหนเวลาไหนเหมาะสม การมาเล่นบนเบาะที่ไม่เกี่ยวกับยูโด (หรือจะเกี่ยวก็ไม่เหมาะสม เพราะกีฬายูโดเป็นกีฬาปะทะ พึงระลึกไว้ว่าอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอ)